Michael Connelly: Kanał

Przybrzeżną, która wysłała dó nich helikopter ratunkowy. Zawieziono McCaleba do szpitala w Long Beach, gdzie uznano go za martwego w chwili przybycia.

Kiedy skończył mówić, pokiwałem głową, jakby potwierdził wszystko, co już słyszałem.

– Czy widział go pan, jak miał ten atak?

– No niezupełnie. Ale poczułem to.

– Jak to?

– Wie pan, był na górze, przy sterze. Ja siedziałem w kokpicie z pasażerem. Obraliśmy kurs na północ, do domu. Pasażer miał już dość wędkowania, więc nawet trolling schowaliśmy. Terry pędził na wprost, pewnie robił ze dwadzieścia pięć węzłów. Ja i Otto, znaczy się pasażer, siedzieliśmy na dole, a łódka nagle zrobiła zwrot o dziewięćdziesiąt stopni na zachód. Na otwarte morze, pojmuje pan? Tego nie było w planach, toteż polazłem na górę, wysadziłem głowę i zobaczyłem go zgarbionego nad kołem. Miał atak. Podszedłem do niego, żył, ale człowieku, był już na ostatnich nogach.

– Co pan zrobił?

– Kiedyś byłem ratownikiem. Na Venice Beach. Jeszcze pamiętam, jak się robi reanimację. Zawołałem Ottona na górę i zabrałem się do Terry'ego, a Otto sterował łodzią i wołał Straż przez radio. Mimo moich starań Terry cały czas był nieprzytomny, ale pompowałem go i pompowałem, aż pojawił się helikopter. Trochę im to czasu zajęło.

Zapisałem coś w notesie. Nie żeby to było ważne, ale chciałem, by Lockridge widział, że traktuję go poważnie i wszystko, co uważa za istotne, jest również dla mnie istotne.

– Ile czasu minęło, zanim przylecieli?

– Dwadzieścia, dwadzieścia pięć minut. Nie jestem pewien, ale jak się komuś robi sztuczne oddychanie, wydaje się, że to trwa całe wieki.

– Tak. Każdy, z kim rozmawiałem, mówił, że zrobił pan, co tylko mógł. Czyli on w ogóle nic nie powiedział. Po prostu upadł przy sterze.

– Tak jest.

– A przedtem? Jakie były jego ostatnie słowa?

Lockridge, próbując sobie przypomnieć, zaczął obgryzać paznokieć.

– Dobre pytanie. To chyba było wtedy, kiedy podszedł do re-lingu nad kokpitem i krzyknął, że przed zachodem słońca dopłyniemy.

– Ile to było czasu przed atakiem?

– Z pół godziny, może trochę więcej.

– Wyglądał wtedy normalnie?

– Tak, wyglądał zwyczajnie, jak to Terror, wiesz pan. Nikt by się nie domyślił, co się stanie.

– Byliście na łodzi już cztery pełne dni, tak?

– Tak. Ciasno trochę, bo w salonie spał pasażer. My z Terrym w forpiku.

– Czy przez cały czas widział pan, jak Terry bierze leki? Te wszystkie swoje piguły.

Lockridge energicznie potaknął.

– No pewnie, nic tylko je łykał. Codziennie rano i wieczorem.

Byliśmy razem na wielu rejsach. To był niemal rytuał, można by według tego nastawiać zegarek. Nigdy nie zapominał. I tym razem też nie zapomniał.

Zacząłem znów coś notować, żeby pozwolić mu gadać. Ale on i tak przerwał.

– Nie mówił czasem, że smakują inaczej albo że gorzej się po nich czuje?

– A, o to chodzi? Chcecie powiedzieć, że Terry wziął złe pigułki, i nie wypłacić odszkodowania? Żebym wiedział, w życiu bym z tobą nie gadał.

Zaczął podnosić się z ławy. Wyciągnąłem dłoń i chwyciłem go za ramię.

– Buddy, siadaj. Nie chodzi o to. Nie pracuję dla firmy ubezpieczeniowej.

Opadł ciężko z powrotem i zerknął na moją rękę, którą go przytrzymałem.

– To o co?

– Już wiesz o co. Sprawdzam tylko, czy ze śmiercią Terry'ego wszystko w porządku.

– Wszystko w porządku?

Zdałem sobie sprawę, że niefortunnie dobrałem słowa.

– Chcę powiedzieć, że sprawdzam, czy nikt mu nie pomógł.

Lockridge przyglądał mi się przez dłuższą chwilę, po czym powoli skinął głową.

– To znaczy, że ktoś mu tam czegoś dosypał czy coś?

