Jeffery Deaver: Tańczący Trumniarz

– Musiał wiedzieć, że depczecie mu po piętach – powiedział Rhyme. – Chciał się pozbyć czegoś, co miało związek z zabójstwami. – Zaczynał rozumieć, jak miał im pomóc. Trochę go nawet zaciekawili. – Kontrola lotów miała go na oku?

– LaGuardia miała go przez chwilę. Poleciał prosto nad cieśninę Long Island. Potem zniżył lot i na jakieś dziesięć minut zniknął z ekranu radaru.

– I chcielibyście wiedzieć, jak daleko dotarł. Cieśninę przeczesują nurkowie?

– Zgadza się. Wiedzieliśmy, że gdy tylko Hansen dowie się o trzech świadkach, da drapaka. Udało się nam przymknąć go do poniedziałku. Areszt federalny.

Rhyme roześmiał się.

– Macie sędziego, który wymyśli na poczekaniu coś przekonującego?

– Tak, jakąś bajeczkę o niebezpiecznym locie – odparł Sellitto. – I o naruszeniu przepisów urzędu lotnictwa, lekkomyślnym stworzeniu zagrożenia. Nie było zgłoszenia w kontroli lotów, poza tym Hansen leciał poniżej wymaganego pułapu.

– Co na to pan Hansen?

– Zna zasady. Ani słowa do oficerów, ani słowa do ludzi z prokuratury. Adwokat wszystkiemu zaprzecza i chce wytoczyć proces za bezpodstawne aresztowanie i tak dalej, i tak dalej… Jeśli więc znajdziemy te pieprzone worki, w poniedziałek idziemy przed sąd przysięgłych i bach! – mamy go.

– Pod warunkiem – zauważył Rhyme – że w workach jest coś obciążającego.

– Na pewno jest coś obciążającego.

– Skąd wiesz?

– Bo Hansen się boi. Wynajął kogoś, żeby zabił świadków. Jednego już zlikwidowano. Wczoraj wieczorem tuż nad lotniskiem w Chicago wysadzono samolot.

A więc chcą, żebym znalazł te worki… W myślach zaczęły mu krążyć pytania. Czy można ustalić lokalizację samolotu nad powierzchnią wody na podstawie jakiegoś opadu, osadu soli albo owada rozgniecionego na przednim płacie skrzydła? Można w ogóle obliczyć czas śmierci owada? A może stężenie soli i zanieczyszczeń w wodzie? Czy podczas lotu tak nisko nad wodą silniki albo skrzydła mogły nanieść na kadłub czy ogon jakieś glony?

– Muszę mieć mapy cieśniny – zaczął Rhyme. – Schematy samolotu…

– Hm, nie po to do ciebie przyszliśmy – powiedział Sellitto.

– Nie po to, żeby znaleźć worki – dodał Banks.

– Nie? W takim razie po co? – Rhyme zmierzył młodego człowieka niechętnym spojrzeniem.

Sellitto ponownie przyjrzał się beżowej skrzynce USO. Dołączone do niej ciemnoczerwone, żółte i czarne przewody leżały skręcone na podłodze jak kłębowisko węży.

– Chcemy, żebyś pomógł nam znaleźć mordercę. Faceta, którego najął Hansen. Zatrzymaj go, zanim dopadnie dwoje pozostałych świadków.

– Tak? – Rhyme czuł, że Sellitto nie powiedział wszystkiego.

Patrząc za okno, detektyw odezwał się:

– Wygląda na to, że to Trumniarz, Lincoln.

– Tańczący Trumniarz?

Sellitto spojrzał na niego i skinął głową.

– Jesteś pewien?

– Dowiedzieliśmy się, że kilka tygodni temu wykonał robotę w Waszyngtonie. Zabił jakiegoś pracownika Kongresu, zamieszanego w handel bronią. Mamy zapis z księgi meldunkowej i dowody na to, że Hansen dzwonił z automatu do hotelu, w którym zatrzymał się Trumniarz. To musi być on, Lincoln.

Wielkie jak asteroidy i gładkie jak ramiona kobiety ziarna na ekranie monitora przestały nagle interesować Rhyme’a.

– No – powiedział cicho. – To mamy sprawę.

Przypomniała sobie:

Wczoraj wieczorem, ostry dzwonek telefonu wcinający się w szum mżawki za oknem sypialni.

Spojrzała na aparat z odrazą, jak gdyby to Bell Atlantic ponosił odpowiedzialność za mdłości, pulsujący pod czaszką ból i migoczące pod powiekami oślepiające światło.

Wreszcie zwlokła się na nogi i po czwartym dzwonku podniosła słuchawkę.

