Сергей Давидович - Вайна забiвае нявiнных (на белорусском языке)

- Iм удалося замацавацца, i яны працягваюць паглыбляцца, па сутнасцi, у тыле нашых войскаў, якiя вядуць жорсткiя баi з працiўнiкам далёка ад узбярэжжа.

Сэрца амерыканскага Прэзiдэнта трывожна ёкнула - недзе там яго сын. А што, калi...

Рэзка зазванiў прамы тэлефон з Брусэля.

- Слухаю! - коратка сказаў у слухаўку Прэзiдэнт.

- Спадар Прэзiдэнт! - пачуўся ўзрушаны голас камандуючага. - Сэр, я з вялiкiм жалем вымушаны Вам дакласцi, што Ваш сын па-геройску загiнуў...

Прэзiдэнт збялеў. Слухаўка вывалiлася з раптоўна здранцвелай рукi...

Усе як па камандзе ўсталi са сваiх месцаў.

- Пакiньце мяне аднаго, - ледзь выдыхнуў адразу аслабелы i нейкi нямоглы кiраўнiк самай магутнай дзяржавы ў свеце.

* * *

У Маскве, на чарговым пасяджэннi Савета Бяспекi, цяпер ужо - Савеце Абароны, распалiўся расейскi Прэзiдэнт.

- Нашы амбiцыi (меў на ўвазе, канешне ж, сябе) - нiколькi не меншыя за iхнюю сытую самаўлюбёнасць! Маюць шмат даляраў - i даляры гараць! А Кiтай? Што Кiтай? Лiсавата, па-ўсходняму, адмовiўся аб'яднаць нашы намаганнi! Думаюць адседзецца за сваёй Вялiкай сцяной? Дзе Iндыя? Дзе голас Iндыi? А астатнiя?..

Усе ўважлiва слухалi сумбурную, нелагiчную i нервовую прамову свайго лiдэра. Было вiдаць, што ён узвiнчаны, узведзены, як пастка на мядзведзя, адзiн зычны гук цi неасцярожнае крананне рукой, i пастка клацне сталёвымi зубамi, адхопiць жыўём руку, а то i зусiм галаву.

- Спадзяюся толькi на сябе! - i Прэзiдэнт паказаў усiм кулак.

Мiнiстр замежных спраў, прыхiльнiк дыпламатычнай, а не ваеннай мовы, набраўся смеласцi i цiха сказаў:

- Мы Кiтаю прапаноўвалi ваенныя варыянты далейшага развiцця падзей. А што, калi б нам, разам з тым жа Кiтаем i iншымi зацiкаўленымi краiнамi, паказаўшы прыклад усiм удзельнiкам гэтай вайны, сесцi за стол перамоў, пакуль полымя вайны не распаўзлося па ўсёй зямлi? Была б надзея захаваць...

Прэзiдэнт рэзка абарваў прамоўцу.

- Я забыўся цябе папярэдзiць, - звярнуўся ён да мiнiстра замежных спраў, што сёння ранiцай падпiсаў Указ аб тваёй адстаўцы. Можаш лiчыць сябе свабодным i пакiнуць нас!

Збялелы мiнiстр, няўпэўнена ступаючы, выйшаў з пакоя - пастка спрацавала. Прысутныя яшчэ больш прыцiхлi, баючыся сталёвага клацання той жа пасткi.

Прэзiдэнт абвёў усiх строгiм поглядам:

- Iдзе вайна! Хто першы пойдзе на рашучы крок, той i пераможа!..

У прысутных балюча зашчымелi сэрцы - кожны зразумеў, што стаiць за апошнiмi словамi Прэзiдэнта...

Прыкладна гэткая ж нервовая нарада адбывалася i за акiянам - у Белым доме. Амерыканскi Прэзiдэнт быў таксама ўзвiнчаны, але прысутныя адносiлiся да гэтага з тактоўным разуменнем - Прэзiдэнт страцiў адзiнага сына.

Калi ж амерыканскi лiдэр закончыў нараду словамi: "Першы, хто пойдзе на рашучы крок, той будзе пераможцам!" - прысутныя ўздрыгнулi.

А праз нейкi час Прэзiдэнту ЗША далажылi, што мiнiстр абароны, вярнуўшыся з нарады, застрэлiўся ў сваiм кабiнеце.

- Слюнцяй! - абурыўся Прэзiдэнт. - Пабаяўся адказнасцi. Браў бы прыклад з майго сына, якi загiнуў як сапраўдны мужчына...

I ў гэтым Прэзiдэнт ЗША не памыляўся.

* * *

Хiл Старк, першы намеснiк Фрэнка Баснера, па загаду з Брусэля прыняў камандаванне спецпадраздзяленнем. У гэтым жа тэлефонным загадзе новаму камандзiру спецназа было аб'яўлена, што сёння ж верталётам будзе дастаўлена ваенная форма iх працiўнiка, у якую неабходна тэрмiнова пераапрануць асабiсты састаў спецназа. Загадалi намаляваць на бранятэхнiцы i неабходную апазнавальную атрыбутыку працiўнiка.

У войску, тым больш у час вайны, загады не абмяркоўваюцца, а выконваюцца. Быў выкананы i гэты загад, хаця некаторае здзiўленне выклiкаў.

На другi дзень, калi калона выпаўзла на роўную i адкрытую мясцовасць, раптоўна з'явiлiся самалёты - амерыканскiя самалёты! - i абрынулi на спецназаўцаў супрацьтанкавыя ракеты i касетныя, супрацьпяхотныя бомбы. За самалётамi "закарагодзiлi" верталёты, якiя "зачышчалi" недаробленую работу.

У гiнуўшых амерыканскiх салдат выклiкала жах не столькi немiнучая смерць, колькi тое, што iх знiшчалi свае ж таварышы па зброi, якiя лiчылi iх за працiўнiка.

- Спынiцеся! Мы - свае! Гэта памылка! Мы - амерыканцы! - ляцелi ў глухое неба апошнiя крыкi маладых салдат.

* * *

6 верасня 2005 года Японiя апранулася ў белы жалобны колер - адзначалася шасцiдзесятая гадавiна варварскага бамбавання горада Хiрасiмы. Тады амерыканская атамная бомба была скiнута на галовы дзяцей, жанчын - усiх мiрных гараджан, пакiнуўшы ад iх жывой плоцi i крывi толькi ценi на асфальце i на ацалелых абломках сценаў.

Але разам з выбухам той бомбы адбыўся яшчэ адзiн, толькi ўжо нябачны жах у кроў некаторых палiтыкаў трапiў жудасны, небяспечны ген - ген атамаманii. Ён, нiбы жывучы i разбуральны вiрус, вось ужо дзесяцiгоддзi блукае па крывi амбiцыёзных палiтыкаў, шукае найбольш слабае месца i, нарэшце, знаходзiць яго - угрызаецца ў кару галаўнога мозга чалавека. Хвароба працякае скрыта, але i адзiн чалавек, яе носьбiт, уяўляе небяспеку для ўсяго чалавецтва...