Jeffery Deaver: Tańczący Trumniarz

– To naprawdę on? – spytał kapitan. – Trumniarz?

– Tak słyszeliśmy – odparł Sellitto.

Krótka chwila milczenia była bardziej wymowna niż głębokie westchnienie. Potem siwowłosy policjant powiedział:

– Dam wam dwa zespoły trzydzieści dwa E.

Funkcjonariusze 32-E, nazywani tak od numeru pokoju, który zajmowali w centrali policji, stanowili tajemnicę poliszynela. Oficjalna nazwa brzmiała Oddział do Zadań Specjalnych, a należeli do niego byli żołnierze, bezustannie szkoleni w całej procedurze działań rozpoznawczych – a także w ataku, strzelaniu i odbijaniu zakładników. Nie było ich wielu. Mimo reputacji miasta, w Nowym Jorku zdarzało się bardzo mało sytuacji, w których oddział mógł się wykazać swymi umiejętnościami, a negocjatorom – uważanym za najlepszych w kraju – zwykle udawało się rozwiązać kryzys i uwolnić zakładników bez uciekania się do użycia siły. Jeśli Haumann przeznaczy do sprawy Trumniarza dwa zespoły, czyli dziesięciu ludzi, będzie to prawie cała grupa 32-E.

W chwilę później do pokoju wszedł drobny, łysiejący mężczyzna w niemodnych okularach. Mel Cooper był najlepszym specjalistą od kryminalistyki w wydziale wsparcia dochodzeniowego, którym kiedyś kierował Rhyme. Nigdy nie zabezpieczał miejsca zbrodni, nie aresztował żadnego sprawcy, prawdopodobnie zapomniał, jak się obchodzić z pistoletem, który z konieczności nosił zawieszony na pasku. Ulubionym miejscem na świecie, z którego Cooper najchętniej nigdzie by się nie ruszał, był taboret w laboratorium – nade wszystko Mel lubił gapić się w mikroskop i analizować odciski linii papilarnych (lubił też parkiet w sali balowej, gdzie jako niezrównany tancerz zgarnął kilka nagród w konkursach tanga).

– Detektywie – rzekł Cooper, zwracając się do Rhyme’a jak dawniej, gdy przeszedł do nowojorskiej policji z departamentu Albany. – Myślałem, że mam pracować nad piaskiem. Podobno chodzi o Trumniarza. – Jest tylko jedno miejsce, gdzie plotka roznosi się prędzej niż na ulicach, pomyślał Rhyme – departament policji. – Tym razem będziemy go mieli, Lincoln. Będziemy.

Podczas gdy Banks relacjonował nowo przybyłym sytuację, Rhyme mimowolnie uniósł wzrok. Ujrzał stojącą w drzwiach laboratorium kobietę. Ciemne oczy badawczo lustrowały pokój. Nie zdradzała ani śladu lęku czy niepokoju.

– Pani Clay? – zapytał.

Skinęła głową. Obok niej stanął szczupły mężczyzna. Rhyme domyślił się, że to Britton Hale.

– Proszę wejść – powiedział Rhyme.

Wkroczyła na środek pokoju, zerknęła na Rhyme’a, potem na sprzęt pod ścianą i stojącego obok Mela Coopera.

– Percey – powiedziała. – Proszę mi mówić Percey. To pan jest Lincoln Rhyme?

– Zgadza się. Przykro mi z powodu pani męża.

Skwitowała to krótkim skinieniem głowy. Współczucie widocznie ją krępowało.

Tak jak mnie, pomyślał Rhyme.

– Pan Hale? – spytał stojącego obok Percey mężczyznę.

Tykowaty pilot kiwnął głową i podszedł, by podać mu rękę, ale zauważył, że ramiona Rhyme’a są przypięte do wózka.

– Och – bąknął zarumieniony i cofnął się.

Rhyme przedstawił im resztę grupy, wszystkich poza Amelią Sachs, która na jego usilne prośby poszła na górę zmienić mundur na parę dżinsów i bluzę, wiszące w szafce Rhyme’a. Wyjaśnił jej, że Trumniarz często zabija lub rani policjantów, by odwrócić uwagę od właściwego celu; dlatego chciał, żeby wyglądała jak cywil.

Percey wydobyła z kieszeni spodni srebrną piersiówkę i pociągnęła łyczek. Pije alkohol – Rhyme poczuł woń drogiego burbona – jakby to było lekarstwo.

