David Baldacci - Na ratunek

– Badała finanse Kena Newmana, nie mówiąc o tym nikomu.

– Przestańcie, to nie pierwszy raz, gdy agent działa niezgodnie z regulaminem. Znalazła gorący ślad i chciała go zbadać. Jednocześnie nie chciała zniszczyć reputacji Kena, dopóki nie miała całkowitej pewności.

– A te sto tysięcy dolarów na kontach jej dzieci?

– Ktoś ją wrabia.

– Kto?

– Tego właśnie musimy się dowiedzieć.

– Będziemy ją śledzić. – Fisher potrząsnął głową zawiedziony. – Cały czas, aż to rozwiążemy.

Connie pochylił się i użył całej siły woli, by powstrzymać swe wielkie dłonie od zaciśnięcia na szyi Fishera.

– Paul, powinniście raczej iść za śladami z morderstwa Kena. No i spróbować znaleźć Faith Lockhart.

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to my będziemy prowadzili to śledztwo.

– Potrzebujecie kogoś do śledzenia Reynolds… – Connie spojrzał na Masseya. – To mogę być ja.

– Ty? Nigdy! – zaprotestował Fisher.

– Wysłuchaj mnie, Fred. – Connie uporczywie patrzył na Masseya. – Przyznaję, że sprawy Brooke wyglądają kiepsko. Ale wiem także, że nie ma lepszego agenta w Biurze. Nie chcę widzieć, jak kariera dobrego agenta kończy się w kanale, ponieważ ktoś zrobił coś źle. Sam przez to przechodziłem. Dobrze, Fred?

Massey sprawiał wrażenie zakłopotanego. Wyglądał, jakby skurczył się w krześle pod spojrzeniem Conniego.

– Fred – zaczął Fisher – potrzebujemy niezależnego źródła…

– Ja mogę być niezależny – przerwał mu Connie. – Jeśli nie mam racji, to Brooke padnie, a ja pierwszy jej o tym powiem. Ale mogę się założyć, że wróci i odbierze swój znaczek i broń. W gruncie rzeczy myślę, że za dziesięć lat będzie szefować całemu temu bałaganowi.

– Nie wiem, Connie… – zaczął Massey.

– Myślę, że ktoś jest mi winien taką możliwość, Fred – powiedział bardzo spokojnie Connie. – A ty co o tym myślisz?

Zapadła cisza. Fisher patrzył to na jednego, to na drugiego.

– Dobrze, Connie, śledź ją – zgodził się w końcu Massey. – Składaj mi regularnie raporty. Dokładnie to, co widzisz. Liczę na ciebie, w imię dawnych czasów.

Connie wstał i rzucił Fisherowi zwycięskie spojrzenie.

– Dziękuję za zaufanie, panowie. Nie zawiodę was.

Fisher wyszedł za Conniem na korytarz.

– Nie wiem, co ty tu wyrabiasz, ale pamiętaj: już masz czarną plamę na swojej reputacji, ona drugiego nie wytrzyma. Chcę wiedzieć wszystko, co będziesz raportował Masseyowi.

Connie przyparł dużo wyższego Fishera do ściany.

– Posłuchaj, Paul – przerwałby ostentacyjnie zdjąć jakiś pyłek z koszuli Fishera – rozumiem, że formalnie jesteś moim przełożonym. Staraj się jednak zanadto w to nie wierzyć.

– Connie, stąpasz po chybotliwej linie.

– Lubię niebezpieczeństwo, dlatego zgłosiłem się do Biura. Dlatego noszę broń. Ja już kogoś zabiłem. A ty?

– To nie ma sensu. Marnujesz szanse na karierę. – Fisher czuł za sobą ścianę, purpurowiał na twarzy, w miarę jak Connie coraz bardziej na niego napierał.

– Coś takiego? Dobrze, pomogę ci odnaleźć w tym sens. Ktoś wrabia Brooke. Kto to może być? Gdzieś w Biurze jest przeciek. Ktoś chce ją zdyskredytować, załamać. Gdybyś mnie o to zapytał, to ty okropnie starasz się to właśnie zrobić.

– Ja? Oskarżasz mnie, że jestem przeciekiem?

– Nikogo o nic nie oskarżam. Przypominam jedynie, że dopóki nie odkryjemy źródła przecieku, to dla mnie nikt, ale to nikt, od dyrektora do ludzi czyszczących tu kible, nie jest wolny od podejrzeń. – Connie odsunął się od Fishera. – Miłego dnia, Paul. Lecę złapać paru złych gości.

Fisher patrzył za nim, wolno kręcił głową, a w jego oczach widać było strach.

