Steven Saylor - Dom Westalek

Zacząłem od domu, w którym rzekomo zmarł ów biedaczysko i gdzie Lucjusz świadkował przy sporządzaniu testamentu. Gospodarz kamienicy nie miał do powiedzenia nic ponad to, co już przekazał mojemu klientowi… dopóki nie trąciłem Lucjusza w bok i podpowiedziałem, aby brzęknął sakiewką. Ta muzyka skłoniła naszego rozmówcę do śpiewu. Okazało się, że Oppianikus wynajmował u niego pokój od ponad miesiąca. On i jego krąg młodych przyjaciół mieli duży pociąg do zabaw, co gospodarz wywnioskował po stałym zapachu kwaśnego wina sączącym się z ich mieszkania, odgłosach żywiołowych przyjęć i nie kończącej się paradzie dziewczyn z pobliskiego domu publicznego.

– A ten Azuwiusz, który tu umarł? – spytałem.

– O co pytasz?

– Czy i on był takim rozpustnikiem?

– Wiesz, jak to jest. – Gospodarz wzruszył ramionami. – Ci młodzi chłopcy z prowincjonalnych miasteczek, a zwłaszcza ci, którzy mają trochę grosza, przyjeżdżają do Rzymu, żeby trochę pożyć.

– Szkoda, że ten musiał umrzeć, zamiast pożyć.

– Ja z tym nie mam nic wspólnego – zarzekł się gospodarz. – W moim domu jest bezpiecznie. Przecież nie został tu zamordowany, tylko zachorował i zmarł.

– Wyglądał na chorowitego?

– Wcale nie, ale rozpusta potrafi wykończyć najzdrowszego.

– Nie w ciągu miesiąca.

– Kiedy choroba atakuje, nie ma mocnych. Ani człowiek, ani bóg nie mogą przedłużyć czyjegoś życia, kiedy Parki już wymierzą jego nić.

– Mądre słowa – przytaknąłem, wyciągając z Lucjuszowej sakiewki parę monet i kładąc je na jego czekającej w pogotowiu dłoni.

Dom publiczny znajdujący się przy tej samej ulicy był jednych z elegantszych lokali tego typu w Suburze, inaczej mówiąc, był droższy. Przed wejściem siedziało w znudzonych pozach kilku dobrze ubranych niewolników, czekających na swych panów. Wewnątrz podłoga małego westybulu była wyłożona czarno-białą mozaiką wyobrażającą Priapa w pogoni za leśną nimfą, a ściany wybito kosztowną zieloną i czerwoną tkaniną. Klientela też nie była byle jaka. Kiedy czekaliśmy na właściciela przybytku, minął nas wychodzący gość; sądząc po złotym pierścieniu, musiał być co najmniej niższego szczebla urzędnikiem miejskim, zresztą znał Lucjusza Klaudiusza i zrobił na jego widok zdziwioną minę.

– Ty, Lucjuszu, tutaj? W „Pałacu Priapa”?

– Tak, i co z tego, Gajuszu Fabiuszu?

– Ależ kto by pomyślał, że w tobie drzemie choć odrobina chuci!

Lucjusz prychnął przez nos i wzniósł oczy na sufit.

– Tak się składa, że mam tu ważny interes – powiedział.

– Rozumiem… Oczywiście. Nie będę ci przeszkadzał… – Mężczyzna wstrzymywał śmiech, dopóki nie znalazł się na ulicy; jego głośny rechot słyszałem jeszcze przez długą chwilę.

– Co mi tam… Niech się śmieje i plotkuje za moimi plecami – rzekł z godnością Lucjusz. – Zemszczę się, pisząc o nim poemat satyryczny tak jadowity i wzgardliwy, że ten bufon straci ochotę i siły na wizyty w tym… Jak on to miejsce nazwał?

– „Pałac Priapa” – odezwał się czyjś dobroduszny i przyjazny głos. Za nami znienacka zjawił się właściciel lokalu, kładąc nam poufale ręce na ramionach. – Jakimi przyjemnościami mogę służyć dwóm tak znamienitym przykładom rzymskiej męskości?

Uśmiechnął się blado najpierw do mnie, potem do Lucjusza Klaudiusza, a wreszcie, już żywiej, do szklanych sopelków na jego złotym łańcuchu. Oblizał wydatne usta i prześliznął się obok nas na środek westybulu, klaszcząc głośno w dłonie. Przed nami zaczęły się pojawiać skąpo odziane kobiety.

– Właściwie to przyszliśmy tu z powodu przyjaciela – wyjaśniłem pospiesznie.

– Tak?

– Zdaje się, że był ostatnio waszym częstym gościem. Młody przybysz z prowincji, Azuwiusz.