Zdradzony przez własne ciało, Rhyme rzadko zwracał uwagę na cechy fizyczne innych, poza ofiarami i sprawcami. Trudno jednak było przejść obojętnie obok Percey Clay. Miała niewiele ponad pięć stóp wzrostu. Mimo to promieniowała z niej jakaś intensywna energia. Jej czarne jak noc oczy były zniewalające. Dopiero po chwili wpatrywania się można było zauważyć, że ma niezbyt piękną twarz – drobną i kwadratową twarz chłopczycy. Splątane czarne, kędzierzawe włosy były krótko przycięte, choć Rhyme miał wrażenie, że dłuższe lepiej by maskowały kanciastość jej rysów. Nie przybierała maniery charakterystycznej dla niskich ludzi – którzy brali się pod boki, krzyżowali ramiona na piersi, wymachiwali rękami na wysokości ust. Rhyme zdał sobie sprawę, że Percey jest niemal tak oszczędna w gestach jak on.

Nagle przyszło mu na myśl, że ta kobieta przypomina Cygankę.

Zorientował się, że ona też mu się przygląda. I reaguje na jego ułomność inaczej niż inni. Zwykle ludzie, którzy widzieli go po raz pierwszy, z przyklejonym do twarzy głupkowatym uśmiechem czerwienili się jak burak, wbijając spojrzenie w czoło Rhyme’a, by przypadkiem nie patrzeć na jego sparaliżowane ciało. A Percey rzuciła okiem na jego twarz – o harmonijnie wykrojonych ustach i nosie Toma Cruise’a, twarz, która ujmowała mu nieco z jego czterdziestu kilku lat – i przelotnie zerknęła na nieruchome nogi, ręce i tułów. Zaraz potem jej uwagę przykuł sprzęt – błyszczący wózek, sterownik pneumatyczny, słuchawki z mikrofonem i komputer.

Do pokoju wszedł Thom i podszedł do Rhyme’a, aby zmierzyć mu ciśnienie.

– Nie teraz – powiedział mu jego szef.

– Ależ teraz.

– Nie.

– Cicho – odrzekł Thom i nie zważając na nic, zmierzył mu ciśnienie. Zdjął stetoskop. – Nieźle. Ale jesteś zmęczony, za dużo pracowałeś. Powinieneś odpocząć.

– Odejdź – mruknął Rhyme. Odwrócił wózek do Percey Clay. Ze względu na jego kalectwo, goście, uważając go za niepełną istotę ludzką, często sądzili, że nie rozumie, co do niego mówią; dlatego mówili powoli, a nawet zwracali się do niego za pośrednictwem Thoma. Percey odezwała się swobodnie, zyskując sobie u niego dodatkowe punkty.

– Sądzi pan, że Britowi i mnie grozi jakieś niebezpieczeństwo?

– Ależ tak. Bardzo poważne.

Weszła Sachs, spoglądając na Rhyme’a i Percey.

Lincoln dokonał prezentacji.

– Amelia? – spytała Percey. – Ma pani na imię Amelia?

Sachs skinęła głową.

Percey uśmiechnęła się nieznacznie. Odwracając głowę, posłała uśmiech Rhyme’owi.

– Nie dostałam tak na imię na cześć tej… lotniczki – powiedziała Sachs, przypominając sobie zapewne, że Percey jest pilotem. – Tylko siostry mojego dziadka. Ta Amelia Earhart była jakimś bohaterem?

– Nie – odrzekła Percey. – Niezupełnie. To tylko zbieg okoliczności.

– Dacie jej ochronę, prawda? – odezwał się Hale, wskazując Percey. – Całodobową?

– Jasna sprawa – powiedział Dellray.

– To dobrze – zawyrokował Hale. – Jeszcze jedna rzecz. Pomyślałem sobie, że powinniście pogadać z tym facetem. Phillipem Hansenem.

– Pogadać? – zdziwił się Rhyme.

– Z Hansenem? – spytał Sellitto. – Jasne. Ale gość wszystkiemu zaprzecza i nic nam nie powie. – Spojrzał na Rhyme’a. – Przesłuchiwali go bliźniacy. – Ponownie zwrócił się do Hale’a. – Nasi najlepsi ludzie. Ale nie mieli szczęścia. Na razie milczy jak grób.

– Nie można go zastraszyć… czy coś w tym rodzaju?

– Hm, nie – odparł detektyw. – Nie sądzę.

– Nieważne – powiedział Rhyme. – I tak Hansen nie może nam nic powiedzieć. Trumniarz nigdy nie spotyka się osobiście ze swoimi klientami i nigdy im nie mówi, jak wykona zlecenie.

– Trumniarz? – spytała Percey.

– Tak nazywamy mordercę. Tańczący Trumniarz.

– Tańczący Trumniarz? – Percey parsknęła krótkim śmiechem, jak gdyby ten pseudonim coś jej mówił. Nie powiedziała jednak nic więcej.