Ken Follett - Trzeci Bliźniak

– Weź prysznic, a ja zrobię kawę – oznajmił wielkodusznie.

Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

– Przysłał cię święty Mikołaj?

Steve roześmiał się.

– Według twojej teorii pochodzę z probówki – stwierdził, a potem spoważniał. – Kto to zresztą może wiedzieć.

Jej także przeszła ochota do żartów. Rozebrała się w sypialni i weszła pod prysznic. Myjąc się rozmyślała, jak ciężko harowała przez ostatnie dziesięć lat: ubieganie się o stypendium, intensywne treningi i nauka po nocach, wysłuchiwanie zrzędliwych uwag promotora swojej pracy doktorskiej. Tyrała jak wół, żeby osiągnąć to, co osiągnęła, dlatego że pragnęła być uczoną i pomóc ludzkiej rasie zrozumieć samą siebie. A teraz Berrington Jones chciał jej to wszystko odebrać.

Prysznic poprawił jej samopoczucie. Kiedy wycierała włosy, zadzwonił telefon. Odebrała z aparatu w sypialni.

– Jeannie, tu Patty.

– Cześć, siostrzyczko, co słychać?

– Wrócił ojciec.

Jeannie usiadła na łóżku.

– Co u niego?

– Goły, ale wesoły.

– Najpierw przyszedł do mnie – poinformowała siostrę. – Pojawił się w poniedziałek. We wtorek trochę się na mnie boczył, bo nie ugotowałam mu obiadu. W środę wyprowadził się, zabierając mój komputer, mój telewizor i wieżę stereo. Musiał już wydać albo przegrać w karty to, co za nie dostał.

Petty westchnęła głośno.

– Och, Jeannie, to okropne!

– Dobrze to ujęłaś. Więc schowaj lepiej kosztowności.

– Żeby okradać własną rodzinę! O Boże, jeśli Zip się dowie, wywali go na ulicę.

– Mam jeszcze gorsze problemy, Patty. Mogą mnie dziś wyrzucić z pracy.

– Dlaczego?

– Nie mam czasu, żeby ci teraz wyjaśniać. Zadzwonię później.

– Okay.

– Rozmawiałaś z mamą?

– Codziennie.

– To dobrze. Spadł mi kamień z serca. Rozmawiałam z nią raz, a kiedy ponownie zadzwoniłam, jadła lunch.

– Ludzie, którzy odbierają tam telefon, są tacy opryskliwi. Musimy jak najszybciej ją stamtąd zabrać.

Zostanie niestety trochę dłużej, jeśli wywalą mnie dziś z roboty.

– Porozmawiam z tobą później.

– Powodzenia.

Jeannie odłożyła słuchawkę. Na nocnej szafce stał kubek z parującą kawą. Potrząsnęła ze zdziwieniem głową. To była tylko kawa, ale zdumiało ją, jak dobrze Steve wiedział, czego potrzebowała. Miał wrodzoną potrzebę przychodzenia z pomocą. I nie chciał niczego w zamian. Doświadczenie nauczyło ją, że w tych rzadkich okolicznościach, kiedy mężczyzna przedkłada życzenia kobiety nad swoje własne, przez miesiąc oczekuje potem, że będzie się zachowywała jak gejsza.

Steve był inny. Gdybym wiedziała, że produkują mężczyzn w tej wersji, już dawno zamówiłabym sobie jednego.

W całym dorosłym życiu wszystko robiła sama. Ojciec nigdy nie służył jej pomocą. Mama zawsze była silna, ale jej siła przysparzała w końcu tyle samo kłopotów co słabość ojca. Miała co do córki pewne plany i nie myślała z nich zrezygnować. Chciała, żeby Jeannie została fryzjerką. Na dwa tygodnie przed szesnastą rocznicą urodzin załatwiła jej nawet pracę: mycie włosów i zamiatanie podłogi w salonie Alexis w Adams-Morgan. Pragnienie Jeannie, żeby poświęcić się nauce, było dla niej kompletnie niezrozumiałe. „Możesz zostać wykwalifikowaną stylistką, zanim jeszcze inne dziewczęta skończą studia!” powtarzała. Nie pojmowała, dlaczego Jeannie wściekła się i nie chciała nawet zajrzeć do salonu.

Dzisiaj nie była sama. Miała ze sobą Steve'a. To, że nie skończył jeszcze prawa, nie miało większego znaczenia – wzięty waszyngtoński adwokat mógł nie wywrzeć najlepszego wrażenia na pięciorgu profesorach. Najważniejsze, że tam z nią będzie.

