Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

‘Vertel maar gewoon wat je doorkrijgt. Het is niet erg als je het fout hebt.’

‘Ik zie een krantenjongen die kranten verkoopt op een straathoek in New York. Hij houdt een krant omhoog zodat ik die kan zien. De persoon aan de andere kant zegt: ‘Ik loop niet alleen.’

Dr. Schwartz schreef dit op.

‘Bloemen zijn heel belangrijk voor je vriendin,’ voegde ik hieraan toe. Dr. Schwartz reageerde niet.

Ik ging door en tijdens de rest van de sessie gaf ik nog veel meer persoonlijke details. Toen we klaar waren zei dr. Schwartz: ‘Ik zal je vertellen wat je informatie betekent.’

Ik kon nauwelijks wachten. Misschien zat ik wel helemaal fout dat het een oude vrouw was, misschien had ik nog wel honderd andere dingen verkeerd. Wat zenuwslopend! Het was nu niet het juiste moment om het bij het verkeerde eind te hebben. Hij begon met me te vertellen dat de persoon die net was overleden Susy Smith heette en dat ze inderdaad oud was. Ze was negenentachtig, bijna negentig geworden. Ze was een collega en goede vriendin van hem. Ze was klein, had wit haar en was ooit verslaggever geweest bij een krant in New York. En inderdaad, ze had een klein hondje waar ze veel van hield en dat al een hele tijd dood was.

De uitspraak ‘Ik loop niet alleen’ betekende ook wat voor Gary. Susy had voor haar dood verklaard dat ze hoopte dat ze aan de andere kant weer zou kunnen lopen. Ze had voor haar overlijden in een rolstoel gezeten. Susy liet Gary weten dat ze weer heel was. En hoewel ze zelf geen kinderen had gekregen, was ze altijd dol op kinderen geweest. Ik had beschreven dat ze naast een jongen stond. Susy zorgde nu voor kinderen; ze was als een moeder voor hen. Ze liet Gary weten dat ze zich aan de andere kant te midden van kinderen bevond. De verwijzing naar bloemen klopte helemaal, omdat Susy vroeger verschillende soorten bloemen schilderde. Er waren veel meer details die voor Gary betekenden dat ze springlevend was aan de andere kant. Gary vertelde me vervolgens wat over de mannelijke geest die naast hem had gestaan, de geest waar ik hem eerder over had verteld. Hij zei dat hij een oom had gehad die hem toen hij klein was vaak plaagde. Die oom had een ijzerwarenwinkel gehad en was goed met mechanische dingen. Blijkbaar plaagt Gary's oom hem vanaf de andere kant nog steeds. Het is voor ons mediums erg fijn bevestigd te worden; het stelt ons in staat een persoonlijk moment te delen met degene die we lezen. Ik voel me gezegend dat ik kleurrijke geesten ontmoet die berichten doorgeven aan mensen die hen nog steeds missen.

In apri12001 werd ik aan een andere test onderworpen. Dr. Schwartz had een vraag voor zijn overleden vriendin Susy. Hij wilde dat Susy zijn vraag zou horen en haar antwoord zou terugsturen via een van de mediums die aan het onderzoek meededen. We kregen niet te horen wat de vraag was en we werden allemaal onafhankelijk van elkaar getest. Dr. Schwartz vroeg of ik het antwoord wist. (Wat een druk, zeg!) Ik bleef steeds iets doorkrijgen over dat Susy wat wilde nalaten aan dr. Schwartz. Ik zag keer op keer een scene uit The Wizard of Oz waar Dorothy haar hondje Toto in een klein mandje bij zich draagt. Ik beschreef dit en dr. Schwartz vroeg me wat ik hem nog meer kon vertellen over wat ik zag.

Dr. Schwartz was aan het praten met de notuliste over de dingen die moesten worden opgeschreven toen ik fluisterde: ‘Haar hond.’

Zijn oren spitsten zich: ‘Wat zei je?’

‘Haar hond. Wie heeft haar hond? Ze wil dat jij haar hond krijgt, ze zegt dat niemand zo van haar hond zal houden als jij.’

Ik ging door en aan het einde van de sessie kreeg ik te horen dat dr. Schwartz Susy had gevraagd: ‘Wie wil je dat er voor je hond zorgt?’ Dat is wat ik een paranormale superscore zou willen noemen. Goal!

