Lewis Perdue - Córka Boga

– Teraz będziesz robił to, co ci każę, zrozumiałeś? – warknął, przystawiając lufę do szyi Brauna, który skinął głową. – Dobrze – powiedział Seth ponuro. – Teraz każ swojemu gorylowi wstrzymać ogień. Jeśli zastrzeli Zoe, jesteś trupem.

Czekał chwilę, a potem wbił lufę mocniej w gardło kardynała.

– Powiedz mu to albo odstrzelę ci ten pieprzony łeb!

– Rolf? – powiedział słabo Braun. – Rolf, czy to ty?

Engels odwrócił się od kuchenki w kierunku kobiety.

Trzymał już palec na spuście, kiedy Braun go zawołał.

– Tak, Wasza Eminencjo.

– Rolf, nie strzelaj. Zabiją mnie, jeśli tego nie zrobisz. Rozumiesz?

Rolf z nienawiścią w oczach spojrzał na kobietę.

– Tak, Wasza Eminencjo.

– I, przede wszystkim, nie zrób krzywdy dziewczynie.

Zapach gazu był coraz intensywniejszy. Morgen, który dotarł akurat do drzwi, stanął, chcąc się przekonać, co się wydarzyło.

– Wstań – powiedział Rolf do Zoe.

Zastosowała się do rozkazu. Rolf stanął za nią i przyłożył broń do jej głowy.

– Chcę zobaczyć kardynała – zażądał. – Pozwól mu wstać, żebym wiedział, że nic mu nie jest. W przeciwnym razie za strzelę dziewczynę.

Trzymając wciąż parabellum przy szyi Brauna, Seth podniósł się wraz z zakładnikiem. Serce mu podskoczyło do gardła, kiedy po drugiej stronie kuchni zobaczył Zoe stojącą przed jednym z największych ludzi, jakich kiedykolwiek widział.

Rolf i Seth patrzyli na siebie.

– Albo zagazujemy się tutaj, albo wysadzimy to miejsce w powietrze, jeśli szybko nie zaczniemy działać – stwierdził Rolf.

– To zależy od ciebie – odparł Seth. – Puść ją, a oddam ci twojego cennego kardynała.

Rolf wykrzywił twarz w szerokim, złym uśmiechu.

– Myślisz, że jestem durniem?

Nagle usłyszeli stuknięcie przy drzwiach od strony korytarza. Rolf Engels był szybki niczym błyskawica. Spojrzał w miejsce, z którego dobiegł dźwięk, zobaczył człowieka, którego nie znali w jednej chwili wystrzelił. Morgen padł, a kula wbiła się w ścianę.

Pocisk chybił. Ksiądz upadł na kolana, trzymając w dłoniach colta należącego do Strattona. Odmawiał modlitwę dziękczynną za wybawienie od jeszcze jednej kuli. W środku, za kuchennymi drzwiami, Braun kasłał, dusząc się coraz bardziej zagęszczonym gazem. Morgen kochał syna, ale czuł też odrazę wobec grzechów, których ten człowiek się dopuścił. Sytuacja była bez wyjścia. Bez względu na to, jak zakończy się ten dzień, cierpienie i ból będą targać jego starym sercem przez resztę życia. Nagle przestał troszczyć się o własne bezpieczeństwo.

Z kuchni dobiegł go głos Setha Ridgewaya.

– Posłuchaj, Ralph, czy jak tam masz na imię. Zabijesz swego umiłowanego kardynała, jeśli szybko stąd nie wyjdziemy. Dlaczego nie przeniesiemy się w jakieś inne miejsce, a przy okazji ktoś zakręci główny zawór gazu?

– Sytuacja bez wyjścia? – odpowiedział pytaniem Rolf.

– Nieważne. – Seth pokręcił głową. – Musimy wydostać się stąd jak najszybciej, inaczej wszyscy zginiemy.

Rolf pokręcił głową przecząco.

– W porządku – stwierdził Seth. – Ty zostajesz tutaj, my wychodzimy.

Ciągnąc ze sobą kardynała, powoli przesuwał się w stronę wahadłowych drzwi.

– Stój tam, gdzie jesteś – odezwał się Rolf tonem coraz bardziej piskliwym, a Seth widział w jego oczach narastającą panikę. – Stój tam, bo inaczej ją zastrzelę.

Seth nie przestawał się przesuwać, kierując spojrzenie na przemian to na twarz olbrzyma, to na jego wskazujący palec. Gdyby dostrzegł najmniejszy choćby ruch palca, zatrzymałby się natychmiast. Starał się nie patrzeć na twarz Zoe. Wiedział, że to wytrąciłoby go z równowagi. Zachowaj spokój, mówił sam do siebie. Całkowity spokój. Rozgrywasz niebezpieczną partię, w której stawką jest życie wszystkich tu obecnych.

