Stephen White - Biała Śmierć

– Przyjął nas pan bardzo uprzejmie – zapewniłem. – Ma pan bardzo piękny dom. My też pragnęlibyśmy poznać pana bliżej. Czujemy się zaszczyceni, że zaproszono nas do współpracy. I doceniamy pańską gościnność.

Lister przymknął oczy i kiwnął głową, jakby na znak, że przyjmuje moje słowa z wdzięcznością.

– Czy film, który oglądaliśmy, był pana dziełem? – zapytała Lauren. Lister zaczerwienił się.

– Tak – odparł. – To ja go zmontowałem. Robię te rzeczy dla zabicia czasu.

– Ma pan talent, panie Lister. Byłam naprawdę urzeczona.

– Proszę mi mówić po imieniu. Jest pani bardzo uprzejma.

– Szczerze wyrażam moje wrażenia.

– W takim razie dziękuję.

– Och, doprawdy nie ma za co. Alan i ja mamy nadzieję, że będziemy wystarczająco pomocni, by nie zawieść zaufania, którym obdarzyła nas A. J.

Lister roześmiał się.

– Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. A. J. Simes nie popełnia błędów w ocenie ludzi. Dlatego właśnie jest tak wartościowym członkiem organizacji Locard.

Nadjechała winda. Lister pocałował Lauren w policzek i życzył nam obojgu zdrowia.

Taksówka już czekała. Percy Smith, który siedział na tylnym siedzeniu, znacząco spojrzał na zegarek, jakby chciał dać nam do zrozumienia, że jesteśmy spóźnieni. Zirytowała mnie jego małostkowość.

Smith udzielił już najwyraźniej wskazówek kierowcy, bo ten ruszył spod krawężnika w tej samej sekundzie, w której zatrzasnąłem za sobą drzwi. Poprosiłem taksówkarza, żeby włączył klimatyzację. Lauren nie znosiła gorąca.

– Nie cierpię klimatyzacji – powiedział Smith.

Pochyliłem się i spojrzałem na niego ponad siedzącą między nami Lauren.

– Bardzo mi przykro, panie komisarzu – starałem się mówić uprzejmym tonem – ale moja żona potrzebuje klimatyzowanego powietrza ze względów zdrowotnych. Mam nadzieję, że jakoś pan to zniesie przez kilka minut jazdy na lotnisko.

Smith bez słowa nacisnął guzik włączający podnoszenie szyby. Kiedy okno się zamknęło, mruknął:

– Też coś, przy takiej ładnej pogodzie…

Zacząłem się zastanawiać, czy dziesięcioosobowy odrzutowiec nie okaże się za mały dla nas trojga.

Funkcję stewarda w powrotnym locie pełnił dżentelmen po pięćdziesiątce o imieniu Hans, który troskliwie i z zawodową zręcznością usadowił nas w kabinie. Różniła się nieznacznie od kabiny samolotu, którym lecieliśmy na wschód. Zacząłem się głośno zastanawiać, czy Joey Franklin wynajął całą flotyllę takich maszyn. Sprowokowało to komendanta Smitha do odezwania się po raz pierwszy od chwili, gdy skomentował zamknięcie okna.

– Joey nie wynajmuje konkretnego samolotu – wyjaśnił – ale czas spędzony w powietrzu. Kiedy zamawia lot, może po niego przylecieć każdy samolot tej wielkości. Korzysta z nich głównie wtedy, gdy udaje się na turnieje. Dzieli koszty z jednym z kolegów.

Lauren położyła się na jednej ze skórzanych kanap i rozglądała się za pasem bezpieczeństwa.

– Przyjemnie jest latać takimi samolotami – powiedziała.

– Nie ma nic fajniejszego stwierdził Smith i zwrócił się do stewarda: – Hans? Zimne piwko byłoby w sam raz. Jedno z tych zielonych, z twojego kraju.

Hans spojrzał na mnie, zachowując obojętny wyraz twarzy, i uniósł jasno-rudą brew.

– Pochodzę z Niemiec, proszę pana. Piwo, o które pan prosił, to Heineken, jak się domyślam. Robią je w Holandii – powiedział i poszedł do kuchni.

Percy spojrzał na niego ze złością. Miał w nosie, z jakiego kraju pochodzi piwo, ale nie cierpiał uwag ze strony obsługi.

Lauren postanowiła okazać więcej serdeczności naszemu towarzyszowi podróży.

Leciał pan już kiedyś samolotem Joeya Franklina, panie Smith? – zapytała.

– Tak. Na pierwsze spotkanie z grupą Locard.

– A jak doszło do tego, że zwrócił się pan do tej organizacji, żeby wszczęła na nowo śledztwo w sprawie zamordowania dziewczynek?

