Alfred Hitchcock - Dolina Śmierci

Wkrótce zobaczył płytki strumień o korycie szerokości około sześciu metrów. Woda płynęła po głazach, gałęziach i porozrzucanych na dnie kamyczkach. Była krystalicznie czysta i doskonale nadawała się do picia.

Bob wymył butelkę znalezionym w samolocie mydłem ulegającym biodegradacji, wypłukał ją, napełnił wodą i wrzucił do środka jodowe pastylki.

Wstał i popatrzył w dół i w górę strumienia. Teraz musiał szukać pomocy. Najbardziej prawdopodobne wydawało się znalezienie jakiegoś obozowiska. Tylko w którą stronę powinien pójść?

Przypomniał sobie dolinę, którą oglądał przez okienko w samolocie. Wiedział, że leży na zachód od ich łąki i że przepływa przez nią strumień. To mógł być ten sam strumień, wzdłuż którego szedł.

Jeśli jego kalkulacje były właściwe, dolina powinna się znajdować dokładnie na północ od miejsca, gdzie teraz stał. W tak pięknej okolicy można się spodziewać znalezienia publicznego obozowiska.

Bob ruszył w górę strumienia. Czasem maszerował środkiem, innym razem zbaczał na brzeg, by obejść głazy, kłujące krzaki lub bagna. Szum spadającej wody narastał, w miarę jak chłopiec posuwał się naprzód.

Wreszcie, po okrążeniu czerwonych krzewów manzanita, wyszedł na otwartą przestrzeń, gdzie strumień spływał kaskadami po skałach, tworząc długi, pionowy wodospad. Widok był niezwykły. Wzburzona woda ryczała jak rój tysięcy trzmieli.

Bob odetchnął wilgotnym powietrzem. Popatrzył na wodospad i na wyniosłe urwisko wznoszące się wysoko po jego obu stronach. Masy spływającej wody wyżłobiły głębokie nacięcie w skalnej ścianie.

Jeśli był to ten sam wodospad, który chłopiec zaobserwował z okna samolotu, dolina powinna znajdować się tuż za tą ścianą. Bob musiał się na nią wspiąć. Pytanie tylko, gdzie powinien zacząć.

Przyjrzał się uważnie granitowi i zauważył miejsce, w którym pęknięcie w skale tworzyło oparcie dla stopy. Odstawił na bok butelkę, przeszedł ostrożnie po rumowisku i rozpoczął wspinaczkę. Kamienie umykały mu spod nóg. Wspinał się powoli, chwytając się drobnych występów i korzeni drzew.

I wtedy stało się.

Usłyszał rumor, kilka niewielkich odłamków spadło mu na głowę. Spojrzał w górę.

Zobaczył z prawej strony olbrzymi kamień, który toczył się, zbierając po drodze skalny gruz. Lawina sunęła na chłopca, aby go zmiażdżyć.

Lawina nabierała rozpędu. Bob nie mógł zawrócić, gdyż obsuwające się kamienie zmiażdżyłyby go po drodze. Strach chwycił chłopca za gardło. Nie miał czasu, żeby się zastanawiać. Musiał działać.

Przemieścił się w lewo, przywierając do skalnej ściany. Pot spływał mu po czole i zasłaniał oczy. Pył zatykał nos. Bob desperacko rzucił się w bok.

Dudnienie narastało.

Lawina eksplodowała tuż za chłopcem. Maleńkie kamyczki pokłuły jego skórę jak igły.

Wielka masa ziemi wymieszanej z kamieniami gruchnęła na luźne głazy u podnóża ściany. Bob domyślił się, że to monstrualne usypisko narastało przez wieki, tworzone właśnie przez takie lawiny. Wystarczył najmniejszy ruch jakiegoś zwierzęcia, lekkie trzęsienie ziemi, by naruszyć stabilność skalnej ściany. Nie można się było po niej bezpiecznie wspinać.

Bob czuł, że serce mu wali jak młotem. Zacisnął powieki. Zagłada była tak blisko.

Nie mógł jednak tkwić w miejscu w nieskończoność. Otworzył oczy i rozejrzał się dokoła. Co powinien dalej zrobić? Iść naprzód czy wracać?

W tym momencie zauważył coś dziwnego. Wyglądało jak stopnie albo uchwyty. Okazało się, że jest to i jedno, i drugie. W dodatku zostało prawdopodobnie wykute w skale przez człowieka. Natura nie zdołałaby stworzyć tak idealnych form.

