Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– Idźcie sobie, chcę spać – powiedział.

– Harry, czy doznał pan jakiegoś urazu?

– Nie mogę znaleźć tej cholernej piżamy. Zabraliście mi piżamę?

Toby spojrzała na Maudeen.

– Dobra, pobierz mu krew. Elektrolity, białko, azot, kreatynina. Parę probówek na biochemię i na toksyny. Trzeba jakoś założyć mu cewnik, żeby złapać mocz.

– Już się robi. – Maudeen sięgnęła po opaskę uciskową i strzykawkę. Val przytrzymała Harry’emu ramię; prawie nie zareagował na ukłucie.

– Już po wszystkim, złotko – powiedziała Maudeen, uciskając wacikiem miejsce po igle. – Jest pan bardzo grzecznym pacjentem.

– Wie pani, gdzie jest moja piżama?

– Zaraz przyniosę ci świeżutką, skarbie. – Maudeen zebrała probówki. – Trzeba je oznakować, chyba napiszę „N.N.”

– Nazywa się Slotkin – odezwał się jeden z policjantów. Stał w drzwiach ze spodniami Harry’ego w ręku. – Zajrzałem do jego portfela. Ma siedemdziesiąt sześć lat i mieszka przy Titwillow Lane sto dziewiętnaście. To niedaleko stąd, w Brant Hill, w tym nowym osiedlu.

– Ma jakichś krewnych?

– Pisze tu, żeby w razie nagłego wypadku dzwonić do niejakiego Daniela Slotkina. To bostoński numer.

– Już dzwonię – powiedziała Val i wyszła, zaciągając kotarę. Sam na sam z pacjentem, Toby kontynuowała badanie. Osłuchała serce i płuca, obmacała brzuch, ostukała ścięgna. Poszturchiwała go, nakłuwała, uciskała i nie wykryła niczego odbiegającego od normy. Może to rzeczywiście Alzheimer – pomyślała, przyglądając się Slotkinowi. Symptomy choroby znała aż za dobrze: charakterystyczne zaniki pamięci, skłonność do nocnych wędrówek, powolny rozpad osobowości. Dla pacjentów z Alzheimerem ciemność jest prawdziwym nieszczęściem, bo wraz z końcem dnia zanikają ich wizualne związki z rzeczywistością. Może Harry Slotkin cierpi na psychozę nocną, tak powszechną wśród ludzi dotkniętych chorobą Alzheimera.

Toby zaczęła wypełniać kartę choroby: „Parametry w normie. Źrenice równe, okrągłe, reagują prawidłowo na światło i nastawienie”.

– Toby! – zawołała Val. – Mam na linii jego syna.

– Już idę. – Toby rozsunęła kotarę, nie zdając sobie sprawy, że tuż za nią stoi wózek z instrumentami. Potrąciła tacę i zrzuciła nerkę, która z głośnym brzękiem spadła na podłogę.

Kiedy się po nią schyliła, dobiegł ją inny odgłos, dziwny rytmiczny stukot. Spojrzała przez ramię na Slotkina. Dygotała mu prawa noga. Ma drgawki?

– Panie Slotkin! Niech pan na mnie spojrzy. Spójrz na mnie, Harry!

Starzec skupił wzrok na jej twarzy. Był wciąż przytomny, wciąż reagował na polecenia, ale choć poruszył ustami, nie wydał z siebie żadnego dźwięku.

Drgawki nagle ustąpiły, noga znieruchomiała.

– Harry?

– Jestem taki zmęczony…

– Co się stało, Harry? Próbował pan poruszyć nogą? Slotkin zamknął oczy i westchnął.

– Zgaście światło.

Toby zmarszczyła brwi. Miał atak czy próbował tylko uwolnić nogę z krępujących ją więzów? Robił teraz wrażenie całkiem spokojnego, obie nogi leżały nieruchomo.

Toby podeszła do biurka pielęgniarek.

– Jest na trójce – szepnęła Val. Toby podniosła słuchawkę.

– Pan Slotkin? Mówi doktor Harper ze Springer Hospital. Niedawno do izby przyjęć przywieziono pańskiego ojca. Nie stwierdziliśmy żadnych urazów, ale…

– Co mu jest?

Toby umilkła, zaskoczona ostrością jego reakcji. Czyżby w głosie Daniela Slotkina usłyszała nutę irracjonalnego strachu?

– Policja znalazła go w parku – odrzekła spokojnie. – Jest podenerwowany i zdezorientowany, mimo to nie mogę stwierdzić żadnych dolegliwości neurologicznych. Czy pański ojciec cierpi na chorobę Alzheimera albo na jakieś inne schorzenia?