Mensen vragen me wel eens wat ik van Gary vind. Onze relatie heeft meerdere aspecten. Hij is een indrukwekkend man en een vooruitstrevend wetenschapper. Ik waardeer zijn vooruitziende blik, zijn humor en zijn kracht. Je begrijpt het al: ik heb veel bewondering voor hem.

Ik heb als onderzoeksmedium voor Gary mijn gave kunnen verfijnen. Toen ik Gary ontmoette, had ik ongepolijste vermogens en het ontbrak me aan een referentiekader dat me kon helpen de grenzen van mijn vermogens op te zoeken. Door de onderzoeken en de uitdagingen waaraan Gary me onderwierp, durf ik nu meer in mijn readings. Er is een groot verschil tussen het ontvangen van de naam van een overleden familielid, en het ontvangen van een antwoord op een specifieke vraag die gesteld is aan de andere kant, zonder dat jij als medium weet hoe die vraag luidt. Ik moest echt werken aan mijn concentratievermogen om zoiets moeilijks te kunnen doen.

Een van de redenen hiervoor is dat een vraag voor de overledene die via een onderzoeksmedium wordt gesteld, kan worden opgevat als een eis aan de overledene. Zo'n reading is niet noodzakelijkerwijs op gevoel gebaseerd, maar op wetenschap. Een overleden wetenschapper als Susy wil wel meewerken, maar iemand anders wil dat misschien niet. En mediums zijn uiteindelijk gewoon secretaresses voor de overledenen; we geven alleen maar door wat de overledene zegt.

Wetenschappelijke readings zijn anders omdat je als medium niet in staat bent een emotionele band op te bouwen met de geest aan de andere kant via hun emotionele band met jouw cliënt. Als ik een reading geef voel ik wat de geest voor mijn cliënt voelt. Ik krijg herinneringen door en beelden van objecten die iets voor hen betekenen. Doordat beide energieën aanwezig zijn (de overleden dierbare en de cliënt) is het voor een medium makkelijker om een fysieke connectie tussen de twee partijen te creëren. Als ik voor het onderzoekscentrum werk, heb ik vaak niet eens een ‘proefpersoon’ die zich in dezelfde situatie als ik bevindt. Ik weet niet of de proefpersoon een man of vrouw is, ik weet niet hoe oud hij of zij is; ik kan me nergens op richten. Ik ontvang informatie van de andere kant en geef die door aan de onderzoeksleiding die het op haar beurt weer doorgeeft aan de proefpersoon die de informatie uiteindelijk beoordeelt. Hoewel het voor het resultaat niet lijkt uit te maken of de proefpersoon nu aanwezig is of niet, voel ik me wat leeg als de proefpersoon niet bij me in de buurt is. Zonder te weten of ik geslaagd ben in het overbruggen van een kloof, mis ik de persoonlijke band die ontstaat als ik een reading geef aan een cliënt. Dat is echter niets vergeleken bij de bijdrage die ik lever aan de wetenschap. Ik hoop dat ik met dit onderzoek toekomstige mediums help. Het is een unieke ervaring om een onderzoeksmedium te zijn. We leren op onze informatie te vertrouwen, hoe vreemd die ook mag lijken, en we moeten die informatie ook delen zodat alles kan worden gedocumenteerd. Ook leer je onder moeilijke omstandigheden te werken, en op afroep.

Onderzoeksmediums hebben de neiging vrij direct te zijn wat betreft de informatie die ze geven en soms is het goed om er even aan te worden herinnerd dat je niet ongevoelig moet worden. Zo zeg ik bij elke reading tegen mezelf dat eerlijkheid en gevoeligheid tegenover mijn cliënt het allerbelangrijkste zijn. Ik ben sterker geworden door deze onderzoekservaring en heb veel grote levenslessen geleerd. Het is voor mij belangrijk dat ik de kans krijg mijn vermogens te onderzoeken. Ik word er niet alleen zelfverzekerder door, maar ik krijg zo ook de mogelijkheid mijn gave bij te schaven. Dit doe ik door goed te letten op de informatie die ik doorkrijg, op hoe ik die doorkrijg, en op hoe dat voelt. Ik sta ook open voor de informatie die ik krijg. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat degenen aan de andere kant hun berichten alleen kunnen doorgeven door begrippen te gebruiken waarmee ik bekend ben, zoals namen, beelden en plaatsen. Met andere woorden: ik moet de berichten begrijpen voor ik ze kan doorgeven. Mijn eigen levenservaring gaat dus hand in hand met de ontwikkeling van mijn gave.