J. Robb - Śmiertelna ekstaza

– Ukrywasz coś przede mną. Wiem, że przymknęłaś Jessa. Mam swoje źródła w areszcie.

Eye odwróciła się ze złością. Areszt słynął z przecieków.

– Nie mogę ci pomóc.

– Postawiłaś mu zarzuty?

– Na razie zarzuty nie mogą być podane mediom.

– Niech cię cholera, Dallas.

– Słuchaj, jeszcze chwila, a przestanę nad sobą panować – warknęła Eye. – Nie drażnij mnie. Kiedy tylko będę mogła o tym mówić mediom, zawiadomię cię pierwszą. Musisz się tym zadowolić.

– Czyli mam zadowolić się niczym. – Nadine wstała. – To musi być coś dużego, inaczej nie byłabyś taka nieprzyjemna. Przecież proszę tylko o…

Urwała, ponieważ do pokoju wpadła Mavis.

– Jezu, Dallas. Jak mogłaś zamknąć Jessa? Co ty wyrabiasz?

– Mavis, do cholery! – Eye niemal zobaczyła, jak Nadine nadstawia swoich reporterskich uszu. – Siadaj – powiedziała stanowczym głosem, wskazując palcem krzesło i rzucając w stronę Nadine: – A ty się wynoś!

– Miej trochę serca, Dallas. – Nadine uczepiła się Mavis. – Nie widzisz, jaka jest roztrzęsiona? Dam ci kawy, Mavis.

– Powiedziałam, żebyś się wynosiła i nie żartowałam. – Bezsilnym gestem przetarła dłońmi twarz. – Spadaj, albo cię wciągnę na czarną listę.

Ta groźba poskutkowała. Znaleźć się na czarnej liście oznaczało, że nikt w całym wydziale zabójstw nie poda jej mc, co wystarczyłoby na więcej niż krótką wzmiankę w wiadomościach.

– Dobra, ale nie zamierzam tego tak zostawić. – Były jeszcze inne sposoby i inne narzędzia, by się dowiedzieć. Nadine chwyciła torebkę, posłała Eye rozgoryczone spojrzenie i wybiegła.

– Jak mogłaś? – zapytała Mavis. – Dallas, jak mogłaś to zrobić?

Eye zamknęła drzwi, by nikt ich nie podsłuchiwał. Ból głowy wrócił i znów zaczął pulsować w jej skroniach w rytmie radosnego marsza.

– Mayis, to moja praca.

– Praca? – Jej oczy były laserowo niebieskie i zaczerwienione od płaczu. Wzruszająco pasowały do kobaltowych pasemek w jej szkarłatnych włosach. – A co z moją karierą? Wreszcie się przebijam. Tak długo na to czekałam i tak ciężko pracowałam, a ty wsadzasz mojego partnera za kratki. I za co? – Jej głos zaczął się rwać. – Tylko to, że z tobą flirtował i wkurzył Roarke”a?

– Co? – Otworzyła w zdumieniu usta, niezdolna wykrztusić ani słowa. W końcu odzyskała mowę. Skąd ci to przyszło do głowy?

– Właśnie skończyłam rozmawiać z Jessem. Jest załamany. Nie mogę uwierzyć, że mogłaś tak postąpić, Dallas. – Oczy znów jej zwilgotniały. – Wiem, że Roarke jest dla ciebie najważniejszy. ale znamy się przecież tak długo.

W tym momencie, kiedy Mayis cicho łkała, zasłoniwszy twarz rękami, Eye z prawdziwą radością udusiłaby Jessa Barrowa.

– Tak, znamy się od dawna i powinnaś wiedzieć, że ja bym tak nie postąpiła. Nie wsadzam nikogo do pudła z powodów osobistych, nawet jeżeli bardzo mnie zdenerwuje. Mogłabyś usiąść?

– Nie chcę siadać – wyjęczała płaczliwie, a Eye skrzywiła się, ponieważ słysząc ten dźwięk poczuła się tak, jakby dostała obuchem po głowie.

– Ja w każdym razie siądę. – Padła na krzesło. Ile może zdradzić cywilowi, nie przekraczając przepisowych granic? I jak daleko chce się posunąć? Ponownie spojrzała na Mayis i westchnęła. Tak daleko, jak zaszła. – Jess jest głównym podejrzanym w sprawie czterech zabójstw.

– Co? Czyś ty zgłupiała od wczorajszego wieczoru? Jess nigdy…

– Cicho bądź! – krzyknęła Eye. – Nie mam jeszcze pewnych dowodów, pracuję nad tym. Ale mamy dowody na pomniejsze zarzuty. Bardzo poważne. Jeśli przestaniesz beczeć i grzecznie usiądziesz, powiem ci, co tylko mogę.

