Andre Norton: Sargassowa planeta

Sektor maszynowni także składał się z czterech członków. Szefem był młody i spokojny Johan Stotz, którego zainteresowania koncentrowały się wyłącznie na silnikach (z tego, co powiedział Danowi Rip wynikało, że Stotz był technicznym geniuszem i mógł dostać się bez trudu na lepsze statki niż Królowa, ale wybrał ryzyko, jakie towarzyszyło podróżom Wolnych Frachtowców). Asystentem Stotza okazał się być nieskazitelny i wymuskany Kamil. Dan przekonał się szybko, że na Królowej nie wolno było się lenić, toteż Kamil musiał sprostać bardzo licznym wymaganiom swego bezpośredniego dowódcy. Pozostali dwaj członkowie załogi maszynowni stanowili niesamowity a zarazem zabawny duet.

Karl Kosti był niezdarnym i potężnym jak niedźwiedź człowiekiem, lecz jeśli chodziło o pracę, trudno było znaleźć lepszego specjalistę. Wokół niego kręciła się ciągle istota będąca jego przeciwieństwem: mały, chudy Jasper Weeks, o twarzy wyblakłej od światła Wenus. Tej chorobliwej wręcz bladości nie mogły zmienić nawet promienie ultrafioletowe.

Zespół, do którego należał teraz Dan, składał się z bardzo różnych ludzi. Przełożonym był Van Ryck, człowiek o takiej wiedzy i umiejętnościach, że dorównywał najdoskonalszym komputerom. Nie istniały żadne dane na temat Wolnego Pośrednictwa, o których on by nie słyszał lub nie czytał, a jeśli już raz umieścił jakiś fakt w swojej pamięci, to nikt i nic nie mogło go stamtąd usunąć. Dan trwał zatem w stanie permanentnego zadziwienia z powodu ilości szczegółów, które ten człowiek mógł dostarczyć na każdy, związany z Branżą, temat. Słabym punktem Van Rycka, a zarazem jego chlubą, było to, że jego rodzina od wielu pokoleń związana była z Pośrednictwem: jego antenaci przemierzali wody oceanów na Ziemi w czasach, gdy nikt jeszcze nie marzył o Kosmosie.

Do sektora ładunkowego należał jeszcze medyk, Craig Tau, oraz kucharz i steward w jednej osobie, Frank Mura. Dan spotykał czasami Tau podczas pracy, ale Mura trzymał się tak blisko swojej kajuty i kuchni, że rzadko kto go widywał.

Nowy asystent Szefa Ładowni miał mnóstwo zajęć. Mozolił się nad katalogami w maleńkim pomieszczeniu wydzielonym dla niego w biurze ładowni i był nieoficjalnie, ale bezlitośnie testowany przez Van Rycka. Ku swemu przerażeniu dowiedział się przy okazji, jak wielkie ma luki w przygotowaniu do pracy zawodowej. Niebawem w głębi duszy zaczął się dziwić, że w ogóle został zaokrętowany. Przecież Kapitan Jellico nie musiał zgodzić się z decyzją Centrum. Było dla niego aż nazbyt oczywiste, że w stanie swej przytłaczającej ignorancji stanowił na statku ciężar raczej niż pomoc.

Van Ryck nie składał się jednak jak maszyna wyłącznie z faktów i liczb — był również znakomitym gawędziarzem, kolekcjonerem legend i przypowieści. Cała załoga słuchała go jak zahipnotyzowana, kiedy w mesie zaczynał opowiadać jedną z nich. Tylko on potrafił z należną powagą zrelacjonować osobliwą historię Nowej Nadziei, statku, który wyleciał w Kosmos z uczestnikami Marsjańskiej rewolty na pokładzie i dopiero w sto lat później zauważono go w Strefie Końca w kręgu swobodnego spadania. Jego wymarłe światła żarzyły się złowieszczą czerwienią tuż przy dziobie. Śluzy ratunkowe były zaplombowane. Nikt nigdy nie zbliżył się do statku — nikt też nie mógł go uratować. Ci, którzy widzieli Nową Nadzieję, sami byli w trudnym położeniu, stąd też zwrot „ujrzeć Nową Nadzieję” stał się popularnym wśród Branżowców określeniem złego losu.

Istnieli poza tym Szeptacze, których kusicielskie głosy słyszeli ludzie zbyt długo przebywający w przestrzeni kosmicznej. Powstała na ich temat cała mitologia. Van Ryck mógł także wymienić wszystkich półbogów gwiezdnych szlaków. Na przykład Sanforda Jone-sa, pierwszego człowieka, który odważył się opuścić naszą Galaktykę. Po trzech stuleciach jego zabłąkany statek przeleciał nagle nad Syriuszem. Przy nieruchomym sterze tkwiła nadal mumia pilota. Teraz mówiło się, że Sanford Jones przyjmuje na podkład swego upiornego statku wszystkich tych, którzy wpadli w zaklęty krąg swobodnego spadania.

