James Siegel - W Żywe Oczy

– Chciałbym rzucić na nie okiem.

– Patrzy pan na nie.

– Chciałbym popatrzeć z bliska.

Rainey wzruszył ramionami.

Przeszliśmy środkiem wzdłuż mamroczących, poruszających się postaci po obu stronach pokoju. Zapach był tu gorszy – kwaśny, przypominający leki.

Cienkie promyki platynowego światła księżycowego rozlewały się na drewnianej podłodze. Prawie się potknąłem o czyjś but.

– To? – zapytałem. Było to ostatnie łóżko, dokładnie pod oknem. Siatka w oknie cięła światło księżyca na małe równiutkie kwadraty.

– Uhm.

Łóżko było pościelone po wojskowemu, szary koc równo naciągnięty, idealnie gładkie rogi. Nad łóżkiem wisiała drewniana półka, ale nic na niej nie leżało.

Usiadłem, próbując sobie wyobrazić, jak to było mieszkać tutaj, wśród innych niezrównoważonych ludzi, którzy kiedyś nosili broń.

– A co z tamtym? – zapytałem.

Chodziło mi o łóżko stojące naprzeciwko posłania Dennisa. Były to jedyne puste łóżka w pokoju.

– Tamto? – powtórzył Rainey. – A, tamto było Benjy'ego.

Na półce Benjamina wciąż leżały jego rzeczy.

Stare książki, głównie elementarze, podręczniki, komiksy – przedmioty, które rodzice zwykle zamykają w skrzyni na strychu. Tylko że w szpitalu dla weteranów nie było żadnych skrzyń, zdecydowanie nie było strychów ani kochających rodziców, którzy przechowują pamiątki z dzieciństwa.

– Był czarny – powiedziałem. – Benjamin był czarny.

– Czarny jak ja – odparł Rainey. – Dlaczego pan się nim interesuje?

– On też prysnął, prawda? Dennis nie był jedynym, który znał drogę do wyjścia.

Rainey pokiwał głową.

– Myślę, że zabrał ze sobą coś z rzeczy Dennisa – powiedziałem.

– Aha.

– Jak długo Benjy był w tym szpitalu?

Rainey uśmiechnął się.

– Cholera, kto wie? Dostał dożywocie, człowieku.

– Dożywocie, jasne. Ale Benjy nie był weteranem, prawda?

– To przecież szpital dla weteranów, tak?

– Tak, ale może nie zawsze nim był.

– Nie pomogę panu, to nie było za moich czasów. Wiem tylko, że biedny głupek był tutaj od zawsze.

– Był głupkiem?

– Cholera, trafił tutaj, prawda? Oczywiście, że był głupkiem.

– Rozmawiał pan z nim kiedykolwiek?

– O czym?

– O czymkolwiek. O pogodzie, o rozgrywkach, o cenach benzyny?

– Hej, mówiłem już. Nie chcesz znać nikogo z tych ludzi. Skoro tu trafiają, nie mają mózgu. Są stuknięci jak Dennis. Benjy gadał do siebie.

– Czy brał leki? Jak Dennis?

– We wszystkich kolorach tęczy, człowieku.

– Taa. Może dlatego do siebie gadał.

Rainey wzruszył ramionami.

– Myślę, że Benjy nie był głupkiem – powiedziałem. – Ale chyba był biedny. Kiedy się stąd wydostał?

– Nie wiem, jakiś czas temu. Przed Dennisem.

– Jasne, przed Dennisem. Przyjaźnili się, Dennis i on? Trzymali się razem?

Rainey pokręcił głową.

– Mówiłem panu, Benjy dostał dożywocie. Dożywotni trzymają się z boku. Dennis był świeży, prosto z ulicy.

– Czy pozwalacie pacjentom zachować swoje portfele?

– Czasami. Pozwalamy im zatrzymać trochę drobnych, wie pan, na słodycze i takie tam. Niektórzy trzymają w portfelach zdjęcia – żon, dzieci. Więc dlaczego nie?

– Czy miewają czasem przy sobie więcej niż trochę drobnych?

– Cóż, nie powinni.

– Tak, ale czy to się zdarza?

– Jasne. Chyba tak. Ludzie ich odwiedzają, przysyłają różne rzeczy. Oni grają w pokera – powinni grać na zapałki, ale wiadomo to?

– Tak, jasne. Więc może się zdarzyć, że od czasu do czasu w tych portfelach znajduje się coś więcej niż zdjęcia i drobne na słodycze.

– No tak, pewnie.

– Czy Dennis grywał w pokera?

