- Запытанне? Як дзiўна! Ён жа заўтра ад'язджае.
- Бачыце, чаму запытанне прыйшло менавiта зараз, я не ведаю, - адказаў я мякка. - Мая справа - высветлiць толькi адрас i iншыя фармальнасцi. Магчыма, запытанне зыходзiць ад яго цяперашняга працадаўцы, а можа, i ад таго, да каго ён наймаецца. Каб застрахавацца ад выпадковасцей, фiрмы часта просяць нас праверыць iх патэнцыяльных супрацоўнiкаў.
- Мiстэр Офард, наколькi я ведаю, - цудоўны малады чалавек, - сказала яна, - але ён тут жыве ўсяго толькi тыдзень.
- Штосьцi ён у вас не затрымаўся.
- Так. Яны прыехалi з Дэнвера i хацелi тут пажыць, але марскi клiмат кепска дзейнiчае на мiсiс Офард, вось яны i вырашылi вярнуцца.
- А вы ўпэўнены, што яны прыехалi з Дэнвера?
- Так яны мне сказалi.
- Колькi ж iх?
- Двое, яны яшчэ такiя маладыя...
- I якое ўражанне яны на вас робяць? - спытаў я, даючы зразумець, што разлiчваю на яе мудрасць i пранiклiвасць.
- Цудоўная пара. I так сцiпла сябе паводзяць, нiколi i не ўгадаеш, дома яны цi не. Шкада, што ад'язджаюць.
- А яны часта выходзяць з дому?
- Не ведаю. У iх свае ключы. I я iх бачу толькi тады, калi мы выпадкова сустрэнемся на лесвiцы.
- Значыцца, калi, да прыкладу, iх усю ноч не было дома, дык вы можаце гэтага i не ведаць. Так?
Яна падазрона паглядзела на мяне: мае апошнiя пытаннi зусiм не з абавязкаў страхавога агента, за якога я сябе выдаваў, але мне ўжо было ўсё адно, i кiўнула:
- Так, магу не ведаць.
- А да iх шмат народу ходзiць?
- Не ведаю. Мiстэр Офард не...
Яна абарвала фразу на паўслове, заўважыўшы чалавека, якi цiха ўвайшоў у пад'езд, прашмыгнуў у мяне за спiной i пачаў падымацца на другi паверх.
- О божа! - прашаптала яна. - Спадзяюся, ён не чуў, што мы тут гаварылi! Гэта i ёсць мiстэр Офард.
Па лесвiцы iшоў статны чалавек у карычневым касцюме i светла-карычневым капелюшы - магчыма, гэта быў Лейтан.
Я бачыў толькi яго спiну, зрэшты, i ён не бачыў майго твару. Я не зводзiў з яго вачэй. Калi ён чуў, як жанчына назвала яго iмя, дык, падняўшыся да блiжэйшай лесвiчнай пляцоўкi, ён на павароце хаця б мельгам, але абавязкова паглядзiць на мяне.
Паглядзеў.
Я пазнаў яго, але пастараўся нiчым сябе не выдаць.
Гэта быў аферыст Пенi Квэйл, якi чатыры-пяць гадоў таму назад разгарнуў дзейнасць на Ўсходнiм пабярэжжы.
Ён таксама пазнаў мяне, але нават не варухнуў брывом.
На другiм паверсе бразнулi дзверы. Не трацячы часу, я паспяшаўся наверх.
- Я, мабыць, падымуся i пагавару з iм, - сказаў я на развiтанне сваёй субяседнiцы.
Асцярожна падышоўшы да кватэры 202, прыслухаўся. Цiшыня. Часу на роздум не было. Я нацiснуў на кнопку званка.
Накшталт трох удараў вопытнай машынiсткi па клавiшах, пачулiся тры пiсталетныя стрэлы. У дзвярах на ўзроўнi пояса з'явiлiся тры дзiркi.
Тры дзiркi ўпрыгожылi б i маю тоўстую скуру, калi б я не навучыўся шмат гадоў назад пры няпрошаных вiзiтах адступаць ад дзвярэй убок.
За дзвярыма пачуўся рэзкi i ўладны мужчынскi голас:
- Кiнь! Не прыдурвайся!
Жанчына брыдка вылаялася крыўдлiва-злосным пранiзлiвым голасам.
Яшчэ дзве кулi прадзiравiлi дзверы.
- Даволi! Хопiць! - ужо спалохана крыкнуў мужчына.
Зноў азвярэлая лаянка жанчыны. Шум барацьбы. Стрэл гэтым разам не ў дзверы.
Я садануў нагой па дзвярах i высадзiў iх.
На падлозе ў кватэры змагалiся мужчына (Квэйл) i жанчына. Ён трымаў яе за рукi, iмкнучыся падмяць пад сябе. Яна сцiскала ў руцэ пiсталет, з якога вiўся яшчэ струменьчык дыму.
Адным скачком я махнуў да iх i вырваў у яе пiсталет.
- Перастаньце! - крыкнуў я, адышоўшы ўбок. - Хопiць поўзаць па падлозе, час падымацца i сустракаць гасцей.
Квэйл адпусцiў яе, i ў гэты момант яна драпнула яго доўгiмi вострымi пазногцямi, распаласаваўшы шчаку. Ён на карачках адпоўз ад яе, i абое паднялiся на ногi.
Ён, цяжка дыхаючы i прыцiскаючы насавую хустачку да акрываўленай шчакi, адразу ж сеў на крэсла.
Яна, упёршы рукi ў бокi, стала пасярод пакоя i злосна ўтаропiлася на мяне.
- Ну, што? - выпалiла яна. - Думаеце, мы вас спалохалiся?
Я засмяяўся - я зараз мог сабе гэта дазволiць.
- Калi ваш татачка не з'ехаў з глузду, - адказаў я ёй, - дык, я толькi вы вернецеся, ён возьме тоўстую папружку i сам пачне палохаць вас. Вясёленькi жарцiк вы з iм сыгралi!
- Добра вам гаварыць! Пажылi б з iм ды нацярпелiся б, як я, самi выдурылi б з яго грошы i збеглi б куды вочы глядзяць.
Я змоўчаў. Прыгадаўшы сёе-тое з дзелавой практыкi Харвi Гейтвуда прынамсi, яго ваенныя кантракты, якiмi ўсё яшчэ займалася мiнiстэрства юстыцыi, - я зразумеў простую рэч: горшае, што можна сказаць пра Одры, татава дачка.
Читать дальше