John Grisham - Wspólnik

W tym samym czasie, gdy Trudy i Lance naradzali się ze swoim adwokatem, kopię decyzji sędziego z Biloxi dostarczono do kancelarii sądu okręgowego w Mobile. Dwie godziny później, kiedy ta sama para raczyła się drinkami na tarasie domu nad zatoką Mobile Bay, do drzwi zadzwonił goniec, aby doręczyć Trudy kopię pozwu wystosowanego przez towarzystwo Northern Case Mutual, wezwanie do stawienia się przed okręgowym sądem cywilnym w Biloxi oraz poświadczoną kopię decyzji w sprawie komorniczego nadzoru nad jej majątkiem. Na pierwszym miejscu długiej listy rzeczy zabronionych znalazł się zakaz wystawiania czeków bez pisemnej zgody sądu.

Mecenas Ethan Rapley wziął kąpiel, ogolił się, zapuścił krople do przemęczonych oczu, wypił bardzo mocną kawę i wykopał z dna szafy w miarę czysty ciemnogranatowy sweter, w którym postanowił pojechać do miasta. Nie był w biurze od szesnastu dni, ale nie tęsknił za pracą, a już z pewnością nie tęsknił za widokiem współpracowników. Jeśli go potrzebowali, przesyłali mu materiały faksem, on zaś odsyłał je tą samą drogą. Robił sprawozdania, streszczenia i plany niezbędne dla przetrwania firmy, szykował także różne dokumenty dla ludzi, którymi gardził. Z rzadka zmuszony był wkładać krawat oraz marynarkę i jechać na spotkanie z jakimś klientem czy też na nudną naradę z udziałem swoich wspólników. Nie cierpiał pracy w biurze; nienawidził ludzi, nawet jeśli wcale ich nie znał; z niechęcią patrzył na każdy papierek, jaki trafiał mu do rąk. Tak samo pogardzał fotografiami i dyplomami wiszącymi na ścianie jego gabinetu, jak i biurowymi zapachami: cierpkim odorem kawy w recepcji, wonią chemikaliów unoszącą się wokół kserokopiarki, duszącymi aromatami kosmetyków sekretarek. Nienawidził wszystkiego.

Niemniej tego dnia podczas całej trasy przejazdu drogą wzdłuż plaży z jego warg nie znikał tajemniczy uśmieszek. Na Vieux Marche Rapley skinął nawet głową na powitanie dwóm starym znajomym. Zamienił parę słów z recepcjonistką, którą kiedyś przyjmował do pracy, choć teraz nie pamiętał jej nazwiska.

W sali konferencyjnej było tłoczno. Oprócz adwokatów z różnych miejscowych kancelarii znalazło się w niej również kilku sędziów oraz parę dziwnych typków, stałych bywalców sal sądowych. Minęła już siedemnasta. Głośny gwar rozmów świadczył o luźnej, radosnej atmosferze. Powietrze było ciężkie od dymu cygar.

W rogu sali na składanym stoliku urządzono prowizoryczny barek, toteż Rapley nalał sobie porcję whisky. Przywitał się ze stojącym nieopodal Vitrano, usiłując sprawiać wrażenie pogodnego i zadowolonego. Zwrócił uwagę, że rozstawione na drugim stoliku napoje gazowane były prawie nietknięte.

– Świętujemy tak już od lunchu – oznajmił Vitrano, spoglądając na pogrążone w rozmowach grupki mężczyzn. – Kiedy tylko rozeszły się nowiny, bez przerwy przyjmujemy gości.

Wiadomość o ujęciu Lanigana zelektryzowała cały lokalny światek prawniczy. Adwokaci znani są z upodobania do plotek, rozpuszczają je z prawdziwą przyjemnością, wielu specjalizuje się w ich gromadzeniu i upiększaniu. Mówiono więc o tym, że Patrick waży teraz zaledwie sześćdziesiąt kilogramów i włada biegle pięcioma językami. Jedni twierdzili, że już odnaleziono skradzione pieniądze, inni utrzymywali, iż przepadły bez śladu. Podobno Lanigan żył przez cztery lata w skrajnej nędzy, chociaż niewykluczone, iż mieszkał w prawdziwym pałacu. Według jednych prawie został pustelnikiem, według innych miał troje dzieci z drugą żoną. Właśnie ta nowa rodzina powinna wiedzieć, co się stało z pieniędzmi. Być może jednak i ona nie miała o niczym pojęcia.

