Clive Cussler - Podnieść Tytanica

– Miło usłyszeć, że kiedyś mnie kochałaś.

– I dalej cię kocham, Gene – powiedziała spoglądając na niego łagodniej. – Lecz od dwóch lat coraz bardziej oddalamy się od siebie. Nawet nie możemy razem zjeść obiadu, żeby sobie nie dokuczać. Chodź, pluńmy na wszystko, pojedziemy do jakiegoś motelu i będziemy się kochać. Mam na to ogromną ochotę.

– Sprawi ci wielką różnicę, jeśli odłożymy to na kiedy indziej?

– Ale to pilne.

– Nie mogę.

– Znów ta twoja cholerna obowiązkowość – powiedziała odwracając twarz. – Czy ty tego nie rozumiesz? Praca nas rozdziela. Możemy uratować nasze małżeństwo, Gene. Moglibyśmy złożyć wymówienia i wrócić na uczelnię. Z twoim doktoratem z fizyki i moim z archeologii, z naszym doświadczeniem i dorobkiem każdy uniwersytet przyjmie nas z otwartymi rękami. Byliśmy na tym samym wydziale, kiedy się poznaliśmy, pamiętasz? To były nasze najszczęśliwsze lata.

– Dana, zlituj się, ja nie mogę zrezygnować. Nie teraz.

– Dlaczego?

– Realizujemy bardzo ważny projekt…

– W ciągu ostatnich pięciu lat wszystkie te wasze projekty były bardzo ważne. Proszę, Gene, błagam cię, ratuj nasze małżeństwo. Wszystko zależy od ciebie. Zrób coś, a ja się dostosuję, byleby tylko wynieść się z Waszyngtonu. To miasto zniszczy wszelką nadzieję na ocalenie naszego wspólnego życia, jeśli będziemy z tym zwlekali.

– Potrzebuję jeszcze roku.

– Nawet za miesiąc może być za późno.

– Zbyt głęboko w tym siedzę, żebym teraz mógł zrezygnować.

– Te wasze idiotyczne tajne projekty nigdy się nie skończą. Jesteś tylko narzędziem Białego Domu.

– Oszczędź sobie takiego gadania.

– Gene, na miłość boską, rzuć to!

– Tu nie chodzi o miłość boską, lecz o miłość ojczyzny. Przykro mi, ale nie mogę ci tego wyjaśnić.

– Rzuć to – powtórzyła ze łzami w oczach. – Nie ma ludzi niezastąpionych. Niech Mel Donner przejmie twoje stanowisko.

Przecząco pokręcił głową.

– Nie – powiedział zdecydowanie. – To ja z niczego stworzyłem ten plan. Powstał w moich szarych komórkach, więc ja muszę kierować jego realizacją do samego końca.

Ponownie zjawił się kelner i spytał, czy już może przyjąć zamówienie

– Nie jestem głodna – stwierdziła Dana, kręcąc głową. Wstała i popatrzyła na Gene'a. – Będziesz na kolacji?

– Posiedzę w biurze trochę dłużej. Dana już nie powstrzymywała łez.

– Mam nadzieję, że cokolwiek robisz, jest tego warte – wymamrotała – bo zapłacisz za to straszliwą cenę.

Potem odwróciła się i odeszła szybkim krokiem.

W przeciwieństwie do stereotypu rosyjskiego oficera wywiadu z amerykańskich filmów, kapitan Andriej Prewłow nie wyglądał jak byk i nie golił głowy. Był proporcjonalnie zbudowanym, przystojnym mężczyzną, nosił porządnie uczesane włosy i modnie przystrzyżone wąsy. Jego styl życia podbudowany włoskim sportowym samochodem i luksusowo urządzonym mieszkaniem, którego okna wychodziły na rzekę Moskwę, niezbyt odpowiadał jego przełożonym z wydziału Wywiadu Zagranicznego Marynarki Wojennej. Mimo tych irytujących dewiacji istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że Prewłow straci swoje wysokie stanowisko w wydziale. Opinia najbardziej błyskotliwego specjalisty od wywiadu w Marynarce Wojennej, tak pieczołowicie przez niego budowana, oraz fakt, że ojciec był w partii człowiekiem numer dwanaście, czyniły z kapitana osobę nietykalną.

Wystudiowanym niedbałym gestem zapalił winstona i nalał sobie do szklanki bombajskiego dżinu. Potem odchylił się do tyłu i zaczął przeglądać plik teczek z dokumentami, które jego asystent, porucznik Marganin, położył mu na biurku.

