Philip Dick - Płyńcie łzy moje, rzekł policjant

— Odejdź i daj mi je przejrzeć — polecił Buckman. Peggy Beason cicho opuściła gabinet, zamykając za sobą drzwi.

— Nie powinienem jej tak traktować — powiedział Buckman do Herba Maime’a.

— To zrozumiałe.

Otworzywszy akta Jasona Tavernera, Buckman zobaczył błyszczącą fotografę. Przyczepiona do niej karteczka głosiła: Na pamiątkę od Jasona Tavernera, co wtorek o dziewiątej wieczór w NBC.

— Jezu Chryste — rzekł Buckman. Bogowie, pomyślał, igrają z nami. Obrywają nam skrzydełka.

Herb pochylił się i również spojrzał na akta. Razem patrzyli na błyszczącą odbitkę, bez słów, aż w końcu Herb zaproponował:

— Zobaczmy, co tam jeszcze jest.

Buckman odłożył na bok pocztówkowe zdjęcie z przyczepioną kartką i przeczytał pierwszą stronę akt.

— Ilu widzów? — spytał Herb.

— Trzydzieści milionów — odparł Buckman. Wyciągnął rękę i podniósł słuchawkę.

— Peggy — powiedział. — Zadzwoń do tutejszej flii NBC. KNBC czy jakoś tak. Połącz mnie z kimś z zarządu, im wyższe stanowisko, tym lepiej. Powiedz, kto dzwoni.

— Tak, panie Buckman.

Chwilę później na ekranie wideofonu pojawiła się poważna twarz, spokojny głos powiedział:

— Tak, generale? Co możemy dla pana zrobić?

— Czy macie w programie Jason TavemerShow?

— W każdy wtorek, od trzech lat. Punktualnie o dziewiątej wieczorem.

— Puszczacie to od trzech lat?

— Tak jest, generale. Buckman odłożył słuchawkę.

— A zatem, co Taverner robił w Watts, kupując podrobione świadectwa tożsamości?

— zapytał Herb Maime.

— Nie mogliśmy znaleźć nawet jego metryki — mówił Buckman. — Przeszukaliśmy wszystkie istniejące banki danych, wszystkie istniejące wycinki prasowe. Czy oglądałeś kiedyś Jason Taverner Show, puszczany przez NBC o dziewiątej w każdy wtorek?

— Nie — odparł ostrożnie Herb, z lekkim wahaniem.

— Nie jesteś pewien?

— Tyle rozmawialiśmy o rym Tavernerze…

— Ja nigdy nie widziałem tego programu — rzekł Buckman — a co wieczór przez dwie godziny, między ósmą a dziesiątą, oglądam telewizję.

Przeszedł do następnej strony akt; odłożył pierwszą, która spadła na podłogę; podniósł ją Herb.

Druga strona zawierała listę przebojów Jasona Tavernera; podawano tytuł, numer płyty i datę nagrania. Generał patrzył na listę niewidzącym wzrokiem; obejmowała okres dziewiętnastu lat.

— Mówił nam, że jest piosenkarzem. Jeden z jego dokumentów głosił, że należy do związku artystów muzyków, a więc to prawda — powiedział Herb.

— To wszystko prawda — rzucił gniewnie Buckman. Spojrzał na trzecią stronę. Opisywała stan majątkowy Tavernera, źródła i wysokość jego dochodów. — Zarabia o wiele więcej niż ja — stwierdził Buckman — jako generał policji. Więcej niż ty i ja razem wzięci.

— Miał przy sobie sporą sumkę, kiedy go tutaj ściągnęliśmy. Kathy Nelson dał piekielnie dużo forsy. Pamięta pan?

— Tak, Kathy powiedziała o tym McNulty’emu; czytałem w jego raporcie.

Buckman zamyślił się, machinalnie zaginając róg kserokopii. Nagle przestał to robić.

— O co chodzi? — spytał Herb.

— To kserokopia; akt Danpolu nigdy nie wyjmuje się z banku, wysyłają tylko kopie.

— Przecież muszą je wyjąć, żeby skserować.

— Na pięć sekund.

— No, nie wiem — rzekł Herb. — Mnie proszę nie pytać. Nie wiem, jak długo to trwa.

— Na pewno wiesz. Wszyscy wiemy. Milion razy widzieliśmy, jak je kserują. Nic innego nie robią przez cały dzień.

— A zatem pomylił się komputer.

