Blake Pierce: Doodgebloed

Blake Pierce is de USA Today bestseller-auteur van de RILEY PAGE-mysteriereeks, die uit zestien boeken bestaat (en daar komen nog meer bij). Blake Pierce is ook de auteur van de MACKENZIE WHITE-mysteriereeks, bestaande uit dertien boeken (en daar komen nog meer bij); van de AVERY BLACK-mysteriereeks, bestaande uit zes boeken; van de KERI LOCKE mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken; van de HOE RILEY PAIGE BEGON mysteriereeks, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de KATE WISE mysteriereeks, bestaande uit zes boeken (en daar komen nog meer bij); van de CHLOE FINE-psychologische suspense-mysterie, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de JESSIE HUNT psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit vijf boeken (en daar komen nog meer bij); van de AU PAIR psychologische suspense thriller-reeks, bestaande uit twee boeken (en daar komen nog meer bij); van de ZOE PRIME mysteriereeks, bestaande uit twee boeken (en daar komen nog meer bij); en van de nieuwe ADELE SHARP mysteriereeks.

Blake is een fervent lezer en al haar hele leven fan van het mysterie- en thriller genre. Blake vind het heerlijk om van jou te horen, ga dus meteen naar www.blakepierceauthor.comom op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.

Copyright © 2020 door Blake Pierce. Alle rechten voorbehouden. Behalve zoals toegestaan onder de US Copyright Act van 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie gereproduceerd, gedistribueerd of verzonden worden in welke vorm of op welke manier dan ook, of opgeslagen in een database of zoeksysteem, zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit e-boek is alleen voor persoonlijk plezier gelicentieerd. Dit e-boek mag niet doorverkocht worden of worden weggegeven aan andere mensen. Als je dit boek met een andere persoon wilt delen, koop dan voor elke ontvanger een extra exemplaar. Als je dit boek leest en het niet hebt gekocht of het niet alleen voor jouw gebruik is gekocht, stuur het dan terug en koop je eigen exemplaar. Bedankt voor het respecteren van het harde werk van deze auteur. Dit is een fictief werk. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, evenementen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt. Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, is geheel toevallig. Kaftafbeelding Copyright Zadiraka Evgenii, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

DOODGEBLOED (boek 1)

BIJNA WEG (boek 1)

BIJNA VERLOREN (boek 2)

BIJNA DOOD (boek 3)

DOODSGEZICHT (boek 1)

MOORDGEZICHT (boek 2)

ANGSTGEZICHT (boek 3)

DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)

DE PERFECTE WIJK (boek 2)

EENS WEG (boek 1)

EENS GEPAKT (boek 2)

EENS BEGEERD (boek 3)

EENS GELOKT (boek 4)

EENS GEJAAGD (boek 5)

EENS WEGGEKWIJND (boek 6)

EENS VERLATEN (boek 7)

IN DE GATEN (boek 1)

MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)

OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)

SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)

REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)

REDEN OM TE REDDEN (boek 5)

VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)

VOORDAT ZE ZIET (boek 2)

WIST ZE MAAR (boek 1)

Negenentwintig, achtentwintig, zevenentwintig…

De cijfers glipten door Adele's hoofd als korrels heet zand door een zandloper. Ze schoof ongemakkelijk heen en weer en verstelde het nekkussen dat ze op de Central Wisconsin luchthaven had gekocht. Ze drukte haar voorhoofd tegen het koude glas van de Boeing 737. Haar blik volgde de uitstekende vleugelstabilisatoren en bewoog vervolgens snel heen en weer over de toefjes wolk die her en der over de verder blauwe horizon lagen. Hoe vaak had ze zo uit een vliegtuigraam gestaard? Te vaak om te tellen.

Zesentwintig, vijfentwintig…

Waarom was hij bij vijfentwintig gestopt?

