Clive Cussler - Podnieść Tytanica

– Cholera! – mruknął prezydent. – Za każdym razem, kiedy coś takiego odkrywamy, musi to leżeć albo w Związku Radzieckim, albo tam, gdzie też nie wolno nam tego tknąć. – Obejrzał zdjęcia i spojrzał na Donnera. – Ziemia to duża planeta. Przecież są jeszcze inne obiecujące obszary.

Donner przecząco pokręcił głową.

– Przykro mi, panie prezydencie, ale geologowie nieprzerwanie szukają bizanium od czasu, gdy w 1912 roku odkrył je Alexander Beesley. Z tego co wiemy, żaden z nich jeszcze nie znalazł liczących się ilości tego pierwiastka.

– Jego radioaktywność jest tak wysoka – wtrącił Seagram – że już zniknął z kontynentów, poza niewielkimi śladowymi ilościami. Tę odrobinę pierwiastka, którą udało nam się zdobyć, z trudem uzyskano dzięki sztucznej syntezie cząsteczek.

– A właśnie, czy wy nie moglibyście go zsyntetyzować? – spytał prezydent.

– Nie, panie prezydencie – odparł Seagram. – Najtrwalsze cząsteczki, jakie udało nam się uzyskać w silnym akceleratorze, rozpadły się w niespełna dwie minuty.

Prezydent odchylił się do tyłu i wbił wzrok w Seagrama.

– Ile wam tego potrzeba, żeby zakończyć program? Seagram spojrzał na Donnera, a potem na prezydenta.

– Oczywiście zdaje pan sobie sprawę, panie prezydencie, że to tylko wstępne, orientacyjne założenia…

– Ile wam potrzeba? – powtórzył prezydent.

– Według mnie jakieś dwieście trzydzieści gramów.

– Rozumiem.

– To tylko ilość niezbędna do sprawdzenia samej koncepcji – uzupełnił Donner. – Poza tym będzie potrzebne około pięciu i pół kilograma, żeby zapewnić całkowitą sprawność operacyjną sprzętu rozlokowanego wzdłuż granic państwa.

Prezydent oklapł w fotelu.

– Chyba z tego zrezygnujemy i zajmiemy się czymś innym…

Seagram był wysokim kościstym mężczyzną, mówił przyciszonym głosem i miał nienaganne maniery. Gdyby nie duży spłaszczony nos, mógłby niemal uchodzić za Abrahama Lincolna z ogoloną brodą.

Donner stanowił wręcz krańcowe przeciwieństwo Seagrama. Był niski i wskutek tego wydawał się grubszy niż wyższy. Miał włosy barwy pszenicy, melancholijne oczy i twarz, która zawsze sprawiała wrażenie spoconej. Zaczął mówić z szybkością karabinu maszynowego:

– „Plan Sycylijski" jest zbyt bliski realizacji, żeby go pogrzebać i o wszystkim zapomnieć. Usilnie nalegam, aby kontynuować prace. Musimy szukać jakiegoś wyjścia, a jeśli nam się uda… mój Boże, panie prezydencie, rezultaty będą fantastyczne.

– Oczekuję propozycji – spokojnie powiedział prezydent. Seagram głęboko wciągnął powietrze i wypalił:

– Po pierwsze, potrzebowalibyśmy pańskiej zgody na budowę niezbędnych instalacji. Po drugie, konieczne są fundusze, a po trzecie, pomoc Narodowej Agencji Badań Morskich i Podwodnych NUMA.

Prezydent rzucił Seagramowi pytające spojrzenie.

– Rozumiem pierwsze dwie prośby, ale nie widzę związku z NUMA. Po co wam ta agencja?

– Będziemy musieli przemycić specjalistów mineralogów na Nową Ziemię, a ponieważ jest ona otoczona wodą, to jakaś ekspedycja oceanograficzna NUMA byłaby doskonałą przykrywką dla naszych działań.

– Ile czasu wam zajmą wstępne próby, budowa i zainstalowanie systemu?

– Szesnaście miesięcy i tydzień – bez wahania odparł Donner.

– Jak długo poradzicie sobie bez bizanium?

– Aż do fazy końcowej. Prezydent odchylił się do tyłu i spojrzał na zegar okrętowy, stojący na jego masywnym biurku. Nic nie mówił przez prawie pół minuty.

Wreszcie się odezwał:

– Z tego co widzę, panowie, chcecie ode mnie pieniędzy na budowę kosztownego, nie sprawdzonego i skomplikowanego systemu, który okaże się bezużyteczny z powodu braku podstawowego składnika, jeśli go nie ukradniemy wrogiemu krajowi.

Seagram nerwowo obracał w rękach teczkę, a Donner po prostu kiwał głową.