— No dobrze — powiedział Buckman. — On nigdy nie miał żadnych politycznych powiązań, jest zupełnie czysty. Jego szczęście. — Znów zajrzał do akt. — Przez jakiś czas zamieszany w historię z Syndykatem. Nosił broń, ale miał pozwolenie. Przed dwoma laty zaskarżył go do sądu widz, który twierdził, że Tavener w jednym ze skeczy sparodiował jego osobę. Facet nazywa się Artemus Franks i mieszka w Des Moines. Adwokat Tavernera wygrał sprawę. — Czytał fragmenty akt, nie szukając niczego konkretnego; ciągle się dziwił. — Jego najnowsza, czterdziesta piąta płyta: Nowhere Nuthin’ Fuck-up, rozeszła się w dwóch milionach egzemplarzy. Słyszałeś ją kiedy?

— Nie wiem — odparł Herb.

Buckman przez chwilę mierzył go wzrokiem.

— Ja nigdy jej nie słyszałem. Na tym polega różnica między tobą a mną, Maime. Ty nie jesteś pewien, ja jestem.

— Ma pan rację — przyznał Herb. — Ale teraz naprawdę już nie wiem. Uważam, że to bardzo zagmatwane, ale mamy ważniejsze sprawy: musimy myśleć o Alys i raporcie koronera. Powinniśmy porozmawiać z nim najszybciej, jak to możliwe. Pewnie wciąż jest w domu; zadzwonię do niego i…

— Taverner — przerwał mu Buckman — był z nią w chwili śmierci.

— Tak, wiemy. Chancer mówił o tym. Uznał pan, że to nieistotne. Sądzę jednak, że na wszelki wypadek powinniśmy go tu ściągnąć i pogadać z nim; przekonać się, co ma do powiedzenia.

— Czy Alys mogła znać go wcześniej? — spytał Buckman. Tak, pomyślał, zawsze lubiła szóstaków, szczególnie związanych z przemysłem rozrywkowym, takich jak Heather Hart. Dwa lata temu ona i ta Hart miały romans trwający trzy miesiące… ten związek niemal udało im się zataić przede mną; tak dobrze się kryły. Tylko ten jeden raz Alys zdołała utrzymać język za zębami.

Nagle w aktach Jasona Tavernera znalazł wzmiankę o Heather Hart; przeczytał ją uważnie. Heather Hart mniej więcej przez rok była kochanką Tavernera.

— W końcu — powiedział głośno — oboje są szóstakami.

— Taverner i kto?

— Heather Hart. Ta pieśniarka. Akta są aktualne; mówią, że Heather Hart wystąpiła w tym tygodniu w jego programie jako specjalny gość.

Odłożył akta i zaczął przetrząsać kieszenie płaszcza w poszukiwaniu papierosów.

— Proszę. — Herb podał mu swoją paczkę. Buckman potarł szczękę i powiedział:

— Sprowadźmy tu tę Heather Hart. Razem z Tavernerem.

— Dobrze. — Herb kiwnął głową i zanotował to sobie w nieodłącznym notesie.

— To Jason Taverner — rzekł cicho Buckman, jakby mówił do siebie — zabił Alys. Z zazdrości o Heather Hart. Dowiedział się o ich związku.

Herb Maime zamrugał oczami.

— Czy tak będzie dobrze? — Buckman przez chwilę patrzył na niego nieruchomym wzrokiem.

— W porządku — odparł po pewnym czasie Herb Maime.

— Miał motyw. Sposobność. Świadek: Chancer, który może zeznać, że Taverner wybiegł, zataczając się, i usiłował zdobyć kluczyki od wozu Alys. Kiedy Chancer wszedł do domu, żeby sprawdzić swoje podejrzenia, Taverner zaczął uciekać i zbiegł, chociaż Chancer strzelał mu nad głową, chcąc go zatrzymać.

Herb kiwnął głową w milczeniu.

— To wszystko.

— Chce pan, żebyśmy zgarnęli go natychmiast?

— Najszybciej, jak możecie.

— Zawiadomimy wszystkie posterunki. Wyślemy list gończy. Jeśli nadal jest w Los Angeles, może uda nam się go złapać, sprawdzając EEG z helikoptera — porównując wykresy, tak jak to zaczęli robić w Nowym Jorku. Możemy nawet ściągnąć stamtąd jeden śmigłowiec.

— Świetnie — rzekł Buckman.

— Czy powiemy, że Taverner brał udział w jej orgiach?

— Nie było żadnych orgii.

— Holbein i jego ludzie będą…

— Niech to udowodnią — powiedział Buckman. — Tu, przed kalifornijskim sądem, gdzie sprawa podlega naszej jurysdykcji.