Stanisław Lem: Ciberiado - elektitaj rakontoj

— Tie ĉi sidante ni atingos nenion, mankas alia konsilo. Mi provos trakti kun ĝi…

— Estas senespere — ekdiris Trurl. — Sed provu, eble vi sola travivos…

— Sed ne, ne tiel! — diris plifortige al li Klapaŭcjo kaj alirinte al la nevidebla en mallumo roka truo, li ekkriis:

— Hola! Ĉu vi aŭdas nin?!

— Mi aŭdas — respondis la maŝino.

— Aŭskultu, mi volus vin pardonpeti. Vi scias… inter ni aperis malgranda miskompreniĝo, sed elemente ĝi estas do nur etaĵo. Trurl entute ne volis…

— Mi detruos Trurl-on! — diris la maŝino. — Sed antaŭe li respondos al mi je la demando, kiom estas du kaj du.

— Ah, li respondos al vi, kaj tiel, ke vi estos tute kontenta kaj certe kun li pacigos, ĉu ne, Trurl? — trankvilige diris la mediacianto.

— Certe… — respondis tiu per malforta voĉo.

— Jes? — diris la maŝino. — Do kiom estas du kaj du?

— Kva… ne, sep… — ankoraŭ pli mallaŭte diris Trurl.

— Ho ho! Do ne kvar, sed sep? – ektondris la maŝino. — Vi vidas!

— Sep, memkompreneble ke sep, ĉiam estis sep! — fervore aprobis Klapaŭcjo. — Ĉu nun vi jam ellasos nin? — li aldonis singarde.

— Ne. Ankoraŭfoje Trurl diru, ke li tre bedaŭras kaj kiom estas du oble du…

— Kaj ĉu vi liberlasos nin, se mi diros? — ekdemandis Trurl.

— Mi ne scias. Mi pripensos. Vi ne starigos kondiĉojn al mi. Diru, kiom estas du oble du!

— Sed verŝajne vi ellasos nin? — diris Trurl, kvankam Klapaŭcjo tiris lian brakon, flustrante al lia orelo: — Ĝi estas idioto, ne kverelu kun ĝi, mi petegas!

— Mi ne ellasos, se mi ne volos — respondis la maŝino. — Sed vi sendube diros al mi, kiom estas du oble du…

— Ho! Mi diros al vi, certe! — li ekkriis. — Du kaj du estas kvar kaj du oble du estas kvar, kvankam vi ekstaris surkape, kvankam vi polvigis tiujn tutajn montojn, per maro falsenglutis, la ĉielon eltrinkis, ĉu vi aŭdas? Du kaj du estas kvar!!

— Trurl! Vi freneziĝis! Kion vi diras? Du kaj du estas sep, kara, amata maŝino, sep! Sep!!! — kriis Klapaŭcjo, penante superlaŭtigi sian amigon.

— Malvere! Estas kvar! Nur kvar, de komenco ĝis la mondfino KVAR!! — muĝis freneze Trurl ĝis la voĉperdo.

— Malvere! Sep! Tion vi tuj diros, kiam mi vin kaptos!

— Mi neniam tion diros! — rebatis Trurl, kvazaŭ por li estis ĉio la sama, kaj tiam de kavplafono la ŝtona hajlo ŝutis al iliaj kapoj, ĉar la maŝino komencis ataki per ĝia tuta oketaĝa korpo la rokan krutaĵon ĝis la grandegaj ŝtonegoj krevis de masivaj rokoj kaj kun bruo rulfalis en la valon.

— Du kaj du estas kvar! Kvar!!!

— Do tia estas ĝia malfama fino kaj du oble du estas ĉiam… — komencis Trurl, sed en jena momento la maŝino ekzumis kaj malforte kaj malklare, eĉ neaŭdeble, lastfoje ekbalbutis: — SEP.

— Kiu estas vi kaj kion vi volas? — li demandis.

— Mi estas Maŝino por Dezirplenumado, kaj min sendis al vi via amiko kaj granda kolego, Trurl, kiel la donaco.

— Kiel la donaco? — ekdiris Klapaŭcjo, kies sentoj por Trurl estis sufiĉe miksitaj, kaj precipe li ne ekplaĉis tion, ke la maŝino nomigis Trurl-on lia "granda kolego". — Do bone — li decidis post mallonga pripenso — eniru.

— Mi rememorigas pri mia ĉeesto.

— Mi ne forgesis vin — diris Klapaŭcjo kaj plue li laboris. Post momento la maŝino elparolis:

— Ĉu verŝajne mi povas eksciiĝi, kion vi faras?

— Ĉu vi estas la Maŝino por Dezirplenumado aŭ por Demandado? — ekdiris Klapaŭcjo kaj aldonis: — Mi bezonas la bluan lakon.

— Mi ne scias, ĉu ĝi estas en la tono, kiun vi bezonas — respondis la maŝino, antaŭŝovante tra la ventra klapeto la lakujon. Klapaŭcjo malfermis ĝin, senvorte mergis en ĝi sian penikon kaj komencis laki. Ĝis la vespero li ankoraŭ postulis smirgon, karborundon, borilon, blankan lakon kaj ŝraŭbojn, kaj ĉiufoje la maŝino tuj donis al li tion, kion li deziris. Antaŭ la vespero li kovris la konstruatan aparaton per la tolpeco, manĝis, eksidiĝis antaŭ la maŝino sur la malgranda tripieda seĝo kaj ekdiris:

— Ni ekvidu nun, ĉu vi estas kapabla por io ajn. Vi atestas, ke vi povas fari ĉion?

— Ne ĉion, sed multe — modeste respondis la maŝino. — Ĉu vi estas kontenta pro lako, ŝraŭboj kaj boriloj?

— Tutcerte, tutcerte! — murmuris Klapaŭcjo. — Sed nun mi postulos ion multe pli malfacilan. Se vi ne plenumos tion ĉi, mi resendos vin al via majstro kun ĝusta danko kaj opinio.

— Kaj kio ĝi estos? — demandis la maŝino kaj transpaŝis de piedo al piedo.

— Trurl — klarigis Klapaŭcjo. — Vi devas fari Trurl-on al mi, tute similan al la originalo. Mi ne povu distingi unu de alia!

— Bone, mi faros Trurl-on al vi, sed zorgu pri li, ĉar li estas tre granda konstruanto!

— Memkompreneble, vi povas esti trankvila — respondis Klapaŭcjo. — Do kie estas tiu Trurl?