Adele deed haar ogen weer dicht en probeerde de gedachten uit haar te persen als etter uit een wond. Ze moest gaan slapen. Angus zou op haar thuis zitten wachten; het zou geen pan zijn om flets en met dikke wallen onder haar ogen te komen aandansen, vooral niet als je bedacht wat hij vanavond, naar ze vermoedde, gepland had.

De gedachte aan haar vriend nam een deel van haar zorgen van haar weg, en een kleine, scheve glimlach verscheen op haar lippen. Met halfgesloten ogen staarde ze naar haar linkerhand. Adele was nou niet zo'n sieradenfanaat, maar haar vingers zagen er wel bijzonder ongerept uit. In een klein, diep-weggestopt deel van haar had ze de stiekeme hoop gekoesterd dat ze nu, op haar tweeëndertigste, in ieder geval een bezette ringvinger zou hebben gezien.

Kwam wel. Binnenkort. Als je op Jessica's sms'jes af ging, en op de cryptische aard van Angus' laatste telefoontje, zou haar hand spoedig niet meer zo leeg zijn.

Ze glimlachte opnieuw.

Waarom was hij bij vijfentwintig gestopt?

Haar glimlach verstarde toen de gedachte weer tussenbeide kwam. Ze pakte bijna het koffertje dat ze onder haar stoel had opgeborgen, maar ademde toen snel door haar neus uit. Haar neusgaten verwijdden zich terwijl ze zich probeerde te kalmeren. Ze moest nu echt gaan slapen. Het onderzoek kon wachten.

Toch? Hij was bij vijfentwintig gestopt. De Benjamin Killer noemden ze hem, naar het verhaal van Benjamin Button – een lompe, tactloze bijnaam voor een onmenselijke moordenaar. Hij had ze vermoord op basis van leeftijd. Geslacht, uiterlijk, etniciteit maakte hem allemaal niet uit. Hij was begonnen met die negenentwintigjarige man – een middelbare-schoolcoach die slechts een paar jaar jonger was dan Adele. De volgende was een vrouw met blond haar en groene ogen, net als Adele. Het was Adele bijgebleven, toen ze voor de eerste keer naar de foto's van de vrouw had gekeken.

Ze werkte inmiddels al bijna zes jaar voor de FBI en had altijd gedacht dat ze goed was in haar werk. Tot op heden. De Benjamin Killer daagde hen uit. De afgelopen drie weken had Adele de woningen van de slachtoffers bezocht, op zoek naar een aanwijzing, naar ook maar iets dat haar in de richting van die klootzak kon sturen. Elke twee weken was er een nieuw lichaam, maar ze was niet dichter bij het identificeren van een realistische verdachte.

En toen, een maand geleden, was het patroon gestopt. De moorden waren gestopt. De weken waarin Adele van Wisconsin naar Ohio naar Indiana had moeten reizen om een patroon samen te stellen, had nulkommanul opgeleverd. Doodlopender dan dit kon het gewoon niet.

Drie weken totale verspilling, met de zieke gedachten van een psychopaat constant door je kop malend. Soms vroeg Adele zich af waarom ze überhaupt voor de FBI was gaan werken.

De FBI had meteen na de universiteit contact met haar opgenomen, maar ze had haar opties willen overwegen. Gezien haar drie nationaliteiten – Duits, Frans en Amerikaans – was het natuurlijk bijna onvermijdelijk geweest, veronderstelde ze. Haar plichtsbesef, haar loyaliteit aan de wet waren door haar vader alleen maar dieper verankerd. Het was hem in zijn lange en waardige carrière nooit gelukt hoger te stijgen dan de rang van brigadier, maar hij stond voor alles wat Adele bewonderde aan de politie. Haar vader was een beetje een romanticus. Hij was gestationeerd geweest in Bamberg, Duitsland, en getrouwd met haar Franse moeder, die tijdens een reis naar de VS Adele ter wereld had gebracht. Zodoende dus het drievoudige staatsburgerschap, en een dochter die het Spaans benauwd kreeg bij de gedachte om zich te vestigen in iets dat kleiner was dan een heel land.