– Może mi powiecie – ciągnął prezydent – jak wytłumaczę konieczność budowy ogromnych instalacji wzdłuż granic państwa jakiemuś skąpemu liberałowi z Kongresu, jeśli przyjdzie mu do głowy zbadać tę sprawę?

– Dowcip właśnie polega na tym, że cały system jest zwarty i nie zajmuje dużo miejsca – powiedział Seagram. – Z obliczeń komputerowych wynika, że do naszych celów wystarczy budynek wielkości małej elektrowni. Ani rosyjskie satelity szpiegowskie, ani nawet mieszkający w pobliżu farmerzy nie wykryją nic niezwykłego. Prezydent pocierał dłonią brodę.

– Dlaczego chcecie zaczynać realizację „Planu Sycylijskiego", skoro nie jesteście do tego w stu procentach przygotowani?

– Ryzykujemy, panie prezydencie – rzekł Donner. – Zdajemy się na los szczęścia licząc, że w ciągu najbliższych szesnastu miesięcy albo nastąpi przełom i uzyskamy bizanium w laboratorium, albo gdzieś odkryjemy złoża, które będziemy mogli eksploatować.

– Gdyby nawet miało to trwać dziesięć lat, to już będzie czekała gotowa instalacja – powiedział Seagram. – Jedyną stratą, jaką poniesiemy, będzie strata czasu.

Prezydent wstał.

– Panowie, zgadzam się na kontynuowanie waszego fantastycznonaukowego planu, ale pod jednym warunkiem. Macie na to dokładnie osiemnaście miesięcy i dziesięć dni, bo potem właśnie mój urząd przejmie nowy człowiek, ktokolwiek nim będzie. Jeśli do tego czasu chcecie czymś ucieszyć swojego protektora, to postarajcie się o jakieś wyniki.

Pod mężczyznami stojącymi z drugiej strony biurka z wrażenia ugięły się nogi. Wreszcie Seagram odzyskał mowę.

– Dziękujemy, panie prezydencie. Zapewniam, że kiedyś w jakiś sposób zespół zdobędzie ten pierwiastek. Może pan na to liczyć.

– Dobrze. A teraz panowie mi wybaczą. Mam pozować w Ogrodzie Różanym z grupą starych i tłustych cór Rewolucji Amerykańskiej – powiedział wyciągając rękę. – Powodzenia. I pamiętajcie, żebyście nie spieprzyli tych waszych tajnych operacji. Nie chcę afery, jaką miał Eisenhower z lotem szpiegowskim U-2. Jasne?

Nim Seagram i Donner zdążyli odpowiedzieć, prezydent odwrócił się i wyszedł bocznymi drzwiami.

Chevrolet Donnera wyjechał z bramy Białego Domu, włączył się do głównego strumienia pojazdów i ruszył przez Potomac do Wirginii. Donner nawet nie spojrzał we wsteczne lusterko w obawie, że prezydent zmieni zdanie i wyśle za nimi posłańca z odmową. Opuścił dach samochodu i wdychał wilgotne letnie powietrze.

– Ale mieliśmy fart – odezwał się Seagram. – Chyba zdajesz sobie z tego sprawę.

– Mowa. Gdyby wiedział, że już przeszło dwa tygodnie temu wysłaliśmy człowieka na rosyjskie terytorium, to byłyby z tego nici. Wszystko skończyłoby się klapą.

– Jeszcze nic pewnego – mruknął pod nosem Seagram. – Jeszcze może być klapa, jeżeli NUMA nie zdoła go stamtąd zabrać.

Sid Koplin był pewien, że umiera.

Oczy miał zamknięte; krew spływająca z jego boku plamiła biel śniegu. Kiedy stopniowo odzyskiwał świadomość, w głowie wirowały mu smugi światła i nie mógł opanować mdłości. Otrzymał jeden czy dwa postrzały? Nie był tego pewien.

Otworzył oczy, obrócił się na brzuch i stanął na czworakach. Czuł, jakby w głowie łupał mu młot pneumatyczny. Dotknął jej ręką i wymacał głębokie zakrzepłe rozcięcie skóry nad lewą skronią. Poza bólem głowy, przytłumionym z powodu mrozu, właściwie nic mu nie dolegało. Jedynie lewy bok, tuż pod żebrami, nieznośnie go piekł w miejscu, gdzie trafił drugi pocisk; czuł lepką jak syrop krew, która ściekała mu po nogach.

Po zboczu góry przetoczyło się echo strzałów z broni maszynowej. Koplin rozejrzał się dokoła, ale nie widział niczego poza bielą wirujących płatków śniegu niesionego wściekłym arktycznym wiatrem. Kolejna seria rozdarła mroźne powietrze. Domyślił się, że wystrzelono ją z odległości zaledwie stu metrów. Sowiecki strażnik musiał strzelać na oślep, w nadziei, że mimo zadymki znów uda mu się go trafić.