Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

Ik begon met de vraag wie er achter het stuur van de Toyota Camry had gezeten. Ik wist dat het echtpaar Cerqua en Sally Rosenwinkel toen ze verdwenen niet in die auto hadden gereden, omdat ik een beschrijving van het voertuig op het nieuws had gezien, maar ik wilde zeker weten dat ik op het juiste spoor zat. Iemand vertelde me dat de dochter van de Cerqua's in een Camry reed en dat ze die vaak op hun oprit parkeerde. Mooi zo! Ik had dus contact met de juiste persoon: met Steve Cerqua. Ik vertelde de familie dat ze alle drie in leven waren en dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Ik voegde eraan toe dat het vermiste drietal binnen vijf dagen na hun verdwijning veilig en wel zou worden gevonden.

Zijn familie wilde weten waarom Steve zijn mobiele telefoon niet had gebruikt. ‘Op de plek waar hij zich bevindt kan hij die niet gebruiken. Daar doet hij het niet,’ vertelde ik hun. En natuurlijk wilden ze weten waarom hun familieleden waren vermist. Ik vertelde hun dat het iets te maken had met het voertuig waarin het drietal had gezeten, niet deed wat Steve wilde. De auto zat vast in de modder of iets dergelijks. Ook was Steve nogal overtuigd van zijn navigatiekennis en dat had iets te maken met een verkeerde beslissing die hij toen had genomen.

Hun dochter wilde weten of haar vader de twee anderen alleen zou laten om hulp te gaan zoeken. Ja, dat zou hij doen, antwoordde ik. De vrienden en familieleden van het vermiste trio wisten niet helemaal wat ze daarvan moesten denken; ze konden zich niet voorstellen dat hij ooit zijn vrouw zou achterlaten. Ik vertelde hun dat hij geen keus had en dat hij het alleen maar deed om hen te redden. Vervolgens gaf ik ongeveer aan waar het vermiste drietal zich bevond en voegde daaraan toe dat ze verder waren dan men zou denken. Ook beschreef ik een meer en een picknickplaats in de buurt. De dochter van het vermiste echtpaar raakte er door mijn informatie enigszins van overtuigd dat haar ouders nog in leven waren. Catherine wilde dat ik de rechercheur die de zaak leidde zou bellen en hem deze informatie zou geven, en dat heb ik toen ook gedaan. Helaas leek de politie weinig fiducie te hebben in wat ik had verteld en ze wilden mijn hulp niet aanvaarden. Vier dagen na hun verdwijning werd het drietal gered; ze hadden alleen een ernstig vochttekort. Steve was op zoek geweest naar een kortere weg naar huis en zijn terreinwagen was vast komen te zitten in de modder. In de bergen had hij geen bereik met zijn mobieltje. Op de vierde dag had hij Kathy en zijn schoonmoeder uiteindelijk toch alleen gelaten om een bergtop in de buurt te beklimmen in de hoop daar wel bereik te hebben. Hij bleef uren weg, maar het lukte hem om te bellen. Een helikopter van de plaatselijke nieuwszender kon hen vervolgens redden.

Later die week vierden Steve en Kathy hun vijfentwintigjarige huwelijk op Hawai. Nadat ze waren teruggekeerd hielden ze een feest voor iedereen die geholpen had tijdens hun verdwijning. Ik kon er helaas niet heen, maar Catherine ging wel en ze vertelde me later dat het een prachtige avond was geweest. Ze hadden een plakboek gemaakt van alle krantenknipsels over hun verdwijning met een hele pagina gewijd aan de paragnosten die geholpen hadden bij hun zaak. Wat een geweldige eer!

Het verhaal over de Cerqua's zal me er altijd aan helpen herinneren dat vermiste mensen nog in leven en relatief gezond kunnen zijn. Voor dit soort zaken doe ik het! Hoewel mijn informatie hen niet daadwerkelijk heeft gered, was die tijdens hun verdwijning een geweldige troost voor hun dierbaren. Elke keer dat ik mezelf moet herinneren dat er goede aflopen bestaan, denk ik weer even terug aan hun verhaal.