Smith sięgnął po przyniesione przez Hansa piwo i jednym haustem opróżnił prawie połowę puszki.

– Przejąłem komendę w Steamboat prawie dwa lata temu. Znalazłem kilka nierozwiązanych spraw, ale żadna nie była tak poważna jak ta. Chodziło przecież o podwójne zabójstwo. Skontaktowałem się z osobami, które były zainteresowane sprawą. O Locardzie powiedział mi pan Franklin, ojciec, nie Joey. Przedtem nigdy nie słyszałem o tej organizacji. A on przeczytał w gazecie, że Locard rozwiązał zagadkę pewnego porwania w Teksasie. Mam na myśli tego licealistę. Pamięta pani? Zapytałem więc szeryfa, czy mogę przejrzeć akta z tego śledztwa. Szeryf nie miał żadnych obiekcji. Przesłuchałem więc na nowo niektórych świadków. Uporządkowałem dowody, które były źle zinwentaryzowane. Włożyłem wszystko, co udało mi się zdobyć, do nowej teczki, i razem z panem Franklinem seniorem pojechałem na spotkanie z Kimberem i paroma innymi osobami. Tak to się zaczęło.

– A ta druga rodzina? – zapytała Lauren. – Rodzice Mariko?

– Nie mieszkają tu już od dawna. O ile mi wiadomo, wrócili do Japonii.

– Więc nie kontaktował się pan z nimi? Nie wie pan, co sądzą o naszych planach wznowienia śledztwa?

Percy Smith wzruszył ramionami.

– Dlaczego mieliby się temu sprzeciwiać?

Chciałem go spytać, czy poczyniono jakiekolwiek kroki w celu skontaktowania się z rodziną Hamamoto, ale zobaczyłem idącą ku nam wysoką kobietę w mundurze pilota, z kunsztownie zaplecionymi warkoczami upiętymi po bokach głowy. Zwracała uwagę potężnymi ramionami, jak u pływaczki. Przedstawiła się nam i powiedziała, że będziemy kołować za mniej więcej trzy minuty i że w pierwszej godzinie lotu możemy spotkać silne turbulencje.

– Chciałabym, abyście wszyscy państwo stosowali się do instrukcji stewarda dotyczących bezpieczeństwa – powiedziała i zawiesiła głos. Kiwnąłem głową. – Dziękuję. Życzę miłego lotu. Pierwszy przystanek zrobimy na regionalnym lotnisku Yampa Valley, a stamtąd będziemy mieli już tylko krótki skok na Jefferson County.

Hans czekał cierpliwie, aż pani kapitan skończy mówić, a potem ukłonił się Lauren.

– Czy podać coś orzeźwiającego jeszcze przed startem? – spytał. – A może przynieść ciepły ręcznik na ręce i twarz?

Uniosłem nogę Lauren do moich kolan, zdjąłem jej pantofel i zacząłem masować jej stopę. Postanowiłem, że zrobię co się da, żeby uprzyjemnić jej ten lot.

Lauren i Percy prędko zasnęli. Hans okrył każde z nich pikowanym kocem. Lauren wierciła się, ilekroć samolot wpadał w powietrzne wiry, a zdarzało się to często. Raz otworzyła nawet oczy i wpatrywała się we mnie przez chwilę, zanim odwróciła się na drugi bok. Wyciągnąłem rękę, żeby zapiąć trochę mocniej jej pas bezpieczeństwa i przez moment wstrzymałem dłoń na niedużej jeszcze wypukłości na jej brzuchu. Percy Smith nie poruszał się. Założyłem się w duchu z sobą samym, że za chwilę zacznie chrapać.

Rozmowa przy kolacji była banalna. Koncentrowała się głównie wokół doświadczeń Percy’ego, który okazał całkowity brak zainteresowania zarówno Lauren, jak i mną. Zaraz na wstępie poinformował nas, że grał w drużynie Toma Osborne’a w Nebrasce, chociaż niebawem okazało się, że występował tam bardzo krótko. Lauren powstrzymała go delikatnie, gdy już miał rozpocząć opowieść o rehabilitacji kolana, które rozharatał sobie na boisku, kiedy był studentem drugiego roku. Niezrażony oznajmił z dumą, że ożenił się z piękną dziewczyną imieniem Judy, cheerleaderką jego drużyny. Wyciągnął z kieszeni gruby portfel i pokazał nam wytartą fotografię żony. Judy Smith rzeczywiście była ładną dziewczyną. Percy wyjaśnił, że jej rodzina pochodzi z okręgu Routt. Kopalnie. Hodowla bydła. Zasiedziali od dawna.