Erica Spindler - Ukarać Zbrodnię

– Wiem, partnerko. Też czuję się wydymany. – Kiedy spojrzała na niego, zaczął się śmiać i trącił ją łokciem. – No dobrze, może nie tak wydymany jak ty, ale moja duma też cierpi. Telefoniczna baza danych? To jakieś kpiny.

– Dzięki. Bardzo podniosłeś mnie na duchu. Czuję się o niebo lepiej, wprost nie posiadam się z zachwytu – warknęła Melanie.

W środy oskarżyciel z zespołu Persona, działającego przy biurze prokuratora okręgowego, był do dyspozycji policji. Służył radą i pomocą, konsultował trudne problemy związane z dochodzeniami.

Większość członków zespołu traktowała dyżury jako zło konieczne, jednak prokurator Ford była innego zdania. Lubiła je, bo dawały orientację w działaniach policji, możliwość zapoznania się z najnowszymi sprawami, i wzmacniały w Weronice poczucie, że trzyma rękę na pulsie.

Czasami na dyżurze nic się nie działo, kiedy indziej, jak dzisiaj, drzwi się nie zamykały. Można by pomyśleć, że gwałty, przemoc i bójki stały się ulubionym zajęciem zacnych mieszkańców hrabstwa Mecklenburg. Weronika doszła do wniosku, że albo dzieje się tak pod wpływem pełni księżyca, albo z powodu nadchodzącej recesji. Jedno i drugie potrafiło zamienić ład świata w kompletny chaos.

Zadzwoniła Jen.

– Weroniko, porucznik Melanie May chce się z tobą widzieć – oznajmiła.

– Melanie May – powtórzyła Weronika.

Natychmiast skojarzyła sobie nazwisko, tym bardziej że wzięła dzisiaj dyżur za Ricka, który brał udział w porannym zebraniu dotyczącym śmierci Joli Andersen. Wiedziała już, że Cleve Andersen wyznaczył sto tysięcy nagrody za informacje, które doprowadziłyby do ujęcia zabójcy. Całe biuro prokuratora ekscytowało się tą wiadomością i tylko o tym rozmawiano.

– Ona pracuje w policji miejskiej – dodała Jen.

– Wiem. Powiedz, żeby weszła.

W chwilę później Melanie stanęła w progu gabinetu.

– Witam, witam. – Weronika skinęła dłonią.

– Proszę, niech pani siada.

Melanie uśmiechnęła się i usiadła przy biurku naprzeciwko Weroniki.

– Skądś znam pani twarz – zaczęła. – Spotkałyśmy się kiedyś?

Weronika wskazała na całą kolekcję zamykanych kubków do kawy od Starbuck’sa, stojących na pomocniku pod ścianą.

– Obydwie nałogowo pijamy kawę.

– Oczywiście. Chodzimy do tego samego baru – zaśmiała się Melanie. – Ja jestem zdeklarowaną dziewczyną cappuccino, a pani?

– Latte. – Weronika oparła się wygodnie o zapiecek fotela. – Kiedy recepcjonistka panią zaanonsowała, od razu sobie skojarzyłam nazwisko z osobą. Zapamiętałam panią z baru. Przychodzi pani zawsze w mundurze, z identyfikatorem na piersi. Trudno byłoby pani nie zauważyć.

– Jest pani spostrzegawcza.

– Jestem zastępcą prokuratora rejonowego i powinnam znać ludzi pracujących w policji, bo to część mojej pracy. Poza tym mam dobrą pamięć.

Melanie spojrzała na kubki.

– Nie mogę się powstrzymać od pytania: dlaczego akurat sześć?

Weronika z rozbawieniem pokręciła głową.

– Zaczęło się niewinnie. Któregoś dnia zapomniałam wziąć swój kubek z domu, więc kupiłam drugi. Pomyślałam, dlaczego nie? Będę miała zapasowy. Nienawidzę pić kawy z tych papierowych surogatów.

– I tak się stało, że tego też pani zapomniała przynieść?

– Właśnie, i w ten sposób urodziła się kolekcja. – Znowu pokręciła głową. – Za nic bym się nie przyznała, że jest to zachowanie kompulsywne, zwyczajna obsesja, irracjonalny przymus gromadzenia kubków. Tłumaczę sobie, że chronię środowisko, nie używając jednorazowych naczyń z papieru. Ratuję drzewa. Człowiek jest w stanie wszystko usprawiedliwić.

– Prawnik posiadający sumienie. – Melanie uśmiechnęła się szeroko. – To rzecz niespotykana.

