Allison DuBois - Kus ze niet vaarwel

Het dagelijkse leven met Allison is minder moeilijk dan je zou denken. Maar het is wel anders. Sommige mensen zijn dol op de volgende uitdrukking: ‘Vergeving vragen is makkelijker dan toestemming vragen.’ Nou, die aanpak werkt dus niet bij Allison. Ze voelt zich dan verraden, omdat ze meteen weet dat je tegen haar gelogen hebt. Ik heb al vroeg in ons huwelijk geleerd dat ik niet om de zaken heen moet draaien. De kleine onenigheden zijn vaak snel vergeten als je ze bespreekt voordat het te laat is. Allison heeft wat ze ‘een levendige herinnering’ noemt, ze kan zich namelijk echt alles herinneren. Veel echtgenoten beweren dat hun vrouw dat kan en misschien is dat ook wel zo, maar Allison herinnert zich zelfs nog de kleren, de mensen, het eten, de cadeaus en de sfeer van elke verjaardag, feestdag en andere bijzondere momenten van de afgelopen tien jaar. Ik hoef me ook nooit zorgen te maken dat ik haar in het winkelcentrum of pretpark zal kwijtraken. Ze lijkt altijd precies te weten waar ik ben. Als ik met andere mensen ergens heen ga, vergeet ik soms dat zij me niet zo makkelijk kunnen terugvinden.

Ik denk dat twee mensen die echt verliefd zijn op elkaar, ook op elkaar zijn afgestemd. Wij geven echter een nieuwe betekenis aan de uitdrukking: ‘Denk jij wat ik denk?’ De meeste getrouwde stellen voelen een sterke band. Stel je dat gevoel voor, maar dan met een toename van 20dB (dat is ingenieurstaal voor honderd maal sterker). Allison gebruikt deze onzichtbare band ter verbetering van ons leven. Zo belt ze me vaak als ik aan haar denk. Of ze zegt dat ik wat extra geld moet meenemen als ik even naar de winkel ga. Ik snap dan nooit waarom, tot ik bij de winkel kom en zie dat de pinautomaat defect is. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan dit soort dingen.

We hebben samen menig avondje doorgebracht waarop zij berichten van overleden mensen aan me doorgaf. Die boodschappen zijn meestal afkomstig van familieleden, maar sommige komen van beroemde mensen. De geesten komen vaak door met iets waarmee ze hun identiteit bewijzen. Zo zei mijn opa bijvoorbeeld dat hij vooral de Boston clam chowder miste. We belden mijn moeder en zij bevestigde dat die soep inderdaad zijn absolute lievelingsgerecht was geweest.

Zo heb ik ook een keer naar Albert Einstein gevraagd en toen kwam ze via een omweg bij de Duitse universiteit waar hij heeft gestudeerd. Ik heb ook berichten gekregen die te maken hebben met dingen die nog gaan gebeuren, en bij een aantal daarvan weet ik nog niet of ze ook zullen gebeuren.

Er staan in dit boek veel voorbeelden van de geweldige dingen die Allison doet. Maar dat is maar een deel van haar. Ze is ook een echtgenote, een moeder en een vriendin. Net als bijna iedereen, is Allison moe na een lange dag werken. Ze vindt het dan fijn om tot rust te komen door naar stupide televisieprogramma's te kijken, zoals spelletjes en comedy's. Maar soms zet ze een wetenschappelijk programma op over forensische detectives waar ze de larve van een of ander insect uit de neus van een lijk halen dat in vergaande staat van ontbinding is om op die manier hun zaak tegen de dader op te bouwen. Ik vraag haar dan of ze dat nou echt ontspannend vindt, maar ik krijg meestal geen antwoord omdat ze zo in het programma opgaat.

Ik ben een wetenschapper in hart en ziel en ik wil een verklaring hebben voor wat ze kan. Ik heb haar gewoontes bestudeerd en heb zelf eigen testjes uitgevoerd. Ik hoop dat ik op een dag een verklaring vind voor hoe ze het doet. Maar ik denk niet dat de vraag: ‘W aarom zij?’ nog in dit leven zal worden beantwoord.

Begin 2001 zat ik naar het programma Dateline te kijken dat ging over dr. Gary Schwartz en John Edward. Het programma onderzocht John Edwards helderziende vermogens en dr. Schwartz vertelde over zijn onderzoek naar het voortbestaan van menselijke energie na de dood. Mijn gidsen vertelden me dat ik moest meedoen aan dr. Schwartz’ onderzoek en contact met hem moest opnemen. Mijn gidsen sturen me nooit de verkeerde kant op, maar ik wist helemaal niets over wat het is om een onderzoeksmedium te zijn. Het idee van een fusie tussen de wetenschap en de andere kant stond me wel aan, maar kon ik daar iets aan bijdragen?