– Wyszłaś i nie obejrzałaś do końca mojego występu. – Mayis zdołała usiąść, lecz nie udało się jej przestać beczeć.

– Och, Mayis, przepraszam. – Przeciągnęła ręką po włosach. Nie umiała postępować z zapłakanymi ludźmi. – Nie mogłam… nie mogłam nic na to poradzić,.Mayis. Jess ma władzę nad umysłami.

– Co? – Takie oświadczenie najbardziej twardo stąpającej po ziemi osoby, jaką znała, sprawiło, że Mayis przestała płakać i gapiła się na nią, pociągając nosem. – Że jak?

– Opracował program, dzięki któremu ma dostęp do ludzkiego mózgu i może sterować zachowaniem. I wypróbował to na mnie, na Roarke”u i na tobie.

– Na mnie? Ależ nie. Nie wmówisz mi, że Jess jest jakimś szalonym naukowcem. To brzmi jak bajka o Frankensteinie. On jest muzykiem.

– Jest inżynierem, muzykologiem i ostatnim kutasem.

Eye nabrała głęboko powietrza i opowiedziała jej tyle, ile uznała za stosowne. Kiedy mówiła, łzy Mayis obeschły, a w jej oczach pojawiła się zaciętość. Jeszcze tylko raz zadrżały jej wargi, po czym zacisnęły się.

– Wykorzystał mnie, żeby się zbliżyć do ciebie i do Roarke”a. Byłam tylko małym kółeczkiem w tej jego pieprzonej maszynie. Kiedy tylko cię poznał, dobrał się do twojego mózgu.

– To nie twoja wina, uspokój się – poprosiła Eye, widząc, że w jej oczach znów zalśniły łzy. – Mówię poważnie. Jestem zmęczona, naciskają na mnie i zaraz pęknie mi głowa. Nie potrzeba mi teraz twoich szlochów. To nie twoja wina. Obie zostałyśmy wykorzystane. Miał nadzieję, że Roarke pomoże mu w realizacji projektu. Ale to wcale nie znaczy, że przestałam być policjantem, a ty piosenkarką. Jesteś dobra, coraz lepsza. Wiedział, że będziesz świetna i dlatego cię wybrał. Ma zbyt wysokie mniemanie o swoim talencie, żeby występować z jakimś patałachem. Chciał kogoś, kto będzie błyszczał. I ty błyszczałaś.

Mayis otarła nos ręką.

– Naprawdę?

W tym słowie zadrgało tyle nadziei, że Eye zdała sobie nagle sprawę, jak bardzo Mayis zwątpiła w siebie.

– Naprawdę, Mayis. Byłaś wspaniała. Słowo.

– To dobrze. – Otarła oczy. – Chyba trochę poczułam się dotknięta, że wyszłaś w trakcie występu. Leonardo powiedział, że to głupie. Gdybyś nie musiała iść, to byś na pewno została. – Odetchnęła głęboko. Jej szczupłe ramiona uniosły się, lecz zaraz opadły. – Potem zadzwonił Jess i wszystko zwalił na mnie. Nie powinnam mu była uwierzyć.

– Nieważne. Później się tym zajmiemy. Naciskają mnie, Mayis. Mam bardzo mało czasu, żeby to zakończyć.

– Myślisz, że on zabijał ludzi?

– Muszę się dowiedzieć. – Odwróciła głowę, ponieważ rozległo się pukanie.

Weszła Peabody i zawahała się na progu.

– Przepraszam, poruczniku. Mam zaczekać na zewnątrz?

– Nie, już idę. – Mayis wstała, pociągając nosem. Posiała Eye łzawy uśmiech. – Przepraszam za ten potop i w ogóle.

– Powycieramy tu. Porozmawiamy, gdy tylko będę mogła. Nie przejmuj się tym.

Mayis skinęła głową, a jej opuszczone rzęsy ukryły nagły błysk, jaki pojawił się w jej oczach. Zamierzała zrobić coś więcej niż się tylko przejmować.

– Wszystko w porządku, poruczniku? – zapytała Peabody, gdy zostały same.

– Właściwie wszystko spieprzone, Peabody. – Eye siedziała, wbijając palce w skronie, by zmniejszyć bolesne napięcie. – Mira twierdzi, że profil osobowości naszego inżynierka nie pasuje do profilu mordercy. Obraziła się na mnie, bo chcę iść do innego konsultanta. Nadine Furst zaczyna węszyć za blisko, a ja właśnie złamałam Mayis serce i zrujnowałam jej ego.

Peabody milczała przez chwilę.

– A poza tym?

– Świetnie. – Zdobyła się na cień uśmiechu. – Cholera, wolałabym czyste, piękne morderstwo od babrania się w tym psychologicznym gównie.