Blake Pierce - Doodgebloed

Drie figuren wachtten op haar. Een zat bij het raam, een kalende man met een lange neus, die naar de straat beneden tuurde. Een andere man, groter dan gemiddeld met een sterke kaak en een pen achter één oor, zat aan een bureau en keek naar een groot tv-scherm van tweeënvijftig inch boven een vergadertafel.

De andere vrouw in de kamer zat ook, maar aan de rand van de tafel. Haar pantalon had een vlek, net boven de zak. Ze reageerden alle drie, inclusief het gezicht op de tv, op de binnenkomst van Adele.

"Sharp," zei de lange man met een knikje. "Fijn dat je er bent."

"Sam," zei ze en ze beantwoorde zijn begroeting. "Wat heb ik gemist? En wie is dat computerfiguurtje?"

"Sharp," zei de vrouw aan de tafel. Ze draaide zich een beetje om zodat ze naar de deur keek. Lee Grant was een van Adele's weinige vrienden op de afdeling, en hoewel ze haar toon professioneel hield, was er een lichte bezorgdheid achter haar blik. "Hoe was je vlucht?"

Adele haalde haar schouders op. "Lang, saai. Glibberige zakenadvocaat."

Grant rolde met haar ogen. "Zoals vanouds dus?"

Adele grinnikte zacht. "Daar komt het zo'n beetje op neer."

"Nou,' zei agent Lee, "we wachtten op jou om te beginnen. Dat computerfiguurtje, zoals jij hem noemt, is DGSI-directeur Thierry Foucault. Ik geloof dat jullie elkaar kennen."

Adele's wenkbrauwen trokken de persoonlijke ruimte van haar haarlijn binnen en ze liep om de tafel, legde haar aktentas neer en draaide zich om het scherm beter te kunnen zien. Een man met een haviksgezicht, dikke wenkbrauwen en nog dikkere jukbeenderen keek uit het scherm en zijn ogen gleden door de kamer. "Ik geloof niet dat we het genoegen hebben gehad," zei ze langzaam, haar hersens krakend om een herinnering aan het gezicht van de man op te roepen.

"De jongedame – dit is Sharp?" zei het gezicht op het scherm, nog steeds met een fronsende blik, hoewel Adele begon te vermoeden dat dit meer te maken had met de opstelling van zijn gelaatstrekken dan met zijn huidige humeur.

Adele gaf hem een klein knikje.

"Ik was nog op de ambassade toen je voor DGSI werkte." De luidsprekers knetterden even en Adele leunde naar voren om beter te kunnen horen. Even later werd het geluid beter, terwijl Foucault doorsprak. "Vier jaar? Vijf? Jammer dat je weg bent gegaan. Frankrijk kan een talent als jij altijd gebruiken."

Adele twijfelde er niet aan dat de leidinggevende haar dossier voor hem had liggen, maar ze glimlachte beleefd. "Het waren er vier. Ik heb veel geleerd in mijn functie in Parijs. Ik betwijfel of de FBI me zonder die ervaring had aangenomen."

"Dit is hoe het gaat, non ?" zei Foucault, grijnzend door het scherm. "Frankrijk creëert de dingen die het meest worden gewaardeerd door Amerika, hmm. Het maakt niet uit… Ik – ik vroeg me wel af," zei hij langzaam, terwijl zijn ogen even omlaag flitsten, wat Adele's vermoeden over het dossier bevestigde. "Waarom ben je weggegaan, hè? Niet het weer, hoop ik."

Lee wierp een blik op Adele en kwam toen snel tussenbeide: "Misschien is dit nu niet het beste moment om daarover te praten", zei ze. "We moeten ons concentreren op de taak die voorhanden is."

Maar de man op het scherm zwaaide al een vinger heen en weer. "Nee, nee. Het is belangrijk dat DGSI weet met wie we samenwerken. Frankrijk is geen gedumpte minnaar – het is belangrijk dat we weten wie we terugnemen, hmm?"

Adele probeerde haar frons te verbergen. Hoezo terugnemen ? agent Lee probeerde opnieuw tussenbeide te komen, maar Adele onderbrak haar baas.

"Het is eigenlijk heel simpel," zei Adele, terwijl ze haar frons verborg achter samengedrukte lippen en een onbewogen blik. "Ik heb een moordenaar in Frankrijk opgespoord en hij bleek niet te zijn wie ik dacht dat hij was. Ik vond dat het tijd was voor verandering." Bloeden. Bloeden. Eeuwig bloeden. Adele huiverde toen haar droom door haar hoofd flitste, maar ze stopte de gedachte weg in met een slik een trotse schuinstand van haar kin. Ze haalde haar schouders op naar het scherm en voelde haar colbert over haar schouders glijden.

