Michael Connelly - Cmentarzysko

– Wiesz, co powiadają? – usłyszał głos za plecami, gdy napełniał kubek.

Odwrócił się. Był to Mankiewicz, pełniący dyżur sierżant.

– O czym?

– O łowieniu z pomostu firmy.

– Nie wiem. Co takiego?

– Ja też nie wiem. Dlatego pytam ciebie.

Mankiewicz uśmiechnął się i podszedł do ekspresu, żeby podgrzać swój kubek.

Plotka zaczęła już krążyć, pomyślał Bosch. Pogłoski i aluzje – zwłaszcza dotyczące czegokolwiek, co miało seksualny podtekst – szerzyły się po komendzie jak sierpniowe pożary na wzgórzach.

– No to daj mi znać, kiedy się dowiesz – powiedział Bosch po drodze do wyjścia.

– Da się zrobić. Och, jeszcze jedno, Harry.

Bosch odwrócił się, czekając na kolejny przytyk Mankiewicza.

– Co?

– Przestań się wydurniać i zamknij sprawę. Mam dosyć tego, że moi chłopcy muszą odbierać masę telefonów.

W jego głosie brzmiała żartobliwa nuta. Za sarkastycznym humorem krył się usprawiedliwiony żal, że jego funkcjonariusze są zawaleni telefonami, dotyczącymi sprawy znalezionych kości.

– Tak, wiem. Były dzisiaj jakieś godne uwagi telefony?

– Trudno powiedzieć. Musisz przekopać się przez raporty i posłużyć swoim detektywistycznym czujem, żeby to ocenić.

– Czujem?

– Tak, czujem. Och, na dodatek CNN pewnie uznała, że nie ma na rano żadnego tematu, więc podebrała tę sprawę – dobre nagranie wideo, na którym zarejestrowano mnóstwo dzielnych chłopaków, łażących po schodach na wzgórzu i trzymających skrzynki z kośćmi. Dostajemy więc na dodatek telefony zamiejscowe. Dziś rano dzwoniono z Topeki i Providence. Nie skończy się to, dopóki nie rozwiążesz sprawy, Harry. Wszyscy na ciebie liczymy.

Znów błysnął uśmiech – i przesłanie, które się za nim kryło.

– Dobrze, posłużę się swoim czujem. Przyrzekam, Mank.

– Na to właśnie liczymy.

Wróciwszy do biurka, Bosch rozmyślał o szczegółach sprawy, popijając kawę. Były w niej anomalie i sprzeczności. Istniała niezgodność między wyborem miejsca i metodą pogrzebu, spostrzeżona przez Kathy Kohl. Wnioski Gollihera wydłużyły jeszcze listę pytań. Golliher uważał, że to przypadek maltretowania dziecka. Pełen ubrań plecak sugerował jednak, że chłopiec, nim zginął, uciekł z domu.

Bosch rozmawiał o tym z Edgarem tego samego dnia, zanim wrócili na komendę z laboratorium kryminalistycznego. Jego partner nie był przekonany, czy to rzeczywiście sprzeczność. Wysunął natomiast hipotezę, że chłopiec był maltretowany zarówno przez swoich rodziców, jak i niemającego z nimi związku mordercę. Słusznie wskazał, że wiele ofiar przemocy ucieka tylko po to, by dać się wciągnąć w związek oparty na maltretowaniu w innej postaci. Harry wiedział, że to słuszna teoria, ale nie dopuszczał jej do siebie, bo wiedział, iż jest jeszcze bardziej zniechęcająca niż scenariusz przedstawiony przez Gollihera.

Zadzwonił telefon na bezpośredniej linii Boscha. Podniósł słuchawkę, spodziewając się, że telefonuje Edgar lub porucznik Billets, by sprawdzić, co się dzieje. Był to jednak Josh Meyer, dziennikarz z „Los Angeles Times”. Bosch ledwie go znał i był pewny, że nie dawał mu bezpośredniego numeru. Nie okazał jednak po sobie irytacji. Chociaż kusiło go, by powiedzieć reporterowi, że policja bada tropy nawet w Topece i Providence, rzekł jedynie, że od piątkowej konferencji, urządzonej przez wydział kontaktów z mediami, nie ma żadnych nowych informacji w sprawie śledztwa.

Odłożył słuchawkę, dopił pierwszy kubek kawy i zabrał się z powrotem do roboty. Najbardziej ze wszystkiego nie znosił pracy przy komputerze. Kiedy tylko to było możliwe, wyznaczał do niej podwładnych. Postanowił więc przesunąć na koniec sprawdzenie mieszkańców Wonderland Avenue i zacząć od szybkiego przejrzenia zebranych przez dyżurnych informacji, przekazanych przez okolicznych mieszkańców.