Numer, pod który dzwonił Lee, był podłączony do pagera, Buchanan więc wiedział o telefonie natychmiast. Akurat był w domu i pakował aktówkę na spotkanie w firmie prawniczej, która wykonywała pracę dla jednego z jego klientów. Już zdążył porzucić nadzieję, że to cholerstwo zadzwoni, a kiedy w końcu zadzwoniło, o mało nie dostał zawału.

Jego kłopot był oczywisty: jak sprawdzić wiadomość i oddzwonić, żeby Thornhill się o tym nie dowiedział? Szybko opracował plan. Zadzwonił po kierowcę – oczywiście był to człowiek Thornhilla, jak zawsze. Pojechali do centrum, do firmy prawniczej.

– Będę za parę godzin, zadzwonię, kiedy skończę – oznajmił Buchanan, kiedy dojechali.

Wszedł do budynku. Bywał już tam wcześniej, dobrze znał jego rozkład. Nie poszedł do wind, tylko przeszedł główny korytarz i tylne drzwi, które wiodły na parking. Zjechał windą dwa piętra i wysiadł, przeszedł przez podziemny hol i wyszedł na parking. Tuż obok drzwi stał automat telefoniczny. Danny wrzucił monety i wystukał numer, który pozwoli mu sprawdzić wiadomość. Rozumował, że gdyby Thornhill mógł podsłuchać rozmowę ze stacjonarnego, przypadkowo wybranego telefonu umieszczonego pod tysiącami ton betonu, to byłby samym diabłem, wobec czego on i tak nie miałby żadnych szans.

Z taśmy popłynęło parę słów wypowiedzianych głosem Lee, ale wywarły one na Buchananie ogromne wrażenie. Szybko zadzwonił pod przekazany w wiadomości numer. Mężczyzna natychmiast odebrał.

– Pan Buchanan? – zapytał Lee.

– Czy z Faith wszystko w porządku?

Lee odetchnął z ulgą, miał nadzieję, że takie będzie pierwsze pytanie. To wiele mówiło. Ale musi być ostrożny.

– Chcę sprawdzić, czy to naprawdę pan. Przysłał mi pan paczkę z informacjami. Jak pan ją przesłał i co było w środku? I proszę odpowiedzieć szybko.

– Kurier. Użyłem Dash Services. W paczce było zdjęcie Faith, pięć stron informacji o niej i o mojej firmie, kontaktowy numer telefonu, opis moich problemów i tego, co pan miał zrobić. Było tam też pięć tysięcy dolarów w banknotach po dwadzieścia i pięćdziesiąt. Zadzwoniłem trzy dni temu do pańskiego biura i zostawiłem wiadomość. Proszę mi powiedzieć, czy z Faith wszystko w porządku.

– Na razie tak, ale mamy kłopoty.

– Owszem, to prawda. Ale, skąd mam wiedzieć, że pan jest Adamsem?

– Mam wielkie ogłoszenie w książce telefonicznej ze szkłem powiększającym i takimi różnymi. – Lee szybko myślał. – Mam trzech braci, najmłodszy pracuje w sklepie motocyklowym w południowej części Alexandrii. Mówią na niego Scotty, ale w college’u miał przezwisko Skuter, bo grał w futbol i cholernie szybko biegał. Jeśli pan chce, proszę do niego zadzwonić, sprawdzić i wtedy znowu zadzwonić do mnie.

– Nie trzeba. Przekonał mnie pan. Co się stało? Dlaczego uciekliście?

– Też by pan tak zrobił, gdyby ktoś do pana strzelał.

– Proszę mi wszystko powiedzieć, panie Adams. Niczego nie ukrywając.

– Wiem co prawda, kim pan jest, ale nie jestem pewien, czy mogę panu ufać. Jak mnie pan przekona?

– To pan niech mi powie, dlaczego Faith poszła do FBI. O tym wiem. Potem powiem, kto naprawdę jest waszym przeciwnikiem. To nie ja. Kiedy się pan dowie, kto to jest, będziecie chcieli, żebym to był ja.

Lee przez chwilę rozważał słowa Buchanana. Usłyszał, że Faith wstaje i idzie pod prysznic.

– Była przerażona. Mówiła, że od jakiegoś czasu zachowywał się pan dziwnie. Próbowała z panem o tym rozmawiać, ale pan ją spławił, a nawet powiedział, żeby opuściła firmę. Wtedy przeraziła się jeszcze bardziej. Bała się, że władze są na waszym tropie. Więc poszła do FBI z planem, by i pana tam ściągnąć, żeby i pan zeznawał. Przeciw ludziom, których pan przekupił. Mieliście oboje ubić interes i odejść wolno.