James Patterson: Pamiętnik Pisany Miłością

Wstaję o szóstej, wyprowadzam Gusa na długi spacer obok farmy Rowe`a. Dochodzimy do odcinka plaży za trzymetrowymi wydmami i falującymi nadmorskimi trzcinami. Nieodmiennie towarzyszy mi w tych spacerach poczucie błogiej lekkości. Chyba najbardziej dlatego, że odzyskałam swoje życie, a zarazem siebie.

Pamiętaj o pięciu piłkach, Nick. Zawsze pamiętaj o tych pięciu piłkach.

Taka myśl kołatała mi po głowie, kiedy wracałam do domu.

Zanim skręciłam na swój podjazd, minęłam dom sąsiadów. Zaraz po moim wprowadzeniu się Melanie Bone okazała mi dużo serca. Pospieszyła ze wszystkim, od przydatnych telefonów po zimną, cierpką lemoniadę. Przez nią też poznałam swojego malarza. Bo to Melanie poleciła mi Picassa.

Ona jest w moim wieku i już ma czworo dzieci. Podziwiam wszystkie kobiety, które stać na taki wyczyn. Melanie jest drobną atramentowoczarną brunetką. Ma niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu i przepiękny, ujmujący uśmiech.

Mówiłam ci, że ma same dziewczynki? W wieku od roku do czterech lat! Mówię na nie według ich wieku. „czy Dwójka śpi? – pytam. – Czy Czwórka jest na huśtawce?”.

Wtedy dziewczynki zanoszą się śmiechem. Ich zdaniem, muszę być szalona, skoro nadałam Gusowi honorowy tytuł Piątki. Gdyby ktokolwiek mnie przy tym podsłuchał, nigdy by się nie zgłosił po poradę do doktor Bedford.

Ale zgłaszają się, Nick, a ja ich leczę. I jednocześnie leczę siebie.

Mój mały mężczyzno.

Posłuchaj, Nick. Uważaj teraz pilnie, bo opowiem ci coś z pogranicza magii. Jest coś takiego, uwierz mi.

Pewnego wieczoru po męczącym dniu w gabinecie dzielna wiejska lekarka postanowiła przekąsić coś w drodze do domu. Miałam ochotę na drobny występek. I uznałam, że hamburger z frytkami doskonale zakończy mój dzień.

Bodajże chwilę po ósmej weszłam do barku „Hamburgery Harry`ego”. W pierwszej chwili go nie zauważyłam. Siedział przy oknie i pałaszował cos z nosem w książce.

W połowie hamburgera zauważyłam, że to Picasso, mój malarz.

Nie miałam z nim prawie kontaktu, odkąd zostawił mi wtedy śliczne polne kwiaty. Czasem, wychodząc do pracy, słyszałam, jak stuka na dachu albo zastawałam go przy malowaniu domu, ale najczęściej zamienialiśmy tylko kilka słów.

Wstałam, żeby zapłacić. Mogłam wyjść bez słowa, bo siedział odwrócony do mnie plecami, ale nie chciałam wypaść nieładnie, jakbym się wywyższała.

Stanęłam więc przy jego stoliku i zapytałam, co słychać. Mój widok go zaskoczył. Spytał, czy nie napiłabym się z nim kawy.

Wymówiłam się słabo, tłumacząc, że musze wracać do domu do Gusa, ale Matt już uprzątnął dla mnie miejsce, no więc się przysiadłam. Nie zwróciłam wcześniej uwagi, że ma taki miły głos. Oczy też mi się spodobały.

– Co czytasz? – spytałam, nieco speszona, może nawet wystraszona, żeby rozmowa nie utknęła w martwym punkcie.

– Dwie rzeczy. Melville`a. – Podniósł „Moby Dicka”. – A druga to „Łowienie pstrągów w Ameryce”. Żeby mieć coś w rezerwie, jeżeli gruba ryba zawiedzie.

Roześmiałam się. Picasso był bardzo inteligentny, zabawny.

– „Moby Dick”, hmmm, książka na lato czy kac moralny, bo nie zaliczyłeś w szkole lektury obowiązkowej?

– I to, i to – przyznał. – Przez całe życie zawsze coś figuruje na pierwszym miejscu listy niezałatwionych rzeczy. Książka dosłownie wlepia w ciebie gały i przygaduje: „Nie odejdę, dopóki mnie nie przeczytasz”.

Przegadaliśmy ponad godzinę, czas upłynął niepostrzeżenie. Nagle zorientowałam się, że zmrok dawno zapadł.

– Muszę wracać – powiedziałam. Rano wcześnie zaczynam.

– Ja też – odparł z uśmiechem. – Moja obecna szefowa przypomina w każdym calu poganiacza niewolników.

