Патриция Хайсмит: Гальштук Вудра Вiльсана (на белорусском языке)

Прачытаўшы гэта, Клайв рагатнуў. Псiхапат! Шкада, што ўсiм тром аўтарам бракавала ведання дэталяў гумару. Яны ж маглi напiсаць што-небудзь наконт старога на ўнiтазе. Альбо пра таго тыпа, што з патрушчанай патылiцай падпiсвае перамiр'е. У гэтым жа адразу быў вiдаць почырк генiя. Чаму ўсё гэта так недаацанiлi?

Дапiўшы пiва, Клайв выйшаў на тратуар. Было ўжо цёмна, i на вулiцы свяцiлi лiхтары. Ён з цiкавасцю прайшоўся па незнаёмым горадзе, зазiраючы ў вiтрыны крамаў. Але яму ўвесь час карцела зайсцi ў якую-небудзь закусачную, i ён зайшоў у першую, што трапiлася на яго шляху. Гэта быў чыгуначны вагон, перароблены з прэтэнзiяй на стыль "рэтра" ў нешта тыпу вагона-рэстарана.

Клайв замовiў бiфштэкс на булачцы i кубак кавы. Па суседству з iм сядзелi два мужчыны - на выгляд тыповыя жыхары Захаду ў сваiх каўбойскiх ботах i даволi зашмальцаваных капелюшах з шырокiмi палямi. "Можа, адзiн з iх шэрыф", падумаў Клайв. Але яны гутарылi, расцягваючы кожнае слова, наконт нейкiх надзелаў зямлi. Яны сядзелi, схiлiўшыся над сваiмi бiфштэксамi i кубкамi з кавай, так блiзка, што адзiн нават дакранаўся локцямi Клайва. Клайв перачытваў газеты, абапёршы iх аб скрынку з папяровымi сурвэткамi.

Аднаму мужчыну спатрэбiлася сурвэтка, i ён перарваў Клайву чытанне, але той усмiхнуўся i спытаў прыязна:

- Вы чыталi пра забойствы ў васковым музеi?

Чалавек, здавалася, спачатку не зразумеў пытання, а потым адказаў:

- Ага, бачыў загалоўкi.

- Нехта забiў трох чалавек, што там працавалi. Зiрнiце.

У адной газеце была фатаграфiя, але яна не вельмi падабалася Клайву, бо трупы на ёй былi складзены ў рад. Яму больш спадабаўся б здымак Мiлдрэд у ванне.

- Так, - адгукнуўся жыхар Захаду, адсоўваючыся ад Клайва, нiбы той нечым яму не спадабаўся.

- Трупы былi размешчаны сярод экспанатаў. Як васковыя фiгуры. Тут пра гэта напiсана, вось толькi здымкаў няма, - працягваў Клайв.

- Вось як, - адгукнуўся жыхар Захаду i зноў пачаў есцi.

Клайва ахапiла пачуццё расчаравання i нават абражанасцi. Ён крыху пачырванеў i зноў утаропiўся ў газету. На самай справе, у ягонай душы закiпала злосць, ад якой сэрца пачало бiцца ўсё часцей, як гэта здаралася кожны раз, калi ён праходзiў каля "ВАСКОВАГА МУЗЕЯ ЖАХАЎ МАДАМ ЦIБО", хоць, на гэты раз, адчуванне было не зусiм прыемнае.

Клайв, аднак, прымусiў сябе ўсмiхнуцца i зноў звярнуўся да свайго суседа злева:

- Я завёў пра гэта гаворку, таму што гэта зрабiў я. Гэта справа маiх рук. - Ён ткнуў пальцам у фотаздымак з трупамi.

- Слухай, хлопча, - абыякавым тонам сказаў каўбой, - займiся ты сваiмi справамi. Дамовiлiся? Мы да цябе не чапляемся, дык i ты адчапiся ад нас. - Ён засмяяўся, глянуўшы на свайго суразмоўцу.

Той уважлiва глядзеў на Клайва, але адразу ж адвёў вочы, калi сустрэўся з iм позiркам. Атрымаўся двайны адпор, дастаткова моцны для Клайва. Ён дастаў з кiшэнi грошы i расплацiўся за недаедзеную вячэру даляравай паперкай. Пакiнуўшы рэшту, ён накiраваўся да аўтаматычных дзвярэй на выхадзе.

- Але, ведаеш, можа, хлопец не жартуе, - даляцеў да Клайва голас аднаго мужчыны.

- А я i не жартую! - сказаў, павярнуўшыся, Клайв i знiк у начы.

Ён пераначаваў у iнтэрнаце Хрысцiянскага саюза моладзi. На наступны дзень Клайв быў ужо напалову ўпэўнены, што яго затрымае першы ж патрульны палiцэйскi, але той прайшоў мiма. Ён пад'ехаў да другога мястэчка, што знаходзiлася ў напрамку яго горада. У той дзень у газетах не згадвалася яго прозвiшча i нiчога не пiсалася наконт таго, цi натрапiла палiцыя на якi-небудзь след. У другой кавярне вечарам таго ж дня адбылася аналагiчная размова памiж Клайвам i двума хлопцамi яго ўзросту. Яны не паверылi. "Дурнi", - адзначыў сам сабе Клайв, падумаўшы, аднак, што тыя маглi зрабiць выгляд, што не вераць. Цi гаварылi няшчыра.

Клайв дабраўся з перасадкамi да свайго горада i адразу ж пайшоў да палiцэйскага ўчастка. Яму было цiкава ведаць, што скажуць там. Ён уяўляў, што скажа мацi пасля таго, як ён прызнаецца. Вiдаць, тое самае, што часам гаварыла сваiм сяброўкам, цi тое, што гаварыла палiцэйскаму, калi ў шаснаццаць год ён украў машыну.

- Клайв змянiўся пасля таго, як нас кiнуў яго бацька. Я ведаю, што ў доме павiнен быць мужчына, каб Клайву было на каго раўняцца, з каго браць прыклад. Мне гэта людзi часта гавораць. Гадоў з чатырнаццацi ён пачаў задаваць мне пытаннi: "Усё-такi хто ж я?" альбо "Магу я лiчыць сябе асобай, мама?"

Клайв лёгка ўяўляў, як бы яна выглядала i што б гаварыла ў палiцыi.

- Мне трэба зрабiць важнае прызнанне, - звярнуўся Клайв да палiцэйскага за пярэднiм сталом.

На думку Клайва, да яго слоў той паставiўся груба i з падазронасцю, тым не менш яму сказалi зайсцi ў кабiнет, дзе з iм размаўляў сiвы афiцэр з тлустым тварам. Клайв вылажыў яму ўсю гiсторыю.