Kazimierz Korkozowicz - Trzecia rakieta

Brona obrzucił go swoim sennym spojrzeniem i nic nie odpowiedział.

– Zastanawia się pan, jak to wszystko upozorować? – W głosie Hempla zadrgała zaczepna zgryźliwość.

– Co mianowicie?

– Jak to co?

– Co mianowicie upozorować?

– Swoją obecność w miejscu, gdzie przed chwilą leżały zwłoki.

Brwi Brony drgnęły nieznacznie.

– Co też pan mówi? – powiedział spokojnie. – Zastanawiałem się raczej nad czymś innym.

– Nad czym? – natarczywie zapytał Hempel, rozdrażniony spokojem Brony.

– Co pan tu robi o tej porze i w nocnych pantoflach? – Brona lekko zaakcentował słowo „pan”.

– Cóż się panu nie podoba w moich pantoflach?

– W pańskich specjalnie nic. Ale nie lubię pantofli…

– Fiu! No, proszę! A dlaczegóż to?

– Bo pozwalają na ciche skradanie się.

– Niech pan nie obraca kota ogonem. To kiepska taktyka…

– Taktyka? A po cóż mi ona?

– Żeby nie odpowiadać na moje pytanie. – Jakie mianowicie?

– Co pan robi na miejscu, gdzie niedawno znaleziono zwłoki?

– Już mnie pan istotnie raz o to pytał. Nic nie wiem o żadnych zwłokach. Czyje? – rzucił krótko na zakończenie.

– Nieznanego człowieka. – Kto je widział, czy pan?

– Nie, pan Szarotka.

– I tu miały leżeć, w tym miejscu?

– Dość tego! – rzucił rozdrażniony Hempel. – Indaguje mnie pan nie udzieliwszy najpierw odpowiedzi na moje pytanie!

– Nie będziemy się przecież targować, kto komu ma odpowiadać i w jakiej kolejności – głos Brony nabrał raptem twardych akcentów. – Bądź co bądź jestem u siebie. Przykro mi to podkreślić, ale jestem do tego zmuszony pana natarczywością. Proszę mi opowiedzieć, co to za historia z tymi zwłokami?

Dziennikarz milczał jakiś czas, rozważając słowa Brony. Po chwili odpowiedział już opanowanym głosem:

– Dobrze. Załóżmy, że ma pan pewne prerogatywy do stawiania pytań, aczkolwiek tym argumentem tylko częściowo jestem przekonany. Jednak wydaje mi się, że nie należy zatajać wypadków, które miały miejsce, i to jest zasadniczym powodem, dlaczego je panu opowiem.

Możliwie zwięźle zrelacjonował Bronie obie przygody Szarotki. Ten słuchał nie przerywając, wpatrzony w czubki swoich butów.

– Proszę więc teraz wyjaśnić mi, jak mam rozumieć pana obecność w podziemiach – zakończył Hempel.

Z kolei Brona zastanawiał się przez pewien czas. Wreszcie obrócił się bez słowa i rzucił snop światła w głąb ciemności, która rozpościerała się, za nimi.

Hempel ujrzał małą celę z wąskim na stopę okienkiem, znajdującym się pod samym sufitem. Z prawej strony biegła pełna, kamienna ściana, pod którą leżała sterta starych skrzyń, z lewej zaś stały trzy grube betonowe słupy, pomiędzy którymi widać było wnętrze następnej izby. Światło latarki obiegło szybko ściany i ześliznęło się na podłogę. Biały krąg sunął jakiś czas po jej płaskich kamieniach, póki nie znieruchomiał w pewnym miejscu.

– Widzi pan? – cicho zapytał Brona. Hempel przyglądał się przez pewien czas oświetlonemu miejscu.

– Nic – rzucił po chwili z wahaniem.

– Nie spostrzega pan tego małego, białego krzyżyka?

Istotnie, na jednym z kamieni widać było mały krzyżyk zrobiony kredą. – Tak, teraz go widzę.

Krąg światła przesunął się o parę metrów dalej.

– Tak, i tu widzę.

Tym razem światło powędrowało poza filary.

– Tu są dwa, jeden koło drugiego, ale co to znaczy?

– Ba! I mnie to bardzo interesuje. Nie mniej niż pańskie opowiadanie. Ale a propos: gdzie znajdowały się zwłoki?

Hempel powtórzył relację Szarotki. Obaj niezwłocznie ustalili, gdzie leżał zabity człowiek.

Brona ukląkł na jedno kolano i badał podłogę. Po chwili wstał otrzepując spodnie.

