Stephen White - Biała Śmierć

Lauren zapytała, czy mają dzieci.

– Tak, dwoje – odparł.

W porządku, pomyślałem. Przemknęło mi przez głowę, że w pojęciu Percy’ego ta odpowiedź wyczerpała temat i pewnie znowu zacznie mówić o sobie.

Jednak życie Smitha nie fascynowało mnie na tyle, aby rozwijać rozmowę w obranym przez niego kierunku. Wróciłem do sprawy zamordowanych dziewczynek.

– Co pan sądzi o człowieku, którego zastąpił pan w Steamboat? Jak on się nazywał? Barrett? Jak oceniał przebieg i rezultaty śledztwa?

– Nie zastąpiłem Barretta. Odszedł ze stanowiska w dziewięćdziesiątym drugim albo trzecim. Ja objąłem komendę po Timie Whitneyu.

– Więc nie zna pan szeryfa Barretta?

– Tego nie powiedziałem. Phil Barrett pracuje teraz dla kongresmana Wellego. Jest grubą rybą w jego sztabie i obaj nadal uważają Steamboat za swoje miasto. Odkąd tu jestem, spotkaliśmy się parę razy. Raz grałem z nim w golfa. Facet macha kijem jak wiatrak. Oczywiście Barrett, nie Welle. Ale nie trafiłby do dołka, nawet gdyby miało mu to uratować życie.

– Rozmawiał pan z nim o tych morderstwach? – zapytała Lauren. Percy podrapał się w tył głowy, ale nie odpowiedział.

– Zastanawiam się – nie ustępowała – jak on się czuje teraz, kiedy jego pracę badają obcy ludzie?

Ze zdziwieniem zauważyłem namysł na twarzy Percy’ego.

– Nikomu nie zależy bardziej od niego, żeby ta zbrodnia została wyjaśniona – powiedział. – No, może panu Franklinowi. Ale oprócz niego to właśnie Phil Barrett najbardziej pragnie znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania w tej sprawie.

– Zastanawia mnie coś jeszcze – powiedziała Lauren. – Czy to Barrett był szeryfem, kiedy zamordowano żonę Raymonda Welle?

Percy Smith ze zdziwieniem przyjął to pytanie. Uniósł brwi tak, że jego przymrużone oczy zrobiły się okrągłe niczym ćwierćdolarówki.

– A co to ma do rzeczy? – zapytał.

– Rzeczywiście nic, o ile mi wiadomo – stwierdziła obojętnie Lauren. – Znałam Glorię Welle, to wszystko. Po prostu chcę wiedzieć.

Percy kiwnął głową, jakby chciał powiedzieć: „Spodziewałem się tego”, chociaż było jasne, że nic nie wie o powiązaniach Lauren z rodziną Wellego.

– Ten przykry wypadek zdarzył się w okresie, kiedy Phil Barrett był szeryfem. Nie była to najpiękniejsza karta w życiorysie kongresmana Wellego. Dzięki Bogu, nie muszę otwierać na nowo śledztwa w tej sprawie.

– Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli – powiedziałem.

Percy machnął ręką w kierunku Hansa, tak jakby przywoływał kelnera. Widząc wahanie Hansa, wlepił w niego gniewne spojrzenie, aż tamten w końcu podszedł.

– Tylko tyle, że sprawa została wyjaśniona – powiedział, nie patrząc ani na Lauren, ani na mnie. – W przeciwieństwie do tej drugiej sprawy, w tamtej obraz jest kompletny, nie brakuje żadnych kawałków. Byli świadkowie, którzy widzieli coś konkretnego, były znaczące dowody, specjaliści od balistyki ustalili, z jakiej broni strzelano, był sensowny motyw zabójstwa, wszystko, co trzeba. Życzyłbym sobie, żebyśmy mieli choćby część tego materiału w sprawie córki pana Franklina.

– I pana Hamamoto – dodała Lauren.

– Tak, oczywiście, jej także. Kawa, Hans. Nie zapomnij o cukrze – Percy wyjął z podręcznej skórzanej torby broszurowe wydanie ostatniej powieści Toma Clancy’ego. Książka wyglądała tak, jakby przeszła wojnę prowadzoną w wilgotnym klimacie. Otworzył ją wyginając niemiłosiernie grzbiet. Podjął lekturę gdzieś w okolicach sześćdziesiątej strony.

Była prawie zupełnie bezksiężycowa noc, kiedy wylądowaliśmy na lotnisku Yampa Valley. Hans zszedł pierwszy po schodkach i pomógł Percy’emu zebrać jego liczne bagaże.

