John Katzenbach - Profesor

– Musimy poszukać osób więzionych – stwierdził.

Wolfe jakby się zamyślił, a Adrian mówił dalej.

– Troje ludzi. Dwójka porywaczy i Jennifer. Jak wciągają ludzi w to, co zrobili? Muszą na tym zarabiać. Inaczej te poszukiwania to strata czasu. Proszę pójść tropem pieniędzy, panie Wolfe. Niech pan wymyśli, jak ktoś mógłby wykorzystać dziewczynę uprowadzoną z ulicy.

Adrian naciskał. W jego głosie brzmiała stanowczość – może to skutek trawiącej go choroby. W jakimś głębokim zakamarku umysłu słyszał, jak brat i syn biją mu brawo.

Wolfe odwrócił się do komputera.

– Proszę dobrze usiąść – polecił cicho. – To nie będzie łatwe, zwłaszcza dla kogoś w pańskim wieku.

– A dla pana, Wolfe?

Przestępca seksualny pokręcił głową.

– Znajome terytorium, profesorze. Wszystko to już widziałem. – Dalej stukał w klawisze. – Kiedy jest się takim jak ja, nie od razu rozumie się, co dokładnie… człowieka pociąga. Trzeba samemu do tego dojść. Pojawiają się coraz to nowe pomysły, zainteresowania i cóż, próbuje się je realizować. Najpierw wędruje się myślami, potem na nogach. – Wzruszył ramionami. – I wtedy zwykle się wpada. Kiedy człowiek nie jest pewien, czego właściwie szuka. Ale gdy już to wie, to znaczy, naprawdę wie, wtedy ma z górki, bo może zaplanować wszelkie swoje działania z myślą o konkretnym celu.

Adrian nie sądził, by którykolwiek z wykładowców jego dawnego wydziału mógł zwięźlej przedstawić złożone problemy emocjonalne przestępców seksualnych.

Wolfe nagle zamarł z palcem zawieszonym nad ostatnim klawiszem.

– Muszę mieć pewność, że stoi pan po mojej stronie – oznajmił szorstko. – Że mogę na pana liczyć. Że to wszystko zostanie między nami.

Adrian nagle usłyszał głosy Tommy'ego i Briana. Nalegały: Śmiało. Skłam.

– Tak. Daję panu słowo.

– Wytrzyma pan widok, jak kogoś gwałcą? Albo zabijają?

– Przecież mówił pan, że filmy snuff nie istnieją.

Wolfe pokręcił głową.

– Mówiłem, że nie istnieją w świecie racjonalnym. Są legendą miejską. W świecie nieracjonalnym, cóż… kto to może wiedzieć. – Odetchnął głęboko. – Widzi pan, gdyby nakryli mnie z takimi rzeczami na moim komputerze albo gdyby jakiś glina od tych spraw namierzył, że coś takiego oglądałem, zostałbym…

Adrian nie musiał dopowiadać brakującego słowa. Było oczywiste.

– Nie. Robi to pan na moje żądanie. Jeśli wynikną jakieś kłopoty z policją, całą winę wezmę na siebie.

– Całą.

– Tak. A pan powie prawdę. Że zapłaciłem za to, by był moim przewodnikiem.

– Mhm, tyle że musieliby mi uwierzyć – mruknął przestępca.

Adrian miał wrażenie, że facet balansuje na krawędzi.

Z jednej strony wiedział, w jak wielkie tarapaty może się wpakować, nawet jeśli Adrian będzie go krył. Z drugiej chciał w to wejść. Obejrzeć te wszystkie miejsca, które zamierzali odwiedzić. Adrian poznał to po tym, jak Mark ochoczo zgarbił się nad klawiaturą.

– No dobrze, profesorze, teraz wkroczymy w mrok. – Uśmiechnął się.

Adrian zrozumiał, że Wolfe często wędrował przez te światy.

Przestępca wcisnął ostatni klawisz i na ekranie pokazały się dzieci. Bawiły się w parku zalanym słońcem. W tle Adrian dostrzegł zabytkowe budowle i brukowane ulice. Amsterdam, domyślił się. Mark Wolfe drgnął – Adrian wychwycił ten mimowolny ruch tylko kątem oka. Obaj przełknęli ślinę, jakby nagle zaschło im w gardle, choć z diametralnie przeciwnych powodów.

– Z pozoru coś zupełnie niewinnego, prawda, profesorze? Adrian przytaknął.

– To się zaraz zmieni.

Słoneczny dzień i park zniknęły. Zastąpił je pokój z białymi ścianami. Stało w nim łóżko.

