Pieter Aspe - De kinderen van Chronos

Vandaele masseerde ostentatief zijn stijve knieën.

‘Ik moet toegeven dat ik zelf niet vies ben van een stukje moderne technologie. Thuis heb ik mijn garagepoort ook voorzien van afstandsbediening. Dat bespaart me een paar pijnlijke momenten. Als een mens dat comfort gewend is, dan…’

‘Laat u die dingen overal installeren, mijnheer Vandaele?’

De joviale grijns, het handelsmerk van de oude aannemer, leek even te verstarren. Hij nam een slok van de koffie, verslikte zich en wendde een hoestbui voor. Die komedie gaf hem enkele seconden respijt.

‘U doelt waarschijnlijk op het hek in de Love, commissaris.’

Van In knikte.

‘Dat was geen kwestie van luiheid of van stijve knieën,’ zei Vandaele. Hij probeerde zijn stem dramatisch te laten klinken. ‘De installatie van het elektrische hek is een rechtstreeks gevolg van de bocht.’

Van In aanhoorde het trieste verhaal. De toegang tot de Love lag vlak achter een scherpe bocht. In 1979 was er een ongeval gebeurd met bijna dodelijke afloop. Een bromfietser was op Vandaeles geparkeerde wagen ingereden toen Vandaele het hek aan het openmaken was. De weg naar de Love was smal en de Mercedes van Vandaele besloeg de volledige breedte ervan. Het slachtoffer had de aanrijding weliswaar overleefd, maar Vandaele had gezworen dat dit hem nooit meer zou overkomen.

‘Daarom heb ik het hek stante pede van afstandsbediening laten voorzien,’ besloot Vandaele vurig. ‘Want voorkomen is nog altijd beter dan genezen.’

Het was een geloofwaardig verhaal en dat vond Van In jammer. Hij zou het door Baert laten verifiëren. Op die manier waren ze de lastige hoofdinspecteur voor een tijdje kwijt.

‘Het is waarschijnlijk een overbodige vraag, mijnheer Vandaele, maar beroepshalve ben ik verplicht u die te stellen.’

De oude man nam een forse trek aan de halfopgerookte Davidoff. Hij was blij dat Van In niet op de historie met het hek doorboomde.

‘Gaat u gerust uw gang, commissaris.’

‘Heeft iemand u ooit gesignaleerd dat er op uw domein gegraven werd?’

Vandaele had een totaal andere vraag verwacht. ‘Nee, commissaris,’ antwoordde hij beslist.

‘U hebt ook nooit sporen aangetroffen van een inbraakpoging?’

Vandaele schudde het hoofd. Hij hoefde zelfs niet te liegen.

‘Zoals ik al zei, commissaris. Ik kwam er uiterst zelden. Dat zal de moordenaar wel geweten hebben.’

‘Dat denk ik ook,’ zei Van In. ‘Dergelijke gevallen zijn in de vakliteratuur uitvoerig beschreven. De dader zoekt meestal een desolate plek op om zich van zijn slachtoffer te ontdoen. In Vlaanderen zijn dergelijke plaatsten dun gezaaid, waaruit we grofweg kunnen besluiten dat de moordenaar de streek in het algemeen en uw eigendom in het bijzonder kende.’

‘Dat lijkt me een aannemelijke these, commissaris. Ik wou dat ik u verder kon helpen.’

Van In dronk zijn kop koffie leeg en ging staan. Hij kon nu eindelijk neerkijken op Vandaele.

‘Ach, mijnheer Vandaele,’ zei hij zoet. ‘U hebt me voortreffelijk geholpen.’

Het was een oude truc die hij op de politieschool had geleerd. Die kwam erop neer dat een politieman altijd de indruk moet wekken dat hij meer weet dan wat door de tegenpartij wordt aangenomen. Twijfel is immers een zaad dat vlug ontkiemt en dat de verdachte soms aanzet tot ondoordachte stappen.

‘Ik houd u op de hoogte over de verdere evolutie van het onderzoek,’ beloofde Van In.

‘Daar kijk ik met spanning naar uit, commissaris.’

De oude man krabbelde recht en begeleidde Van In tot aan de voordeur. Hij leek een stuk minder zelfverzekerd dan een uur geleden. Of verbeeldde Van In zich dat maar?

