Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

Er was een hele serie gebeurtenissen voor nodig om dit systeem uiteindelijk ook in mijn geboortestad in te voeren. Maar nu hebben kinderen in Arizona de kans om datgene te overleven wat dat kleine meisje in Texas niet heeft overleefd. Ik denk niet dat het toeval is dat het systeem in Phoenix in werking werd gesteld op de dag dat haar ontvoering werd herdacht. Dingen gebeuren niet zomaar.

Twee maanden na de inwerkingstelling ervan, werd een meisje dankzij dit systeem teruggevonden. Ze was ontvoerd door haar vader terwijl haar moeder de voogdij had. Hij had een paar verdachte verklaringen gegeven die konden worden opgevat als fysieke bedreigingen. Een vrachtwagenchauffeur had het nummerbord van de vader gezien en het meisje werd drie uur later gevonden.

Een regionale radiozender vroeg me of het systeem wel moest worden gebruikt in het geval van een ontvoering door een van de ouders. Ik antwoordde dat zolang het kind in gevaar kan zijn, een ontvoering door een ouder geen uitzondering zou moeten zijn en dat dat een afweging is die de politie bij elke zaak moet maken. In dit geval hadden ze volgens mij de juiste keus gemaakt. Het ontvoerde meisje vierde Thanksgiving dat weekend veilig bij haar moeder thuis.

Het waarschuwingssysteem in mijn regio wist slechts twee maanden later ook een baby te redden die tijdens een carjacking op de achterbank van de auto had gezeten. Dankzij dit slimme waarschuwingssysteem zijn ontelbaar veel kinderen gered. Het stoffelijk overschot van het kleine meisje uit Texas werd in januari 2004 gevonden; toen kon ze eindelijk naar huis worden gebracht. Ik begreep nu dat ik de politie de juiste informatie had gegeven, maar kon ook iets leren van de aanwijzingen die ik verkeerd had geïnterpreteerd (zowel de fysieke aanwijzingen als de locaties). Zo had ik bijvoorbeeld steeds weer kleine vliegtuigjes gezien (geen passagiers toestellen) en ik had mezelf later wel voor mijn kop kunnen slaan dat ik niet beter had geweten. Ik had de locaties waar naar het stoffelijk overschot werd gezocht moeten beperken tot gebieden in de buurt van vliegvelden of vliegtuigbases van het leger. Het lichaam werd gevonden op anderhalve kilometer afstand van een legerbasis. Ook had ik steeds herhaald dat ze in de buurt lag van overheids-terrein, bij een groot park en bij een prikkeldraadhek. Ik zag ook steeds het woord pueblo en later bleek dat de zogenaamde Pueblo Trail in de buurt liep van de plek waar haar stoffelijk overschot werd gevonden. Ook zag ik steeds het woord Timber. Timber Wolf Lane bleek ook in de buurt te liggen. Zo'n zoektocht heeft weinig met exacte wetenschap te maken en niet alle informatie hoeft uiteindelijk te kloppen. Maar veel van de aanwijzingen die ik krijg kunnen behulpzaam zijn, mits ze goed worden geïnterpreteerd. Ik had de zoektocht tot een vierkante kilometer kunnen beperken. Dat klinkt misschien als een enorm gebied, maar als de politie in de grote staat Texas op zoek is naar een klein kind, is een vierkante kilometer al een hele beperking. Soms staat er in het grote plan niet dat de mensen die het profiel opstellen het slachtoffer ook daadwerkelijk vinden. Soms is het de bedoeling dat het leven van anderen wordt beïnvloed doordat zij het stoffelijk overschot ontdekken; zo kan het bijvoorbeeld de bedoeling zijn dat een wandelaar op het lijk stuit.

Onthou dat mensen die de gedachten van anderen kunnen lezen alleen het echte leven hebben om van te leren en alleen zo beter kunnen worden in wat ze doen. In de vier jaar die volgden op deze zaak, heb ik mijn vaardigheden aanzienlijk kunnen aanscherpen. Maar ik zal dat kleine meisje in Texas dat met haar gefluister mijn leven veranderde nooit vergeten.

Elizabeth Smart

Iedereen die ik in 2002 ontmoette, wilde steevast weten wat ik vond van de ontvoering van Elizabeth Smart. Aangezien de afloop van haar zaak niet alleen goed maar ook wonderbaarlijk was, zal ik hier een aantal van de relevante details uit de doeken doen. Deze informatie had ik al voor haar terugkeer aan het uitstekende onderzoeksteam gegeven dat in Utah werd ingezet.