– Nie. Nigdy w życiu na nic nie chorował.

– Demencji też nie ma?

– Ojciec myśli trzeźwiej niż ja.

– Kiedy widział go pan ostatni raz?

– Nie wiem… Chyba kilka miesięcy temu.

Toby trawiła tę informację w milczeniu. Daniel Slotkin mieszkał w Bostonie, a do Bostonu było ledwie trzydzieści parę kilometrów. Powodem tak rzadkich kontaktów ojca z synem na pewno nie była odległość.

Jakby czytając w jej myślach, Slotkin dodał:

– Ojciec prowadzi bardzo intensywny tryb życia. Golf. Codziennie poker w klubie. Niełatwo się nam zobaczyć.

– Czy kilka miesięcy temu był intelektualnie sprawny?

– Ujmijmy to tak: kiedy widzieliśmy się ostatni raz, zrobił mi wykład na temat najkorzystniejszych strategii inwestycyjnych. Z najdrobniejszymi szczegółami – od cen akcji poczynając, na cenach giełdowych soi kończąc. To było za trudne nawet dla mnie.

– Czy przyjmuje jakieś leki?

– Nic o tym nie wiem.

– Czy zna pan nazwisko jego lekarza?

– Ojciec mieszka w Brant Hill, chodzi tam do specjalisty w prywatnej klinice. O ile pamiętam, lekarz nazywa się Wallenberg. Powiedziała pani, że ojciec jest zdezorientowany. Co to znaczy?

– Policja znalazła go na ławce w parku. Rozebrał się do naga.

Slotkin długo milczał.

– Chryste…

– Nie mogę wykryć żadnych obrażeń. Skoro twierdzi pan, że demencja nie wchodzi w rachubę, musimy mieć do czynienia z jakimś nagłym i ostrym przypadkiem. Może z niewielkim udarem. Albo z problemem metabolicznym.

– Z problemem metabolicznym?

– Na przykład z nienormalnym poziomem cukru we krwi. Albo z niskim poziomem sodu. Tego rodzaju zakłócenia mogą wywołać dezorientację.

Slotkin głęboko odetchnął, wyraźnie znużony, a może sfrustrowany. Była piąta rano. Wyrwanie ze snu o tej porze i taka wiadomość wyczerpałyby każdego.

– Dobrze by było, gdyby pan do nas przyjechał – powiedziała Toby. – Widok znajomej twarzy może go uspokoić.

Slotkin milczał.

– Halo? – rzuciła Toby. – Słyszy mnie pan? Znowu ciężko westchnął.

– Tak, przyjadę. Chyba będę musiał.

– A może przyśle pan kogoś z rodziny, kto…

– Ojciec nie ma nikogo innego. Zresztą pewnie się tego po mnie spodziewa. Żebym przyjechał i dopilnował, byście niczego nie zawalili.

Odłożywszy słuchawkę, Toby uznała, że w ostatnich słowach Daniela Slotkina zabrzmiała ukryta groźba, „…byście niczego nie zawalili”. Niby dlaczego mieliby coś zawalić?

Wystukała numer kliniki w Brant Hill i zostawiła wiadomość, że jeden z ich pacjentów trafił do izby przyjęć w stanie splątania i dezorientacji. Następnie wywołała przez pager dyżurnego rentgenologa.

Po chwili zadzwonił z domu.

– Tu Vince – mruknął zaspanym głosem. – To pani do mnie dzwoniła?

– Tak, Toby Harper z izby przyjęć. Musi pan przyjechać i zrobić pacjentowi tomografię głowy.

– Nazwisko pacjenta?

– Harry Slotkin, lat siedemdziesiąt sześć. Ma objawy splątania i dezorientacji.

– Dobra, będę za dziesięć minut.

Toby odłożyła słuchawkę i spojrzała na swoje notatki. Co przeoczyłam? Czego jeszcze mogłabym poszukać? Szybko przeanalizowała możliwe przyczyny nagłego ataku demencji. Udary. Guzy. Krwotoki domózgowe. Infekcje…

Ponownie zerknęła na wyniki badań. Temperatura ciała mierzona w ustach: trzydzieści siedem i dziewięć. Niby nie gorączka, a jednak… Trzeba mu zrobić punkcję lędźwiową, ale dopiero po badaniu tomograficznym. Jeśli problem kryje się w głowie, nakłucie lędźwiowe mogłoby doprowadzić do katastrofalnej zmiany ciśnienia wewnątrzczaszkowego.

Usłyszała zawodzenie syreny i poderwała wzrok.

– A to co znowu? – mruknęła Maudeen.