Orson Card: Glizdawce

Potem ją pocałował, a kiedy jego wargi znalazły się tuż przy jej uchu, wyszeptał:

— Dobiegam już swoich dni, Patience. Nie przeżyję trzech lat. Kiedy umrę, przetnij moje lewe ramię ponad obojczykiem. Znajdziesz tam mały kryształ. Jeśli uda ci się, wyjmij go i zachowaj za każdą cenę. — Potem odsunął się z uśmiechem, jakby nic między nimi nie zaszło.

Nie możesz umrzeć, ojcze, krzyknęła bezgłośnie. Nigdy jeszcze nie rozmawialiśmy ze sobą. Nie możesz umrzeć!

Podczas następnych miesięcy popełniła na rozkaz króla Oruca jeszcze cztery skrytobójcze morderstwa i kilkanaście innych zadań. Skończyła czternaście, potem piętnaście lat. I za każdym razem, kiedy wracała do pałacu, ojciec wydawał jej się słabszy i starszy. W piętnaste urodziny oznajmił, że już nie jest jej potrzebny nauczyciel i wysłał Angela na kontrolę jakichś włości poza miastem. Patience wiedziała, co to znaczy.

Wkrótce potem ojciec zbudził się pewnego dnia zbyt słaby, by wstać z łóżka. Wysłał pierwszego z brzegu sługę po lekarza i na krótką chwilę pozostali sami. Natychmiast podał jej nóż.

— Teraz — wyszeptał. Przecięła ramię. Twarz mu nawet nie drgnęła. Z rany wyjęła mały, okrągły kryształ, doskonale piękny.

— To jest berło heptarchów Imaculaty — wyszeptał. — Uzurpator i jego syn nie dowiedzieli się, czym jest ten kryształ i gdzie został schowany. — Zdołał się uśmiechnąć, ale nie potrafił ukryć bólu. — Nigdy nie pozwól geblingom odkryć, że go masz — dodał.

Służący wrócił pośpiesznie, wiedząc, że zbyt długo pozostawił ich samych. Ale już było po wszystkim i nic nie zauważył. Krwawiącą ranę starannie przykrywał ręcznik, a mała kulka w kolorze bursztynu spoczywała w kieszeni sukni Patience.

Dziewczynka odnalazła ją palcami i ścisnęła, jakby chcąc wycisnąć nektar z owocu. Mój ojciec umiera i jedyne, co od niego dostałam, to ten twardy, mały, pokryty krwią kryształ, który wyrwałam z jego ciała.

Patience czekała na śmierć ojca, a głowiarz stał już pod drzwiami. Lord Peace leżał na wysokim łożu z poszarzałą twarzą, ręce mu już nie drżały. Poprzedniego dnia i jeszcze dzień wcześniej, gdy wieść o śmiertelnej chorobie rozniosła się najpierw po dworze, a potem po Królewskim Trakcie i Wysokim Mieście, do jego komnaty zaczął napływać nieprzerwany strumień gości, pragnących pożegnać się z nim i otrzymać błogosławieństwo. Kiedy opuszczali pomieszczenie, rzucali szeptem usprawiedliwienia w stronę Patience: byliśmy przyjaciółmi w Balakaim, nauczył mnie dwelf… Ale ona wiedziała, czemu przychodzili. Dotknąć, zobaczyć, odezwać się do człowieka, który powinien być heptarchą. Umierający król błogosławił ich swym oddechem.

I teraz Patience, która przez całe życie słyszała od tego człowieka same mądre słowa, przyglądała się ruchom jego warg, szepczących w kilkunastu językach nic nie znaczące frazesy. To było tak, jakby Peace oczyszczał się przed śmiercią ze wszystkich pustobrzmiących słówek.

— Ojcze — wyszeptała.

Nagle otworzyły się drzwi. Do środka wdarł się głowiarz.

— Jeszcze nie — zatrzymała go. — Odejdź.

Ale głowiarz poczekał na znak od lorda Peace. Dopiero wtedy zamknął drzwi.

Ojciec uniósł dłoń i dotknął obojczyka, gdzie widniała jeszcze nie zagojona ranka.

— Już wyjęłam — uspokoiła go.

Wspomnienia mu umykały. Mruknął coś.

— Nie słyszę cię — powiedziała.

— Patience — wyszeptał.

Nie była pewna, czy wymawia po prostu jej imię, czy chce wydać jakieś polecenie.

— Ojcze, co powinnam teraz uczynić? Co zrobić z moim życiem, jeśli uda mi się je uratować?

Odpowiedział coś niewyraźnie.

— Nie słyszę cię, ojcze.

