Karin Fossum: Utracona

– Nie jest panu zimno tak na klęczkach? – zapytał łagodnie.

Pewnie wszyscy pastorzy mówią w ten sposób, pomyślał Gunder. Nie mógł się jednak poruszyć.

– Zapraszam do środka, do ciepła – powiedział Berg.

Gunder spróbował się podnieść, lecz ciało nie chciało go słuchać.

Berg nie był dużym mężczyzną, ale chwycił go pod ramiona i pomógł mu dźwignąć się z ziemi. Następnie niezręcznie poklepał go po ramieniu, zaprowadził na plebanię i posadził w fotelu. W kominku płonął ogień. Gunder powoli tajał.

– Co ja najlepszego zrobiłem? – zapytał ze łzami w oczach.

Pastor patrzył na niego w milczeniu. Gunder z trudem oddychał.

– Namówiłem Poonę, żeby tu przyjechała po swoją śmierć! – rozpaczał. – A potem pochowałem ją w zimnej ziemi, chociaż była hinduistką i powinna znaleźć się zupełnie gdzie indziej, ze swoimi bogami!

– Przecież chciała być tutaj z panem – zwrócił mu uwagę Berg.

Gunder ukrył twarz w dłoniach.

– Chciałem dać jej wszystko, co najlepsze!

– I dał pan. Ma dla siebie kawałeczek bardzo pięknego miejsca. Na pewno żałowałby pan, gdyby odesłał ją z jej bratem. Musiał pan wybierać między dwoma rozwiązaniami, z których żadne nie było stuprocentowo słuszne. Tak się czasem zdarza. Nikt nie może mieć do pana pretensji.

Gunder przez jakiś czas myślał nad tym, co usłyszał, po czym uniósł głowę i spojrzał na pastora.

– Zastanawiam się, jaki cel miał Bóg, dopuszczając do tego wszystkiego – powiedział, z trudem tłumiąc gniew.

Gospodarz spojrzał przez okno na wierzchołki drzew, z których spadały liście.

– Ja też – szepnął.

Gunder szybko się opanował.

– W Indiach dzieci grają w piłkę między grobami. Wygląda to całkiem naturalnie.

Berg uśmiechnął się.

– Pewnie tak, choć nie mnie to oceniać.

Po powrocie do domu Gunder stał dłuższą chwilę u podnóża schodów. Wreszcie podjął decyzję: wszedł na górę i powoli, starannie zaczął wyjmować z pudła rzeczy Poony i wieszać je w szafie w sypialni. Po jakimś czasie szafa, wypełniona do tej pory głównie szarymi i czarnymi ubraniami, nabrała całkowicie odmiennego wyglądu. Na jej dnie ustawił pantofle, kosmetyczkę zaniósł do łazienki, położył szczotkę do włosów na półeczce pod lustrem. Flakonik z perfumami znalazł miejsce obok jego wody po goleniu. Następnie usiadł przy kuchennym stole i patrzył na ogród. Niebo się zachmurzyło, wszystko zrobiło się szare. Za oknem powiesił karmnik; musi pamiętać, żeby z samego rana nasypać ziaren. Szumiało mu w głowie. Jak wyglądałoby życie z Pooną? Czy czekała na nie tak bardzo jak on? A może, jak powiedziała jego siostra, był dla niej tylko bogatym mężem, kluczem do lepszego, wygodniejszego życia? Teraz już się nigdy nie dowie, czy coś dla niej znaczył, czy byłaby kochającą żoną i lojalną towarzyszką życia, czy wystarczyłaby jej świadomość, iż wyrwała się ze slumsów Mombaju. Nie dowie się tego. Jego przyszłość, której na razie nie potrafił sobie wyobrazić, wypełnią domysły i fantazje, niespełnione nadzieje. Nie zdążył jej nawet powiedzieć, że ją kocha. Nie odważył się. Jak bardzo teraz tego żałował! Chętnie wykrzyczałby to na cały głos z najwyższej góry świata: moja ukochana Poona!

Czym jest miłość, pomyślał z rozpaczą. Tylko gorącym pragnieniem.

Oparł głowę na rękach i jęknął trawiony straszliwym bólem. Co pomyślała Poona, kiedy nie zobaczyła go na lotnisku? A zaraz potem: Gdzie jest teraz Marie? Czego potrzebuje?

Nazajutrz rano, robiąc kawę, dostrzegł zieloną furgonetkę listonosza. Zatrzymała się przy jego skrzynce na listy. Poczekał, aż samochód odjedzie, po czym wyszedł na podwórze. Jeden list. Wrócił do kuchni, usiadł przy stole, otworzył go. Był to list, który Poona napisała do brata. Oryginał w marathi oraz tłumaczenie. Sejer dołączył parę zdań od siebie. Starając się zapanować nad drżeniem rąk, Gunder założył okulary. Na dworze zrobiło się jaśniej, chmury się rozstąpiły, odsłaniając jasne październikowe słońce. Trawa lśniła, w poidełku dla ptaków pojawiła się cieniutka warstewka lodu. Do karmnika przyleciał dzięcioł, chwycił się mocno pazurkami i zaczął zajadać ziarna i tłuszcz, które Gunder wyłożył nie dalej jak dziesięć minut wcześniej. Samiec, przemknęło Gunderowi przez głowę. Czerwona czapeczka na jego łebku jarzyła się w promieniach słońca jak plama krwi. Czytał powoli, czując, jak wszystko w nim zamiera.

Shiraz, drogi Bracie.

Dawno już się nie widzieliśmy. Piszę do Ciebie w ważnej sprawie. Wybacz mi, proszę, że nie uprzedziłam Cię wcześniej.

Jestem już mężatką. To się stało wczoraj. Jest dobrym człowiekiem, kochającym i przyzwoitym. Traktuje mnie jak dziecko, którym trzeba się opiekować i które trzeba chronić. Nazywa się Gunder Jomann.

Pan Jomann jest duży, silny i przystojny. To prawda, że nie ma wielu włosów i nie myśli ani nie działa bardzo szybko, ale każdy jego krok jest przemyślany, a każda myśl szczera. W swoim kraju ma pracę i dom z ogrodem, drzewami owocowymi i mnóstwem różnych rzeczy. Mówi co prawda, że tam jest zimno, ale ja się nie boję. Otacza go aura ciepła i jasności. Chcę zostać tam z nim na zawsze. Nie obawiam się tego, co powiesz, drogi Bracie, ponieważ chcę tego nad wszystko na świecie. Pojadę do jego kraju i do końca życia zamieszkam w jego domu. Gunder Jomann jest najlepszym człowiekiem na świecie. Jego dłonie są silne i szczere. Oczy ma błękitne jak niebo. Z jego ciała emanuje spokojna siła. Życie z nim będzie dobre. Ciesz się moim szczęściem! Ciesz się tak jak ja ze wszystkiego, co się wydarzyło.

Twoja siostra Poona

Karin Fossum