Roześmiałam się.

– Podobno.

Wstałam i odruchowo wyciągnęłam do niego rękę.

– Picasso – powiedziałam. – Nawet nie wiem, jak się nazywasz.

– Harrison – przedstawił się. – Matthew Harrison.

Twój ojciec.

KIEDY następnym razem zobaczyłam Matta Harrisona, siedział na moim dachu i jak szalony przybijał dachówki. Minęło kilka dni od naszego spotkania w „Hamburgerach Harry`ego”.

– Ej, Picasso! – zawołałam, teraz bardziej odprężona i wręcz uradowana na jego widok. – Napiłbyś się czegoś zimnego?

– Już schodzę. Chętnie.

Pięć minut później rzeczywiście stał na ganku, ogorzały jak polerowany miedziak.

– Jak tam na górze? – spytałam.

Roześmiał się.

– Świetnie, chociaż gorąco. Możesz nie wierzyć, ale prawie skończyłem dach.

Niech go piorun trzaśnie! A ja właśnie zaczęłam doceniać jego obecność.

– A jak tam na dole? – spytał Matt, opadając w dżinsowych szortach i rozchełstanej dżinsowej koszuli wprost na bujany fotel. Fotel odchylił się pod jego ciężarem i uderzył w kratkę.

– No, nieźle – pochwaliłam. – Dobrze, że dziś obyło się bez tragicznych nagłówków z linii frontu.

I wtedy kratka za plecami Matta załamała się i jej górna część runęła na nas. Zerwaliśmy się, zaczęliśmy oboje wciskać białą drewniana kratę na miejsce. Płatki róż i powoju obsypały nam głowy.

Roześmiałam się na widok swojego majstra. Wyglądał jak nieco dziwaczny pan młody. Nie pozostał mi dłużny.

– A ty sama nie wyglądasz jak Carmen Miranda?

Wziął młotek, gwoździe i umocował kratkę. Musiałam ja tylko przytrzymać.

Poczułam muśnięcie jego muskularnego uda, a przy wbijaniu ostatniego gwoździa niemal przywarł piersią do moich pleców i aż mnie ciarki przeszły. Co to ma znaczyć?

Nasze oczy się spotkały, błysnęło w nich coś w rodzaju głębokiego porozumienia. Cokolwiek to było, przypadło mi do gustu.

Niewiele myśląc, spytałam, czy nie zostałby na kolacji.

– Nie mam wprawdzie nic szczególnego. Wrzuciłabym po prostu befsztyki i kukurydzę na ruszt.

Zawahał się, i wtedy pomyślałam, że przecież może kogoś mieć. W końcu taki przystojny facet. Cała moja niepewność znikła, kiedy powiedział:

– Wiesz, Suzanne, tak się nieświeżo czuję. Mógłbym wziąć prysznic? Chętnie zostanę na kolacji.

No więc, Matt poszedł do łazienki, a ja do przygotowywania kolacji. I wtedy uprzytomniłam sobie, że nie mam ani befsztyków, ani kukurydzy. Na szczęście nigdy się nie dowiedział, że pobiegłam do sąsiadki po jedzenie. I że Melanie dołożyła mi jeszcze wino, świece, a nawet połowę wiśniowego placka. Dodała, że uwielbia Matta, podobnie zresztą jak wszyscy, toteż życzy mi jak najlepiej.

Po kolacji długo siedzieliśmy na ganku zagadani. Czas znów nam zleciał niepostrzeżenie. Kiedy spojrzałam na zegarek, dochodziła jedenasta. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

– Jutro mam szpital! – wykrzyknęłam. – Od rana obchód.

– Chciałbym ci się zrewanżować, Suzanne – rzekł Matt. – Czy mógłbym cię zaprosić jutro na kolację?

Nie mogłam oderwać wzroku od jego oczu. Były takie przejrzyście piwne.

– Jak najbardziej. Nie mogę się doczekać! – wyrwało mi się.

Roześmiał się.

– Nie musisz już teraz czekać, droga Suzanne. Przecież jeszcze tu jestem.

– Wiem i doceniam, ale nie mogę się doczekać jutra. Dobranoc, Matt.

Pochylił się, pocałował mnie delikatnie w usta, a potem odjechał.

I tak jak zawsze w moim życiu – przynajmniej dotąd – wreszcie nadeszło upragnione jutro. Pierwszy sygnał dnia dał Gus. Codziennie rano wybiega na ganek i przynosi mi gazetę „Boston Globe”. Trudno o lepszego przyjaciela!

Tego dnia po pracy Picasso obwiózł mnie po wyspie swoim wysłużonym chevroletem. Nadal nie przestawały mnie zachwycać widoki na Martha`s Vineyard.