Andre Norton: Sargassowa planeta

— Ile jest w sejfie? — zapytał Van Ryck Tau.

— Jeśli skasujemy rachunek za ten ostatni ładunek i zapłacimy nasze opłaty portowe, to będzie… Ale co z zapasami, Frank?

Steward najwyraźniej obliczał coś w pamięci.

— Załóżmy tysiąc na odnowienie zapasów, to daje nam sporą rezerwę. Chyba, że wybieramy się w Strefę Końca…

— W porządku, Van. Odrzuć ten tysiąc. Ile nam zostaje? — to Jellico zadawał teraz pytania.

Szef Ładowni nie musiał zaglądać do swoich ksiąg — wszystkie cyfry stanowiły część zdumiewającego spisu w jego umyśle.

— Dwadzieścia pięć tysięcy — i może jeszcze sześć setek.

Zapanowała przygnębiająca cisza. Żaden licytator z Inspekcji nie przyjmie takiej sumy. Wilcox przerwał milczenie:

— A dlaczego w ogóle tutaj odbywa się aukcja? Przecież Naxos nie jest planetą Federacji?

Rzeczywiście, to dziwne, pomyślał Dan. Nigdy przedtem nie słyszał, żeby aukcja praw handlowych miała miejsce w strefie, która nie była co najmniej cetrum danego sektora.

— Statek Inspekcji Rimbold jest już znacznie opóźniony — oznajmił ponuro Jellico. — Wszystkie kosmoloty dostały polecenia natychmiastowego zakończenia interesów i wyruszenia na jego poszukiwanie. Ten statek tutaj, Griswold przybył na najbliższą planetę, żeby przeprowadzić legalną wyprzedaż tego, co znaleźli i sprawdzili.

Grube palce Vah Rycka stukały miarowo w stół.

— W porcie są agenci Kompanii i tylko dwa Wolne Frachtowce. Jeśli przed szesnastą już nikt nie przyleci mamy cztery strefy do podziału między trzech. Kompanie nie angażują się nigdy w strefę D. Ich agenci mają wyraźne polecenie, by tam nie kupować.

— Chwileczkę — wtrącił Rip — czy do tych dwudziestu tysięcy doliczył pan nasze wypłaty?

Gdy Van Ryck pokręcił przecząco głową, Dan wiedział już, o co chodziło Ripowi i przez moment był oburzony. Wymagać od niego, żeby wrzucił swoje zarobki z rejsu w ten niepewny interes, to już była przesada! Nie miał jednak odwagi, żeby głośno się sprzeciwić takiej propozycji.

— Nasze wypłaty? — zapytał niepewnym głosem Tau.

— Około trzydziestu ośmiu tysięcy — padła odpowiedź.

— Trochę kiepsko, jak na aukcję Inspekcji. — Wilcox najwyraźniej powątpiewał.

— Cuda się zdarzają — zauważył Tang Ya. — Radzę spróbować. Jeśli nam się nie uda, niczego nie tracimy.

Głosowali przez podniesienie ręki: nikt się nie sprzeciwił. Zatem zostało ustalone, że załoga Królowej dołączy swój zarobek do posiadanych rezerw, a ewentualne zyski będą dzielone proporcjonalnie do wniesionego wkładu. Zgodnie wybrano Van Rycka jako oferenta, ale nikt nie chciał pozostać z dala od mającej się odbyć aukcji i Kapitan Jellico musiał wynająć jednego ze strażników Portu do pilnowania statku.

Zmierzch na Naxos zapadał wcześnie. Z dala od mgieł kosmodromu powietrze pachniało intensywnie — zbyt intensywnie, jak na nozdrza Ziemian — bujną roślinnością. Miasto było jedną z typowych osad pogranicza, w których życie tętniło głównie w licznych kafejkach. Wolni Pośrednicy z Królowej skierowali swoje kroki prosto na rynek, gdzie miała odbyć się aukcja.

Sterta pudeł tworzyła niezbyt stabilną platformę, na której stało kilku ludzi. Dwóch z nich nosiło niebiesko-zielone mundury Inspekcji, jeden ubrany był w uniform ze skóry i tkaniny (strój obowiązujący mieszkańców miasta), a czwarty miał na sobie srebro i czerń Patrolu. Wszystkie zasady prowadzenia licytacji musiały być ściśle przestrzegane, nawet jeśli Naxos była jedynie skąpo zaludnioną planetą pogranicza.