W ten sposób Dan zdobywał wiedzę o sprawach, o których milczano w Syndykacie.

Podróż na Naxos była zwyczajnym lotem frachtowca. Świat pogranicza, w którym w końcu się znaleźli, był tak podobny do świata ziemskiego, że nie wywoływał emocji. Dan i tak nie mógł zejść na planetę, bo nie dostał urlopu. Van Ryck uczynił go odpowiedzialnym za całą krzątaninę przy rozładunku. Okazało się wtedy, że dni spędzone nad tabelami w ładowni nie poszły na marne. Dan zaskakująco dobrze poradził sobie z odszukaniem poszczególnych towarów.

Van Ryck natomiast, wraz z Kapitanem, opuścili statek. Następny kurs Królowej zależał w dużej mierze od ich umiejętności targowania się oraz od intuicji. Żaden kosmolot akwizycyjny nie zatrzymywał się w porcie długo: tyle tylko, ile potrzeba było na pozostawienie jednego ładunku i załadowanie drugiego.

W południe następnego dnia Dan nie miał już nic do roboty. Odrobinę zniechęcony włóczył się z Kostim przy włazie. Żaden z członków załogi nie wybrał się do rozległego, otoczonego bulwiastymi drzewami miasta pogranicza. W każdej chwili mogli być potrzebni przy załadunku. Ludzie z obsługi Portu czcili bowiem jakieś miejscowe święto i nie było ich na stanowiskach. Po paru godzinach Dan i mechanik zauważyli, jak przez pole startowe pędzi z niesłychaną prędkością wynajęty przez Kapitana ślizgacz.

Pojazd zatoczył łuk, wznosząc tumany kurzu, i stanął u stóp rampy. Jellico wskoczył na nią i w kilka sekund był już przy włazie, podczas gdy Van Ryck dopiero podnosił się zza steru. Kapitan rzucił w stronę Kostiego:

— Zarządź zebranie w mesie!

Dan zerknął na pole, spodziewając się pościgu policji albo jeszcze gorszego nieszczęścia. Powrót oficerów pachniał natychmiastową ucieczką. Jednak jego bezpośredni przełożony wdrapywał się na rampę w zwykłym, powolnym tempie. Van Ryck w dodatku gwizdał sobie pod nosem, co — zgodnie z obserwacjami poczynionymi przez Dana — oznaczało absolutny spokój w świecie Holendra. Tak więc, jakiekolwiek wieści przynosił Kapitan, Szef Ładowni uznawał je za dobre. W kilka minut później Dan wcisnął się w niewielki kącik przy drzwiach mesy — był w końcu najmłodszym członkiem załogi. Wszyscy byli obecni — począwszy od Tau, a skończywszy na ciągle nieuchwytnym Murze — i wszyscy wpatrywali się w Kapitana, który siedział u szczytu stołu i przesuwał opuszkami palców wzdłuż blizny na policzku.

— I cóż to za skarb wpadł w nasze ręce tym razem, Kapitanie?

To Steen Wilcox zadał pytanie, które wszystkim chodziło po głowie.

— Aukcja Inspekcji — Jellico wyrzucił z siebie te dwa słowa, jak gdyby już nie mógł ich powstrzymać.

Ktoś gwizdnął cicho, a ktoś inny westchnął. Dan zmrużył oczy usiłując zrozumieć wagę tej informacji, ale był przecież tylko nowicjuszem w Pośrednictwie. Po paru minutach dopiero, gdy dotarła do niego cała doniosłość tego stwierdzenia, udzieliło mu się gorączkowe podniecenie. Aukcja Inspekcji. Wolny Pośrednik jeden raz w całym życiu miał szansę w niej uczestniczyć. I na takich właśnie aukcjach powstawały największe fortuny.

— Kto jest w mieście? — inżynier Stotz patrzył na Kapitana niemal oskarżycielskim wzrokiem.

— Ci, co zawsze — odpowiedział Jellico wzruszając ramionami. — Ale na liście są cztery planety klasy D.

Dan kalkulował w myśli ich własne szansę. Kompanie natychmiast zagarną te z klasy A i B. Będzie trochę przetargów, jeśli chodzi o C. No i cztery z klasy D — cztery dopiero co odkryte planety… Wystawione na aukcję prawa do prowadzenia handlu z nimi można by nabyć za przystępną dla Wolnych Pośredników cenę. Czy Królowa była w stanie wziąć udział w licytacji? Całkowity pięcio — lub dziesięcioletni monopol na prawa pośrednictwa z nową, nieznaną planetą mógłby ich uczynić bogaczami. Gdyby tylko dopisało im szczęście!