Jerzy Edigey - Jedna noc w „Carltonie”

– To dlaczego umówiłeś się z nią i z Jackiem na dansing?

– Wcale mi na tym nie zależało, ale spotkała nas obu i dalej prosić, żeby z nią pójść. Jacek czuje do niej widocznie miętę, bo od razu się zgodził, ale ja nie miałem ochoty. Mówiła, że dobrze się zabawimy, bo będzie miała na sobie coś takiego, na co wszyscy oczy wywalą.

– Tak powiedziała? Kiedy?

– A było to ze dwa dni temu. Dzisiaj zadzwoniła do mnie, przypomniała o dansingu i chwaliła się, że kiedy wejdzie na salę, to inne baby trupem padną.

– Pamiętajcie, Szaflar, że składacie bardzo ważne zeznania – uprzedzał podporucznik. – Jeżeli to nieprawda, źle może być z wami.

– Panie poruczniku, prawdę mówię. Mogę przysiąc w kościele przed głównym ołtarzem. Żeby mnie tak pierwsza lawina złapała, jeślim zełgał.

– No, dobrze, dobrze. Wszystko sprawdzimy. Widział was ktoś w „Kmicicu”?

– Pewnie, że widzieli. Kelnerka Marysia może pierwsza zaświadczyć, że przyszedłem zaraz po ósmej i siedziałem godzinę. Wyszliśmy z Jackiem równo o dziewiątej. Jedna pani z „Carltonu” także mnie tam widziała. Przyszedłem wcześniej, ona w jakieś dziesięć minut po mnie, tylko wypiła kawę i zaraz wyszła.

– Jaka pani?

– Nie znam jej nazwiska. Mieszka na drugim piętrze. Podobno pracuje u Amerykanów. Chodzi w brązowym futerku z baranów.

– Pani Barbara Miedzianowska – podporucznik uzupełnił zeznania Szaflara.

– Wydaje mi się, że ten chłopak powiedział prawdę – zauważył pułkownik po wyjściu Szaflara – zgadzam się jednak z panem, że na razie nie można go zwolnić do domu. Niech czeka.

– Ja również jestem zdania, że nie kłamał… Więc jednak pani Zosia?

– Możliwe, że byłaby zdolna posunąć się nawet do zbrodni, aby zdobyć klejnoty, lecz wtedy, gdyby mogła je nosić i innym imponować. Nie zrobiłaby tego jedynie dla ich wartości pieniężnej. Uwierzę zresztą, że to ona, jeżeli potrafi mi pan wytłumaczyć, w jaki sposób i kiedy postawiła drabinę pod balkonem.

– Tak – zgodził się podporucznik – z tą drabiną i z młotkiem mam największy kłopot. Jedno przeczy drugiemu. Zobaczymy, co powie drugi z wielbicieli gwiazdy.

W przeciwieństwie do przyjaciela Jacek Pacyna nie próbował się „stawiać”. Był bardzo zalękniony, cichy, układny i grzeczny. Nie przyjął podanego mu papierosa, usiadł na skraju krzesła. Zeznania składał cichym głosem.

– O której przyszliście do „Carltonu”? Mówię o tym pierwszym razie.

Narciarz zmieszał się jeszcze bardziej. Po długim milczeniu z trudem wykrztusił:

– To musiało być jakieś piętnaście minut po ósmej.

– Spotkaliście kogoś wchodząc na pierwsze piętro?

– Nie. Tylko telewizor strasznie wył i zajrzałem do salonu. Inżynier Żarski coś przy nim kręcił, ale chyba mnie nie zauważył.

– Co robiliście w pokoju pani Zachwytowicz? Jacek był coraz bardziej zmieszany.

– Chciałem ją przekonać – wystękał – żeby nie szła na dansing. Żebyśmy zostali u niej. Nie miałem ochoty iść dzisiaj do „Jędrusia”.

– Tak lubisz rozmawiać o filmie i literaturze? – zakpił podporucznik. – A przecież umawialiście się z Heńkiem Szaflarem, że pójdziecie w trójkę.

– Tak, ale gdyby ona zgodziła się zostać w domu, to Heniek by się nie pogniewał. Heniek to dobry kumpel. Na Zosi mu nie zależy. Ma tych babek z wczasów tyle, że ledwie może się od nich opędzić.

– A na ciebie nie chcą patrzeć – roześmiał się podporucznik.

Pacyna zaczerwienił się.

– Może by i patrzały, ale pani Zosia bardzo mi się podoba. Taka oryginalna i inteligentna. Nigdy nie wiadomo co powie i co zrobi. Prawdziwa artystka.

– A jak tam twój trening? Podobno trener kazał ci ciężary trenować?