Hoofden aftappen

Bij het maken van profielen gaat het niet alleen om misdadigers en mysteries. Soms betreft het onderzoek naar de gedachten van mensen die niet betrokken zijn bij een kwestie van leven of dood. Zo heb ik een keer een klant geholpen haar erfenis van enkele miljoenen dollars te vinden. Dit heb ik via een telefonische reading kunnen doen, zonder dat ik enige informatie had. Ik kon de overleden vader van de cliënt ontvangen. Hij vertelde me dat zijn dochter een grote som geld had geërfd en vertelde me ook waar dat geld zich bevond. Ik vertelde mijn cliënt in welk land het geld kon worden gevonden en gaf haar ook de naam van de persoon die zou kunnen bewijzen dat het geld daar was. Ze heeft zowel het geld als de bewuste persoon gevonden.

Ik krijg ook veel telefoontjes van mensen die graag informatie willen over dierbaren van wie ze vermoeden dat er iets gaande is. Ik kan niet beschrijven hoe het is om iemands hoofd af te tappen en mijn cliënt vervolgens te vertellen dat ik zijn vrouw op een parkeerplaats zie waar ze met een andere man heeft afgesproken. En ik krijg bijna altijd te horen hoe het is afgelopen. Cliënten laten me vaak naderhand weten dat mijn informatie klopte, om eraan toe te voegen dat dit niet de eerste keer is dat zijn of haar partner afdwaalt. Soms denkt de echtgenoot dat zijn vrouw ontvoerd is, terwijl ze eigenlijk is weggelopen. Het is een beetje vervelend om een noodtelefoontje te krijgen en er vervolgens achter te komen dat het niet om een slachtoffer gaat en dat haar man bovendien al vermoedde dat ze de bloemetjes aan het buiten zetten was. Ik hou me het liefst verre van dit soort situaties. Als ik iemands gedachten aftap terwijl die persoon dronken of stoned is, voel ik me zelf ook verdoofd en afgestompt. En ik voel wat hij voelt. Ik vind het interessant om iemands hoofd af te tappen omdat het me de mogelijkheid geeft echt iemands gedachten te volgen. Kinderen die ernstig zijn mishandeld, zijn echter bijna altijd ontoegankelijk. Dan moet ik de informatie via het hoofd van de dader krijgen in plaats van via het kind. Kinderen zijn namelijk vaak te verward om te weten wat er gaande is en dat maakt het lezen van hen moeilijker. Ook wordt mij wel gevraagd te helpen bij de juryselectie in verkrachtings-of moordzaken. De aanklager hoopt zo de door hem gewenste uitspraak te krijgen. Maar ik werk alleen samen met openbare aanklagers die ik al ken. En ik werk alleen aan dit soort zaken mee als er geen enkele twijfel over bestaat dat de verdachte de misdaad heeft begaan. Ik wil dat de informatie die ik doorkrijg met DNA-bewijzen wordt gestaafd. Het is geen spelletje. Mensen vragen me wel eens of dat niet oneerlijk is ten opzichte van de verdedigende partij. Op die vraag reageer ik dan met: ‘Ja, dat hoop ik eerlijk gezegd wel'. Bovendien kies ik slechts uit een groep juryleden die al door het juridische systeem zijn geselecteerd. En ten slotte wil ik graag erop wijzen dat advocaten van de verdedigende partij sowieso proberen mensen zoals ik in diskrediet te brengen. Als ik niet in staat ben dat te doen waarvan ik beweer dat ik het kan, als ze dus gelijk hebben en mijn informatie onbetrouwbaar is, hoeven ze zich geen zorgen te maken. En trouwens, de aanklager gaat meestal toch af op zijn eigen beslissing.

Er is geen andere weg

Ik wil hier graag vertellen over een zaak die ik me zeer heb aangetrokken, meer dan veel andere zaken. Het gaat om de moord op een getuige, een moeder die de volgende dag voor de rechtbank zou getuigen. Haar kinderen waren bij haar in huis toen ze in koelen bloede werd vermoord.

Omdat ik zelf moeder ben, heb ik bij deze zaak mijn uiterste best gedaan. Ik kon hem niet van me afzetten. De verdachte had geen spijt. En wat de meeste mensen niet zagen, was dat het slachtoffer zelf elke dag bij haar zaak in de rechtszaal aanwezig was. Op de dag van de slotpleidooien liep ik wat afwezig de rechtszaal binnen; ik zocht naarstig naar mijn lippenstift en mijn handtas is nogal groot. Op dat moment hoorde ik een zachte vrouwenstem zeggen: ‘Dat is mijn jongen.’ Ik keek naar links en zag dat het slachtoffer glimlachend naast me zat. Ik keek op en zag de achterkant van het hoofd van een jonge man. Op dat moment kwam de aanklager aanlopen met een jonge man die hij voorstelde als de zoon van het slachtoffer: Neil.