Seth i Braun zbliżali się do drzwi, a palec Rolfa nawet nie drgnął. Szef ochroniarzy powoli zaczął się kierować w ich stronę. Nie zamierzał spuścić z oka człowieka, którego miał przecież chronić. Nagle Seth zdał sobie sprawę, że coś jest nie tak. Na twarzy Rolfa pojawił się uśmiech; goryl pchnął Zoe na podłogę, a moment później ręce o stalowych mięśniach chwyciły Setha za szyję, wreszcie wyrwały mu pistolet z dłoni. W kuchni pojawili się pozostali ochroniarze. Czyjeś dłonie wciskały twarz Setha w podłogę. Zdążył jeszcze zobaczyć przerażonego kucharza wybiegającego z kuchni.

Przez moment Seth poczuł się stary i zupełnie bezsilny. Tym razem przegrał… Razem przegrali. Pomyślał o tym, że spogląda na Zoe po raz ostatni, tak piękną, tak… tak niegotową jeszcze na umieranie. Wtedy, zbierając w sobie wszystkie siły, podjął atak na tych, którzy go przytrzymywali. Byli jednak młodzi i bardzo silni. Poczuł, jak czubek buta uderza go w bok głowy i przez dłuższy moment świat zatracił wyraziste kontury.

– Niezły kop, Davidzie – usłyszał jak przez mgłę triumfujący śmiech Rolfa.

A potem głosem, w którym słychać było szacunek, zapytał: – Jak Wasza Eminencja się czuje?

Odpowiedź Browna zabrzmiała niezrozumiale. Wtedy Seth usłyszał łagodny głos Zoe.

– Seth?

– Tu jestem.

Ktoś, być może facet imieniem Dawid, ponownie kopnął go w głowę.

– Zamknij się świnio – usłyszał.

– Czy nic się Waszej Eminencji nie stało? – Do uszu Setha znów dobiegł głos Rolfa.

– W porządku, jestem tylko trochę oszołomiony – odpowiedział kardynał, tym razem wyraźniej. Nastąpiła chwila ciszy. – Wygląda na to, że znów stanąłeś na wysokości zadania. Nigdy nie zwątpiłem w twoje umiejętności.

– Dziękuję, Wasza Eminencjo – odpowiedział z dumą w glosie Rolf.

– Zabierz mnie teraz do helikoptera – polecił Braun. – Pomóż mi wstać.

Seth usłyszał odgłosy stękania i wytężonego wysiłku.

– Co mam z nimi zrobić? – zapytał Rolf.

Ton, jakim odpowiedział Braun, sprawił, że krew w żyłach Ridgewaya niemal zamarzła.

– Cokolwiek zechcesz. Cokolwiek tylko zechcesz. Znów nastąpiła chwila ciszy, potem Seth usłyszał głos Brauna, tym razem bliżej.

– Odwróćcie go.

Trzej mężczyźni przyciskający Setha do podłogi wykonali polecenie. Seth zobaczył nad sobą niewyraźne kontury sylwetki Brauna. Kardynał pochylił się nad nim i splunął. Seth usiłował obrócić głowę, lecz silne ręce przytrzymywały go nieruchomo. Zamknął oczy, gdy plwocina wylądowała na jego czole.

– Idź i weź szkatułę oraz jej zawartość – polecił Braun Rolfowi. – Potem muszę opuścić to miejsce. Mam umówione spotkanie w Rzymie.

Ojciec Morgen zbliżał się cichaczem przez kuchnię, trzymając w prawej dłoni colta. Zobaczył, jak Braun pluje na twarz Setha. Potem Rolf odwrócił się, by zebrać Całun oraz Pasję Zofii. Morgen natychmiast zrozumiał wszystko. Tuż przed nim był Rolf, reszta ochroniarzy znajdowała się po jego lewej stronie, w pobliżu drzwi wychodzących na korytarz.

Seth leżał dociśnięty do podłogi, Braun wciąż stał nad nim, Zoe klęczała, szarpiąc się z dwoma innymi mężczyznami.

Morgen stał w otwartych drzwiach, czuł ulatujący się gaz. Jego wzrok spotkał się na chwilę ze spojrzeniem Zoe. W tym momencie zobaczył go Rolf. Podniósł pistolet i wymierzył. Morgen również podniósł colta, lecz zamiast strzelić, upadł na podłogę w chwili, gdy Rolf nacisnął spust.

Najpierw rozległ się wystrzał, a potem rozjaśniony płomieniami huk! Ostatnim obrazem, jaki widział Rolf Engels, była smuga ognia z jego pistoletu, która sunęła do sylwetki ojca Morgena i jeszcze dalej. Kiedy kuchnia zajęła się ogniem, Rolf nie miał już wątpliwości, że w alpejskiej rezydencji nie należało zakładać instalacji gazowej.