Elizabeth Smart werd in juni 2002 ontvoerd vanuit haar huis. Alle belangrijke nieuwsprogramma's van het land brachten haar hartverscheurende verhaal. Heel Amerika leefde mee terwijl de familie Smart wanhopig naar hun dochter zocht. We werden allemaal deelgenoot van de ergste nachtmerrie die een ouder kan overkomen. Ik had net als ieder ander de foto van Elizabeth op tv gezien en ik wilde dat ik kon helpen. Maar tenzij mij daar specifiek om word gevraagd, maak ik er geen gewoonte van mijn informatie over een zaak te geven. Vrij snel na de ontvoering vroeg Catherine, een vriendin van me, of ik een profiel van de dader kon schetsen voor het onderzoeksteam. Alle informatie die ik heb gegeven is bewaard en kan worden geverifieerd. In mijn profielschets zag ik steeds de naam ‘Brian’ bij de dader. Ik verklaarde dat hij voor de familie Smart had gewerkt als tuinman of klusjesman. Hij was iemand die veel rondzwierf, maar het lukte hem wel om maatschappelijk te functioneren. Hij veranderde zijn uiterlijk vaak en ik voelde ook iets wat wees op een sterke band met California, dus daar was hij misschien naartoe gevlucht of daar vandaan gekomen. Hij had pedofiele neigingen en had daar misschien eerder al iets mee gedaan. Ook beschreef ik een stadje in de buurt van de stad waar Elizabeth was ontvoerd. Daar woonde hij of hij had er langere tijd doorgebracht. Die plek was in elk geval op een of andere manier belangrijk voor hem. Ik wist ook dat hij Elizabeth had meegenomen naar een bebost gebied met veel naaldbomen. De autoriteiten kwamen er later achter dat de ontvoerder van Elizabeth Smart, Brian David Mitchell heette. Hij had korte tijd als tuinman en klusjesman voor de Smarts gewerkt. Hij was iemand die veel rondtrok, maar had tien jaar daarvoor nog een gezin gehad. Tijdens Elizabeths’ ontvoering, had hij haar verborgen gehouden op een bosrijke camping. Later had hij haar meegenomen naar San Diego, in California. Zijn ex-vrouw beweerde dat hij een pedofiel was.

Helaas werd geen enkele van mijn aanwijzingen in eerste instantie opgevolgd. Pas toen een oplettende voorbijganger Elizabeth op straat herkende en de autoriteiten waarschuwde, bleek dat mijn informatie klopte.

Deze details hadden veel eerder behulpzaam kunnen zijn als men er gebruik van had gemaakt. Als mijn informatie niet zou helpen bij identificatie van daders en dus naar het slachtoffer zou leiden, zou ik echt geen moeite doen om profielschetsen te maken. De naam van de dader en zijn connectie met het slachtoffer zijn daarbij het allerbelangrijkst, maar de informatie is alleen nuttig als die ook wordt gebruikt. Ik hoop dat er een dag komt dat het systeem mensen zoals ik wel zal waarderen, zodat onze inzichten kunnen worden gedeeld met de relevante autoriteiten zodra er een ontvoering heeft plaatsgevonden. Dat is juist het nuttige van mijn gave.

Ik wil nogmaals benadrukken dat het hier echter niet om exacte wetenschap gaat. Profilers blijven mensen en ze kunnen dus fouten maken, net als ieder ander. Maar er mag geen twijfel bestaan over de hulpwaarde van onze profielen. Omdat de inzet zo hoog is, zou onze bekwaamheid erkend moeten worden: het gaat namelijk om mensenlevens.

Verdwaald in de woestijn

Ik kreeg op een dag een telefoontje van Catherine. Zij is mijn mentor en is zelf ook een medium: we hebben menig duosessie gedaan. Een vrouw uit een van die groepssessies had een zus wier vrienden werden vermist. Ik volgde het verhaal al een paar dagen via het landelijke nieuws en in de plaatselijke media kreeg het ook veel aandacht. Aangenomen werd dat de drie vermisten het slachtoffer waren geworden van een carjacking en misschien waren vermoord. Steve Cerqua was samen met zijn vrouw Kathy en zijn schoonmoeder verdwenen. Men wist dat ze nog ergens geld hadden opgenomen en dat ze bij een plaatselijke winkel boodschappen hadden gedaan, maar sindsdien was er niets meer van hen vernomen. Ik ging in op Catherines verzoek te helpen en familieleden van de vermisten belden me twee dagen na de verdwijning op.