– Chcesz wziąć prysznic? – zawołała, wkładając szlafrok.

– Jasne – odparł, wchodząc do sypialni. – Szkoda, że nie zabrałem czystej koszuli.

– Nie mam męskiej koszuli… chociaż poczekaj, chyba mam. – Przypomniała sobie białą koszulę, którą Lisa pożyczyła po pożarze. Należała do kogoś z wydziału matematyki. Jeannie oddała ją do prania i koszula wisiała teraz w szafie, opakowana w folię. Dała ją Steve'owi.

– Mój rozmiar, siedemnaście na trzydzieści sześć – stwierdził. – Idealna.

– Nie pytaj, skąd się u mnie wzięła, to długa historia – powiedziała. – Mam też chyba gdzieś krawat. – Otworzyła szufladę i wyjęła jedwabny krawat w niebieskie grochy, który nosiła do białej bluzki, kiedy miała ochotę na męski styl. – Proszę.

– Dziękuję – odparł i wszedł do jej małej łazienki.

Trochę ją to rozczarowało. Miała nadzieję, że zdejmie przy niej starą koszulę. Ach, ci mężczyźni, pomyślała, dranie rozbierają się nieproszeni, a ci, na których nam zależy, są nieśmiali jak zakonnice.

– Czy mogę pożyczyć twoją golarkę? – zawołał.

– Jasne, nie krępuj się.

Zapamiętaj, żeby pokochać się z facetem, zanim zacznie cię traktować jak starszy brat.

Rozglądając się za swoją najlepszą czarną garsonką, przypomniała sobie, że wyrzuciła ja wczoraj do śmieci.

– Cholerna idiotka – mruknęła pod nosem. Mogła ją wyjąć, ale będzie na pewno poplamiona i pognieciona. W szafie miała długi niebieski żakiet; może włożyć biały T-shirt i czarne spodnie. Całość mogła wydawać się zbyt jaskrawa, ale innego stroju nie miała.

Usiadła przed lustrem i zaczęła się malować. Steve wyszedł po jakimś czasie z łazienki, zabójczo przystojny w pożyczonej koszuli i krawacie.

– W zamrażalniku jest trochę bulek z cynamonem – powiedziała. – Możesz je rozmrozić w mikrofalówce, jeśli jesteś głodny.

– Świetnie – ucieszył się. – Ty coś zjesz?

– Jestem zbyt spięta, żeby coś przełknąć. Ale mogę wypić jeszcze jedną kawę.

Przyniósł jej filiżankę, kiedy kończyła makijaż. Wypiła ją szybko i ubrała się. Gdy wróciła do salonu, siedział przy kuchennym blacie.

– Znalazłeś bułki?

– Tak.

– Co się z nimi stało?

– Powiedziałaś, że nie jesteś głodna, więc zjadłem je.

– Wszystkie cztery?

– W zamrażalniku były dwie paczki…

– Zjadłeś osiem bułek z cynamonem?

Zrobił zawstydzoną minę.

– Zgłodniałem.

Jeannie roześmiała się.

– Chodźmy.

Kiedy odwracała się do wyjścia, złapał ją za ramię.

– Zaczekaj chwilę – powiedział.

– Co takiego?

– Przyjaźń to fajna rzecz, Jeannie, i naprawdę lubię z tobą po prostu przebywać, ale musisz zrozumieć, że to nie jest wszystko, czego chcę.

– Wiem o tym.

– Coraz bardziej się w tobie zakochuję.

Spojrzała mu prosto w oczy. Były bardzo szczere.

– Ja też się do ciebie trochę przywiązałam – rzuciła lekkim tonem.

– Chcę się z tobą kochać i chcę tego aż do bólu.

Mogłabym tego słuchać przez cały dzień, pomyślała.

– Słuchaj – oznajmiła – jeśli kochasz się tak jak jesz, jestem cała twoja.

Zrzedła mu mina i zorientowała się, że powiedziała nie to, co trzeba.

– Przepraszam – szepnęła. – Nie chciałam robić z tego żartów.

Steve wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że nic się nie stało.

– Najpierw uratujemy mnie – stwierdziła, biorąc go za rękę. – Potem uratujemy ciebie. A potem się zabawimy.

– W porządku – odparł i uścisnął jej dłoń.

Wyszli na ulicę.

– Pojedźmy razem – powiedziała. – Potem odwiozę cię do twojego samochodu.

Wsiedli oboje do jej mercedesa. Radio włączyło się samo, kiedy zapaliła silnik. Skręcając w 41st Street usłyszeli, jak spiker wymienia nazwę Genetico i Jeannie przekręciła głośniej gałkę.