Blake Pierce - Bijna Verloren

Meer dan zes uur na haar vertrek uit Londen kwam ze aan in het pittoreske kustplaatsje. Zelfs bij dit sombere weer zag het dorp er nog idyllisch uit. Haar auto rammelde over de kasseien. Tussen de huizen door zag ze af en toe een glimp van het schilderachtige haventje verderop. Ryan had haar gezegd dat ze het dorp helemaal door moest en dan de kustweg volgen; ze woonden een paar kilometer verder, aan de zeekant.

Toen ze buiten het openstaande tuinhek stilstond, kon Cassie haar ogen niet geloven. De woning daarachter was bijna te mooi om waar te zijn. Het zag eruit als het huis uit haar dromen. Een eenvoudige, doch schitterende villa, met ronde lijnen en houten details die volledig pasten in het decor, als een schip in zijn thuishaven. Alleen, dit “schip” lag tegen een bergwand gevlijd, met een beeldschoon uitzicht over de oceaan. De goed onderhouden tuin bevatte een schommel en een wipwap. Beide waren wat roestig. Cassie gokte dat de staat waarin het speeltuig verkeerde, de leeftijd van de kinderen verried.

Cassie wierp een blik in de binnenspiegel om te kijken of haar haar goed zat. De slagen waren nog glad en glanzend, dankzij haar matineuze inspanningen. En haar koraalrode lippenstift zat perfect. Ze parkeerde op de oprit van kinderkopjes en wandelde naar de voordeur langs een pad tussen bloembedden door. Voor het jaargetijde lagen die er nog prachtig bij, met gele bloesem. Zag ze daar bloeiende kamperfoelie? Ze vermoedde dat het hier ’s zomers een explosie van kleuren was. De voordeur zwaaide open, nog voor ze eraan toe was.

‘Goeiemiddag, juffrouw Vale. Leuk met u kennis te maken. Ik ben Ryan Ellis.’

De man die haar begroette, was een kop groter, en zag er afgetraind en verrassend jong uit. Hij had een warrige, zeezandkleurige haardos en doordringende, blauwe ogen. Hij glimlachte, oprecht blij haar te zien. Ryan Ellis droeg een vaal geworden Eminem T-shirt en een versleten spijkerbroek. Ze zag dat er een theedoek aan zijn broekband hing.

‘Goeiemiddag, meneer Ellis.’

Ze schudde de uitgestoken hand. Zijn handdruk was warm en stevig.

‘Ik was net de keuken aan het opruimen, ter voorbereiding op je… eh, uw komst. Het water kookt. Houdt u van thee? Het is zo’n Engelse gewoonte, hè. Ik weet ’t. Maar er is koffie, als je… u dat liever… heeft. Zeg, zullen we elkaar maar tutoyeren? Is dat goed?’

‘Dat is prima’, antwoordde Cassie, meteen op haar gemak door de informele toonzetting. ‘En ja, thee is goed. Ik ben dol op thee.’

Nadat hij de deur had dichtgedaan en haar voorging naar de keuken, moest ze bekennen dat Ryan Ellis totaal verschilde van hoe ze zich hem voorgesteld had. Hij was vriendelijker dan ze had durven hopen en ze vond het geweldig dat hij bereid bleek iets in de keuken te doen.

Cassie herinnerde zich de ontvangst op het vorige adres waar ze au pair was. Op het moment dat ze het Franse chateau binnenkwam, had ze die nare atmosfeer gevoeld, van conflicten die in de lucht hingen. In dit huis merkte ze daar hoegenaamd niets van. Ze liep over in de boenwas gezette houten vloerpanelen en was onder de indruk van hoe schoon alles was. Er waren zelfs verse bloemen op een vaas op de tafel in de vestibule.

‘We hebben de boel speciaal voor jou opgefleurd’, zei Ryan alsof hij haar gedachten las. ‘Het heeft er in maanden niet zo netjes uitgezien.’

Rechts zag Cassie een kamer met grote schuifdeuren die toegang gaven tot een veranda. Comfortabel ogende leren fauteuils en zeegezichten met schepen aan de muur gaven de kamer een uitnodigende en smaakvolle uitstraling. Cassie kon niet nalaten de vergelijking te trekken met de ostentatieve pronkzucht in het chateau waar ze voorheen gewerkt had. Ze besefte dat in dit huis een waarachtig gezin woonde. De keuken was prachtig en proper. Cassie zag in een mum de degelijkheid van de apparatuur. Waterkoker, broodrooster en keukenmachine waren alle van een topmerk. Ze herkende de felgekleurde ontwerpen van de vormgever uit een artikel dat ze gelezen had in een tijdschrift in het vliegtuig. Ze wist nog dat ze toen bijna achterovergeslagen was van de prijzen.

