Harlan Coben - Najczarniejszy strach

– Zrezygnowałeś z nich jako klientów?

– Tak.

– Dlaczego? O co poszło? Przecież i tak trzymasz wszystko w tajemnicy.

– Właśnie. Klienci korzystają z moich usług nie tylko ze względu na mój geniusz w prowadzeniu finansów, lecz również dlatego, że jestem wzorem dyskrecji.

– W dodatku porażająco skromnym.

– Do jej zachowania nie muszę podpisywać niczego. Taka umowa równałaby się podpisaniu zobowiązania, że nie spalę klientom domu.

– Ładne porównanie – pochwalił Myron.

– Dziękuję. Chcę tylko zilustrować, do czego posuwa się ta rodzina w obronie swojej prywatności. Dopóki nie wybuchł ten spór o spadek, media nie miały pojęcia, jak wielki jest majątek Raymonda Leksa.

– Daj spokój, Win. Chodzi o jego syna. O synu powinieneś wiedzieć.

– Spójrz, kiedy się urodził. – Win wskazał na wycinek. – Przed ukazaniem się książki Raymonda Leksa, kiedy ten był typowym belfrem z małego miasteczka. Kogo to obchodziło.

– Naprawdę w to wierzysz?

– A masz lepsze wyjaśnienie?

– Więc gdzie jest teraz ten chłopak? Dlaczego syn jednej z najbogatszych rodzin w Ameryce nie ma żadnych dokumentów? Kart kredytowych, prawa jazdy, akt w urzędzie skarbowym? Niczego. I dlaczego zmienił nazwisko?

– Odpowiedź na ostatnie pytanie jest łatwa.

– Tak?

– Ukrywa się.

– Przed kim?

– Może przed rodzeństwem. Jak wspomniałem, w walce o spadek stosują wszelkie chwyty.

– To miałoby sens, podkreślam, „miałoby”, gdyby kiedykolwiek uczestniczył w życiu rodziny Leksów. Dlaczego nie ma żadnych akt na jego temat? Przed czym się ukrywa? A przede wszystkim dlaczego zgłosił akces do banku szpiku kostnego?

– Dobre pytania – rzekł Win.

– Bardzo dobre – dodała Esperanza.

Myron jeszcze raz przeczytał wycinek z gazety i spojrzał na dwójkę przyjaciół.

– Jak to miło, że się zgadzamy – powiedział.

Dźwięk komórki wyrwał go ze snu niczym strzał z dubeltówki. Sięgnął po omacku i, przebierając palcami po nocnym stoliku, w końcu znalazł telefon.

– Halo? – wychrypiał.

– Myron Bolitar? – wyszeptał głos.

– Kto mówi?

– Zadzwoniłeś do mnie – odparł głos, szeleszczący jak liście sunące po chodniku.

Myron usiadł prosto, serce zabiło mu szybciej.

– Davis Taylor? – spytał.

– Siej ziarno. Nie przestawaj siać. Rozsuń zasłony. Wpuść prawdę. Niechaj tajemnice sczezną w świetle dnia.

Dooobra!

– Potrzebuję pańskiej pomocy, panie Taylor.

– Siej ziarno.

– Dobrze, oczywiście, że posiejemy. – Myron zapalił lampkę. Była druga siedemnaście. Spojrzał na ekranik komórki. Identyfikacja numerów nie działała. Psiakrew! – Ale musimy się spotkać.

– Siej ziarno. To jedyny sposób.

– Rozumiem, panie Taylor. Możemy się spotkać?

– Ktoś musi posiać ziarno. Ktoś musi rozkuć okowy.

– Przywiozę klucz. Gdzie pana znajdę?

– Po co chcesz się ze mną spotkać?

Co na to odpowiedzieć?!

– To sprawa życia i śmierci.

– Sianie ziarna jest zawsze sprawą życia i śmierci.

– Na apel o szpik kostny ofiarował pan krew. Pański szpik okazał się właściwy. Jeżeli pan nie pomoże, umrze młody chłopiec.

Cisza.

– Panie Taylor?

– Technika mu nie pomoże. Myślałem, że jesteś jednym z nas – wyszeptał posmutniały głos.

– Jestem. W każdym razie chcę być…

– Kończę rozmowę.

– Proszę zaczekać…

– Żegnam.

– Panie Lex – powiedział Myron.

W ciszy słyszał jedynie oddech. Nie był pewien, dzwoniącego czy własny.

– Proszę – dodał. – Zrobię wszystko, czego pan zażąda. Ale musimy się spotkać.

– Nie zapomnisz o sianiu ziarna?