— Służyć i bronić — odparł w dwelf. A zaraz potem w gauntish. — Królewski dwór.

— Oruc nie pozwoli mi przejąć twojej służby — przeszła na geblic. Odpowiedział w agarant, języku używanym przez prostych ludzi, który na pewno potrafił zrozumieć głowiarz.

— Całym świat jest królewskim dworem. — Nawet w chwili śmierci pragnął utwierdzić wiarę Oruca w swą lojalność. Patience wiedziała dlaczego: Oruc powinien odrzucić wszelkie podejrzenia, że Peace kiedykolwiek był nielojalny w stosunku do niego. I zastanawić się, czy przez cały czas ich obojga źle nie oceniał.

Ale wiedziała również, że dla niej te słowa mają jeszcze inne znaczenie. Choć może nigdy w życiu nie odzyska tytułu, spoczywa na niej taka sama odpowiedzialność, jak na władczyni. Ona ma służyć swemu krajowi. Była jemu ofiarowana.

— Uczyłeś mnie, jak przeżyć — szepnęła — a nie jak zbawić świat.

— Lecz również poświęcenia dla świata — zdołały wyszeptać jego wargi.

Potem usta zastygły, a ciałem wstrząsnął dreszcz. Głowiarz usłyszał skrzypnięcie łóżka i już wiedział. Otworzył drzwi i wkroczył do środka. W lewej ręce trzymał słój na głowę, w prawej długi przewód i skalpel.

— Lady Patience — powiedział, nie podnosząc na nią oczu — lepiej niech pani na to nie patrzy.

Ale ona nie odwróciła wzroku, nie mógł jej powstrzymać, ponieważ nie miał już ani sekundy do stracenia, jeśli chciał, by głowa przeżyła. Skalpel był tylko większą, mniej delikatną i mocniejszą odmianą jej pętli. Głowiarz przeciągnął nim po karku ojca i wetknął przewód do wnętrza głowy. Potem jednym ruchem zerwał ciało i mięśnie. Trochę więcej czasu zajęło umieszczenie przewodu pomiędzy chrząstkami i nerwami kręgosłupa. Peace nie żył zaledwie od dziesięciu sekund, kiedy głowiarz podniósł jego głowę za dolną szczękę i delikatnie umieścił ją w słoju.

Pojemnik chybotał się przez kilka chwili, zanim żyjące w nim szyjki zagnieździły się w miejscu przecięcia żył i arterii. One utrzymywały głowę przy życiu do czasu zainstalowania jej na dworze niewolników.

Oczywiście ciało zabiorą jej również. Lord Peace mógł być za życia ambasadorem króla, ale po śmierci jego zwłoki stały się szczątkami ostatniego pretendenta i jeśli kapłani z Brodu Na Rzece lub Wyspy Straconych Dusz dostaliby je w swoje ręce, kłopotom nie byłoby końca. A więc grabarze zabrali ciało na królewski cmentarz, a ona pozostała sama w komnacie.

Nie traciła czasu. Ojciec już dawno uprzedził ją, w jakim niebezpieczeństwie znajdzie się po jego śmierci. Przede wszystkim musiała ukryć to, co nie mogło być ujawnione. Ojciec nigdy nie trzymał wielu pisanych dokumentów. Zgarnęła je wszystkie i bez wahania wrzuciła do ognia. Poczekała, aż zamieniły się w popiół.

Potem wyjęła maleńki kryształ wydobyty z ciała ojca i połknęła go. Nie była pewna, czy materiał, z którego został wykonany, będzie odporny na procesy trawienne, ale nie znała innego sposobu ukrycia skarbu w swym ciele. Nikt nie powinien go przy niej znaleźć w razie rewizji osobistej.

Torbę podróżną naszykowała już wcześniej. Spakowała do niej rzeczy, które mogły dopomóc w ucieczce i przetrwaniu. Maski i wszystko potrzebne do charakteryzacji, peruki, pieniądze, klejnoty, małą butelkę z wodą i pastylki cukru. Tylko to, co niezbędne. Broń miała zawsze pod ręką, by łatwo było po nią sięgnąć. Pętlę. Środek wybuchowy ukryty wewnątrz krzyża zawieszonego, zgodnie z nakazami mody, pomiędzy piersiami. Trucizna w plastikowych kapsułkach pomiędzy palcami nóg. Była zdecydowana przetrwać, przygotowywała się do tego, czuwając przy umierającym. Wiedziała, że Oruc ma zamiar zaaranżować jej śmierć i pochować córkę wraz z ojcem, choć przyczyny zgonów byłyby zgoła różne.