‘Heb je gegeten tussen de middag?’ vroeg Ryan nadat hij de thee ingeschonken had.

‘Nou, nee. Maar dat geeft niet.’

Zonder acht te slaan op haar protesten haalde hij een schaal uit de koelkast, volgestapeld met fruit, muffins en sandwiches.

‘In het weekeinde heb ik nu eenmaal graag wat lekkers bij de hand. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het speciaal voor jou gemaakt had, maar het is de standaardkost van de kinderen. Dylan is twaalf en eet zo langzamerhand voor twee, Madison is negen en beoefent allerlei sporten. Ik heb liever dat ze dit naar binnen werken dan junkfood of snoep.’

‘Waar zijn ze,’ vroeg Cassie, ‘de kinderen?’

Ze voelde zich zenuwachtig worden bij de gedachte aan de aanstaande kennismaking. Met zo’n leuke en oprechte pa moesten ze wel precies zo zijn zoals Jess ze geschetst had, maar ze wilde dat liever toch zelf nog even vaststellen.

‘Ze gingen na het middagmaal op de fiets naar een vriendje verderop toe. Ik heb ze gezegd dat ze van het droge weer moesten profiteren voordat ’t omslaat. Ze kunnen elk moment terug zijn. Zo niet, dan moet ik ze misschien gaan ophalen met de Land Rover.’

Ryan wierp een peinzende blik door het raam op de dreigende luchten.

‘Maar goed, zoals ik al zei, zit ik de komende tijd erg omhoog, als alleenstaande ouder nu. En ze hebben alle afleiding nodig die ze kunnen krijgen. Maar de deadline van mijn project is spijkerhard.’

‘Wat doet u… eh, je voor werk?’ vroeg Cassie.

‘Ik heb een stel boten voor sportvisserij en recreatie in de haven van het dorp liggen. In deze tijd van het jaar vindt het groot onderhoud plaats. Ik heb momenteel een ploeg scheepstimmerlui aan het werk. Ze hebben het vreselijk druk, en de allereerste stormen van het seizoen zijn op til. Daarom heb ik zo weinig tijd. En mijn privéomstandigheden helpen niet echt mee nu.’

‘Het moet vreselijk zijn geweest, die scheiding en alles, juist nu.’

‘Het is een moeilijke tijd geweest.’

Ryan wendde zich af van het raam. Bij de veranderende lichtval nam ze er notie van dat hij niet slechts niet onaantrekkelijk was, maar zelfs uitzonderlijk knap. Zijn gelaatstrekken waren regelmatig en krachtig. En te oordelen naar zijn armspieren, moest hij erg fit zijn. Cassie vervloekte zichzelf dat ze langs haar neus weg het uiterlijk van de arme man, die momenteel door een emotionele hel moest gaan, zat te bewonderen. Maar het was nu eenmaal zo dat hij er dermate mooi uitzag, dat het moeilijk was om niet te staren.

‘Het punt is even, Ryan, dat ik niet een geldig visum heb om hier te werken. Ik heb er eentje voor Frankrijk, en ik heb alle toestemming van het au pairbureau, alleen… ik had niet in de gaten dat het hier allemaal net even anders werkt.’

‘Je bent bij me aanbevolen door een vriendin’, zei Ryan met een glimlach. ‘Laten we dus zeggen, dat je hier te gast bent. Ik betaal je zwart, dus belastingvrij. Kun je daarmee leven?’

Cassie voelde zich opgelucht. Ryan begreep haar situatie volkomen en was bereid de zaak in zo’n vat te gieten dat ze geen problemen zou krijgen. Dat was een pak van haar hart. Ze besefte dat het voor haar de doorslag gaf en ze moest zich ervan weerhouden om niet nu al ja te zeggen. Ze wees zichzelf erop dat ze voorzichtig moest zijn en zich nergens op moest vastleggen voordat ze de kinderen gezien had.

‘Hoelang denk je me nodig te hebben?’

‘Hooguit drie weken. Dat geeft me tijd om dit project af te ronden en dan komen de schoolvakanties er ook aan. Kortom, een en ander bieden de gelegenheid om de gezinsbanden weer aan te halen. Om nieuwe aan te halen, moet ik misschien zeggen, als een nieuw gezinnetje. Er wordt wel beweerd dat een scheiding zo ongeveer het ergste is wat je kan overkomen. Ik denk dat de kinderen en ik dat kunnen onderschrijven.’