Natuurlijk had ze het niet over de maanden van PTSS nadat ze de man had achtervolgd – en toen ontdekt had dat hij niet schuldig was aan de martelende moord op haar moeder. Ze vond het ook niet gepast om de Amerikaanse forensisch psycholoog te noemen met wie ze naar de Verenigde Staten was gereisd, in de hoop daar wortel te schieten. De kans was groot dat Foucault het allemaal in zijn kleine dossier had, maar wat haar betrof waren dat haar zaken en niet die van iemand anders.

"Is de zaak nu opgelost?" zei agent Lee, met een geïrriteerde blik op het scherm. Ze zette zich af tegen de vergadertafel en liep langs de man met de gekromde neus die nog altijd zwijgend aan het raam stond.

"Er valt niets op te lossen", zei het scherm.

"Nog niet, nee," antwoordde Grant fronsend. "Maar het kan in ieders belang zijn om geen oude koeien uit te sloot te halen en ons op de gebeurtenissen van gisteravond te concentreren."

Adele voelde een vlaag van dankbaarheid voor haar meerdere. Lee Grant werd niet alleen vernoemd naar twee generaals aan weerszijden in de Amerikaanse Burgeroorlog, maar ze had een autoriteit die elke agent vrijwillig de strijd in zou volgen. Lee's ogen vernauwden zich vaak zodanig dat ze niet meer werden dan stormachtige spleten in haar natuurlijk gebruinde huid. Als kind van een Amerikaan en een Cubaanse immigrant was Lee een van de weinige mensen op kantoor die Adele's wortels begreep, geholpen door het feit dat ze minder dan zes jaar in leeftijd scheelden.

"Nou," zei Foucault, zijn stem galmde een beetje door de tv-luidsprekers. "Wachten we op meer, of kunnen we beginnen?"

Grant wierp een blik op de man bij het raam, die zijn stilte nog niet had doorbroken. "Ik zie er geen nut in om het verder uit te stellen."

"Het spijt me, het spijt me, directeur Foucault." De man met de haakneus deed eindelijk van zich horen. Hij wendde zich af van het glas, leunde met zijn handen op de vergadertafel en staarde naar het grote scherm. "Special Agent Sharp heeft in de Verenigde Staten aan deze zaak gewerkt, zoals agent Lee al zei – en het leek ons verstandig dat ze hier aanwezig zou zijn."

Adele herkende deze man niet, maar hij had het pak en de houding van een diplomaat, of van het soort lagere manager dat alleen uit het houtwerk kwam als de diensten tot samenwerken veroordeeld waren.

"Wat betreft de formele introducties: dit is SAC Lee Grant," zei het man met het pak, wijzend op Adele's baas. "Zij heeft de leiding over het onderzoek. Agent Sharp ken je natuurlijk. En Sam Green werkt voor tech." De lange man met de pen achter zijn oor, die achter de anderen zat, zwaaide beleefd, maar zweeg.

Foucault knikte hen om beurten beleefd toe. Vervolgens zei hij: "Jammer dat we elkaar niet ontmoeten onder betere omstandigheden. Ik heb wat meer informatie sinds de laatste keer dat we elkaar spraken. Het vermiste meisje heet Marion Lucas. Vierentwintig jaar oud. We wachten nog op enkele tests, maar ik kan je met relatieve zekerheid vertellen dat het lichaam dat we gisteren hebben gevonden overeenkomt met de foto's die we van de moeder van Marion hebben gekregen."

"Tijdens het gesprek zei je iets over ondiepe sneden," zei agent Lee. Haar stem klonk afwachtend, en ze liet de stilte de ruimte tussen haar en de tv overnemen.

Voor het eerst vormden Foucaults lippen zich tot een dunne, grimmige lijn. "Ik zal iemand van het kantoor het rapport laten doorsturen." Hij schudde zijn hoofd lichtjes, waardoor er een lok glad haar over zijn ogen viel die hij met één hand weer achterover streek. Hij zuchtte erbij. "Ik moet jullie wel waarschuwen. Het is geen prettig gezicht."

Adele schraapte haar keel. "Weet u zeker dat ze vierentwintig was?"

Iedereen keek Adele aan alsof het hen verbaasde dat ze tussenbeide kwam. Een onuitgesproken ritme beheerste dit soort gesprekken, waarin een soort hiërarchie het tempo van het gesprek en de toestemming om te spreken bepaalde. Maar het laatste waar Adele op dit moment aan dacht, was kantooretiquette.