James Patterson - Pamiętnik Pisany Miłością

Następne minuty pamiętam jak za mgłą. Widziałam zbliżający się retraktor. I zatroskany wzrok Connie.

Słyszałam cicho rzucane polecenia, zimny, nieczuły pisk maszyny i bezradne słowa pocieszenia z ust Matta. Słyszałam głośne zasysanie, kiedy wypompowywano ze mnie wody płodowe i krew.

A potem odrętwienie, odurzenie i przedziwne uczucie, jak gdybym była gdzie indziej, a właściwie nigdzie.

Z tego nierealnego uczucia wkraczania w inny świat wyrwał mnie krzyk. Wyraźny i silny. Ogłosiłeś swoje przybycie jak wojownik.

Rozpłakałam się, Matt i Connie też. Byłeś takim okruszkiem, ważyłeś tylko dwa kilo sześćdziesiąt. Ale byłeś silny i czujny. Szczególnie zważywszy na stres, który przeszedłeś.

Spojrzałeś wprost na tatusia i na mnie. Nigdy nie zapomnę twojej malutkiej twarzy widzianej pierwszy raz.

Dali mi cię chwilkę potrzymać, po czym szybko zabrali na oddział intensywnej opieki. Zdążyłam spojrzeć na twoje zmrużone oczka, które tak próbowałeś utrzymać otwarte i szepnęła ci wtedy po raz pierwszy: „Kocham cię”.

Nickolas wojownik!

Tego wieczoru znowu strach i strapienie ogarnęły Katie. Przeczytała jeszcze kilka stron dziennika, po czym wmusiła w siebie makaron z sosem primavera i popiła herbatą. Wszystko kręciło się za szybko. Nie tylko w jej głowie, lecz również w obolałym, nabrzmiewającym pomału łonie.

Urodził się mały chłopiec. Nickolas wojownik.

A w niej rosło kolejne dziecko.

Katie musiała przemyśleć sytuację, rozważyć wszystkie możliwości i zachować roztropność. Jakie ewentualnie dopuszczała?

Matt przez tyle miesięcy zdradzał Suzanne?

Matt zdradzał żonę, a Katie być może nie była pierwsza?

Matt zostawił Suzanne i Nickolasa, a teraz był już po rozwodzie?

Suzanne umarła, bo serce w końcu nie wytrzymało?

Suzanne żyje, ale jest bardzo chora?

Gdzie teraz jest Suzanne? Może powinna spróbować ją odszukać na Martha`s Vineyard i zadzwonić? Ale nie była pewna, czy to dobry pomysł.

Spróbowała się temu przyjrzeć. Co ma do stracenia? Musiałaby co najwyżej przełknąć dumę. A Suzanne? Czy to możliwe, że nie ma pojęcia o zdradzie Matta? Oczywiście, wszystko było możliwe.

Nie mogła się z tym pogodzić. Kochała tego mężczyznę, ufała mu, wydawało jej się, że w pełni ją rozumie, a raptem ja zostawił.

Przypomniała sobie pewną sytuację z Mattem, która nie dawała jej spokoju. Którejś nocy Matt obudził się przy niej i płakał. Długo go wtedy tuliła i głaskała po policzku. W końcu zapewnił ją szeptem:

– Katie, bardzo się staram, żeby wszystko zostawić za sobą. I musi mi się udać.

Katie zaczęła bić się pięścią w udo. Serce waliło jej jak oszalałe. Piersi bolały.

Zerwała się z kanapy, pobiegła do łazienki i zwróciła cały zjedzony właśnie makaron.

Nieco później weszła do kuchni i dolała sobie herbaty. Siedziała z Ginewrą, wpatrzona w cztery ściany. Sama powiesiła szafki. Miała własną skrzynkę z narzędziami i szczyciła się tym, że nigdy nie musi nikogo wzywać do żadnych napraw. Skoro jesteś taka mądra, pomyślała, to napraw własne serce!

W końcu sięgnęła po telefon. Nerwowo wystukała numer. Usłyszała, jak mama odbiera.

– Cześć, mamo, to ja – powiedziała znacznie ciszej, niż zamierzała.

– Katie, co ci jest, kochanie? Może jednak powinnaś przyjechać na kilka dni do domu? Na pewno wszystkim nam by to świetnie zrobiło.

Tak gryzła się tym, co miała im obwieścić.

– Mogłabyś poprosić tatę, żeby też wziął słuchawkę? – spytała.

– Jestem, Katie – włączył się ojciec. Odebrałem w gabinecie. Podniosłem, kiedy zadzwonił telefon. Co u ciebie?

Westchnęła głośno.

– No więc… jestem w ciąży.