Raportów było prawie o czterdzieści więcej niż wtedy, kiedy ostatni raz rzucił na nie okiem w piątek. W żadnym nie znalazł informacji przydatnych ani choćby wartych dokładniejszego wyjaśnienia w tej chwili. Każda z wiadomości pochodziła od rodzica, rodzeństwa czy przyjaciela jakiejś zaginionej osoby. Wszystkie cechowała skrajna rozpacz i pragnienie uzyskania informacji, która rozwiałaby tajemnicę dręczącą dzwoniących.

Bosch przypomniał sobie o czymś i podjechał z fotelem do jednej ze starych maszyn IBM selectric. Wkręcił kartkę papieru i spisał cztery pytania:

Czy bliska pani/panu zaginiona osoba przeszła jakiś zabieg chirurgiczny kilka miesięcy przed swoim zniknięciem?

Jeśli tak, w jakim szpitalu była leczona?

Na czym polegały jej obrażenia?

Jak się nazywał jej lekarz?

Wykręcił kartkę i zabrał ją do dyżurki. Wręczył ją Mankiewiczowi, by posłużyła jako wzór pytań dla ludzi, którzy dzwonili w sprawie odnalezionych kości.

– No co, wykazałem dostatecznego czuja?

– Nie, ale na początek wystarczy.

Przed wyjściem Harry nalał kawy do plastikowego kubka. Po powrocie do biura przelał ją do swojego kubka. Zanotował, by w poniedziałek zadzwonić do porucznik Billets i poprosić ją o przydzielenie mu kilku funkcjonariuszy, by skontaktowali się ze wszystkimi osobami, dzwoniącymi przez poprzednie dni, i wypytali je o domniemany zabieg chirurgiczny. Potem pomyślał o Julii Brasher. Wiedział, że ma wolne poniedziałki i w razie potrzeby zgłosiłaby się na ochotnika. Szybko jednak zrezygnował z tego pomysłu, bo wiedział, że do poniedziałku będzie o nich wiedziała cała komenda, a wciągnięcie jej w dochodzenie tylko pogorszy sytuację.

Zabrał się następnie do przygotowywania wniosków o wydanie dokumentacji medycznej. Często sporządzano je w trakcie dochodzeń. Najczęściej żądano dokumentacji od prywatnie praktykujących lekarzy i dentystów, ale czasami i od szpitali. Bosch trzymał wzory takich wniosków, spis wszystkich dwudziestu dziewięciu szpitali aglomeracji Los Angeles oraz listę adwokatów, zajmujących się korespondencją sądową we wszystkich tych placówkach. Dzięki temu, że miał materiały pod ręką, uporał się z dwudziestoma dziewięcioma wnioskami w niecałą godzinę. Zawierały prośbę o wydanie dokumentacji wszystkich chłopców poniżej szesnastego roku życia, który przeszli zabiegi neurochirurgiczne z użyciem trepanu w okresie od roku 1975 do 1985.

Po wydrukowaniu wniosków włożył je do neseseru. Chociaż w zwykłych warunkach nie byłoby nic niewłaściwego w przefaksowaniu wniosku sędziemu w niedzielę, by go zaakceptował i podpisał, niewątpliwie przesłanie dwudziestu dziewięciu stanowiłoby drobny nietakt. Poza tym szpitalni prawnicy i tak nie pracowali w niedzielę. Harry postanowił, że zabierze wnioski do sędziego w poniedziałek z samego rana, a potem podzieli się nimi z Edgarem i obydwaj rozwiozą je osobiście do szpitali, dzięki czemu będą mogli nakłonić radców prawnych do potraktowania sprawy jako pilnej. Nawet gdyby wszystko poszło po jego myśli, i tak pierwszych odpowiedzi ze szpitali można było oczekiwać najwcześniej w połowie tygodnia.

Następnie napisał na maszynie raport podsumowujący postępy śledztwa w ciągu ostatniej doby oraz zawierający skrót uzyskanych od Gollihera informacji antropologicznych. Wpiął go do książki dochodzenia, a potem spisał raport na temat dowodów rzeczowych, dotyczący wstępnych wniosków, które się nasuwają po zbadaniu przez laboratorium kryminalistyczne plecaka i jego zawartości.

Gdy skończył, odchylił się na oparcie i pomyślał o niemożliwym do odczytania liście. Nie spodziewał się, że starania sekcji dokumentów okażą się skuteczne. Był to sekret, który na zawsze pozostanie fragmentem tajemnicy. Przełknął ostatni łyk kawy i otworzył książkę dochodzenia na stronie z kopią szkicu miejsca przestępstwa i diagramu poszukiwań. Przyjrzał się mu i spostrzegł, że plecak odnaleziono obok miejsca, w którym zdaniem Kathy Kohl najprawdopodobniej pogrzebano ciało.