– Halo?

Odpowiedziało jej głuche echo połączenia radiowo-telefonicznego.

Potem głos. Chyba.

Śmiech. Chyba.

Potężny huk. Trzask w słuchawce.

Cisza.

Urwany sygnał, tylko cisza, otulona szumiącymi w jej uszach falami.

Halo? Halo?…

Odłożyła słuchawkę i wróciła na kanapę, patrząc na deszcz, na uginający się pod siłą wiatru dereń. Potem zasnęła. Pół godziny później obudził ją telefon z wiadomością, że lear dziewięć „Charlie Juliet” roztrzaskał się przy lądowaniu, a jej mąż i młody Tim Randolph zginęli.

O szarym poranku Percey Rachael Clay wiedziała już, że tajemniczy wieczorny telefon był od jej męża. Ron Talbot – który bohatersko zadzwonił do niej z wiadomością o wypadku – wyjaśnił, że połączył z nią Eda w momencie katastrofy.

Śmiech Eda…

Halo? Halo?

Percey odkorkowała piersiówkę i pociągnęła łyk. Myślała o wietrznym dniu sprzed kilku lat, gdy razem z Edem polecieli nad Jezioro Czerwone w Ontario cessną 180 – hydroplanem – i siadali z sześcioma uncjami paliwa w baku, a potem uczcili lądowanie, osuszając butelkę taniej kanadyjskiej whisky, po której oboje mieli największego w życiu kaca. To wspomnienie sprawiło, że do oczu, tak jak wtedy, napłynęły jej łzy.

– Daj spokój, Perce, już wystarczy, co? – powiedział mężczyzna siedzący na kanapie w salonie. – Proszę. – Wskazał buteleczkę.

– Dobrze – odrzekła nieprzyjemnym tonem, z ledwie powstrzymywanym sarkazmem. – Jasne. – I pociągnęła jeszcze jeden łyk. Poczuła ochotę na papierosa, ale jej nie uległa. – Po co, do diabła, dzwonił do mnie na koniec?

– Może martwił się o ciebie – podsunął Brit Hale. – Miałaś migrenę.

Podobnie jak Percey, Hale nie spał tej nocy. Talbot poinformował go o katastrofie, więc przyjechał ze swojego mieszkania w Bronxville, żeby być przy Percey. Został przez resztę nocy, pomagając jej telefonować tam, gdzie należało. To Hale, nie Percey, przekazał wiadomość jej rodzicom w Richmond.

– Nie powinien tego robić, Brit. Dzwonić na koniec.

– Ten telefon nie miał nic wspólnego z tym, co się stało – powiedział łagodnie.

– Wiem – odrzekła.

Znali się od lat. Hale był jednym z pierwszych pilotów Hudson Air i przez pierwsze cztery miesiące pracował za darmo, dopóki nie skończyły się jego oszczędności. Wtedy niechętnie zwrócił się do Percey z prośbą o jakąś wypłatę. Nie wiedział, że zapłaciła mu wtedy z własnych oszczędności, bo firma przez rok od rejestracji nie przynosiła żadnych zysków. Hale przywodził na myśl kościstego, surowego nauczyciela. W istocie jednak niezwykle trudno, było wyprowadzić go z równowagi – jego spokój był dla Percey idealnym antidotum. Poza tym był z niego niezły dowcipniś; potrafił obrócić w locie samolot i lecieć brzuchem do góry, dopóki szczególnie niesforni i nieprzyjemni pasażerowie się nie uspokoili. Często zajmował w kabinie prawy fotel obok Percey i był jej ulubionym partnerem za sterami.

– To wielki zaszczyt latać z panią – mawiał, nieudolnie naśladując Elvisa Presleya. – Bardzo dziękuję.

Ból uciskający oczy prawie zupełnie ustał. Percey straciła już kilku przyjaciół – głównie w wypadkach lotniczych – i wiedziała, że psychiczny szok po stracie działa jak narkoza na ból fizyczny.

Podobnie whisky.

Kolejny łyk z piersiówki.

– Do diabła, Brit. – Ciężko opadła na kanapę obok niego. – Do diabła.

Hale objął ją mocnym ramieniem. Oparła o nie głowę obramowaną ciemnymi puklami włosów.

– Już dobrze, maleńka – rzekł. – Co mogę dla ciebie zrobić?

Potrząsnęła głową. Na to pytanie nie było odpowiedzi.

Łyczek burbona. Spojrzała na zegarek. Dziewiąta. Lada chwila mogła przyjechać matka Eda. Przyjaciele, krewni… Trzeba zaplanować szczegóły pogrzebu…