Bob trząsł się jeszcze, kiedy zrobił krok w stronę zbawiennych stopni. Zobaczył teraz, że jest ich wiele. Pięły się zakosami w górę, tworząc całkiem porządną, choć niebezpieczną ścieżkę, zbaczającą na lewo od pionowej ściany. Budowniczymi ścieżki musieli być ci sami Indianie, którzy przed wiekami wyżłobili misy w skalnych głazach.

Bob spojrzał na zegarek. Zrobiło się późno. Współtowarzysze mogą się już niepokoić, co się z nim dzieje.

Chwytając się wykutych występów, chłopiec posuwał się w górę. Dotarł do szczerby powyżej wodospadów i przesuwał się dalej, skręcając w głęboką, powstałą na skutek erozji rynnę. Poczuł na twarzy zimny, wilgotny osad.

Po chwili wydostał się na otwartą przestrzeń. Roztaczała się przed nim ta sama piękna, zalesiona, ciągnąca się w nieskończoność szeroka dolina, którą podziwiał wcześniej z kabiny lecącego samolotu. Otaczały ją granitowe, błyszczące w słońcu urwiska. Płynący środkiem spokojny strumień w niczym nie przypominał wzburzonego wodospadu, który spływał przez progi z drugiej strony skały. Jednakże nie było ani śladu jakiegokolwiek obozowiska.

Wiejący z północy wiatr niósł ze sobą smród siarki. Bob domyślił się, że w dolinie biją prawdopodobnie gorące źródła. Poczuł, że szczypią go oczy, więc na chwilę odwrócił głowę, po czym znowu spojrzał po raz ostatni na roztaczający się przed nim widok.

Wydawało mu się, że wieki minęły od czasu, gdy on, jego ojciec, Jupe i Pete wypatrzyli dolinę z okien samolotu. Tyle się od tamtej pory wydarzyło. Mieli szczęście, że uszli z życiem z katastrofy. Gdyby nie fantastyczny popis pilotażu, jaki dał jego ojciec…

Bob wstrząsnął się, przerwał rozmyślania i tą samą drogą, którą przyszedł, ruszył z powrotem ku swoim kompanom. Korzystając z wykutych stopni i uchwytów, przewinął się przez wycięcie w skale, dotarł do miejsca, gdzie poprzednio omal nie zmiotła go lawina, minął wąską półkę, przy której rosły gęste krzaki, i po przetrawersowaniu kilkudziesięciu metrów zaczął schodzić do podnóża urwiska.

Indianie najwyraźniej z jakiegoś powodu nie chcieli, by ktokolwiek znał ich sekretną drogę do doliny, bowiem kiedy ścieżka była już dostatecznie nisko, by dało się ją dojrzeć z dołu, zasłaniał ją w tym momencie sosnowy las i rwący strumień.

Bob postawił w końcu stopy na ziemi. Ponownie spojrzał na zegarek i nieco się przeraził. Naprawdę było późno.

Podbiegł do zostawionej przed wspinaczką butelki z wodą, podniósł ją i ruszył przed siebie leśną dróżką wydeptaną przez zwierzęta. W pewnym miejscu musiał zboczyć z niej i iść dalej, kierując się wcześniej zapamiętanymi znakami.

Do zachodu słońca pozostało około godziny, kiedy zobaczył wreszcie łąkę, na której awaryjnie lądowała cessna. Był wyczerpany, lecz podniecony. Nie mógł się doczekać, by opowiedzieć współtowarzyszom o swoich przeżyciach.

Kiedy chłopcy rozdzielili się, Pete ruszył ścieżką, którą odkrył, zbierając drewno. Podejrzewał, że prowadzi ona na południowy wschód do gęstego sosnowego lasu. Promienie słoneczne przedostawały się przez gałęzie wysokich drzew, rozświetlając ciepłym światłem mroki lasu. Gdzieniegdzie korony drzew stykały się tak blisko, że zasłaniały niebo. Powietrze wypełniał aromat ziemi i sosnowej żywicy.

Pete przez pół godziny szedł leśną dróżką, wypatrując śladów człowieka. Widział tropy jeleni, szopów i pum, niedźwiedzie odchody, lecz był rozczarowany, gdyż nie dostrzegł nigdzie odcisków traperskich butów czy tenisówek. Miał nadzieję, że poczuje zapach obozowego ogniska, usłyszy odgłos zapalanego silnika samochodu, zauważy przewody telefoniczne. Jednakże niczego takiego nie było.

W pewnej chwili odniósł jednak wrażenie, że nie jest sam. Ktoś nadchodził z głębi lasu, idąc szybkim krokiem wzdłuż ścieżki, którą on się posuwał. Mógł to być człowiek albo zwierzę.