– A tak! – uradował się narciarz – Skąd pan wie?

– Dlatego tak często drabiny dźwigasz? Pułkownik roześmiał się prawie w głos. Mina młodego narciarza była tego godna.

– Kiedy ja… – usiłował się usprawiedliwić, lecz zamilkł w połowie zdania.

– Powiedz, Jacku, a może ty nie wchodziłeś przez ganek, lecz jak zwykle przystawiłeś drabinę i wlazłeś przez balkon?

– Nie. Przyszedłem normalnie drzwiami.

– To dziwne. A wyszedłeś schodami, czy skakałeś z balkonu na taras?

Jacek był czerwony jak burak. Zrozumiał, że podporucznik kpi z niego na całego, lecz nie mógł zrozumieć, iskąd oficer milicji wie o wszystkim.

– No, mówcie, Pacyna – zachęcał Klimczak – cóż to, język kołkiem w gębie wam stanął?

– Zszedłem schodami.

– A teraz, kiedy już widzicie, że my wszystko wiemy, mówcie prawdę. Co się działo w pokoju pani Zosi?

– Namawiałem ją. Chciałem, żebyśmy u niej zostali. Ale ona się rozzłościła i wyrzuciła mnie za drzwi.

– Dlaczego?

– Bo powiedziała, że jej twarz zepsułem. Tusz na powiekach także się rozmazał.

– Pewnie w pokoju było bardzo gorąco – mruknął podporucznik. Milicjant piszący protokół nie wytrzymał i parsknął śmiechem, co do reszty speszyło Pacynę.

– Kiedy rozmazywałeś ten tusz na oczach, słyszałeś, że pan Dobrozłocki jest w swoim pokoju?

– Był. Słyszałem.

– Sam? Z ciebie trzeba tak wyciągać słowa, jak kubełek z głębokiej studni.

– Nie sam, bo z kimś się kłócił. A tamten wymyślał mu od Cyganów.

– Cyganów?

– Tak. Cyganów. Krzyczał: „druciarz jesteś, druciarz”. Przecież druciarze, to Cyganie.

– Co jeszcze słyszałeś?

– Nie słuchałem. Byłem zajęty.

– Tym tuszem? Długo się kłócili?

– Nie, niedługo. Tamten poszedł i trzasnął drzwiami, mało co z zawiasów nie wyleciały.

– Poznałeś po głosie, kto to był?

– Nie poznałem.

– Pani Zachwytowicz też ci nie powiedziała?

– Kazała mi iść precz i nie wracać bez Szaflara.

– A wiesz, o której godzinie wyszedłeś?

– Nie patrzyłem na zegarek. Byłem zły na Zosię. Ale musiało być jakieś pięć, najwyżej dziesięć minut po pół do dziewiątej. Z „Carltonu” poszedłem prosto do klubu „Kmicic”, tam czekał Heniek. Na zegarze w szatni była za dziesięć dziewiąta. A z „Carltonu” do „Kmicica” jest najwyżej dziesięć minut drogi.

– Pani Zosia nie kazała ci przystawić drabiny do balkonu?

– Pan porucznik ciągle o tej drabinie. Raz czy dwa razy jej użyłem, a śmiechu za dziesięć razy.

– Dlaczego właziłeś po drabinie?

– Pani Zosia mówiła, że ten kto kocha, to do najdroższej potrafi nawet w nocy wejść po drabinie. Opowiadała, że robił tak ktoś w Hiszpanii. A może we Francji?

– I nauczyła cię zeskakiwania z balkonu?

– Ee, nie… Ale po co budzić portiera, kiedy tam nie ma dwóch metrów?

– Słuchaj, Jacku, dlaczego pani Zachwytowiczowej tak zależało, aby właśnie dzisiaj iść na dansing do „Jędrusia”? Mówiła ci o tym?

– Tak. Mówiła, że będzie miała na sobie taką broszkę, jakiej nikt jeszcze w Zakopanem nie widział. Jubiler miał jej pożyczyć to świecidełko, aby wypróbowała, czy zwróci uwagę ludzi.

– Kiedy to opowiadała?

– Dwa lub trzy dni temu. Szliśmy razem z Heńkiem i spotkaliśmy ją na ulicy. Później byłem u niej w pokoju i wtedy również wspominała, że cieszy się na włożenie tej broszki.

– Czy dzisiaj mówiła coś na ten temat?

– Ani słowa.

– A może pokazywała ci srebrne pierścionki i broszkę?

– Nie pokazywała, ale coś takiego leżało na toaletce.

– Widziałeś ten młotek?

Jacek Pacyna popatrzył ciekawie na pokazany mu przedmiot i potrząsnął przecząco głową.