David Brin: Stare jest piękne

Dennis nie mógł uwierzyć, że naprawdę to słyszy. Był przekonany, że starszy pan go nie lubi. Co go, do diabła, skłoniło, żeby w chwili, gdy zrodziła się kwestia następstwa, zwrócić się właśnie do niego?

Zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem jego własna niechęć nie przesłoniła mu szlachetniejszych stron osobowości Flastera.

— Rozumiem, że jest pan zainteresowany moją propozycją?

Dennis kiwnął głową. Motywy Flastera były mu obojętne dopóty, dopóki będzie miał możliwość ponownego położenia rąk na zevatronie.

— Znakomicie! — Flaster znowu uniósł filiżankę. — Jest oczywiście pewien szczegół, z którym najpierw musimy sobie poradzić — ale to drobiazg, naprawdę. Rzecz z rodzaju tych, dzięki którym możesz wykazać się przed całym laboratorium zdolnościami przywódczymi i zapewnić sobie powszechne poparcie.

— Ach — powiedział Dennis. „Wiedziałem! A więc jest! Haczyk!”

Flaster sięgnął pod biurko i wyjął stamtąd szklany pojemnik. Wewnątrz leżał futrzanoskrzydły, brzytwozęby potworek. Sztywny i martwy.

— Po tym, jak zeszłej soboty pomogłeś nam go schwytać, doszedłem do wniosku, że więcej z nim kłopotów niż pożytku, więc oddałem go naszemu wypychaczowi…

Dennis z trudem uspokoił oddech. Małe, czarne oczka patrzyły na niego szklanym wzrokiem. Teraz zdawały się nie tyle wrogie, ile głęboko tajemnicze.

— Chciałeś dowiedzieć się o tej istocie czegoś więcej — powiedział Flaster. — Jako mój następca masz oczywiście do tego pełne prawo.

— Ludzie myślą, że on uciekł z Centrum Genetycznego. Flaster zachichotał.

— Ale ty masz na ten temat swoje zdanie, prawda? Rzeźbiarze genów nie są jeszcze na tyle wprawni w swojej sztuce, żeby stworzyć coś tak unikalnego — powiedział. — Tak dzikiego. Nie. Jak się słusznie domyśliłeś, nasz mały przyjaciel nie pochodzi z laboratoriów genetycznych, ani nawet, jeśli o to chodzi, skądkolwiek w naszym systemie słonecznym. On pochodzi z Pierwszego Laboratorium, z jednego ze światów anomalnych — ze świata, z którym udało nam się połączyć za pomocą zevatronu.

Dennis wstał.

— Uruchomiliście go! Połączyliście się z czymś innym, lepszym niż próżnia czy purpurowa mgła!

Myśli wirowały mu w głowie.

— On oddychał ziemskim powietrzem! Połknął tuzin kanapek razem z czubkiem ucha Briana Yena i nadal żył! Biochemia tej istoty musi być…

— Jest… ona jest niemal idealnie ziemska — potwierdził Flaster.

Dennis potrząsnął głową i usiadł ciężko.

— Kiedy znaleźliście to miejsce?

— Odkryliśmy je podczas poszukiwań odchyleń zevatronicznych trzy tygodnie temu. Muszę przy tym przyznać, że po pięciu miesiącach niepowodzeń sukces osiągnęliśmy dopiero wtedy, gdy wróciliśmy do wzorca poszukiwań opracowanego pierwotnie przez ciebie, Nuel.

Flaster zdjął okulary i wytarł je jedwabną chusteczką.

— Twój wzorzec zadziałał niemal natychmiast. I znalazł świat zadziwiająco podobny do Ziemi. Biolodzy są w ekstazie, najoględniej mówiąc.

Dennis gapił się na martwą istotę w pojemniku. „Cały świat! Udało się!”

Spełniło się marzenie doktora Guinasso. Zevatron stał się kluczem do gwiazd! Osobiste żale Dennisa rozwiały się jak mgła. Był szczerze i głęboko wzruszony osiągnięciem Flastera.

Dyrektor wstał i podszedł do ekspresu, ponownie napełniając filiżankę.

— Jest tylko jeden problem — powiedział lekkim tonem, zwrócony plecami do swego gościa.

Dennis podniósł wzrok, wciąż z wirem myśli w głowie.

— Co? Problem?

— No cóż, tak. — Flaster odwrócił się, mieszając kawę. — Prawdę mówiąc, dotyczy on samego zevatronu.

Dennis zmarszczył brwi.

— Co się z nim stało?

