Lisa Gardner - Druga Córka

Weszła do pokoju, nerwowo bawiąc się górnym guzikiem płaszcza i starannie unikając spojrzenia córki.

– Cześć – powiedziała wreszcie Melanie. – Późno przychodzisz.

– Cześć, kochanie. – Matka uśmiechnęła się z przymusem i wreszcie rozpięła guzik. Zdjęła płaszcz, rzuciła go na stertę książek przy drzwiach, na nim położyła toczek i podeszła do Melanie, by ją pocałować w policzek. Miała chłodne wargi. Pachniała Chanel Numer Pięć i papierosami. Melanie zesztywniała.

Taki zapach przynosiła na sobie z baru.

Mimo woli, odruchowo zaczęła szukać oznak. Zapach płukanki do ust, tuszującej woń dżinu z tonikiem. Odrobinę niepewne ruchy. Zbyt błyszczące oczy, niespokojne paplanie.

Ręce matki trzęsły się lekko, ale był to jedyny objaw. Innych Melanie nie była pewna. Może o to chodzi, może nie. Od sześciu miesięcy trudno było to stwierdzić.

Patricia cofnęła się, jakby chciała się przyjrzeć stertom książek.

– Ojciec już śpi? – spytała z ożywieniem.

– Nie ma go w domu.

Zmarszczyła brwi, wzięła jedną książkę ze stosu.

– Dość długo pracuje jak na niedzielę. Pewnie ma jakiegoś ważnego pacjenta.

– Pewnie tak.

Matka odłożyła książkę i wzięła następną. Stała odwrócona plecami do córki.

– Głowa cię boli, kochanie?

– Nie.

– Dzień był spokojny?

– Bardzo – szepnęła Melanie. – Bardzo.

Patricia odłożyła książkę niecierpliwie, niemal z gniewem. Ten nagły gest zaalarmował Melanie.

Matka uniosła głowę. W błękitnych oczach miała wyzywające iskry. Melanie poczuła zimny dreszcz. O Boże, więc jednak piła.

Przecież ona nie jest z żelaza. Gnębi ją zbyt wiele demonów, za dużo tragedii…

Dopiero teraz zaczęła się zastanawiać. Minęło dwadzieścia pięć lat, a rany jeszcze się nie zagoiły. Dlaczego?

– Nie jestem pijana – oznajmiła matka nieoczekiwanie. – Och, nic nie mów. Widzę, że tak myślisz. Ale nie piłam. To tylko… tylko jeden z tych dni.

– Więc wypiłaś tylko jednego drinka zamiast czterech? – rzuciła Melanie, ostrzej niż zamierzała. Zagryzła wargę, ale nie mogła już cofnąć słów.

– Kochanie, mówię ci, że nie piłam…

– Więc gdzie byłaś przez cały dzień? Już prawie północ!

– Byłam w mieście.

– Gdzie „w mieście”? W jakim barze? Patricia wyprostowała się dumnie.

– Nie sądziłam, że przyjdzie mi się tłumaczyć przed własnym dzieckiem.

– Nie o to mi chodziło…

– Owszem, o to. Martwisz się, a kiedy się martwisz, usiłujesz matkować nam wszystkim. A my ci na to pozwalamy. Myślałam dziś o tym, jak bardzo oboje, ja i ojciec, polegamy na tobie. Jak bardzo ja na tobie polegam. Boże, doprowadziliśmy cię do tego, że mdlejesz z bólu. Co z nas za rodzice?

Podeszła bliżej, ujęła ją za ręce i spojrzała jej w oczy z niespodziewaną powagą. Melanie uciekła wzrokiem, zupełnie zbita z tropu.

– Och, Melanie – powiedziała matka przez łzy. – Gdybyś widziała samą siebie na rękach jakiegoś obcego człowieka… Byłaś taka blada, taka krucha… Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, co ci robię. Byłam tak pochłonięta własnym bólem, problemami z Brianem, że nie przyszło mi do głowy pomyśleć o tobie. Wydajesz się taka silna… A ja po prostu czerpałam z ciebie tę siłę. Jesteś taka kochana, nigdy się nie skarżysz. Ale to niesprawiedliwe. W moim wieku nie powinnam być taka głupia. Boże, kiedy ja wreszcie zacznę żyć o własnych siłach?

Melanie otworzyła usta. Miała wrażenie, że powoli zapada się w bagno.

– Mnie… to nie przeszkadza.

– Ale powinno.

– Ale nie przeszkadza. Naprawdę.

– A ja ci mówię, że powinno! Melanie…

Patricia odetchnęła głęboko. Przez chwilę wydawała się niemal wściekła. Potem nagle się czegoś przestraszyła i straciła rozpęd, jakby coś się stało, a ona nie była jeszcze gotowa jej o tym powiedzieć.