– Nie, nie zapomnę – odparł Myron, czując na plecach drobinki lodu.

– To dobrze. A więc wiesz, co musisz zrobić.

Myron ścisnął słuchawkę.

– Nie. Co muszę zrobić?

– Pożegnaj się z tym chłopcem – szepnął głos.

– Siej ziarno? – spytała Esperanza.

Siedzieli w gabinecie Myrona. Wpadające przez żaluzje słońce kładło na podłodze pasy. Dwa z nich przecięły jej twarz.

– Tak – odparł. – Skądś znam to wyrażenie.

– To tytuł piosenki Tears for Fears – podsunęła.

– Pamiętam. O sianiu Ziaren Miłości.

– Czy nie tak nazwali swoją trasę koncertową? Widzieliśmy ich na stadionie Meadowslands, zaraz, w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym?

– W osiemdziesiątym dziewiątym.

– Co się z nimi stało?

– Rozpadli się.

– Dlaczego wszyscy się rozpadają?

– Żebym to ja wiedział.

– Supertramp, Steely Dan, Doobie Brothers…

– Nie wspominając o Wham.

– Rozpadają się i nie nagrywają już nic porządnego. Walczą o przeżycie i kończą na kanale VH-1, w cyklu „Co się z nimi dzieje?”.

– Odbiegamy od tematu.

Esperanza podała mu kartkę.

– To numer biura Susan Lex, starszej siostry Dennisa.

Myron odczytał numer, jakby był szyfrem i coś znaczył.

– Coś mi przyszło do głowy – powiedział.

– Co?

– Jeżeli Dennis Lex istnieje, to musiał chodzić do szkoły.

– Chyba.

– Poszukajmy więc, gdzie uczyły się dzieci Leksów, w szkole prywatnej, państwowej czy jakiej tam.

– Mówisz o college’u?

Esperanza zmarszczyła brwi.

– Zacznijmy od tego. Rodzeństwo nie musiało chodzić do tej samej szkoły, ale mogło. Może poszli do jakichś ekskluzywnych szkół. Zacznij od szkoły średniej. Najpewniej uczyli się w tej samej.

– A jeśli w szkole średniej nie będzie po nim śladu?

– To cofnij się jeszcze dalej.

Skrzyżowała nogi, splotła ręce.

– Jak daleko? – spytała.

– Ile zdołasz.

– Co nam da to jałowe szukanie?

– Chcę wiedzieć, kiedy Dennis Lex zniknął z ekranu radaru. Czy znał go ktoś z podstawówki, szkoły średniej, uczelni.

Na Esperanzie nie zrobiło to wrażenia.

– Przypuśćmy, że odnajdę, powiedzmy, jego szkołę podstawową. Co nam to da? Konkretnie.

– Skąd mam wiedzieć? Chwytam się brzytwy.

– Nie, każesz to zrobić mnie.

– To jej nie chwytaj. Ja tylko rzuciłem pomysł.

– A zresztą. – Machnęła ręką. – Może masz rację.

Myron położył dłonie na biurku, wygiął grzbiet, spojrzał w lewo, w prawo, w górę i w dół.

– Co z tobą? – spytała.

– Przyznałaś mi rację. Czekam na koniec świata.

– Punkt dla ciebie. Sprawdzę, czy się czegoś dokopię.

Po wyjściu Esperanzy Myron zadzwonił do Susan Lex. W centrali połączono go z kobietą, która przedstawiła się jako jej sekretarka.

– Pani Lex nie przyjmuje nieznajomych – odparła głosem brzmiącym jak wzmocniona wełną stalową opona na żwirze.

– Dzwonię w bardzo ważnej sprawie.

– Zdaje się, że za pierwszym razem pan nie dosłyszał! – Klasyczna harpia. – Pani Lex nie przyjmuje nieznajomych!

– Proszę jej przekazać, że chodzi o Dennisa.

– Słucham?

– Proszę jej to przekazać.

Harpia bez jednego słowa wyłączyła głos i w słuchawce rozbrzmiała instrumentalna tandetna wersja Time Passages Ala Stewarta. Zdaniem Myrona, wystarczająco tandemy był już sam oryginał.

– Pani Lex nie przyjmuje nieznajomych! – przewiercił mu ponownie ucho ostry głos harpii.

– To przecież nie ma sensu.

– Słucham?

– Pani Lex musi kiedyś przyjmować nieznajomych, bo inaczej nie poznawałaby nikogo nowego. Podążając tym tropem, spytam, jak udało się pani ją poznać? Bo godząc się panią przyjąć, przecież pani nie znała, prawda?