De meeste reisgidsen raden argeloze toeristen aan niet alleen rond te zwerven in Napels. William Aerts sloeg die wijze raad niet in de wind. Hij nam een taxi naar de haven. In zijn broekzak stak een portefeuille met daarin vijftig briefjes van honderd dollar en vier miljoen lire in grote coupures. Ondanks de ondraaglijke hitte had hij tijdens de treinreis van Rome naar Napels zijn hand niet uit zijn zak gehaald. Dit was maffiagebied en hier werd mensen voor een fractie van dat bedrag de keel overgesneden.

De baai van Napels, eertijds een exotische bestemming, oogde als de grijze okselholte van een stervend organisme dat stad heette. Een woest toeterende taxichauffeur loodste Aerts met ware doodsverachting door de chaos. Hij trok zich niets aan van de verkeerslichten en baande zich vloekend een weg door de propvolle straten. Het mocht een klein wonder heten dat hij zijn klant ondanks alle obstakels veilig op zijn bestemming bracht.

Havens stinken altijd, maar in Napels haalt de stank van rottende vis en verdampende urine het van de meer geaccepteerde geur van stookolie en teer. Dat ongemak nam Aerts er noodgedwongen bij. Als alles meeviel, kon hij over een uur inschepen.

De ferry naar Palermo zat stampvol. Aerts moest genoegen nemen met een onbeschut plaatsje op het voordek. Het kon hem niets schelen. Hij had de trip desnoods in een doodskist gemaakt.

‘Adieu Linda, adieu klootzakken,’ zei hij zachtjes toen de stampende scheepsmotoren het vuile water deden kolken. Een halfuur later masseerde de wind zijn bezweet gezicht. In de verte lonkte de horizon. Een jongensdroom leek eindelijk in vervulling te gaan.

Lodewijk Vandaele verliet zijn kantoor vijf minuten na Van In.

‘Ik zal de rest van de middag afwezig zijn.’

Zijn secretaresse reikte hem zijn strohoed en wandelstok aan.

‘In orde, mijnheer Vandaele. Tot morgen.’

‘Tot morgen, Liesbeth.’

Liesbeth hield de deur voor hem open en ging daarna gewoon door met haar werk.

Gewoonlijk lunchte Vandaele in een exlusief restaurant aan de rand van de stad, maar vandaag reed hij rechtstreeks naar zijn villa aan de Damse Vaart. Het gesprek met Van In zat hem behoorlijk dwars. Het was niet zozeer de inhoud ervan die hem verontrustte, maar wel de subtiele manier waarop de commissaris de kwestie van het hek had aangekaart. De man was gevaarlijk en daar moest iets aan gedaan worden.

In de salon pakte Vandaele een fles Exshaw uit het barkastje en bediende zich royaal van de twintig jaar oude cognac. Daarna raadpleegde hij zijn agenda en toetste het nummer in van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Johan Brys zat achter zijn bureau toen de telefoon overging. De minister was pas een uur geleden op Zaventem geland. Zijn werkbezoek aan Ruanda had bitter weinig opgebracht. Het land was een puinhoop en daaraan zou de honderd miljoen aan noodhulp die hij zijn Ruandese collega had beloofd niet veel veranderen. Om de schuldigen aan de volkerenmoord voor de rechtbank te kunnen dagen, moest het gerechtelijk apparaat eerst opnieuw functioneren en om dat te realiseren was meer nodig dan honderd miljoen. Het was ook zeer de vraag of Ruanda de beloofde steun ooit zou ontvangen. Eigenlijk kon dat Brys niets schelen. Voor zijn carrière was het belangrijker dat hij vanavond in het journaal kon verklaren dat de Belgische regering (hij dus) al het mogelijke in het werk zou stellen om de Ruandese justitie te helpen bij het opsporen en berechten van de massamoordenaars. Over een paar maanden waren er immers parlementsverkiezingen en hoe meer hij op televisie kwam, hoe hoger hij straks scoorde.

‘Een zekere Lodewijk Vandaele op lijn één, mijnheer de minister. Hij zegt dat het dringend is,’ zei zijn secretaresse verontschuldigend.

‘Geen probleem, Sonja. Ik ken mijnheer Vandaele,’ zei Brys sussend. ‘Schakel hem maar door.’

‘Hallo, meester Lodewijk.’

‘Hallo, Johan. Hoe was het in Burundi?’

‘Ruanda,’ corrigeerde Brys hem voorzichtig.

‘Ruanda, Burundi. Wat maakt het uit?’ lachte Vandaele.

Hij nipte van zijn borrel. Het feit dat hij zomaar de minister van Buitenlandse Zaken kon bellen, werkte ontspannend.