– To dla mnie tajemnica, towarzyszu kapitanie, jak łatwo przyswajacie sobie tę zachodnią tandetę – cicho odezwał się Marganin.

Prewłow podniósł wzrok znad dokumentów i rzucił Marganinowi zimne, pogardliwe spojrzenie.

– Jak tylu innych naszych towarzyszy, w ogóle nie macie pojęcia o świecie. Ja myślę jak Amerykanin, piję jak Anglik, prowadzę samochód jak Włoch i żyję jak Francuz. A wiecie dlaczego, poruczniku?

Marganin się zaczerwienił.

– Nie, towarzyszu kapitanie.

– Żeby lepiej poznać wroga, Marganin. Kluczowa sprawa to poznać wroga lepiej niż on was, lepiej niż on zna samego siebie. Wtedy można go uprzedzić i zrobić mu to, co tobie niemiło.

– To cytat z towarzysza Nerwa Czeskiego?

Prewłow z rezygnacją wzruszył ramionami.

– Nie, durniu. Parafrazuję chrześcijańską Biblię. – Zaciągnął się, wypuścił dym przez nos i łyknął trochę dżinu. – Studiuj zachodni styl, przyjacielu. Jeśli nie będziemy się od nich uczyć, to nasza sprawa jest przegrana. – Ponownie zajął się dokumentami. – No dobrze, ale dlaczego te sprawy trafiły do naszego wydziału?

– Nie widzę innego powodu, jak tylko to, że do incydentu doszło na wybrzeżu albo w jego pobliżu.

– A co nam wiadomo na ten temat? – spytał Prewłow, szybko otwierając następną teczkę.

– Niewiele. Zaginął żołnierz ochrony wraz z psem. W czasie patrolowania północnej wyspy Nowej Ziemi.

– Trudno to uznać za powód do paniki w bezpiece. Na Nowej Ziemi praktycznie nic nie ma. Jakaś przestarzała wyrzutnia rakiet, strażnica, paru rybaków… W promieniu kilkuset kilometrów nie ma tam żadnych tajnych instalacji. Nawet szkoda czasu na wysyłanie żołnierza z psem, żeby to patrolował.

– Zachód niewątpliwie myśli to samo o wysyłaniu tam agenta. Prewłow zaczął bębnić palcami w stół, zezując na sufit. W końcu się odezwał:

– Agenta? Tam nic nie ma… z wojskowego punktu widzenia nic ciekawego… Chociaż… – Urwał i błyskawicznie nacisnął guzik telefonu wewnętrznego. – Przynieście mi pozycje statku Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych z ostatnich dwóch dni.

Marganin uniósł brwi.

– Nie ośmieliliby się wysłać ekspedycji oceanograficznej w pobliże Nowej Ziemi. To przecież radzieckie wody terytorialne.

– Morze Barentsa nie jest naszą własnością – cierpliwie wyjaśnił mu Prewłow. – To wody międzynarodowe.

W tym momencie zjawiła się sekretarka – atrakcyjna blondynka w eleganckim brązowym kostiumie – wręczyła Prewłowowi jakiś skoroszyt i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Prewłow przerzucał kartki w skoroszycie, aż wreszcie znalazł to, czego szukał.

– Jest. Statek NUMA „First Attempt", ostatnio widziany przez jeden z naszych trawlerów trzysta dwadzieścia pięć mil morskich na południowy zachód od Ziemi Franciszka Józefa.

– To znaczy blisko Nowej Ziemi – powiedział Marganin.

– Dziwne – mruknął Prewłow. – Zgodnie z grafikiem operacyjnym statków oceanograficznych Stanów Zjednoczonych, „First Attempt" powinien w tym czasie prowadzić badania nad planktonem u wybrzeży Karoliny Pomocnej. – Dopił dżin, zdusił niedopałek papierosa i zapalił następnego. – Bardzo interesujący zbieg okoliczności.

– Czego to dowodzi? – spytał Marganin.

– Niczego nie dowodzi, ale pozwala przypuszczać, że ten żołnierz z Nowej Ziemi został zamordowany, a agent, który jest za to odpowiedzialny, uciekł i najprawdopodobniej spotkał się z „First Attempt". Z tego wynika, że Stanom Zjednoczonym o coś chodzi, skoro statek badawczy NUMA bez wyjaśnień zmienia swój rozkład rejsów.

– A o co może im chodzić?

– Nie mam zielonego pojęcia – odparł Prewłow, odchylając się na krześle do tyłu i gładząc po wąsach. – Każcie zrobić powiększenia zdjęć satelitarnych tego rejonu, wykonanych w czasie zdarzenia, o którym mowa.