W kilka minut potem byliśmy znowu w powietrzu. Faliste szczyty wzgórz Parku Narodowego Routt prędko ustąpiły ostrym skałom i przepaścistym lodowcom masywu Continental Divide. Wkrótce zaczniemy schodzić ku ziemi po drugiej stronie górskiego pasma, a za godzinę będziemy już pewnie we własnym łóżku.

Nasza sąsiadka Adrienne, mieszkająca po drugiej stronie dróżki, usłyszała, że podjeżdżamy, i wypuściła naszą suczkę frontowymi drzwiami. Emily z zadziwiającym entuzjazmem popędziła po żwirze i piachu w kierunku garażu, skacząc wesoło. W pewnej chwili chwyciła jakiś patyk i zaczęła nim potrząsać z taką energią, że gdyby to było żywe stworzenie, na pewno straciłoby życie.

Z wejścia domu Adrienne dobiegł nas cienki chłopięcy głosik:

– Emily! Emiiilyyy! Wracaj! Wracaj!

– Cześć, Jonas! – zawołała Lauren. – Emily odwiedzi cię jutro, dobrze? Dziś już za późno. Czas, żeby poszła spać!

Chłopiec tupnął nogą.

– Ona chce się bawić. Nie ma jeszcze ochoty iść spać!

– Jutro, kochanie. Podziękuj mamie za opiekę nad nią, dobrze? Jonas pacnął się rękami po udach i wybuchnął płaczem. Lauren położyła dłoń na brzuchu i spojrzała na zegarek. Potrząsnęła głową i posmutniała.

– Jeju, kochanie, nasze dziecko nie jest chyba nocnym markiem. Nie wiem, co robić…

Wypuściłem z rąk nasze torby i objąłem ją.

– Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Nie przejmuj się. Lauren spoglądała nad moim ramieniem w kierunku domu Adrienne.

– To nie jest chyba samochód Erin, jak myślisz? – Od kilku miesięcy Adrienne przyjaźniła się z Erin Rand, która została jej pierwszą kochanką.

Popatrzyłem w tamtą stronę.

– Nie, to nie jej samochód. Chyba że wygrała go na loterii. – Erin była detektywem i borykała się z trudami tego zawodu. Przed domem Adrienne stał w tej chwili kremowy lexus.

– Nie widziałam Erin już od paru tygodni – zamyśliła się Lauren. – Jak sądzisz, czy one… sama już nie wiem. Myślisz, że zerwały ze sobą?

– Nie mam pojęcia. Adrienne nie zwierzała mi się z żadnych kłopotów między nimi.

Lauren objęła mnie.

– Nie sądzisz, że to zabawne? Jeśli to jest samochód nowej sympatii Adrienne, żadne z nas nie umiałoby powiedzieć, jakiej płci jest ta sympatia…

– Założę się, że to dziewczyna – odparłem niepewnie. – Auto wygląda mi na lexusa w odcieniu estrogenów.

– Estrogenów? Skąd, u licha, takie skojarzenie? Powiedziałabym raczej, że to kolor androgenny… Zakładam się, że to chłopak – stwierdziła i wyciągnęła do mnie rękę. – No jak, przyjmujesz zakład? Powiedzmy, że ten, kto przegra, będzie przez tydzień sprzątał i gotował obiady.

– Nie wolałabyś, żeby fundował przez ten czas kolacje na mieście?

– Nie więcej niż dwa razy.

– Dlaczego myślisz, że Adrienne przerzuciła się z powrotem na chłopaków? Wiesz może o czymś, co mi umknęło?

Lauren obróciła mnie twarzą do drzwi i popchnęła do wejścia.

– Alan, kochanie, po prostu mam taką nadzieję.

Zamordowane dziewczyny

Poniedziałkowy ranek przyszedł o zwykłej porze. Po niektórych weekendach to proste zjawisko zaskakuje mnie. Ten poniedziałek był właśnie jednym z takich początków tygodnia.

Pojechałem przez miasto do mojego gabinetu przy Walnut Street, żeby przyjąć pacjenta zapisanego na ósmą piętnaście. Lauren pojechała do sądu przy Canyon Boulevardna spotkanie z pierwszym zastępcą koronera. Chcieli omówić jego zeznanie na rozprawie sądowej wyznaczonej na dzisiejsze popołudnie. Lauren miała wątpliwości, czy sprawa potoczy się pomyślnie.

Wszyscy moi pacjenci zjawili się o wyznaczonych porach. Żaden nie miał problemów, z którymi nie mógłbym się łatwo uporać, więc do domu wróciłem akurat na obiad.