Jeffery Deaver: Kamienna małpa

Osobą, która dzwoniła do Rhyme'a, była doktor Cheryl Weaver, znana neurochirurg. A wolny termin dotyczył eksperymentalnego zabiegu, któremu Rhyme miał się zamiar poddać w nadziei, że poprawi choć częściowo jego sprawność. Zabiegu, któremu Sachs była przeciwna.

Rhyme nie lubił poruszać spraw osobistych w trakcie trwania akcji.

– Zadzwonię później – powiedział i rozłączył się.

Zabieg Rhyme'a przypomniał jej niedawną rozmowę z innym lekarzem, który nie miał nic wspólnego z planowaną operacją. Dwa tygodnie wcześniej Sachs czekała na niego w szpitalnej poczekalni. Mężczyzna w białym kitlu podszedł do niej z poważną miną, która ją zmroziła.

– A, tu pani jest, pani Sachs.

– Dzień dobry, doktorze.

– Właśnie rozmawiałem z lekarzem Lincolna Rhyme'a.

– Mam wrażenie, że nie przynosi pan od niego dobrych wieści – powiedziała z bijącym mocno sercem.

– Może usiądziemy tam w rogu?

– Tu jest dobrze – odparła stanowczo. – Niech mi pan powie. Bez owijania w bawełnę.

Podmuch wiatru zakołysał nią i spojrzała ponownie w stronę portu, na długie molo, przy którym miał zacumować „Fuzhou Dragon”, a potem przełączyła komórkę na częstotliwość straży przybrzeżnej, żeby oderwać myśli od tej oślepiająco jasnej szpitalnej poczekalni.

Jak daleko do lądu? – zapytał Duch dwóch marynarzy, którzy pozostali na mostku.

– Mila, może mniej. – Szczupły mężczyzna za sterem posłał mu szybkie spojrzenie. – Skręcimy tuż przed mielizną i spróbujemy wejść do zatoki.

– Nie zmieniajcie kursu. Zaraz wracam – powiedział Duch.

Nie zważając na wiatr i deszcz, które smagały go po twarzy, zszedł na pokład kontenerowy, a potem jeszcze niżej i stanął przy metalowym włazie ładowni, w której były prosiaki.

– Bangshou ! – zawołał, zaglądając do środka.

Nie doczekawszy się odpowiedzi, zablokował zasuwy tak, żeby włazu nie można było otworzyć od środka, po czym ruszył szybko do swojej kabiny, która mieściła się na tym samym pokładzie co mostek. Wspinając się po schodkach, wyjął z kieszeni małe czarne pudełko, otworzył je i przycisnął jeden, a potem drugi guzik. Sygnał radiowy pomknął dwa pokłady niżej do marynarskiego worka, leżącego w ładowni na rufie poniżej linii wodnej. Obwód zamknął się i posłał impuls elektryczny z dziewięciowoltowej bateryjki do zapalnika, który tkwił w dwukilogramowej kostce materiału wybuchowego o nazwie Composition 4.

Wybuch był potężny, o wiele silniejszy, niż się spodziewał. Duch spadł ze schodków na główny pokład. Za duży ładunek, pomyślał. Statek jął natychmiast nabierać wody i przechylać się na bok. Za kilka minut powinien pójść na dno. Zerknął w stronę kabiny, gdzie były jego pieniądze i broń, a potem jeszcze raz omiótł wzrokiem inne pokłady, szukając swojego pomocnika. Nie widząc go, ruszył na czworakach po pochyłym pokładzie do najbliższej tratwy ratunkowej i zaczął rozwiązywać mocujące ją liny.

Huk był ogłuszający – jakby sto kowalskich młotów uderzyło w kowadło. Prawie wszyscy imigranci runęli na zimną mokrą podłogę. Sam Chang zerwał się zaraz na nogi i podniósł swojego młodszego syna, który wylądował w kałuży brudnej wody. Potem pomógł żonie i staremu ojcu.

– Co się stało? – zawołał w stronę kapitana Sena wspinającego się do włazu, przez który można było wyjść na pokład.

– Nie wiem! – odkrzyknął kapitan. – Albo Duch wysadził statek, albo strzela do nas straż przybrzeżna.

– Co się dzieje? – zapytał z paniką w głosie mężczyzna siedzący obok Changa. Nazywał się Wu Qichen. Jego żona leżała na sąsiedniej pryczy. Przez cały czas trwania rejsu miała wysoką gorączkę i nawet teraz nie bardzo zdawała sobie sprawę z tego, co się dzieje.