Kątem oka dostrzegłem gwałtowny ruch wśród dziewczyn. Jedna z nich, słoneczna blondynka, potknęła się i wyciągnęła przed siebie ręce dla złapania równowagi, zwracając ku mnie błękitne oczy, w których malowało się zaskoczenie.

– Ach, tak, to ten przystojny chłopiec z Larinum. – Nasz gospodarz się uśmiechnął. – Nie widzieliśmy go już co najmniej półtora dnia… nawet się zacząłem zastanawiać, co się z nim stało.

– Przyszliśmy w jego imieniu – oznajmiłem. W ostatecznym rozrachunku wcale nie musi to być kłamstwo, pomyślałem. – Przysłał nas po swoją ulubioną dziewczynę, ale… wyleciało mi z głowy jej imię. Może ty pamiętasz, Lucjuszu?

Lucjusz drgnął i zamrugał, wpatrzony dotąd w personel przybytku jak sroka w gnat.

– Ja? Niee… też nie pamiętam.

– Jego ulubiona? – Na twarz właściciela wypełzła czysta, nie rozcieńczona chciwość. – Niech pomyślę… To chyba była Merula. Tak, na pewno ona!

Kolejne klaśnięcie w dłonie przywołało sługę, który wysłuchał wyszeptanego mu do ucha polecenia, po czym wybiegł z westybulu. W chwilę potem zjawiła się Merula, oszałamiającej urody Etiopka, tak wysoka, że w drzwiach musiała pochylić głowę. Jej skóra miała odcień nieba o północy, a oczy błyszczały jak spadające gwiazdy. Lucjusz był pod wrażeniem i już sięgał do sakiewki, ale powstrzymałem go ruchem dłoni. Domyśliłem się, że szef podsuwa nam swoją najdroższą niewolnicę, która niekoniecznie musiała aż tak się podobać młodemu Azuwiuszowi.

– Nie, nie – zaprotestowałem. – Z pewnością zapamiętałbym imię tak egzotyczne jak Merula.

– Ona śpiewa jak słowik. – Właściciel nie dawał się łatwo zrazić.

– Ja jednak myślę, że chodzi o tę dziewczynę. – Wskazałem na błękitnooką blondynkę, która teraz patrzyła na mnie z widoczną obawą.

Tawerna po drugiej stronie ulicy była przyjemnie chłodna i dyskretnie mroczna, a przy tym niemal pusta. Kolumba siedziała zamyślona, okryta podanym jej przez Lucjusza płaszczem.

– Przedwczoraj? – powtórzyła, marszcząc brwi.

– Tak, w dzień po idach majowych – potwierdził Lucjusz, pewien przynajmniej chronologii wydarzeń i skory do pomocy.

– I mówisz, że widziałeś Azuwiusza złożonego śmiertelną chorobą?

– Tak to wyglądało, kiedy ten Oppianikus zawołał mnie z ulicy na górę.

Lucjusz opierał się na łokciu, patrząc w nią jak zauroczony, zapomniawszy o stojącym przed nim kubku wina. Widać było, że nie nawykł do tak bliskiego towarzystwa pięknych młodych dziewcząt.

– I było to rano? – spytała Kolumba.

– Tak, i to dość wcześnie.

– Ale wtedy Azuwiusz był ze mną!

– Jesteś tego pewna?

– Oczywiście! Spał ze mną całą noc w moim pokoju. Obudziliśmy się dopiero późnym przedpołudniem. Nawet wtedy jeszcze nie wyszliśmy z pokoju…

– Ach, młodość… – Westchnąłem.

– Zostaliśmy aż do obiadu. – Dziewczyna się lekko zarumieniła. – Widzisz więc, że musiały ci się pomylić dni albo…

– Albo co?

– To jest właśnie dziwne. Paru wyzwoleńców Azuwiusza szukało go wczoraj w „Pałacu”. Nie wiedzieli, gdzie jest, i wydawali się zaniepokojeni. – Spojrzała na mnie z nagłą podejrzliwością. – Dlaczego się nim tak interesujecie?

– Sam dobrze nie wiem – odrzekłem zamyślony. – Czy to ważne?

Wyjąłem z sakiewki Lucjusza monetę i popchnąłem po stole w jej kierunku. Popatrzyła na nią chłodno, ale nakryła dłonią.

– Naprawdę nie chciałabym, żeby Azuwiuszowi przytrafiło się coś złego – powiedziała cicho. – To bardzo miły chłopiec. Wiesz? Powiedział mi, że to był jego pierwszy raz, kiedy przyszedł miesiąc temu do „Pałacu”. I ja mu uwierzyłam, bo był taki niezdarny, niepewny… – Westchnęła tęsknie, zaśmiała się i znów westchnęła. – Gdyby się okazało, że rzeczywiście zachorował i tak nagle umarł…