Zbierający się wokół platformy tłum też nie był jednolity: nie wszyscy nosili brązowe tuniki Branży. Miejscowi również przyszli obejrzeć tę rozgrywkę. Dan próbował rozszyfrować odznaki w niezbyt wyraźnym świetle przenośnych lamp: dostrzegł człowieka z Inter-Solaru, a trochę dalej w lewo, trzech członków Konsorcjum.

Planety kategorii A i B będą pierwsze. Należą do nich te niedawno odkryte przez Inspekcję Galaktyczną, o wysokim poziomie rozwoju cywilizacji. Niektóre z nich prowadziły być może własny, wewnątrzsystemowy handel i zazwyczaj opłacało się wchodzić z nimi w kontakt. Kategoria C to planety o nieco zacofanej cywilizacji i prowadzenie handlu z nimi oznaczało większe ryzyko. Nie było na nie zbyt wielu chętnych. I wreszcie kategoria D: planety zamieszkane przez prymitywne formy życia lub nawet nie zamieszkane w ogóle. Ten właśnie rodzaj planet mógł być dostępny dla załogi Królowej.

— Cofort jest tutaj — usłyszał Dan słowa Wilcoxa. Kapitan zmełł pod nosem jakieś przekleństwo.

Dan uważniej spojrzał na skłębiony tłum. Któż z tych ludzi mógł być legendarnym księciem Wolnych Pośredników, człowiekiem o nieprawdopodobnym szczęściu, o którym opowiadało się w całej Galaktyce? Jednak w żaden sposób nie mógł go odszukać.

Jeden z oficerów Inspekcji podszedł do krańca platformy i wrzawa natychmiast ucichła. Jego współpracownik podniósł w górę niepozorny pojemnik zawierający mikrofilmy z niezwykle cennymi dla potencjalnych nabywców danymi na temat każdej planety.

Rozległo się uderzenie młotka i aukcja ruszyła. Najpierw planety klasy A. Były tylko trzy i ludzie Konsorcjum zgarnęli sprzed nosa oficera Inter-Solaru aż dwie. Ale Inter-Solarowi powiodło się z kolei z kategorią B — kupili obie. Jeszcze inna Kompania specjalizująca się w eksploatacji zacofanych światów dostała cztery planety C. Teraz kategoria D…

Branżowcy z Królowej przesunęli się do przodu wraz z garstką innych niezależnych handlowców i stanęli tuż przy platformie.

Rip szturchnął Dana i szepnął mu na ucho:

— Cofort!

Słynny Wolny Pośrednik był niezwykle młodym człowiekiem i bardziej przypominał nieustępliwego oficera Patrolu niż Pośrednika. Dan zauważył, że miotacz doskonale przylegał mu do bioder — na pewno nigdy się z nim nie rozstawał. Poza tym, choć krążyły legendy na temat jego bogactwa, nie różnił się od innych Wolnych Pośredników. Nie nosił żadnych pasków na nadgarstku, obrączek czy kolczyków, tak jak to było teraz modne wśród bogatszych Branżowców, a jego tunika była równie znoszona jak tunika Kapitana Jellico.

— Cztery planety kategorii D — przerwał Danowi rozmyślanie głos oficera Inspekcji. — Numer pierwszy: cena wywoławcza Federacji — dwadzieścia tysięcy kredytów.

Rozległo się pełne rozczarowania westchnienie członków załogi Królowej. Nie ma sensu próbować — z tak wysoką ceną wywoławczą nie zaszliby daleko. Ku zdumieniu Dana Cofort też nie licytował i planetę sprzedano Pośrednikowi ze Strefy Końca za pięćdziesiąt tysięcy.

Na planetę numer dwa Cofort zareagował natychmiast i szybko podbił cenę do stu tysięcy. Teoretycznie było rzeczą niemożliwą, aby ktokolwiek z biorących udział w aukcji miał dostęp do zapieczętowanych mikrofilmów, ale załoga Królowej zaczęła się teraz zastanawiać, czy Cofort przypadkiem nie był dokładnie poinformowany o wszystkim, co się na nich znajdowało.

— Planeta numer trzy, kategoria D. Cena wywoławcza Federacji: piętnaście tysięcy.

No, to już znacznie lepiej! Dan był pewien, że tym razem Van Ryck zalicytuje. I rzeczywiście, tylko że Cofort podniósł stawkę z trzydziestu do pięćdziesięciu tysięcy i to on kupił planetę. Mają jeszcze jedną szansę. Wszyscy stanęli za plecami Van Rycka, jak gdyby wspierali go w walce na śmierć i życie.

— Planeta numer cztery, kategoria D. Cena Federacji: czternaście tysięcy.

— Szesnaście — krzyknął Van Ryck, zanim jeszcze oficer Inspekcji wypowiedział ostatnią sylabę.