I wtedy wszyscy troje rozpłakali się przy telefonach, bo tacy byli.

Ale mama i tata od razu zaczęli ją pocieszać.

– W porządku, Katie. Kochamy cię. Jesteśmy z tobą. Rozumiemy.

Bo tacy byli.

Nickolasie.

Wcześnie zacząłeś przesypiać noce. Może ni codziennie, ale często. Już od trzeciego tygodnia życia. Wszystkie matki mi zazdrościły!

Rośniesz jak na drożdżach i budzisz się głodny jak wilk. A jak jesz? Pałaszujesz wszystko – i cmoktasz pierś do syta, i dudnisz mieszankę z butelki.

Podczas pierwszej wizyty u pediatry lekarka nie mogła się nadziwić, że już skupiasz wzrok na rozłożonych zabawkach. To nie lada wyczyn jak na dwutygodniowego szkraba. Nickolas wojownik!

Ochrzciliśmy cię w kościele Świętej Marii Magdaleny. Był piękny dzień. Miałeś na sobie szatkę z moich chrzcin, ręcznie szytą. Wyglądałeś przeuroczo.

Wielebny Dwyer omal się w tobie nie zakochał. Przez całą ceremonię wciąż sięgałeś po modlitewnik i dotykałeś jego ręki. Wpatrywałeś się w niego z uwagą.

Pod koniec uroczystości, w którą tak się zaangażowałeś, pastor Dwyer zwrócił się do ciebie:

– Nie wiem, kim zostaniesz, jak dorośniesz, Nickolasie. W gruncie rzeczy uważam, że już jesteś dorosły.

Nickolasie, mój synku.

Dziś wróciłam do pracy. I już za tobą tęsknię. Albo inaczej: czuje się bez ciebie samotna.

Myśląc o tobie, między jednym pacjentem a drugim, napisałam wierszyk.

Mój Nikielek, bezcenny mój pieniążek,

Ukochany mój książę rymowanych książek.

Uwielbiam wszystkie twoje śmieszki

I okrągłe oczka niczym dwa orzeszki!

Chyba mogłabym wymyślić dziesiątki rymowanek o tobie. Same mi się pchają do głowy, kiedy zrobisz coś śmiesznego albo się uśmiechniesz, albo po prostu spisz. Najwyraźniej przynosisz mi natchnienie. Oo, choćby teraz!

Cudny Niczku, kochany mój kruszynku,

Kochamy cię oboje, mój malutki synku.

Kocham twoje paluszki, kolanka i nosek,

I wszystko, na czym tylko całusa wyproszę.

Całuję na okrągło, a co potem?

Resztę całusów dowożę samolotem.

No dobrze, mały mężczyzno, musze już iść. Następna pacjentka czeka. Gdyby wiedziała, co robię za zamkniętymi drzwiami gabinetu, chyba uciekłaby do darmowej przychodni w Edgartown.

Nick, to znowu ja.

W nocy obudził mnie twój płacz. Wstałam, żeby zobaczyć, co się stało. Podniosłeś na mnie smutne oczka.

Sprawdziłam, czy masz sucho, ale miałeś. Potem, czy nie jesteś głodny, ale nie byłeś.

Wyjęłam cię z łóżeczka i usiadłam z tobą na bujanym fotelu. Kołysaliśmy się tak razem. Po pewnym czasie oczy zaczęły ci się kleić, a łzy rozpłynęły się w słodkich snach. Położyłam cię znów do łóżeczka i patrzyłam, jak unosi się i opada twój mały brzuszek.

Chyba po prostu zapragnąłeś towarzystwa.

– Suzie, co robisz? – zapytał szeptem Matt. Nie słyszałam, kiedy wszedł do pokoju. Tatuś czasem skrada się jak kot.

– Nick się obudził.

Matt zajrzał do łóżeczka, zobaczył twoją rączkę przyłożoną do buzi niczym kółko do ząbkowania.

– Jaki on śliczny – szepnął. – Prześliczny.

Spojrzałam znów na ciebie. Wprost nie mogłam się napatrzeć.

Matt objął mnie w pasie.

– Zatańczy pani ze mną, pani Harrison?

Nie zwracał się tak do mnie od dnia ślubu. Serce zatrzepotało mi jak wróbel w kałuży.

– Chyba grają naszą melodię.

I w takt wysokich mechanicznych dźwięków twojej pozytywki tańczyłam tamtej nocy z Mattem dokoła twojego pokoju. Tylko migały mi przed oczami twoje pluszaki, koń na biegunach, gwiazdy i księżyc domowej roboty, falujące nad twoim łóżkiem. Tańczyliśmy też wolno i romantycznie w przyćmionym świetle twojego maleńkiego kokonu.