Dr. Schwartz is het hoofd van het Human Energy Systems Laboratory aan de universiteit van Arizona in Tucson. Hij staat wereldwijd bekend om zijn wetenschappelijke onderzoek naar het leven na de dood. Het duurde ongeveer een maand voor ik een afspraak kreeg met deze drukbezette man. Als je als helderziende van Gary hoopt te horen dat je bijzonder bent, vergeet het maar. Gary ziet je als studieobject, hij hemelt je niet op. Ik hou daar wel van. Hij is een wetenschapper, geen groupie. Ik omschrijf mezelf wel eens ironisch als Gary’s laboratorium ratje.

Ik begon steeds meer uit te zien naar onze afspraak. Een derde, objectieve, wetenschappelijke partij zou mijn gave bevestigen. Ik was echter niet op zoek naar schouderklopjes, eerder naar een proeve van bekwaamheid. Dat ik een fout zou maken of zelfs niet zou slagen in een test, maakte me niet uit. Ik wilde er gewoon voor mezelf achter komen of ik aan mijn eigen hoge verwachtingen kon voldoen en ik wilde graag feedback krijgen van een academicus die ervaring heeft met het spirituele. Na een maand wachten brak dan eindelijk de dag aan dat ik naar Tucson ging en dr. Schwartz ontmoette. Vanwege zijn academische prestaties voelde het niet goed om hem niet als dr. Schwartz aan te spreken; hij had toch niet voor niets al die jaren hard gewerkt voor een doctorstitel. Gary vond ‘dr. Schwartz’ echter te formeel en stond erop dat ik hem met zijn voornaam aansprak. Behalve bescheiden, leek Gary ook warm en aardig. Toen we gingen zitten zei Gary dat mijn timing opvallend was omdat hij net twee dagen geleden iemand had verloren die hem dierbaar was. Terwijl hij praatte, zag ik een mannelijke geest naast hem staan.

Super, dacht ik, wat als hij op dit moment nou even niet van een familielid wil horen? Soms zijn degenen aan de andere kant namelijk wat ongeduldig. De mannelijke geest haalde een moersleutel tevoorschijn en begon ermee op Gary's hoofd te tikken. Het was zo grappig dat ik mijn lachen nauwelijks kon inhouden. Ik probeerde goed te luisteren naar Gary's wijze woorden, maar ik kon me uiteindelijk echt niet meer concentreren.

‘Gary, er is een man bij je, je oom of je achteroom. Hij is geen wetenschapper zoals jij. Hij heeft een moersleutel in zijn hand en daarmee tikt hij plagend op je hoofd. Hij heeft iets met machines. Hij werkt met gereedschap en hij is goed in het repareren van dingen. Het is een heel nuchter iemand.’

Gary antwoordde: ‘Ja, dat is prima. Daar hebben we het nog wel over nadat ik je heb onderzocht.’

Ik ademde diep in en we vervolgden ons gesprek. Gary wilde graag testen of ik berichten of details kon overbrengen van die recentelijk overleden persoon over wie hij me net had verteld. Verder vertelde hij me niets: geen leeftijd, niet of het een man of een vrouw betrof, geen enkele bijzonderheid.

Na een korte pauze zei ik: ‘Ik zie een oude vrouw. Ze is klein, heeft wit haar en ze heeft een klein hondje bij zich.’ Ik was zelf niet zo tevreden hiermee want er gaan veel oude mensen dood die ook hondjes hebben. Ik denk dat ik liever had willen zeggen dat het een kind met een neusring was of een man met een paars stippeltjesshirt aan, iets ongewoons. Maar je bent of man of vrouw en er zijn veel menselijke algemeenheden. Het zijn de details die een persoon maken tot wie hij is, en juist die maken een reading indrukwekkend. Dr. Schwartz zweeg even en zei toen: ‘Ga door.’

Ik was echt zenuwachtig. Dr. Schwartz heeft op Harvard gestudeerd en lesgegeven aan Harvard en Yale.

Hij is een zeer gerespecteerde wetenschapper en ik wilde zijn verwachtingen overtreffen. Hij werkt bovendien samen met een paar van de bekendste mediums ter wereld en ik wilde een blijvende indruk op hem maken. En ik wist dat dat niet makkelijk zou zijn. Ik kreeg een beeld door, maar dat leek zo onbetekenend dat ik er liever niets over wilde zeggen. Blijkbaar verraadde mijn gezichtsuitdrukking me, want dr. Schwartz moedigde me aan.