– Tak. W tym miejscu kurz wyraźnie starty. Poza tym żadnych innych śladów. Ani nawet kropli krwi… Hm… to ciekawe.

Stał jakiś czas zamyślony, wpatrując się w ciemną perspektywę korytarza. Po chwili odezwał się:

– Proszę, niech mi pan powtórzy jeszcze raz, możliwie dokładnie, oba zdarzenia, wczorajsze i dzisiejsze.

Kiedy Hempel zakończył relację, Brona ujął go pod ramię.

– No, możemy już iść. Nic tu chyba więcej nie znajdziemy, poza tym, co już znalazłem – dodał zagadkowo. – Po drodze coś panu pokażę.

Brona idąc nie puszczał ramienia Hempla.

– Niech pan przyjmie do wiadomości fakt, że wiem o panu więcej niż pan o mnie. Wydaje mi się, biorąc pod uwagę pana inteligencję, że powiedziałem panu dość. Niech pan zechce wziąć to pod uwagę, ustalając swój stosunek do mnie, i niech nam to na razie wystarczy.

Hempel rozważał usłyszane słowa i nie odpowiadał. Jednocześnie zdał sobie sprawę z silnej indywidualności, jaką posiada ten człowiek, oraz że mimo woli ulega tej indywidualności.

Znaleźli się w głównej sali.

– Więc to jest ten korytarz, którym miał iść Kuszar, by zetknąć się z Szarotką? – Brona wskazał ciemne wejście.

– Zgodnie z opowiadaniem Szarotki, chyba tak. Zresztą innego tu nie ma.

– No to proszę za mną.

Brona zagłębił się w ciemność i przekręcił wyłącznik. Hempel zobaczył krótki korytarzyk kończący się drzwiami. Brona, jak gdyby zgadując jego myśli, zrobił parę szybkich kroków i otworzył drzwi.

Znaleźli się w małej izbie bez okien. Drzwi podobne do tych, jakimi weszli, znajdowały się w jednej z bocznych ścian. Obok nich widniała deska rozdzielcza z szeregiem korków i rygli, poza tym pomieszczenie było puste.

– Nie będę prowadził pana dalej, lecz wyjaśnię tylko, że żadnego korytarza tu nie ma.

– Zatem?… – rzucił dziennikarz domyślając się, o co tamtemu chodzi.

– Nie mogli się spotkać.

– Gdyby więc Szarotka doszedł do końca korytarza bez przeszkód?

– Znalazłby troje drzwi i nie wiedziałby, co dalej robić.

– Zatem?… – powtórzył Hempel ze zdumieniem, wpatrując się w uśmiechniętą twarz Brony.

– Szarotka został wprowadzony w błąd.

– I gdyby nie znalazł zwłok?… – Hempel mimo woli zniżył głos do szeptu.

Brona nie odpowiedział. Zwrócił się ku wyjściu, a kiedy byli za drzwiami, zaproponował:

– Chodźmy na górę i jeśli nie jest pan zmęczony, trochę sobie pogawędzimy.

Kiedy mieli wstępować na schody, Hempel cofnął się dając drogę Bronie.

– Woli pan mieć mnie przed sobą, co? – rzucił tamten lekko kpiącym tonem. Poszedł jednak bez sprzeciwu pierwszy.

– Jako gospodarz zna pan lepiej drogę, więc niech pan prowadzi – również kpiąco odpowiedział dziennikarz.

Dostali się bez przeszkód na piętro. Dom był cichy i uśpiony Na propozycję Brony, by zaszedł do jego pokoju, Hempel w milczeniu skinął głową.

Pokój był mały i umeblowany banalnie. Szafa, stół, żelazne łóżko, etażerka na książki i dwa krzesła stanowiły całe jego wyposażenie. Uderzyła jednak schludność i porządek, w jakim był utrzymany.

Hempel rozejrzał się.

– Gdybym nie wiedział, że jest pan ogrodnikiem, byłbym przekonany, iż mam do czynienia z wojskowym – powiedział siadając bez zaproszenia na jednym z krzeseł.

Brona obrzucił go szybkim spojrzeniem, jednak nic nie odpowiedział. Podsunął gościowi paczkę z papierosami i siadł na drugim krześle, opierając łokieć o stół.

Na nocnym stoliku miarowo tykał budzik.

Hempel milczał przez pewien czas, następnie sięgnął po papierosa. Zapalił zapałkę i zanim podniósł ją do twarzy, chwilę obserwował jej płomień.