Robert Sawyer: Hybrydy

Mary ścisnęła jej dłoń. Przez chwilę siedziała w milczeniu, a w końcu powiedziała:

— Chciałabym znaleźć Pontera. Cholera, tak się przyzwyczaiłam do kontaktu za pośrednictwem Kompanów, że teraz, kiedy Hak się zepsuł…

— Na pewno nic mu nie jest — zapewniła Louise. Najwyraźniej zrozumiała, że teraz przyszła jej kolej, by pocieszyć koleżankę. — Nie miał najmniejszych nawet objawów gorączki krwotocznej.

Mary próbowała przytaknąć, ale nie mogła poruszyć głową. Tak bardzo się denerwowała, że…

Nagle usłyszały drapanie w drzwi. Serce podskoczyło Mary do gardła. Wiedziała, że nie muszą się obawiać neandertalczyków, ale znajdowały się przecież w myśliwskiej chacie na terenach łowieckich. Kto mógł wiedzieć, jakie bestie czają się na zewnątrz.

— Nie możemy się wybrać na poszukiwania Pontera — stwierdziła Louise. — Tylko pomyśl. Możliwe, że lasery usunęły z jego organizmu wirusy, ale to nie gwarantuje odporności, a przecież my jesteśmy zakażone. Może wirus nie atakuje białych Gliksinów, ale mimo wszystko stałyśmy się jego nosicielkami. Nie możemy się z nim zobaczyć, dopóki same nie przejdziemy odkażania.

— W takim razie co mamy robić?

— Wrócimy po Kriegera.

— Co? Dlaczego? Tam, gdzie jest, nie może nikomu wyrządzić krzywdy.

— Nie, ale jeśli istnieje jakieś antidotum na wirusa albo sposób zneutralizowania go na dużą skalę, Krieger na pewno o tym wie, prawda?

— Dlaczego sądzisz, że nam to wyjawi?

Po raz pierwszy od śmierci Reubena głos Louise zabrzmiał stanowczo.

— Jeśli tego nie zrobi, zabiję go — oznajmiła.

Odczekały jeszcze jakiś czas, aby nie natknąć się na zwierza, który wcześniej drapał w drzwi, i dopiero potem ostrożnie je otworzyły. Do środka wpadł wirujący śnieg.

Dotarcie do budynku w pobliżu placu Konbor, gdzie zostawili związanego Jocka Kriegera, zabrało im większą część przedpołudnia.

— Nie mogę się pozbyć wrażenia, że już go tam nie zastaniemy — przyznała Louise, kiedy zbliżały się do drzwi. — Ten łajdak ma w zanadrzu mnóstwo sztuczek…

Pociągnęła w górę pięcioramienną klamkę.

Jock wciąż był w środku.

Leżał na boku w kałużach ciemnej krwi. Miał bladą, woskowatą skórę.

Mary obróciła go. Krew zakrzepła mu na brodzie i policzkach, a przy uszach namalowała bokobrody w kolorze wina. Zerknęła w dół i spostrzegła, że jego spodnie również są przesiąknięte krwią.

Z trudem zapanowała nad żołądkiem, który próbował się pozbyć bulw i mięsa, zjedzonych na śniadanie. Spojrzała na Louise, która przygryzała dolną wargę. Mary nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

Dwóch martwych Gliksinów.

Dwóch martwych mężczyzn z gatunku Homo sapiens…

To tak, jakby…

Surfer Joe, Marek II.

Nie, nie. To było niemożliwe. Niemożliwe! Owszem, zapisała formułę wirusa, który teoretycznie miał atakować tylko gliksińskich mężczyzn, ale podarła tamtą kartkę i z całą pewnością nie wpisała niczego w program Jocka. Jasne było, że wyprodukował wirus, zanim zdołała go unieszkodliwić, tylko…

Tylko że wirus zachowywał się tak jak ten, który wymyśliła — infekował Homo sapiens z chromosomem Y.

Ale przecież Mary go nie stworzyła. Na pewno nie…

Chyba że…

Nie, nie. To by było zupełnie szalone.