– Toniemy! – zawołał kapitan i razem z kilkoma członkami załogi zaczął szarpać zasuwy włazu. Ale grube metalowe sztaby nie przesunęły się nawet o milimetr.

Chang zdał sobie sprawę, że „Fuzhou Dragon” ostro się przechyla. Zimna morska woda tryskała teraz ze spawów łączących metalowe płyty. Kilka osób ześlizgnęło się do coraz głębszych bajor wypełnionych śmieciami, bagażami, resztkami jedzenia, styropianowymi filiżankami i papierzyskami. Krzycząc w panice, młócili rękoma wodę. Kobieta z bliznami na twarzy kurczowo przyciskała do piersi małą córeczkę. W cuchnącym powietrzu słychać było potężny jęk konającego statku.

Mężczyźni przy włazie nadal nie mogli go otworzyć.

– To nic nie da! – zawołał Chang do kapitana. – Musimy znaleźć inne wyjście.

– Z tyłu ładowni jest właz prowadzący do maszynowni – odparł kapitan Sen, wskazując na zabezpieczoną czterema śrubami małą klapę w podłodze.

Pobiegli obaj w tamtą stronę i odkręcili śruby sprężynowym nożem kapitana. Chang pchnął mocno klapę, która wpadła do drugiego pomieszczenia. Maszynownię również wypełniała woda, ale nie było jej tyle co w ładowni. Chang zobaczył schodki prowadzące na główny pokład.

Na widok otwartego włazu rozległy się głośne krzyki. Imigranci rzucili się w panice do ucieczki. Kapitan Sen i Chang stanęli ramię w ramię, powstrzymując gromadę.

– Po kolei! – zawołał kapitan. – Przez maszynownię i w górę po drabinie. Na pokładzie są tratwy ratunkowe – dodał, po czym dał znak tym, którzy byli najbliżej.

Pierwszy wypełzł na zewnątrz John Sung, lekarz i dysydent; następnie młode małżeństwo. Sung przykucnął po drugiej stronie, żeby teraz pomóc innym.

– Wchodź! – krzyknął kapitan, spoglądając na Changa.

Ten dał znak swojemu ojcu i mężczyzna przeszedł przez właz. Następni byli synowie Changa: nastolatek William i ośmioletni Ronald. Potem jego żona, Mei-Mei. Chang przeszedł ostatni i odwrócił się, żeby razem z Sungiem pomagać innym.

Przy włazie pojawiła się rodzina Wu: Qichen, jego chora żona, a także ich córka i syn. Kiedy Chang podał rękę następnemu imigrantowi, jeden z marynarzy przełazi pierwszy przez właz i odepchnął Sunga. Chang pomógł doktorowi podnieść się z podłogi.

– Nic mi nie jest! – krzyknął Sung i ścisnął talizman, który nosił na szyi.

Statek zakołysał się nagle i wszedł w jeszcze głębszy przechył. Ładownię momentalnie wypełniła woda. Ludzie krzyczeli rozpaczliwie i zaczynali się krztusić.

Zaraz zatoniemy, pomyślał Chang. Jeden z silników statku przestał pracować i zgasły światła. W wodzie, która wlewała się z bulgotem do maszynowni, Chang zobaczył twarz kapitana Sena. Dal mu znak, żeby się wynurzył, ale kapitan zniknął w ładowni. Po kilku sekundach pojawił się ponownie i przecisnął coś przez właz.

Chang sięgnął do spienionej wody, zacisnął dłoń na tobołku i mocno pociągnął. To było niemowlę, córka kobiety z poranioną twarzą. Krztusiła się, kasłała, ale była przytomna. Chang przycisnął ją mocno do piersi, podpłynął do drabiny i zalewany lodowatymi strugami wody wdrapał się na pokład wyżej. Widząc, co się dzieje, poczuł, jak dławi go w gardle lęk – rufa statku ledwo wystawała z wody, szare wzburzone fale zalały już część pokładu. Jego ojciec i synowie próbowali razem z Wu Qichenem rozplątać liny mocujące duży pomarańczowy niezatapialny ponton, który unosił się już na wodzie, ale za kilka chwil mógł pójść na dno razem ze statkiem. Chang przekazał dziecko swojej żonie i pobiegł im pomóc. Kiedy udało się w końcu uwolnić ponton, pomógł wsiąść do niego swoim bliskim, a także rodzinie Wu, Johnowi Sungowi i młodemu małżeństwu. Gnany potężnymi falami ponton szybko oddalił się od statku.