Bohdan Petecki - Ludzie z Gwiazdy Ferriego

Przy tym ostatnim przeżyłem ciężkie chwile. Z nową falą wstrętu przyszła także nienawiść. Chyba dlatego, że był człowiekiem, z którym mogłem rozmawiać.

Gdyby był człowiekiem, właśnie.

Jest ich teraz siedmioro. Tych, którzy mieli zostać. Na razie w pomieszczeniu hibernatorów. A potem na czwartej planecie Feriego.

Nie mówili nic. Zrozumieli, kiedy przeszło oszołomienie. Nazwijmy to oszołomieniem.

Powiedziałem, że będę nocować tutaj, w hibernatorach. Pomieszczenie jest klimatyzowane. Ma wbudowany podajnik syntetyzatora żywnościowego.

Także i to przyjęli w milczeniu.

Wyszedłem i zamknąłem za sobą drzwi. Zabezpieczyłem je odpowiednio. Postawiłem przy nich automat. Bez miotacza. Ale z zapasem gazu obezwładniającego.

W nawigatorni zrobiło się luźno. W moim fotelu siedziała Yba. Obok niej, odwrócony plecami do wejścia stał Musparth. Guskin pokazywał mu coś w rozrządzie łączności. Sen rozmawiał z Reussem. Kiedy wszedłem, umilkli i utkwili wzrok w mojej twarzy.

Troje.

A myśleliśmy, że uratowaliśmy wszystkich.

Fotel, w którym tkwiła Yba, wykonał pół obrotu.

— Gdzie oni są? — spytała.

— Pokażcie kartki z moim podpisem — rzuciłem zamiast odpowiedzi.

— Nie myślisz chyba… — obruszył się Guskin.

— Nie — przerwałem. — Nie myślę. Pokażcie kartki.

Trudno powiedzieć, żeby się spieszyli. Zrobili jednak, co kazałem.

— Żadne z was — powiedziałem stanowczym tonem — nie może odtąd zetknąć się z kimkolwiek z tamtych. Nawet po to, żeby sobie powiedzieć „do widzenia”. Inaczej będę musiał zacząć zabawę od nowa. A to nie poszłoby gładko… teraz, kiedy już wiedzą.

— Naprawdę chcecie ich zostawić? — spytała po chwili Yba.

Poszedłem do niszy i przyniosłem sobie fotel. Usiadłem.

— To mamy już za sobą — powiedziałem.

— A Nysa? — Yba nie dała za wygraną. — Przecież ona jest… jedna. Dlaczego nie mielibyśmy jej potraktować jak prawdziwej Nysy?

Coś we mnie drgnęło.

— Nie — burknąłem.

— Nie — powtórzył jak echo Guskin.

Nastała cisza.

Chce wam się spać? — spytał po chwili Sennison.

— Spać? — Reuss spojrzał na Sena jakby mu chciał nałożyć kompres.

— Nie jestem śpiący — powiedział szorstko Guskin. Wzruszyłem ramionami.

— Na miejsca — rzucił Sen.

Wreszcie.

— Uwaga — mówił dalej Sen, wymawiając dobitnie każde słowo z osobna. — Za dwie minuty schodzę z orbity. Reuss, sprawdź korytarz. Gil do namiaru.

Ze wzrokiem utkwionym w ekranie czołowym manewrował już przy klawiaturze pulpitu.

— Lecimy na… Czwartą? — spytała Yba.

— Tak — uciął.

Dziewiąta.

Cofnąłem kilka klatek zapisu.

Powoli zmierzam do końca. Wszystko zostało już powiedziane. Poza jednym. To dotyczy już tylko mnie.

Zgasiłem ekran i podszedłem do iluminatora. Mijając pulpit kalkulatora musnąłem przelotnym spojrzeniem zieloną lampkę. Depesza z Ziemi. Czeka od rana. Nie szkodzi. Nie mają mi nic do powiedzenia. Ani ja im.

Kiedy skończę pisać, zastanowię się, co z tym zrobić. Mogę przekazać zapis bazie na Proksimie. Od razu albo za sto lat. Wiem nawet, jak zaprogramować automat łączności. Wprowadzić bezpośrednią stymulację z pól mózgowych.

Kiedy umrze ten mózg…

No dobrze. Mogę jeszcze ofiarować taśmy tym z farmy i polecić, żeby przepisali całość na folii. Dla potomności. Księga Genesis zesłana z nieba. Dosłownie. I jak dosłownie.

Czwarta świeci jak Ziemia. Taką ją pamiętani, tak wyglądała z iluminatorów stacji orbitalnej, kiedy odlatywałem na Proksimę. Kiedy to było?

Pamiętam? Ja?

Przeszedłem na drugą stronę kabiny i rozjaśniłem ekran.