Wszystkie plotki koncentrowały się wokół zaginionych pieniędzy. W każdym gronie, czy to dawnych przyjaciół Patricka, czy też osób całkowicie mu obcych, wcześniej czy później nawiązywano do sprawy kradzieży. W tym środowisku nie dało się utrzymać tajemnic, wszyscy od dawna wiedzieli, że kancelaria straciła trzecią część z dziewięćdziesięciu milionów dolarów. A nawet najsłabsze podejrzenie, że teraz adwokaci mogą odzyskać owe pieniądze, skłaniało różne osoby do odwiedzenia biura, wypicia paru drinków, podzielenia się plotkami i wypowiedzenia wręcz obowiązkowego zdania:

– Do diabła! Mam nadzieję, że ta forsa się odnajdzie.

Z drugą szklaneczką whisky Rapley dał nura w tłum gości. Bogan rozdzielał kostki lodu i głośno dyskutował z sędzią. Vitrano krążył między grupkami ludzi i potwierdzał bądź dementował rozliczne pogłoski. Natomiast Havarac rozmawiał w kącie z podstarzałym reporterem sądowym, który nieoczekiwanie postanowił przeprowadzić z nim wywiad.

Zapadł zmierzch, dostarczono kolejne butelki alkoholu. Plotkom nie było końca. Atmosferę w sali konferencyjnej zdominowała nadzieja.

Patrick stał się również głównym tematem lokalnych dzienników radiowych i telewizyjnych, inne wiadomości zeszły na dalszy plan. Na wszystkich kanałach pokazywano Masta i Parrisha, na wpół ukrytych za wielką baterią mikrofonów i mających tak zbolałe i posępne miny, jakby kijami zostali zapędzeni do pełnienia nieprzyjemnych obowiązków. Pokazywano fronton kamienicy, w której mieściła się kancelaria, chociaż reporterzy nie nagrali żadnej rozmowy z którymkolwiek ze wspólników. Przedstawiono pokrótce karierę i nagłą śmierć adwokata, nie omieszkawszy postawić kłopotliwego pytania, dotyczącego tożsamości prochów spoczywających w grobie Lanigana. Wyciągnięto z archiwum fotografie z tragicznego wypadku samochodowego sprzed czterech lat, nie szczędząc widzom ujęcia przedstawiającego zwęglone zwłoki w spalonym i pogruchotanym sportowym wozie Patricka. Nie uzupełniono jednak tych zdjęć komentarzami żony adwokata czy też kogokolwiek z FBI lub biura szeryfa. Zamiast tego uraczono odbiorców dziesiątkami różnorodnych dziennikarskich spekulacji.

Takie same wiadomości emitowano w Nowym Orleanie, Mobile, Jackson, a nawet w Memphis. Późnym wieczorem CNN przedstawiła godzinny reportaż w programie krajowym, następnego dnia jego skróconą wersję włączono do serwisu międzynarodowego. Bulwersujące wieści rozeszły się po świecie.

Tuż przed siódmą rano czasu europejskiego Eva obejrzała ten reportaż w swoim pokoju hotelowym w Szwajcarii. Usnęła przed włączonym telewizorem po północy, lecz budziła się kilkakrotnie, śledząc wiadomości CNN, gdyż czekała właśnie na informacje o Patricku. Była zmęczona i przerażona. Bardzo pragnęła wrócić do domu, lecz zdawała sobie sprawę, że to niemożliwe.

Patrick żył nadal, tak jak jej to obiecywał setki razy, kiedy rozważali różne warianty wydarzeń po jego schwytaniu. I dopiero teraz, po raz pierwszy, Eva uwierzyła w jego przepowiednie.

Zachodziła w głowę, ile zdradził swoim prześladowcom.

Czy bardzo cierpiał? Jak długo był dręczony, zanim w końcu wyznał prawdę?

Odmówiła krótką modlitwę, dziękując Bogu za to, że Patrick wciąż żyje.

Następnie szybko przystąpiła do pracy.

Pod czujnym wzrokiem dwóch umundurowanych strażników, przy wydatnej pomocy starego portorykańskiego sanitariusza o imieniu Luis, Lanigan w samych tylko wojskowych białych spodenkach, na bosaka, zdołał przejść korytarzem do wyjścia. Musiał wystawić swoje oparzenia na świeże powietrze. Zdjęto mu opatrunki, rany zasypano środkami dezynfekcyjnymi i zalecono krótki spacer. Najbardziej dokuczały mu pęknięcia skóry na udach i klatce piersiowej. Nie mógł też ścierpieć, że nogi uginają się pod nim przy każdym kroku.

Jemu samemu zależało przede wszystkim na uwolnieniu się z narkotycznej ospałości. Z ulgą witał ukłucia bólu wokół otwartych ran, gdyż w ten sposób szybciej powracała klarowność umysłu. Wszak nikt nie wiedział, jakie środki odurzające pompowano mu do żył w ciągu ostatnich trzech dni.