Donna Leon - Śmierć I Sąd

– Ciao, dolcezza – powiedział Brunetti.

– Wcześnie wróciłeś.

– Nie, w samą porę. Czytasz?

Skinęła głową, zerkając na otwartą książkę, którą trzymała w dłoniach.

– Chiaro, wyświadcz mi przysługę…

Dziewczyna opuściła nieco książkę i popatrzyła pytająco na ojca.

– Będziesz taka miła?

– Dokąd mam iść? – zapytała.

– Do winiarni Do Mori.

– Czego zabrakło tym razem?

– Dolcetto.

– Och, Papa , dlaczego nie możesz wypić czegoś innego do obiadu?

– Bo mam ochotę na dolcetto, cukiereczku.

– Pójdę, jeśli pójdziesz razem ze mną.

– Równie dobrze mógłbym iść sam.

– No to idź.

– Nie mam ochoty. Dlatego proszę o to ciebie.

– A dlaczego ja mam iść?

– Bo ja ciężko pracuję, że was utrzymać.

– Mamma też pracuje.

– Tak, ale to z mojej pensji pokrywamy czynsz i wszystkie inne wydatki.

Odłożyła książkę na łóżko, okładką do góry.

– Mamma mówi, że to kapitalistyczny szantaż i wcale nie muszę ci ulegać.

– Posłuchaj, Chiaro – rzekł, zniżając głos. – Twoja matka jest intrygantką, malkontentką i agitatorką.

– Tak? To dlaczego wciąż mi powtarzasz, że mam się jej we wszystkim słuchać?

Widząc, jak ojciec wolno bierze głęboki oddech, Chiara usiadła szybko na krawędzi łóżka i przysunęła stopą buty.

– Ile butelek kupić? – spytała niechętnie.

– Trzy.

Nachyliła się i zaczęła wiązać sznurowadła. Brunetti wyciągnął rękę, chcąc pogłaskać córkę po głowie, ale odsunęła się, żeby uniknąć pieszczoty. Wstała, gniewnym ruchem podniosła z podłogi kurtkę i bez słowa wyszła na korytarz.

– Poproś mamę o pieniądze! – zawołał za nią, po czym udał się do łazienki na końcu korytarza. Kończył myć ręce, kiedy usłyszał trzask zamykanych drzwi.

Gdy wszedł do kuchni, Paola właśnie nakrywała do stołu – dla trzech osób.

– A gdzie Rafii? – zdziwił się Brunetti.

– Po południu ma ustny egzamin, uczy się w bibliotece.

– Cały dzień będzie chodził głodny?

– Kupi sobie kanapkę.

– Jeśli ma egzamin, powinien zjeść solidny posiłek.

Paola spojrzała na męża z politowaniem i tylko potrząsnęła głową.

– Co? – spytał.

– Nic.

– Nie, powiedz. Dlaczego kręcisz głową?

– Czasem zastanawiam się, jak to możliwe, że poślubiłam tak mało oryginalnego człowieka.

– Mało oryginalnego? – Ze wszystkich inwektyw, jakie kiedykolwiek padły z jej ust pod jego adresem, ta, nie wiedzieć czemu, zabolała go najbardziej. – Mało oryginalnego? – powtórzył.

Zawahała się.

– Najpierw – rzekła po chwili – zmuszasz córkę, żeby poszła kupić wino, którego sama nie pije, a potem martwisz się, że twój syn będzie głodny.

– A czym, według ciebie, powinienem się martwić?

– Tym, że się chłopak nie uczy!

– Przecież cały rok się uczył i tylko w przerwach snuł się po domu, myśląc o Sarze.

– Co Sara ma z tym wspólnego? O co ci chodzi?

A o co tobie chodzi? – pomyślał. Po co ta cała awantura?

– Co ci powiedziała Chiara? – spytał.

– Że zaoferowała się pójść razem z tobą, ale nie chciałeś.

– Równie dobrze mógłbym iść sam.

– Wciąż powtarzasz, że powinieneś więcej czasu spędzać z dziećmi, a kiedy masz okazję, to nie korzystasz.

– Miałem iść z nią po wino? Nie o takie wspólne spędzanie czasu mi chodzi.

– A o jakie? Żeby siedziała z tobą i słuchała, jak perorujesz, że pieniądze dają władzę?

– Pa-o-la – rzekł, wymawiając wolno i wyraźnie wszystkie trzy sylaby jej imienia. – Coś mi się zdaje, że twój zły humor nie ma żadnego związku z tym, że wysłałem Chiarę po wino.

