Владимир Шитик - Гермес падказвае кiрунак (на белорусском языке)

Узрадаваныя, мы нават не здзiвiлiся, чаму наш настаўнiк нарэшце парушыў сваё правiла не гаварыць пра космас. Нам падумалася, што ён паверыў у сiгнал з галактыкi, якi трапiў на Зямлю праз мой лiсцiк серабрыстай таполi.

Калi, даўшы заданне, настаўнiк пайшоў, мы яшчэ крыху паспрачалiся. Мiшка хацеў адправiцца на возера няйначай як на сваiм хiсткiм плыце. Маўляў, павiнен быць элемент небяспекi. Я, i тут мяне нечакана падтрымаў Сашка, лiчыў, што справу трэба ставiць на больш салiдную аснову. Мы - касманаўты i таму павiнны быць тэхнiчна ўзброенымi, як сапраўдныя пакарыцелi прасторы. Трэба ўзяць кацер з каютай i радыёстанцыяй. Магчыма, Мiшка не здаўся б так хутка. Але зараз нас было чацвёра. Гермес, напэўна, перабраўшы не адзiн дзесятак варыянтаў, схiлiўся на наш бок. А Гермесу, якi памагаў касманаўтам у сапраўдным палёце, Мiшка пярэчыць не адважыўся.

Следапытам быў я. На тым месцы, дзе я ў мiнулы раз уваходзiў у ваду, спынiў хлопцаў i загадаў усiм падрыхтаваць аквалангi. Сашка зарагатаў.

- I Гермесу?! - аж давiўся ён, так яму стала смешна.

Толькi я быў адкрыў рот, каб высмеяць яго самога, як падаў голас робат:

- Мой корпус герметычны.

Сашка перастаў смяяцца. А я падумаў, што так яму i трэба. Малайчына Гермес. Гэта ж кожны пачатковец ведае, што касмiчны робат не баiцца нiякага шкоднага асяроддзя.

Без прыгод наша невялiкая экспедыцыя дабралася да таго падводнага паселiшча, якое я знайшоў у мiнулы раз. Доўга блукалi памiж разбураных дворыкаў, заходзiлi ў руiны, дзе некалi было людское жытло. Я ўяўляў сабе гэтыя дамы - невялiчкiя, на тры цi два пакойчыкi, i чамусьцi зайздросцiў iх колiшнiм жыхарам. Было ў гэтай старадаўнасцi нешта хвалюючае, таямнiчае.

Я не здзiвiўся, калi Сашка нiбы здагадаўся пра мае думкi i сказаў: "Антычная эпоха". Толькi зазначыў, што мы раптам пачалi думаць аднолькава.

У нас былi прыборы для размовы ў вадзе, i мы пачалi абмяркоўваць здагадкi.

- Цяпер я разумею, - гарачыўся Сашка, - чаму нiхто не чуў пра чужынцаў, якiя прыляталi на Зямлю. Гэта было вельмi даўно, да нашай эры, калi людзi не маглi iх зразумець. Але яны пакiнулi пра сябе знак для пазнейшых пакаленняў. I Вiцька знайшоў гэты знак.

Супраць гэтага мне пярэчыць не хацелася, ды i Мiшка, вiдаць, згаджаўся з Сашкам. Бо гiпотэза была надта прываблiвая. Мы так захапiлiся ёю, што зусiм забылiся на Гермеса i не сачылi за яго паводзiнамi.

А робат не трацiў часу, нашы здагадкi яго не цiкавiлi, яму патрэбны былi толькi факты. Неўзабаве ён папярэдзiў нас, што зарад балонаў паменшыўся напалавiну. Мы адмахнулiся. Але праз некалькi хвiлiн ён раптам ашаламiў нас. У шлемафонах прагучала: "Лiсцiк серабрыстай таполi".

Мы павярнулiся i, здаецца, мiж тых самых замшэлых аслiзлых каменняў убачылi, як пад святлом Гермесавага лiхтара нешта блiснула. Я пазнаў свой лiсцiк. Вока ў Гермеса было пранiклiвае, дакладнае, а памяць яшчэ, вiдаць, лепшая: ён не забыў майго расказу.

Вядома, мы больш не маглi тут заставацца. Мы павiнны былi iмчаць да свайго тэлепрыёмнiка з аўтаматычнай настройкай. Гермес нешта бубнеў сабе, нiбы хацеў нас затрымаць. Але яго нiхто не слухаў.

Праз якую гадзiну Сашка ўжо наладжваў прыёмнiк, злучаючы антэну з серабрыстай металiчнай пласцiнкай, якая мела форму таполевага лiсцiка. Мы з Мiшкам, вядома, былi побач, а Гермес, як надоечы, стаяў, прыхiнуўшыся да вушака.

Гэта была хвалюючая хвiлiна. Мы дрыжалi ад нецярпення, ад боязi, што зноў будзе няўдача.

Нарэшце экран засвяцiўся, нiбы вярнуўшы нас на дно ляснога возера. Паказалiся знаёмыя руiны падводнага паселiшча. Вось-вось павiнен быў з'явiцца, як тады, чалавек. I раптам экран патух. Гэты лiсцiк меў, напэўна, яшчэ меншы запас iнфармацыi. Мы прыйшлi ў роспач.

- Вазьмi! - прагучала ў пакоi.

Мы яшчэ не прывыклi да голасу свайго кiбернетычнага памочнiка i недаўменна круцiлi галовамi: хто гэта тут?

- Вазьмi! - Гермес адарваўся ад дзвярэй i зрабiў крок да стала, трымаючы на раскрытай далонi яшчэ адзiн лiсцiк.

Сашка схапiў яго, iрвануўся да тэлепрыёмнiка, але затрымаўся i сказаў:

- Ты добры хлопец, Гермес!

Робат нiчога не адказаў, яго не праграмiравалi, каб рэагаваў на пахвалу. Але ўсё роўна ён быў малайчына.

Зноў свяцiўся экран. Зноў на iм вiднеўся чалавек, апрануты ў просты i прыгожы касцюм, падобны на сучасны спартыўны, i нешта гаварыў.

Хутчэй за ўсё iнфармацыйны змест нашага лiсцiка быў абмежаваны. Бо неўзабаве i гэта перадача скончылася амаль на тым жа кадры, дзе чалавек пачынаў гаварыць.

- Але я цябе перахiтру, - Сашка адшпурнуў лiсцiк ад сябе i нецярплiва крыкнуў робату: - Дай яшчэ адзiн! - думаў, вiдаць, што ў таго iх невычэрпны запас.