Джаан Роўлінг: Гары Потэр і Вязень Азкабана

Халі будзе патрэба ўва мне, пішы. Твая сава знойдзе мяне.

Пазней напішу яшчэ.

Сірыюс”

Гары зноўку з нецярплівасцю зазірнуў у капэрту. Там быў яшчэ адзін кавалак пергаменту. Гары хутка прачытаў яго і раптоўна адчуў як па яго целу разліліся цеплыня і задавальненне, быццам ён адным глытком выпіў цэлую пляшку вяршковага піва.

“Гэтым лістом, я, Сірыюс Блэк — хросны бацька і апякун Гары Потэра, даю яму дазвол на наведванне Хогсміда па выходных днях”

— Для Дамблдора падобнага дазволу будзе дастаткова! — шчасліва заўважыў Гары. Ён зноў зірнуў на сірыюсаў ліст.

— О, тут ёсць пастскрыптум...

“Мяркую, твой сябра — Рон, пажадае пакінуць гэтую саву, бо праз мяне ён застаўся без пацука.”

Ронавы вочы пашырыліся. У тое ж імгненне скапа ўзрушана вухнула ў яго кулаке.

— Пакінуць? — неўпэўнена прамовіў Рон. Ён на імгненне зірнуў на саву і да вялікага здзіўлення Гары і Герміёны сунуў яе пад мыску Крукшанса.

— Як ты лічыш, — спытаўся ён у ката, — гэта сапраўдная сава?

Крукшас заваркатаў у адказ.

— Мяне гэта задавальняе, — шчасліва прамовіў хлопец. — Я бяру яго.

Гары чытаў і перачытваў пергамент ад Сірыюса ажно пакуль яны не даехалі да Кінг Крос. Ён усё яшчэ сціскаў яго ў руках, калі разам з Ронам і Герміёнаю прамінуў праз бар’ер на платформе дзевяць і тры чвэрці. Гары адразу ж заўважыў барвянатварага дзядзьку Вернана. Ён стаяў на неблагой адлегласці ад містэра і місіс Візлі, насцярожана пазіраючы на іх і, калі ронава маці вітаючыся абняла Гары, найгоршыя дзядзькавы падазроны здавалася падцвердзіліся.

— Я за...тэлефаную табе наконт Кубка Свету! — крыкнуў Рон, калі Гары развітаўшыся з ім і Герміёнаю пакаціў свой вазок з валізаю і клеткай з Хэдвік ў дзядзькаў бок. Той прывітаўся з хлопцам ў сваёй звычайнай манэры:

— Што гэта? — гыркнуў ён, кажучы на капэрту сціснутую ў гарынай руцэ. — Чарговы бланк мне на подпіс? Табе трэба...

— Не, зусім не, — шчасліва прамовіў Гары. — Гэта ліст ад майго хроснага.

— Хроснага? — пырснуў сліной дзядзька Вернан. — Ты не маеш аніякага хроснага!

— Маю! — ззяючы прамовіў Гары. — Ён быў лепшым сябрам маіх таты з мамай. Яго судзілі за забойства, але ён збег з чарадзейскай турмы і зараз ува ўцёках. Ён надта жадае ведаць як я маюся... і чакае ад мяне лістоў... каб праверыць... ці шчаслівы я...

Шырока ўсміхнуўшыся перапалоханаму твару Вернана, Гары накіраваўся да выхаду з вакзалу. Клетка з Хэдвіг хісталася перад яго тварам. І хлопцу здавалася, што надыходзячыя вакацыі будуць значна лепшымі за ўсе папярэднія.

Канец.