Weronika parsknęła śmiechem.

– Oho. Zabrzmiało to tak, jakby prawnicy nieźle zaszli pani za skórę.

– Przeciwko prokuratorom nic nie mam. Mój były mąż jest adwokatem, specjalistą od prawa korporacyjnego.

Weronika nachyliła się ku Melanie.

– Czterysta pięćdziesiąt dolarów za godzinę. Garnitury od Armaniego. Nos do góry. Nie, dziękuję bardzo. Proszę go do mnie przysłać któregoś dnia. Lubię studzić takich gości.

Teraz Melanie parsknęła śmiechem.

– Mam dla pani kogoś. Drań pierwszej wody.

– Nie mogę się doczekać.

– Niejaki Thomas Weiss. – Melanie położyła przed Weroniką raport policyjny. – Bokser amator. Tak zbił swoją dziewczynę, z którą mieszka, że trafiła do szpitala, i nie zrobił tego po raz pierwszy. Wreszcie miarka się przebrała i dziewczyna chce wnieść sprawę.

Weronika przejrzała raport. Zapisała w notesie nazwiska poszkodowanej i oskarżanego, oraz adresy domowe i miejsca pracy.

Kiedy skończyła, podniosła wzrok na Melanie.

– Rozumiem, że ten człowiek jest właścicielem restauracji.

– „Blue Bayou” w Dilworth.

– Byłam tam kiedyś. Miłe miejsce i dobre jedzenie.

– Ten sam.

– Ona jest u niego barmanką. – Weronika ściągnęła brwi. – Bił ją wcześniej?

– Tak.

– Ale nigdy nie wniosła sprawy?

– Wnosiła, po czym wycofywała. Tym razem jest zdecydowana na proces.

– Skąd ta pewność?

– Groził, że ją zabije. Jest przerażona.

Weronika odsunęła raport.

– Przykro mi, ale nic z tego – powiedziała z żalem.

– Nic z tego? – powtórzyła ze zdumieniem Melanie. – Sprawa jest przecież oczywista.

– Z tym, co pani tu ma, nie wygramy. Nie będę angażowała się w coś, co nie rokuje najmniejszych szans. Brak nam dowodów procesowych, a przede wszystkim nie mamy żadnego świadka. Dysponujemy tylko zeznaniami przerażonej dziewczyny, a dla sądu to stanowczo za mało.

Melanie nachyliła się.

– Tym razem na pewno się nie wycofa – przekonywała. – Ręczę za nią. Tym razem…

Weronika gwałtownym gestem podniosła dłoń, przerywając Melanie.

– Jeśli chociaż na moment się zawaha, przysięgli pomyślą: „o co w tym wszystkim chodzi?”. Facet ma czystą kartotekę i jest właścicielem popularnej w okolicy restauracji. Wręcz uosobienie zamożnego, porządnego obywatela.

– I dlatego może bezkarnie maltretować swoją dziewczynę?

Weronika spojrzała na Melanie.

– Tak – odpowiedziała spokojnie.

Melanie wzięła raport i wstała.

– Żałosne.

– Owszem. – Weronika też wstała. – Melanie, bardzo bym chciała dostać w swoje ręce tego faceta, wierz mi. Znajdź coś więcej, a wtedy go załatwimy. Przede wszystkim daj mi wiarygodnego świadka. Kogoś z sąsiedztwa, choćby małolata. Jeśli ci się uda, dobiorę się draniowi do tyłka. Masz moje słowo.

Ashley dostała się do domu Mii, używając klucza, który dała jej siostra. Zamknęła za sobą drzwi i przekręciła zamek. Spojrzała na zegarek i zmarszczyła czoło. Piąta po południu. O tej porze Mia powinna być w domu.

Pewnie niedługo wróci, pomyślała, idąc przez wielki hol do kuchni. Poczeka na nią. Tymczasem napije się drogiego importowanego piwa, które Boyd tak lubił. Uprzyjemni sobie czekanie.

Stukanie jej obcasów o marmurową posadzkę rozlegało się głośnym echem w pogrążonym w ciszy domu. Nie słyszała nawet tykania zegara, nie zamruczał kot. Z salonu nie dochodziły dźwięki włączonego telewizora ani stłumione śmiechy rozbawionych dzieci. Żadnego odgłosu, nic. Martwa cisza. Zawsze czuła się w rezydencji Mii trochę jak w mauzoleum. Pięknym, ale zimnym. Nieprzytulnym niczym złota klatka.