Flaster uniósł filiżankę dwoma palcami.

— Hmmm… — westchnął pomiędzy łykami kawy. — Wydaje się, że nie potrafimy zmusić tego przeklętego urządzenia do dalszej pracy.

Flaster nie żartował. Zevatron był popsuty.

Po niemal całym dniu spędzonym na grzebaniu we wnętrznościach maszyny Dennis nadal przyzwyczajał się do zmian, jakie nastąpiły w Pierwszym Laboratorium od czasu, gdy został stąd wygnany.

Główne generatory były wciąż te same, podobnie jak stare sondy rzeczywistości, pracowicie nastrojone przez niego i doktora Guinasso jeszcze na początku ich prac. Flaster i Brady nie ośmielili się przy nich manipulować.

Jednak wprowadzili tu tak dużo nowego ekwipunku, że ogromne jak hala fabryczna Pierwsze Laboratorium niemal pękało w szwach. Choćby kolumn do elektroforezy było tu tyle, że zdołałyby one rozłożyć na czynniki pierwsze prowansalską zupę rybną.

Większą część pomieszczenia zajmował sam zevatron. Ubrani w białe kitle technicy chodzili po kładkach wzdłuż jego szerokiego oblicza, bezustannie coś regulując i dostrajając.

Gdy Dennis pojawił się w laboratorium, większość techników zeszła na dół, żeby go przywitać. Najwyraźniej odczuli ulgę, widząc go tu z powrotem. Klepanie po plecach i uściski dłoni prawie przez godzinę nie pozwalały mu zbliżyć się do ukochanego urządzenia, doprowadziły także niemal do białej gorączki Bernalda Brady’ego.

Gdy wreszcie Dennis był w stanie przystąpić do pracy, skupił uwagę na dwóch ogromnych sondach rzeczywistości. W miejscu, w którym one się stykały, głęboko wewnątrz maszyny, znajdował się niewielki obszar nie istniejący ani dokładnie tutaj, ani też gdziekolwiek indziej. Ten anomalny punkt przestrzenny mógł być przesuwany między Ziemią a Gdziekolwiek, zależnie od tego, która sonda dominowała.

Sześć miesięcy temu w tym miejscu znajdowała się niewielka śluza, za pomocą której mogły być pobierane próbki purpurowych mgieł i dziwnych chmur pyłowych, odkrytych przez doktora Guinasso i Dennisa. Od tamtego jednak czasu została ona zastąpiona przez dużą, opancerzoną komorę powietrzną.

Pracując w pobliżu ciężkiego włazu, Dennis zdał sobie sprawę, że wystarczy przez niego przejść, żeby się znaleźć w innym świecie! To było dziwne uczucie.

— Ciągle błąkasz się po omacku, Nuel?

Dennis podniósł wzrok. Małe usta Bernalda Brady’ego sprawiały wrażenie wiecznie wykrzywionych grymasem dezaprobaty. Brady otrzymał polecenie zobowiązujące go do współpracy, jednak najwyraźniej nie obejmowało ono uprzejmości.

Dennis wzruszył ramionami.

— Udało mi się poważnie zawęzić problem. Coś jest nie w porządku z tą częścią zevatronu, która znajduje się w świecie anomalnym — z mechanizmem powrotnym. Być może jedynym sposobem jest naprawienie tego uszkodzenia od drugiej strony.

W tym momencie uświadomił sobie, jaką cenę Marcel Flaster najpewniej wyznaczy za umieszczenie go na czele Pierwszego Laboratorium. Jeżeli nie znajdzie sposobu naprawy stąd, z tego końca, być może będzie musiał przejść przez komorę i usunąć uszkodzenie mechanizmu powrotnego od tamtej strony.

Jeszcze się nie zdecydował, czy ta myśl go podnieca czy paraliżuje.

— Flasteria — powiedział Brady.

— Słucham? — spytał Dennis, mrugając.

— Nazwaliśmy tę planetę Flasteria, Nuel.

Dennis przez chwilę usiłował wymówić tę nazwę, potem się poddał. „Do diabła z waszymi nazwami.”

— Nie jest to w każdym razie zbyt wielkie odkrycie — kontynuował Brady. — Ja już ustaliłem, że to mechanizm powrotny uległ uszkodzeniu.

Dennisa zaczynało denerwować pozerstwo tego faceta. Wzruszył ramionami.

— Oczywiście, że ustaliłeś. Tylko ile czasu ci to zajęło? Gdy twarz Brady’ego poczerwieniała, wiedział, że trafił w sedno.