Na farmie panował ruch. Widać pracowali dziś dłużej niż zwykle. Nic dziwnego. Wiosna. Pracowita pora dla… rolników.

Uwagę moją zwróciła wieża wieńcząca budynek laboratorium chemicznego. Wydała mi się jakby wyższa.

Wytężyłem wzrok. Nie. W ten sposób do niczego nie dojdę.

Nonsens. Nawet jeśli podnieśli wieżę, co mnie to może obchodzić. Rozbudowali widać któreś z urządzeń i zrobiło się ciasno.

Na wszelki wypadek zapisałem kształt wieży w przystawce kalkulatora. Skoro tu już jestem…

Jutro obejrzę wszystko na miejscu. Dałbym dużo, żeby to jutro było już poza mną.

Wrócę przed wieczorem. Pewnie nie siądę przed pulpitem pióra świetlnego. Nie umiałem się zabrać do niczego po powrocie stamtąd.

Mniejsza z tym. W gruncie rzeczy zyskam jeden dzień. Bo co będę robił, kiedy skończę pisać?

Teraz pójdę obejrzeć automaty rejestrujące. Wrócę i zapiszę jeszcze kilka zwojów taśmy. Nie skończę dzisiaj. To dobrze.

Odwróciłem się i bez pośpiechu poszedłem w kierunku śluzy.

— Więcej tlenu! — rzucił Reuss. Wskaźnik przeciążenia cofał się nieznośnie powoli. Jego strzałka drgała nieznacznie.

Rakieta stała pionowo. Wyrzucona z łożyska rzeka runęła na równinę, ale woda parowała szybciej, niż postępował jej przybór. Pod nami wysokie drzewa kładły się pokotem, gwiaździście, jakby robiąc miejsce. Zryta ogniem odrzutu polana zbliżała się. Usłyszałem zgrzyt kratownic. Wstrząs.

Tam, w skałach, na sąsiedniej planecie, Sennison siadł bez porównania czyściej. Ale tam było trudniej. Tu wylądowałoby dziecko.

Tak to już jest z nami.

Czwarta miała morza. I oceany. Góry, nie mniejsze niż na sąsiednim globie. Piękne, nadmorskie równiny, porosłe bujną zielenią.

Sennison siadł w głębi lądu. Od najbliższego jeziorka dzieliły to miejsce dziesiątki kilometrów. Skapitulował wreszcie przed rzeką.

Dobre i to.

Odczekaliśmy dwadzieścia minut, po czym ponownie odezwały się dysze startowe. Ciężko, niezdarnie, kreśląc dziobem krzywe kółeczka, Idiom przewędrował w pionie na drugą stronę rzeki, gdzie usiadł ponownie, równie brzydko jak za pierwszym razem.

Sen wyrzucił prowadnice windy i wezwał automaty. Wydał im polecenia, po czym zwrócił się do Reussa:

— Zostaniemy tutaj najwyżej kilka dni. Przez ten czas nie możecie opuszczać statku. Nawet na chwilę. Gil ma rację twierdząc, że trudno byłoby zaczynać od początku…

— Dobrze — powiedział Reuss.

— Zostawcie im tylko… zostawcie im… — wykrztusiła Yba.

— Nie bój się — rzucił szorstko Guskin. — Dostaną wszystko, czego im trzeba.

— Mogli trafić gorzej — mruknąłem, wyglądając przez iluminator.

Po przeciwnej stronie rzeki, w miejscu naszego pierwszego lądowania, automaty zabierały się już do roboty. Odciągały dnie drzew, zwalone odrzutem, niwelowały teren. Polana rosła w oczach. Za tydzień, dwa, wypalona trawa odrośnie i będzie to naprawdę piękne miejsce.

Płytkie ale szerokie koryto, woda pobłyskująca w słońcu srebrnymi blaszkami, krótki trawiasty stok i otwarta ku rzece podkowa, okolona wysokim lasem. Ni to szpilkowce, ni liściaste, rosły te drzewa ciasno jedno przy drugim, splatając się w górze konarami, przypominającymi zastygłe w wyrzucie węże. Na niskie, suche poszycie z rzadka padały promienie stojącego jeszcze nisko nad horyzontem słońca.

Las sięgał do granic widnokręgu. A raczej do miejsca, gdzie cieniutka warstwa fioletu pozwalała się domyślać gór.

Po naszej stronie rzeki drzewa rosły rzedniejącymi kępami i przypominały raczej krzewy. Za to trawa była tu bujniejsza. Gdzieniegdzie widniały skupiska ciemnoczerwonych kwiatów. Ich kielichy wznosiły się wysoko, tworząc zamknięte, wydłużone kule. Przywodziły na myśl nie rozwinięte tulipany.