– Chyba tak. Dlaczego?

– Jego portfel wylądował w kieszeni Benjy'ego. Zastanawiałem się, czy było w nim dużo pieniędzy. Głupek czy nie, wiedział, że będzie potrzebował gotówki, żeby dostać się stąd tam.

– A gdzie jest tam?

– W Kalifornii. Pojechał odwiedzić mamę.

– Ach, tak? Skąd pan to wie?

– Miał wypadek niedługo po tym, jak u niej był.

– Samochodowy?

– Nie, nie sądzę.

– Jaki wypadek?

– Śmiertelny.

– Tak? Kiepska sprawa.

Mówiliśmy szeptem, ale zauważyłem, że jedna czy dwie głowy uniosły się z pościeli jak duchy.

– Gdzie jest historia choroby Benjy'ego?

– Chyba na dole, w archiwum.

– Gdzie to jest?

– Na czwartym. Wydostał się stąd tylko po to, żeby odwiedzić mamę, co?

– Cóż… nie widział jej pięćdziesiąt lat.

– Hm? Dlaczego?

– Nie wiedział, że ona żyje.

– Przez pięćdziesiąt lat? Jak to możliwe?

– Bardzo prosto. Powiedzieli mu, że ona nie żyje.

– A dlaczego ona nie przyjechała go odwiedzić?

– Bo powiedzieli jej, że on nie żyje.

– Jacy oni?

– Czy na tym oddziale jest telewizor?

– Uhm. Oglądają opery mydlane i tych trzech wsioków na motorach na Discovery.

– Co jeszcze lubią?

– Golfa. Szeptanie ich uspokaja.

– A poranne programy na NBC? Oglądają je czasami?

– Czasami, jasne.

Zacząłem zbierać zakurzone książki z dawnej półki Benjy'ego.

– Proszę się nie martwić, zwrócę je – powiedziałem, chociaż Raineya chyba to nie obchodziło.

– Hej – powiedział Rainey. – Skoro myślał, że jego mama nie żyje, to jak się dowiedział, że to nieprawda?

– Ktoś mu powiedział.

„Belinda była naszą miejscową znakomitością – powiedział pan Birdwell. – Znasz tego gościa od pogody na NBC, Willarda, jak on się nazywa, Scotta, który składa życzenia urodzinowe stulatkom z całego kraju? Pokazał zdjęcie Belindy kilka tygodni temu”.

– Musiał ją zobaczyć, zanim umrze, co? – powiedział Rainey, pozwalając sobie zaledwie na cień wrażliwości w głosie.

– Tak. I zanim ona umrze.

– To miłe.

Usiadłem na łóżku Benjamina Washingtona. Próbowałem sobie wyobrazić ten wyjątkowy poranek. Najpierw śniadanie mistrzów: OJ, zyprexa, haldol i seroquel, potem zamulony człapie do sali telewizyjnej na program z Katie Couric i spółką. W końcu pojawia się ten pulchny facet od pogody z kiepskim tupecikiem na głowie i mówi: „Życzmy wszystkiego najlepszego Belindzie Washington z Littleton w Kalifornii. Kończy sto lat. Wszystkiego najlepszego, Belindo”.

No i proszę.

– Czy wiedział pan, że był wykastrowany? – szepnąłem do Raineya.

– Uhm, jasne. Widziałem go pod prysznicem.

– Czy wie pan dlaczego?

Rainey wzruszył ramionami.

– Myślałem, że to obrażenia wojenne. Niejednemu tutaj sporo brakuje, nie tylko piątej klepki.

– Benjamin Washington był cywilem.

– Benjamin jaki?

– Washington.

– Uhm. Briscoe. Nazywał się Benjamin Lee Briscoe.

– Jest pan pewien?

– Eee, zmyślam. Jasne, że jestem pewien. Może myli go pan z kimś innym, co?

No dobrze, coś było nie tak. Nie mogło być mowy o pomyłce, jednak to nazwisko wydawało się dziwnie znajome.

Briscoe.

Przejrzałem elementarz Benjy'ego. Podróż przez alfabet. Na którymś etapie ktoś próbował go czegoś nauczyć. Na okładce nabazgrał swoje imię: Benjamin, lat 9.

– Jak się stąd wydostał, Rainey? Powiedział pan, że był odurzony lekami.

– Eee, mówiłem, że do siebie gadał. To pan powiedział, że to przez leki.

– Założę się, że przestał je brać. Może udawał, że je połyka, ale potem wypluwał. Na pewno chciał mieć jasność umysłu.