Jezu Chryste, co się tu dzieje?

– Melanie – powtórzyła Patricia trochę spokojniej – czy kiedykolwiek przeżyłaś punkt zwrotny? Wiem, że masz dopiero dwadzieścia dziewięć lat, ale czy czułaś kiedyś, że stoisz na rozdrożu, że twoje życie nagle staje się beznadziejne i choć nie widzisz drogi i nie wiesz, dokąd idziesz, musisz zrobić następny krok? A od tego kroku zależy bardzo wiele. To jest Ten Krok.

Melanie czuła coś takiego od dwudziestu czterech godzin.

– Tak.

– To dobrze. – Matka splotła palce. Oczy jej płonęły. – Ja przeżyłam dziś taki punkt zwrotny. Zdarzały mi się już wcześniej, w końcu mam pięćdziesiąt osiem lat. I prawdę mówiąc, za każdym razem podejmowałam złą decyzję. Szłam w niewłaściwym kierunku. Cofałam się, zamiast iść naprzód. Ale zdaje się, że tym razem mi się udało. Dlatego, że pomyślałam o tobie.

– Mamo…?

– Trafiłam dziś do baru.

– O Boże, wiedziałam. Dlaczego? Co się stało?

– Nieważne. Więc poszłam do tego baru. Chciałam zamówić drinka. Byłam taka zdenerwowana, że pomyślałam: dlaczego nie? W końcu jak się już upadło, to nieważne, ile razy. Wszyscy działamy według schematu, a to jest mój schemat. Kiedy się boję, biegnę po gorzałkę. Kiedy jestem smutna i mam depresję, sięgam po butelkę. Ale potem pomyślałam o tobie, o tym, jak wczoraj wyglądałaś, taka bledziutka, a mimo to nie chciałaś nas martwić. Jak wszystko kryjesz w sobie, choć nie powinnaś. Jak mnie kochasz nawet wtedy, gdy robię te wszystkie idiotyzmy. Jak bardzo kochasz nas wszystkich, choć wiem, że bywamy okropni. I pomyślałam… pomyślałam, że nie mogłabym wypić tego drinka i spojrzeć ci potem w oczy. Nie mogłabym i tyle. – Jej spojrzenie złagodniało. – Melanie, czy wiesz, jak bardzo cię kocham? Czy wiesz, że jesteś dla mnie błogosławieństwem? Przez ostatnie pół roku trzymałam się tylko dzięki tobie. Chyba bym nie przetrwała, gdyby cię nie było. Chcę, żebyś o tym wiedziała. Chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo mi jesteś potrzebna.

Melanie nie mogła wydobyć z siebie głosu. Trzymała dłoń matki, wzruszona ale, Boże, przebacz, pełna podejrzeń. Matka nigdy dotąd tak do niej nie mówiła. W tej rodzinie nikt się tak nie zachowywał.

Znowu pomyślała o Larrym Diggerze. Może spotkał się z matką i to właśnie on tak ją wyprowadził z równowagi? Potem przyszło jej do głowy, że to trochę dziwne; rozmawiają o tym, jak bardzo się kochają, ale obie nie chcą się przyznać, co dziś robiły.

I przyszło jej do głowy, że życie jej rodziny polega na takich przemilczeniach. Na milczeniu, kryjącym szczęśliwe dni w Teksasie.

Matka puściła jej ręce. Podniosła stertę książek i odłożyła je z powrotem. Teraz, gdy powiedziała już to, co chciała powiedzieć, napięcie ją opuściło. Wydawała się spokojniejsza. Wykonała plan, przynajmniej na razie.

– W porządku – powiedziała pewnym głosem. – Skoro już ci tyle nagadałam, przynajmniej ci pomogę. Ojciec ma rację, za wiele pracujesz.

– Mamo?

– Tak, kochanie?

– Ja też cię kocham.

– Dziękuję – szepnęła Patricia i uśmiechnęła się błogo. Wzięła pierwszą z brzegu książkę i zabrała się do pracy.

Pół godziny później trzasnęły drzwi wejściowe. Ćwierknął alarm. Obie podskoczyły nerwowo i zarumieniły się. Harper wszedł do gabinetu, ubrany w zieloną szpitalną bluzę i spodnie, z jedną ręką za plecami, drugą kryjąc ziewnięcie. Zatrzymał się, zaskoczony. Najwyraźniej nie spodziewał się, że jeszcze nie śpią.

– Zobaczyłem zapalone światło. Co tu robicie? – Pocałował żonę w policzek, przytulił córkę. – Czujesz się lepiej?