Станiслаў Лем - Салярыс

Я зрабiў выгляд, што не разумею яго. Снаўт прымружыў пачырванелыя вочы i нахiлiўся да мяне так блiзка, што я адчуў яго дыханне. Ён зашаптаў:

— Мы загразлi, Кельвiн. З Сарторыусам ужо нельга звязацца, я ведаю толькi тое, што напiсаў табе i што ён сказаў мне пасля нашай цудоўнай канферэнцыi…

— Ён выключыў вiдэафон? — спытаўся я.

— Не, у яго кароткае замыканне. Здаецца, ён зрабiў яго знарок, альбо… Снаўт махнуў кулаком, нiбыта нешта разбiваў.

Я моўчкi пазiраў на яго. Левы куточак яго вуснаў скрывiўся ў непрыемнай усмешцы.

— Кельвiн, я прыйшоў таму… — Ён не дагаварыў. — Што ты хочаш рабiць?

— Ты маеш на ўвазе тое пiсьмо? — паволi прамовiў я. — Зраблю, не маю падстаў адмаўляцца, таму я i сяджу тут, хачу разабрацца…

— Не, — перапынiў ён, — я не пра тое…

— А пра што? — спытаўся я з наўмысным здзiўленнем. — Я слухаю.

— Сарторыус, — прамармытаў ён, — яму здаецца, што ён знайшоў шлях… ведаеш…

Снаўт не спускаў з мяне вачэй. Я сядзеў спакойна, спрабуючы захаваць абыякавы выраз твару.

— Перш за ўсё тая гiсторыя з рэнтгенам. Тое, што рабiў з iм Гiбарыян, памятаеш? Магчыма пэўная мадыфiкацыя…

— Якая?

— У Акiян пасылалi проста пучок прамянёў i мадулявалi толькi iх магутнасць згодна з пэўнымi формуламi.

— Так, я ведаю пра гэта. Нiлiн ужо рабiў так. I многiя iншыя.

— Так, але яны скарыстоўвалi мяккае выпраменьванне. А тут было жорсткае, мы калашмацiлi Акiян як маглi, усёй магутнасцю.

— Могуць быць непрыемнасцi, — зазначыў я. — Парушэнне Канвенцыi Чатырох i ААН.

— Кельвiн… Не прытварайся. Якое гэта мае значэнне цяпер? Гiбарыян жа мёртвы.

— Ага, Сарторыус хоча ўсё звалiць на яго?

— Не ведаю. Я з iм пра гэта не гаварыў. Гэта не мае значэння. Сарторыус мяркуе, раз «госцi» з’яўляюцца тады, калi мы прачынаемся, значыць, Акiян выведвае ў нас рэцэпт вытворчасцi пад час сну. Акiян лiчыць, што сама важны наш стан — сон, i таму паступае iменна так. Сарторыус хоча даслаць яму нашыя думкi, думкi наяве — разумееш?

— Якiм чынам? Па пошце?

— Жарты ты дашлеш асобна, сам. Гэты пучок прамянёў будзе мадулявацца бiятокамi мозга аднаго з нас.

Нарэшце я сёе-тое зразумеў.

— Ага, — сказаў я, — адзiн з нас — гэта я! Так?

— Так. Ён думаў пра цябе.

— Шчыра дзякую.

— Што ты пра гэта скажаш?

Я нiчога не адказаў. Снаўт моўчкi паглядзеў спачатку на захопленую чытаннем Хэры, затым на мяне. Я адчуваў, як кроў адхлынае ад майго твару, але не мог з сабой саўладаць.

— Ну як?.. — спытаўся Снаўт.

Я пацiснуў плячыма.

— Гэтыя рэнтгенаўскiя байкi пра дасканаласць чалавека я лiчу глупствам. I ты таксама. Хiба не так?

— Так.

— Вельмi добра, — прамовiў Снаўт i ўсмiхнуўся, быццам я апраўдаў яго спадзяваннi. — Значыць, ты супраць задумы Сарторыуса?

Я яшчэ не ўсвядомiў, якiм чынам, але ён дамогся свайго — я прачытаў гэта ў яго позiрку. Што я мог яшчэ сказаць?

— Цудоўна, — прамовiў Снаўт. — Ёсць i iншы праект. Перарабiць апарат Роша.

— Анiгiлятар?..

— Ага. Папярэднiя разлiкi ў Сарторыуса ўжо ёсць. Гэта рэальна. I нават не спатрэбiцца вялiкая магутнасць. Устаноўка можа працаваць цэлыя суткi, без абмежавання часу, ствараючы антыполе.

— Па… пачакай! Як гэта, на твой погляд, адбудзецца?

— Вельмi проста. Гэта будзе нейтрыннае антыполе. Звычайная матэрыя застаецца без змяненняў. Знiшчаюцца толькi… нейтрынныя сiстэмы. Разумееш?

Снаўт задаволена ўсмiхаўся. Я сядзеў як аглушаны. Ён перастаў усмiхацца, дапытлiва паглядзеў на мяне, зморшчыў лоб i чакаў.

— Першы праект — «Думка» — адкiдваем. А другi? Сарторыус ужо займаецца iм. Назавём праект «Свабода».

На iмгненне я заплюшчыў вочы. Нечакана прыйшло рашэнне. Снаўт — не фiзiк. Сарторыус выключыў або разбiў вiдэафон. Цудоўна!

— Я назваў бы праект «Бойня»… — паволi прамовiў я.

— Не выдавай сябе за святога. Зараз усё будзе iначай. Нiякiх «гасцей», нiякiх утварэнняў Ф — нiчога. У момант матэрыялiзацыi пачынаецца распад.

— Гэта непаразуменне, — усмiхнуўся я i пакiваў галавой; я спадзяваўся, што мая ўсмешка выглядае натуральна. — Снаўт, гэта не пакуты сумлення, а толькi iнстынкт самазахавання. Я не хачу памiраць.

— Што?..

Снаўт разгубiўся. Ён падазрона паглядаў на мяне. Я дастаў з кiшэнi скамечаны лiст з формуламi.

— Я таксама думаў пра гэта. Ты не верыш? Як вядома, я першы прапанаваў нейтрынную гiпотэзу. Праўда? Паглядзi. Антыполе можна ўзбудзiць. Для звычайнай матэрыi яно не ўяўляе небяспекi. Гэта праўда. Але ў момант дэстабiлiзацыi, калi нейтрынная сiстэма распадаецца, вызваляецца лiшняя энергiя сувязi. Калi на кожны кiлаграм масы, што знаходзiцца ў спакоi, прыпадае 108 эргаў, то на кожнае ўтварэнне Ф — ад 5x108 да 7x108 эргаў. Ты можаш уявiць, што гэта такое? Невялiкi ўранавы выбух унутры Станцыi.