– Zaznaczam: oglądanie tego, posiadanie, nawet myślenie o tym jest absolutnie niezgodne z prawem – oznajmił Wolfe, wychylając się do przodu.

– Dalej – polecił Adrian, choć miał nadzieję, że to Brian każe mu kontynuować; tak naprawdę jednak od kilku minut naciski halucynacji ustały. Wydawało się, że nawet obcesowy, nieżyjący prawnik u jego boku był zatrwożony tym, co pojawiło się na ekranie.

Dwaj mężczyźni przez długie godziny wędrowali po komputerowym świecie, który – zdawało się – istnieje w równoległej rzeczywistości, gdzie obowiązują inne reguły, inna moralność. Ten świat odwoływał się bezpośrednio do stron ludzkiej natury zimno opisywanych w podręcznikach, z których Adrian uczył studentów przed dziesiątkami lat. Istniał od wieków – nowy był tylko system komunikacji i uczestnicy. Normalnie Adrian byłby wstrząśnięty tym, co widzi, podchodził jednak do tego z dystansem naukowca. Jako badacz miał określony cel, i wszystko, co przebiegało mu przed oczami i nie pasowało do jego teorii, natychmiast odrzucał. Niejeden raz, wiercąc się niespokojnie na widok jakiejś okropnej sceny wykorzystywania jednego człowieka przez drugiego, myślał sobie, że ma szczęście, że jest psychologiem i traci rozum i pamięć jednocześnie. Dzięki temu był niejako podwójnie zabezpieczony i mógł oglądać rzeczy, które nadawały nowe znaczenie słowu „potworność”.

Przez cały długi dzień i wieczór matka Wolfe'a co pewien czas stawała w drzwiach salonu i niepewnie domagała się dostępu do „swoich seriali”, dobry syn jednak szybko ją zbywał. W końcu zrobił jej coś do jedzenia i zgodnie z cowieczornym rytuałem ułożył ją do snu, przepraszając za zmonopolizowanie telewizora i obiecując, że jutro będzie mogła oglądać sitcomy dłużej niż zwykle. Wolfe'owi było wyraźnie przykro, że pozbawia matkę tych chwil. Adrian wyczuwał u niego empatię, jednocześnie jednak nie mógł nie zauważyć rozkoszy, z jaką rzucał się w wir obrazów, które znaleźli. Czasem, kiedy Adrian mówił „Przejdźmy dalej…”, Wolfe wyraźnie się ociągał, niechętnie odrywał się od oglądanych scen. Był jednocześnie pobudzony i ostrożny. Adrian przypuszczał, że przestępca nigdy nie zwiedzał światów internetowych w towarzystwie.

To wyczerpujące i otępiające, pomyślał.

Widzieli dzieci. Widzieli zboczenie. Widzieli śmierć.

Wszystko wyglądało prawdziwie, nawet kiedy było sztuczne. Wszystko wyglądało sztucznie, nawet kiedy było prawdziwe.

Granica między iluzją a rzeczywistością zatarła się całkowicie. Adrian nie potrafił już stwierdzić, czy to, co ogląda, dzieje się naprawdę, czy też zostało upozorowane z wprawą hollywoodzkiego specjalisty od efektów specjalnych. Terrorysta mordujący zakładnika – to musiało wydarzyć się naprawdę, ale w jakimś innym, mrocznym świecie.

Wolfe dalej wciskał klawisze, ale coraz wolniej. Pewnie męczyło go balansowanie na skraju czeluści, w której skrywa się tak wiele jego własnych pragnień.

Było późno.

– Profesorze, musimy zrobić przerwę. Coś zjeść. Wypić kawę. Dajmy sobie na dziś spokój. Niech pan przyjdzie jutro, spróbujemy znowu.

– Jeszcze kilka stron.

– Ma pan pojęcie, ile pan już pieniędzy wydał? Za wstęp na każdą taką witrynę się płaci. Mówimy tu już o tysiącach…

– Proszę kontynuować. – Adrian wskazał na listę, która wyskoczyła na ekranie. Trzy adresy: zrobiewszystko.com, two-imtodziprzyjaciele.com i cobedziepotem.com.

Wolfe kliknął na ten ostatni. Wyprostował się gwałtownie.

– Proszę spojrzeć. Żądają grubej forsy za wstęp. Droga strona. Muszą oferować coś szczególnego. – To ostatnie słowo wypowiedział z ożywieniem i przejęciem.

Czerwony napis na czarnym tle, lista cen, i zegar pokazujący czas działania strony. Żadnej informacji, co się tu sprzedaje; a zatem kupujący wiedzą, czego się spodziewać. To go zaintrygowało. Wolfe wskazał na zegar.