– Niewykluczone.

Zacisnął szczęki ze stanowczością. Sprawiał wrażenie szczerego.

– Mogę jakoś pomóc?

– Może i tak. Jutro z rana jadę na Catalinę. Chcę zerknąć na łódź. Możemy się tam spotkać?

– Oczywiście.

Wydawał się podekscytowany. Wiedziałem, że kiedyś będę go musiał zgasić, ale teraz chciałem, żeby w pełni ze mną współpracował.

– No dobrze. Jeszcze parę pytań. Ten pasażer, Otto, znaliście go wcześniej?

– Pewnie, wypływa z nami parę razy w roku. Mieszka na wyspie, tylko dlatego dostaliśmy ten kilkudniowy czarter. Rozumiesz, firma cienko przędła, ale Terry się tym nie przejmował. Pasowało mu siedzieć na przystani i przez pół dnia czekać.

– Buddy, powoli. O czym pan mówi?

– Mówię, że Terry uparł się, by trzymać łódź na wyspie. Tam trafiali się nam tylko goście, którzy przyjechali na Catalinę i chcieli popłynąć na kilka godzin na ryby. Żadnych dłuższych rejsów, trzy-, cztero-, pięciodniowych. A to na nich się zarabia. Otto był wyjątkiem, bo sam tam mieszka i parę razy do roku chce płynąć na ryby pod wybrzeże Meksyku i jeszcze przy okazji zamoczyć kija.

Lockridge tak szybko sypał informacjami, potencjalnymi tropami, że ledwo nadążałem. Skupiłem się na McCalebie, choć do Ottona na pewno trzeba będzie wrócić.

– Mówisz, że Terry'emu odpowiadały takie krótkie wypady.

– Właśnie. Ciągle mu powtarzałem: przenieśmy firmę z wyspy na ląd, dajmy parę ogłoszeń i zgarnijmy jakichś poważnych klientów. Ale on nie chciał.

– Pytałeś go dlaczego?

– Jasne, po prostu chciał zostać na wyspie. Nie chciał być przez cały czas z dala od rodziny. No i lubił pracować nad aktami.

– Czyli jego starymi sprawami?

– Starymi i kilkoma nowymi.

– Jakimi nowymi?

– Nie wiem. Terry ciągle wycinał artykuły z gazet, wkładał je do teczek, dzwonił gdzieś i tak dalej.

– Na łódce?

– Tak, na łódce. W domu Graciela mu nie pozwalała. Powiedział, że jej się to nie podoba. No i jakoś doszło aż do tego, że zaczął spać na łodzi. Pod sam koniec. To chyba też przez te akta. Miał jakąś obsesję i ona powiedziała, że ma zostać na łodzi, aż mu przejdzie.

– Powiedział ci to?

– Nie musiał.

– Pamiętasz jakąś sprawę, którą interesował się ostatnio?

– Nie, on już mnie w to nie wciągał. Pomogłem mu w tej sprawie z dawcą jego serca, a potem jakby odciął mnie od tego.

– Przejąłeś się?

– Niespecjalnie. To znaczy, chciałem pomóc. Łapanie przestępców jest ciekawsze niż łapanie ryb, ale wiedziałem, że to jego świat, nie mój.

Za bardzo mi to trąciło gotową odpowiedzią, jakby powtarzał słowa, które kiedyś usłyszał od McCaleba. Zdecydowałem, że na razie to tak zostawię, ale trzeba będzie wrócić do tego tematu.

– No dobra, wróćmy do tego Ottona. Ile razy z nim już łowiliście?

– To był trzeci… nie, czwarty… rejs.

– Zawsze tam do Meksyku?

– Tak.

– Co robi ten Otto, że go na to stać?

– Jest na emeryturze. Ma się za jakiegoś Zane'a Graya i lubi wędkować dla sportu. Chciałby złapać marlina czarnego i powiesić go sobie na ścianie. Stać go na to. Mówił, że kiedyś był handlowcem, ale nigdy nie pytałem, co sprzedawał.

– Na emeryturze? Ile ma lat?

– Nie wiem, sześćdziesiąt kilka.

– Skąd się tu sprowadził?

– Z drugiej strony, zdaje się, z Long Beach.

– Co miałeś na myśli chwilę temu, kiedy powiedziałeś, że lubi pływać na ryby i zamoczyć kija przy okazji?

– No dokładnie to. Braliśmy go na ryby, a kiedy zawijaliśmy do Cabo, zawsze wyrwał tam jakąś panienkę.

– Czyli na tym ostatnim rejsie co wieczór zawijaliście do portu i zawsze do Cabo.