Ale w końcu podróżowała między światami, podobnie jak Jock. Skoro więc w jednej wersji rzeczywistości nie stworzyła śmiertelnego dla mężczyzn z gatunku Homo sapiens Surfera Joe, to może…

To może w innej wersji rzeczywistości zrealizowała swój plan i ów wirus powstał…

Czy ten Jock Krieger, który wykrwawił się tutaj na śmierć, pochodził z drugiej rzeczywistości…

Pokręciła głową. To wszystko wydawało się jej zbyt dziwaczne. Poza tym Ponter i Louise często powtarzali, że świat, który Mary nazywała swoim, i ten, który Ponter uważał za własny dom, były ze sobą splecione. Podobno rozłączyły się w chwili, gdy 40 tysięcy lat wcześniej na Ziemi narodziła się świadomość.

Jeśli tak…

Jeśli tak, to ktoś inny zmodyfikował formułę wirusa.

Tylko kto? I dlaczego?

Cornelius Ruskin oglądał wiadomości, próbując nad sobą zapanować, ale nie potrafił. Cały się trząsł.

Chciał, aby jego wersja stworzonego przez Kriegera wirusa Surfaris służyła wyłącznie obronie, a nie atakowi. Miała chronić świat neandertalczyków przed…

… przed takimi jak on sam. Takimi, jakim kiedyś był…

A teraz dwóch ludzi nie żyło.

Oczywiście podejrzewał, że jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, więcej ofiar nie będzie. Mężczyźni Homo sapiens musieli odtąd trzymać się swojego świata. Nie pozbawiono ich niczego prócz możliwości przeniesienia tkwiącego w nich zła przez portal na drugą Ziemię.

Cornelius wynajmował przytulny dom w Rochester, przy wysadzanej drzewami ulicy. Było to cudowne przeciwieństwo jego dawnego apartamentu w slumsach. Nie czuł się jednak tutaj dobrze. Miał wrażenie, że trafił do piekła.

Zacisnął dłonie na poręczach nowego fotela, próbując się uspokoić. Stacja CNN pokazywała właśnie wywiad z Mary Vaughan, jedną z kobiet, które zgwałcił. Oczywiście nie o tym mówiła. Wyjaśniała natomiast, dlaczego gliksińscy mężczyźni muszą pozostać na swoim świecie i nie wolno im podróżować na Ziemię neandertalczyków. Towarzyszył jej zdrowo i krzepko wyglądający Ponter Boddit.

Wywiad przeprowadzono dla CBC Newsworld, a CNN tylko go retransmitowało. Podobno Mary kilka dni wcześniej wystawiła Newsworld do wiatru, kiedy popędziła za Jockiem Kriegerem, żeby go powstrzymać, ale teraz była już z powrotem w tej rzeczywistości.

W rzeczywistości, na którą Cornelius Ruskin był skazany.

— Twierdzi pani, że żaden mężczyzna z gatunku Homo sapiens nie może podróżować na neandertalski świat ze względu na to zagrożenie? — spytał dziennikarz.

— Zgadza się — odparła Mary. — Wirus uwolniony przez Jocka Kriegera…

— Chodzi o szczep wirusa, który amerykańskie centrum epidemiologiczne nazwało „ebola-saldak”, czy tak? — upewnił się prowadzący wywiad.

— Dokładnie tak. Przypuszczamy, że zamiarem Kriegera było stworzenie szczepu, który byłby śmiertelny jedynie dla neandertalczyków, tymczasem otrzymał wirusa, który selektywnie atakuje wyłącznie mężczyzn z gatunku Homo sapiens. Nie wiemy jeszcze, na jak wielkim obszarze rozprzestrzenił się ten szczep, wiemy za to, że śmierć następuje w kilka godzin od momentu zakażenia.

— A co z neandertalską metodą dekontaminacji? Doktorze Boddit, czy mógłby pan powiedzieć nam coś na jej temat?

— Za pomocą przestrajalnych laserów w organizmie człowieka niszczone są wszystkie obce biomolekuły — odparł Ponter. — Oboje z doktor Vaughan przeszliśmy tę procedurę przed przybyciem na tę wersję Ziemi. Taka dekontaminacja jest w stu procentach skuteczna, jednak, tak jak wspomniała doktor Vaughan, każdy gliksiński mężczyzna zakażony szczepem ebola-saldak umrze, o ile natychmiast nie przejdzie procedury odkażania, a na moim świecie nie ma wielu punktów dekontaminacji.

— A czy poza laserowym oczyszczaniem nie ma żadnej innej metody obrony przed wirusem, na przykład szczepionki?