Wzruszyła ramionami i wróciła do kuchenki, na której buzował duży garnek.

– Paola, porozmawiaj ze mną. – Nie zbliżając się do żony, starał się dosięgnąć ją głosem.

Ponownie wzruszyła ramionami.

– Paola, proszę cię.

Wciąż stojąc zwrócona tyłem, powiedziała cicho:

– Zaczynam się czuć stara, Guido. Raffi ma dziewczynę, Chiara jest już prawie dorosłą kobietą. A ja wkrótce skończę pięćdziesiątkę.

Zdziwiło go, jak sobie to skalkulowała, ale powstrzymał się od komentarza.

– Wiem, że to głupie, ale czuję się coraz bardziej przygnębiona; życie umyka mi przez palce, najlepsze lata mam za sobą.

Dobry Boże! – pomyślał Brunetti. I ona mnie zarzuca brak oryginalności?! Czekał, co żona jeszcze powie, ale najwyraźniej już skończyła.

Zdjęła z garnka pokrywkę i na moment znikła wśród kłębów buchającej pary. Potem długą drewnianą łyżką zamieszała w garnku; bynajmniej nie wyglądała jak wiedźma. Świadom, że nie jest to do końca możliwe, Brunetti spróbował zdobyć się na obiektywność i spojrzeć na Paolę tak, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. Jakby nie kochali się i nie spędzili ze sobą ponad dwudziestu lat. Zobaczył wysoką, szczupłą kobietę ledwo po czterdziestce, o ciemnych blond włosach opadających na ramiona. A kiedy odwróciła głowę, ujrzał długi nos, ciemne oczy i szerokie usta, których widok radował go od lat.

– Czy to znaczy, że mogę cię wymienić na nowszy model?

Usiłowała się opanować, ale nie dała rady; parsknęła śmiechem.

– Zachowuję się jak idiotka, tak?

Właśnie miał potwierdzić, dodając, że już do tego przywykł, kiedy drzwi otworzyły się z impetem i do mieszkania wpadła Chiara.

– Papa! – zawołała z korytarza. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?!

– O czym, Chiaro?

– O ojcu Franceski. Że ktoś go zabił.

– Znasz ją? – zdumiał się Brunetti.

Weszła do kuchni, trzymając w dłoni szmacianą torbę. W swoim podnieceniu zapomniała, iż jest na niego śmiertelnie obrażona.

– Pewnie. Chodziłyśmy razem do podstawówki. Znajdziesz mordercę?

– Zobaczymy – rzekł wymijająco, nie chcąc dawać córce okazji do zasypania go gradem pytań. – Przyjaźniłyście się?

– Skąd! – zawołała ku jego zdziwieniu; oczekiwał, że córka poda się za najbliższą przyjaciółkę Franceski Trevisan, licząc, iż tym sposobem wydusi z niego więcej informacji. – Trzymała się z Pedrocci, wiesz, tą, która miała w domu tabuny kotów. Śmierdziała i nikt nie chciał się z nią zadawać. Jedynie Francesca.

– Czy Francesca miała inne przyjaciółki? – zapytała zaciekawiona Paola, tym samym stając się dobrowolnym wspólnikiem męża w wyciąganiu informacji od rodzonego dziecka. – Chyba jej nie poznałam, prawda?

– Nie, nigdy u nas nie była. Zawsze zapraszała do siebie, a sama do nikogo nie chodziła. Matka jej nie puszczała.

– A ta dziewczynka od kotów bywała u niej w domu?

– No pewnie. Jej ojciec jest sędzią, więc pani Trevisan nie przeszkadzał smród.

Brunettiego zdumiało to, z jaką ostrością Chiara postrzega rzeczywistość. Nie miał pojęcia, kim córka zostanie w przyszłości, ale był pewien, że zajdzie daleko.

– Jaka jest matka Franceski? – spytała Paola, zerkając ukradkiem na męża.

Skinął głową. Bardzo zgrabnie prowadziła przesłuchanie. Wysunął krzesło i usiadł bez słowa przy stole.

– Mamo, przestań! Dlaczego nie pozwolisz tacie samemu zadawać pytań, skoro to głównie jego interesuje signora Trevisan?

Nie czekając, aż Paola wymyśli jakieś kłamstwo, Chiara postawiła na stole butelki i albo zapominając o swojej urazie, albo wybaczając ojcu wszystko, usiadła mu na kolanach.